Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Εκπροσωπώντας το Απανέμι στο Στρασβουργο, μετά από πρόσκληση του Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣτΕ ("υπερασπιστές/ριες ανθρωπίνων δικαιωματων")

κείμενο παρουσίασης πριν τη συζητηση στρογγυλής τραπέζης:



Unavoidably the safety of human right defenders should become the first principle, whilst knowing that the recovery from any harassment is a far reached goal.


Since our last participation in the Human Right Defender’s Seminar of the Human Right Commissioner of CoE in November 2006, when we had reported about the conditions of working in an environment hostile towards human rights, especially given the human rights approach the organization is applies in matters related to women’s and immigrants’ rights, we faced further challenges.

Apanemi, both as an organization itself, its individual activists as well as -to a great extend- its service users have experienced harassment, especially by the Police and Ministry of Justice. This harassment was in the form of an arbitrary and prolonged investigation procedure, withholding of operational resources and/or means, withholding of EU funds owed to Apanemi following the completion and evaluation of EU co-funded programs, continuous defamation and immense personal pressure expressed in various ways.

During this period, Apanemi downscaled its operations as it has to rely exclusively on volunteers. Lack of funding forced it to close 3 centres, a woman’s shelter (twice), and a help line for victims of domestic violence. Yet it continues to advocate on behalf of gender-violence victims and victims of social exclusion. It offers support and services free of charge to individuals whenever possible, whilst organizing information campaigns and marches. It participates in regional and international forums, produces shadow reports, press announcements, blogs and after prioritizing it advocates for specific legal changes at the National level and regional and international level following the complain procedures available.

Some of the characteristic of the harassment

-The prolonged [2 years] arbitrary Police investigation against Apanemi and its officials on the ground of “how Apanemi administrated state funding” has been by itself a form of harassment. So far, no charges have been made nor has the case been dropped.

-Police officers attempted to pressure witnesses to take legal action against Apanemi – still without success

-Although neither Apanemi nor any of its representatives was ever charged of any illegal activity, the Police, through Mr. Costas Veis, the officer appointed head of the Department for the Protection of Victims of Domestic Violence, at the Police Head Quarters, intentionally gave misleading, false and distorted information to the Press [specifically to the Cyprus Mail newspaper, in February 2008]

-The police maintains an open proceeding without informing the Prosecutor’s Office [In a letter addressed by the Attorney General dated 17/10/2008 to the Police, A.G asked to be briefed on the outcome of the “investigation” after a petition by Apanemi’s Lawyers Alecos Markides]

-Withholding of funds for completed projects [an amount of 90.000euro paid by or invoiced to the organization for the completion of two co-funded EU projects]

-Exclusion from the National Machinery of the Woman’s Right and related state funding [under the Ministry of Justice]

-Personal threats and accusations towards Apanemi’s board members or volunteers.

-A press release attacking Apanemi at the official website of the Police, full of insinuations in an attempt to defame Apanemi as a “for profit enterprise”.

-Indications of illegal phone tapping of .


In its effort to find the necessary remedies, Apanemi embarked on a prolonged recovery process involving:

-An appeal to the Committee on Petitions of the European Parliament regarding the Police and Ministry’s of Justice’s harassment. The appeal was deemed admissible in ___2007/8.

-Having access only one parliamentary committee [the Legal Affairs Committee] is advocating in Law changes [it is excluded by the Human right and by the Equality Committee]

-Continuous advocacy activity in cases related to domestic violence, sexual abuse of minors, or immigrants’ rights.

-Filing a lawsuit by Apanemi against the Government of the Republic of Cyprus in an attempt to recover funds withheld at the Ministry of Interior, owed for the completion of a co-financed European Refugee Fund project.

-Filing a lawsuit by Apanemi against the Government of the Republic of Cyprus and the semi-governmental (state funded and controlled) Youth Board of Cyprus following the arbitrary withholding of funds owed for the completion of an EU EQUAL-initiative project to promote youth employability

-Minister of Interior Neoklis Silikiotis on the 26th of May 2008 requested an opinion from Attorney General whether the funds owed for the completion of the European Refugee Fund project should be paid to Apanemi in the context of a settlement out of court. The Attorney General has not yet opined.

Next steps:

7/11/2008 Participation in the meeting of Minister of Justice and Minister of Finance regarding the inclusion of a gender approach in the State Budget

30/11/2008 Apanemi march [to the Presidential House]

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

πορεία κατα της βιας εναντιον γυναικων ***UPDATED




Την Κυριακη 30 Νοεμβρίου 2008, στις 10 π.μ.
πορεία κατά της βίας εναντίον γυναικών


από την πλατεία Ελευθερίας στο Προεδρικό Μέγαρο,

(η διοργάνωση εντάσσεται στα πλαίσια εκδηλώσεων του διεθνούς 16ημερου κατά της βιας εναντίον γυναικών και διοργανώνεται για δευτερη συνεχή χρονια από το Κέντρο Πληροφόρησης και Στηριξης Γυναικων Απανέμι)


ελάτε να γινουμε μια βιολογική ασπίδα και μια φωνή για όσες δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να περπατήσουν μαζί μας, δεν μπορούν να διεκδικήσουν ακόμα...

τηλέφωνο επικοινωνίας 96 656015

ΓΡΑΨΤΕ ΜΑΣ ΕΠΩΝΥΜΑ Ή ΑΝΩΝΥΜΑ ΤΙ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Οπαλίνα πυρακτωμενη


προτελευταία στάση στο ταξίδι

Στην κορφή του λόφου μια φωτιά που σιγοκαίει κάτω από τα χλωρά χόρτα. Ο άσπρος καπνός της πυκνός διογκώνει την κουβέρτα που χορεύει στους ρυθμούς του ανθρώπου που την κρατά... Τα σχήματα απλώνονται στον αέρα, ξεχωριστά κι αυτόνομα αλλά με αλληλουχία.
Στροβιλίζονται ψηλά μέχρι να εξανεμιστούν και να ενωθούν με τα λευκά υγρά σύννεφα στον μέσο ουρανό...



σ(Χ)ήματα καπνού πριν χαθούν στον αέρα...


Σήμα πρώτο
Λέγεται ότι όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι στον Νέο Κόσμο, τους ρώτησαν οι αυτόχθονες πως έφτασαν εκεί και εκείνοι απλώνοντας το χέρι τους τούς έδειξαν τα καράβια...
Μα εκείνοι σαν γύρισαν να δουν, προς εκεί που έδειχνε το χέρι, δεν είδαν τίποτα...
και ξαναρώτησαν «πως φτάσατε εδώ;»

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε, καθετί που αναγνωρίζουμε, υπάρχει σίγουρα μέσα μας [στους εσωτερικούς σχηματισμούς, τις αναφορές μας, τις συνήθειες, τους κοινούς ή προσωπικούς κώδικες]...


Σήμα δεύτερο.
Ήταν τόσο δύστροπη και απότομη χωρίς ποτέ μια καλή κουβέντα για κανέναν. Οι άλλοι επιεικώς την αποκαλούσαν δύσκολο άνθρωπο. Το πρόσωπό της βαθιά χαραγμένο με ρυτίδες κάθετες και αυστηρές. Οι άλλες γυναίκες στην παρέα δυσκολεύονταν να της ανοίξουν κουβέντα. Η ίδια όμως ερχόταν ανελλιπώς κάθε Τετάρτη βράδυ...

Εκείνη την Τετάρτη, το θέμα συζήτησης στράφηκε γύρω από την αντοχή στον πόνο... Πέταξε το μυαλό αναζητώντας εικόνες και παραδείγματα. Ανέφερα πως στο τελευταίο ταξίδι στη Ρώμη αρνήθηκα να επισκεφτώ το Κολοσσαίο. «Δεν θα πάω ποτέ σε ένα τόπο βασανιστηρίων ... όπως δεν θα επισκεφτώ ποτέ το Άουσβιτς ή ένα Μουσείο βασανισμού...»

Στο τέλος της βραδιάς με πλησίασε, μου έπιασε τα χέρια... τα μάτια της έτρεχαν σαν δυο βρύσες στο βουνό την άνοιξη...
«ξέρεις είμαι Εβραία της Θεσσαλονίκης και η μόνη που επιβίωσε από την οικογένειά μου. Έχει φορές ακόμα και τώρα που μου έρχεται η μυρωδιά εκείνη λες και κόλλησε μες τα ρουθούνια μου...»


Αυτό που έχουμε μέσα μας δεν απαραίτητα ό,τι εμφανίζεται εξωτερικά ή αντιλαμβάνονται οι άλλοι...


Σήμα τρίτο
Το πείραμα σχεδόν τελείωσε... απόμεινε η παρουσίαση των αποτελεσμάτων στο Συνέδριο στην παρουσία των συμμετεχόντων στην εκτέλεση του πειράματος...
Αστροφυσικοί και επιστήμονες διαφορετικών ειδικοτήτων από όλα τα μέρη της γης συγκεντρώθηκαν στην μεγάλη αίθουσα... Στην γιγαντο-οθόνη μπροστά τους ανασυντίθεντο τα κομμάτια του παζλ: κάθε ομάδα εργασίας σε διαφορικό σημείο του πλανήτη είχε αναλάβει μέρος της χαρτογράφησης του σύμπαντος. Μια κουκκίδα αποτύπωνε κάθε γαλαξία... Η μεθοδολογία ενιαία, όπως και το σύστημα επεξεργασίας των εισερχόμενων δεδομένων, η κλίμακα κοινή, συνθέτουν την κοινή αναπαράσταση:
Κάθε ομάδα ανέλαβε ένα τμήμα του Ουρανού, οι εικόνες ρέουν στην οθόνη και βρίσκουν το μέρος τους, η μια δίπλα στην άλλη και τέλος προβάλλεται το αποτέλεσμα.

Την τελική εικόνα συνόδευσε ένα τεράστιο επιφώνημα!

«Κύριοι και Κυρίες έτσι μοιάζει το σύμπαν σήμερα....» [Δηλαδή με το σχήμα ενός/μιας ανθρώπου με κεφάλι, χέρια και πόδια σε διάσταση....]

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, αιώνες πριν, χωρίς τηλεσκόπιο και υπολογιστή είχε πει:
Αν θέλεις να μελετήσεις τον Άνθρωπο, μελέτησε το σύμπαν...


Σήμα τέταρτο
Μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα περπατούσαμε μαζί στους δρόμους του Λονδίνου. Μουσική, κάλαντα, χρώματα, κορδέλες, λαμπιόνια, παιδιά, προσδοκίες, υπερβολή...

Ωστόσο η παρέα σου ήταν γιατρικό ζωής... Στα 65 τότε και τα ταξίδια σου στα μονοπάτια της ζωής μεγάλα και μαγικά...

Σταματήσαμε ταυτόχρονα μπροστά από το πολυκατάστημα με το τεράστιο (32 πόδια) χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάτι μας πάγωσε και τις δυο για λίγο εκεί και το κοιτούσαμε μαγεμένες... αναγνωρίσαμε σχεδόν ταυτόχρονα τον παράξενο συμβολισμό.
Τα λαμπιόνια του σαν κρύσταλλοι πολύχρωμοι κρέμονταν από την μαυροπράσινη φυλλωσιά του. Δεν αναβόσβηναν απλώς ή ως συνήθως... Άλλα τρεμόσβηναν, άλλα γίνονταν σπίθες λαμπερές, άλλα γραμμές νέον ιριδίζουσες, άλλα έμεναν σταθερά και φωτεινά σαν αιώνια άστρα, άλλα εξέπεμπαν έναν εσωτερικό παλμό με το φως τους να δυναμώνει περιοδικά...

Πόσο φτωχή είναι η γλώσσα σαν πρέπει το φως να περιγράψει!

Γύρισες και μου είπες:

«Δεν είναι καταπληκτικό ότι ο άνθρωπος θα σκεφτεί τα πάντα για να μιμηθεί και αναπαραστήσει σύμπαν*» *[μια άλλη λέξη χρησιμοποίησες που δεν είναι ευρέως γνωστή (=Hostess)]


Σήμα πέμπτο
Υπάρχει φως και κρυμμένο φως...

Αν δεις μέσα στη νύχτα και συγκεντρωθείς μεταξύ των αστεριών, εκεί που πιστεύεις ότι επικρατεί σκοτάδι, αν προσέξεις λίγο καλύτερα πάντοτε ξεπετάγονται καινούρια άστρα...
Η Φυσική εξηγεί το φαινόμενο επαρκώς, το ίδιο ένας οφθαλμίατρος και η κοινή λογική (προσαρμογή του ματιού στο σκοτάδι).

Αυτό που δεν εξηγείται εδώ είναι ότι το σκοτάδι εμπεριέχει τον κωδικό του φωτός... Ως «κρυμμένο φως» ή ως μαύρο φως... και ο ανθρώπινος νους το συλλαμβάνει...διαφορετικά γιατί ψάχνει «κάτι άγνωστο» στο «πουθενά»*

*[καταπληκτική η αντίστοιχη περιγραφή του Κορνήλιου Καστοριάδη ή η περιγραφή της ευφυΐας ως “something out of nothing”]


Σήμα έκτο
(Περιγραφή χαρακτηριστικών της έννοιας που καλύπτει η φόρμα του σήματος)

Το μυαλό και η «οικολογία» του χτίζει γέφυρες απίστευτων αποστάσεων... Προσελκύει εικόνες και αναφορές που αν δεν αναγνώριζε δεν θα μπορούσε ποτέ να αναζητήσει αλλά αν τις είχε ήδη κατακτήσει συνειδητά δεν θα είχε την ανάγκη της αναζήτησης τους...

Η εξεύρεση απαντήσεων δημιουργεί μια σειρά φαντασιακών προβολών που συνοδεύονται από ένα φαινόμενο που πλησιέστερα περιγραφικά θα ονόμαζα «μέθη». (intoxication).

Η ένωση αυτή δεν αφορά αποκλειστικά ανθρώπους ωστόσο μεταξύ ατόμων βρίσκει μια έκφραση του αποκαλυπτικά «δραματική» (πολυεκφραστική) π.χ. Έχετε προσέξει το ζευγάρι του πανύψηλου άντρα και της μικροσκοπικής γυναίκας; Θα σας περιγράψουν ότι ο έρωτας τους ήταν «κεραυνοβόλος». Σαν την φωτιά... και ήξεραν από τα πρώτα λεπτά ότι είναι «φτιαγμένοι» ο ένας για την άλλη. (?) Συνήθως αυτοι οι έρωτες διαρκούν για πολύ καιρό γιατι ανατροφοδοτούνται φαντασιακά...


Σήμα έβδομο
Έχει όνομα και σχήμα:
«Η-φωτιά-που-δεν-καίει» ή «το μπλε τριαντάφυλλο της λήθης»



Τελευταίος σταθμός...
Κοιτώντας την φωτιά της οπαλίνας που αλλάζει χρώμα, σχήμα και μορφή -παγωμένη αλλά ταυτόχρονα θερμή, το μυαλό υφαίνει ακόμα ένα συσχετισμό...



Αν θα φαντασιωνόσασταν την όποια ανάγκη σας με το ίδιο πάθος όπως αυτός ο αντρας στο βίντεο που ακολουθεί, και η επιθυμία σας παρήγαγε τα ίδια επίπεδα «μέθης»
Ποιός/τί θα μπορούσε να σας αρνηθεί αυτή τη φωτιά;

(στο Yaba dee-da υπάρχει "οπαλίνα")



(small fortune ζήτησε εκείνος... εσείς?"


κλείνει ο κύκλος "της υποθερμίας της Ψυχής" που προέκυψε απο τον Ν. τον οποίο και ευχαριστώ

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Αν ήμουν σπίτι

θα ‘μουνα, παλιό κυπριακό από πηλό, άχυρο και πέτρα σκαλιστή.

Δίπατο με το ανώι πανύψηλο διπλό, μ’ ένα μπαλκόνι μικρό και στεγασμένο να προεξέχει με διχτυωτά παράθυρα στο δρόμο και πίσω η αυλή...

Με μια καμάρα ψευδο-γοτθική με πέτρα σμιλεμένη, σαν σπονδυλική στήλη το βάρος να κρατεί, με πέτρες παρμένες από πανάρχαιους τόπους, και μια μαργαρίτα εννεαπέταλλη στην κορυφή..

Αν ήμουν σπίτι στο ισόγειο ο ηλιακός θα ταν πέρα ως πέρα, στα αριστερά η βιβλιοθήκη ως το ταβάνι με σκάλα σκαλιστή ξύλο ελιάς πανάρχαιο και πάνω της ψηλά αυτοσχέδια πολυθρόνα με μια λαμπούα πράσινη να κρέμεται χαζή, και κάτω καθίσματα πολλά, χαλιά και αργιλέδες και όργανα μουσικά παραδοσιακά παλιά να ζωντανεύουν μαζί με τα καντήλια τ αναμμένα τις νύχτες σαν έρχονται οι φίλοι για γιορτή...

Αν ήμουν σπίτι η κουζίνα μου τεραστία θα ‘ταν
Με φούρνο μέσα στον τοίχο πήλινο παλιό, και ο πάγκος με βότανα χιλιαδες, μπαχαρικά, μυρωδικά και ασημια. Στο μπλε θα έντυνα τον τοίχο τον γυμνό... και μες την μέση θα έπαιρνα τραπέζι καλογήρων, που τις ενοχές τους έπνιξε μάζι με προσευχές, και ρόδια 100 στην μέση του όλοι να τρώνε να ανοίγουν οι καρδιές...

Αν ήμουν σπίτι η σκάλα του θα ανέβαινε στο δώμα και εκεί το ροζ βραχμανικό θα έντυνε βαθιά τους τοίχους, τα πατώματα και ένα παράθυρο πλατύ θα άνοιγε ακριβώς εκεί που το φως της πανσελήνου μπαίνει...

Αν ήμουν σπίτι το παιδικό δωμάτιο θα ήτανε εκεί, ένα πατάρι ως την κορυφή, σκάλες, υδρόγειες σφαίρες, ουρανοί και μια πηγή. Με ένα παράθυρο στην δύση να ανεβαινει με σκαλα πορφυρή, κιενα μπαλκόνι έξω του, στην πίσω αυλή.. και εκεί χαρταετοί και μύλοι πολύχρωμοι κάθε λογής να παίρνουν τα όνειρά της στα πέρατα της γης...

Αν ήμουν σπίτι το μπάνιο μου θα ήταν λευκό, με βουρνα μαρμάρινη διπλή και μια κολύμπα εντελώς κυπριακή...

Κάπου θα είχε ένα δωμάτιο με αργαλειό που τα παττήδια του θα ητανε σχεδόν λιωμένα και τα πολυχρωμα τα νήματα απλωμενα...

Και η πίσω η αυλή – μαροκινά ψηφιδωτά με γιασεμί, αγιόκλημα, μια ελιά, μια λεμονιά και ένα αμπέλι τυλιγμένο στην σκάλα την μικρή... και μια γαρδένια κάτω από την χελιδονοφωλιά και λιγο πιο δίπλα μια βούρνα να πίνουν νερό τα περαστικά πουλιά...

Αν ήμουν σπίτι θα άνοιγα την πόρτα το πρωί .. τα δώματα θα ανέπνεαν απ’τη ζωή

Και κάπου εκεί στο υπόγειο ένα κελάρι με λαδι,σταρι και κρασί και πίσω από την πόρτα μια κάμαρη κρυφή...



εσυ τι σπίτι θα ήσουν ρωτα η Οπαλίνα


.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Χωρίς πατίνα και περσόνα

προετοιμασία για την φωτιά της Οπαλίνας

πως να μιλήσω για τα ανθρώπινα χωρίς να γίνω παράξενη και γραφική;

πως να μιλήσω για Ψυχή όταν στοιχίζει 50 ευρώ το 45λεπτο σε μια πολυθρόνα αν είσαι τυχερός ή όταν η περί του Θεού αυταπάτη αποδίδει διαχρονικά στερώντας μας το αληθινό, άμεσο και ουσιαστικό – την ελευθερία;

πως να μιλήσω για όσα μετά τη βιομηχανική «επανάσταση» αξιοποιήθηκαν αποκλειστικά για τη συσσώρευση και δημιουργία κέρδους;

για την πρόσβαση στη γνώση, που αποκτάς με επιλογή – ποια επιλογή άραγε, των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, του ιερατείου, του συντρόφου, της ανάγκης, του αφεντικού, του φίλου, της μοναξιάς, του ορθολογισμού, του παραλογισμού, της εξάρτησης;


Οι νευρώνες μου απλώνονται στο χώρο και τον χρόνο

Η φλόγα που κοιμήθηκε στη στάχτη αποβραδίς με μια πνοή αναζωπυρώνεται



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Η λάμψη του ρουμπινιού




(συνέχεια)

Μια γυναίκα ταΐζει γάτες στο πάρκο, τραβώντας τεράστιες σακούλες που ΄φερε από μακριά γεμάτες ψωμιά και αποφάγια, που μάζεψε επιμελώς την προηγουμένη μέρα... Αύριο θα ξανάρθει, οι γάτες της πάντα την αναγνωρίζουν από μακριά και τρέχουν προς το μέρος, κάθε μέρα την ίδια ώρα... Άγραφη αλλά απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους, «σφραγισμένη με αίμα» που δεν χύθηκε ποτέ, αλλά που ρέει «περιοδικά» και μεταξύ των κενών της ύλης αμφίδρομα από τα μικρά άτομα και τη γυναίκα. Θα ανταμώνουν εκεί την ίδια ώρα, κάθε μέρα, και εκείνη θα προετοιμάζει την στιγμή κορυφώνοντάς την στην συνάθροιση όμοιων συναισθημάτων, εκεί που η ανάγκη συναντά την ανταπόκριση, και η ανταπόκριση γεννά την αφθονία, με σκέψη και φροντίδα, για κάθε μέρα μέχρι την επόμενη...



Μια συμφωνία - μια γραμμή που ενώνει όμοια πράγματα μαζί, με κοινό συναίσθημα...

Δυο περιστέρια κουρνιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, μια πάπια στη λίμνη με την ακολουθία μικρών όμοιων ατόμων πίσω της, η ηλικιωμένη που κάθεται στην πολυθρόνα χαϊδεύοντας τη γάτα στα πόδια της, ο άντρας που παίρνει τον σκύλο του βόλτα και για μια στιγμή χαμηλώνει το κεφάλι προς το μέρος του και το μικρό άτομο γυρνά να τον κοιτάζει και μέσα στο βλέμμα τους η αναγνώριση του συναισθήματος όμοιων πραγμάτων η οποία επιβεβαιώνει και επαναπροσδιορίζει την απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους

Συμπληρωματικές ακολουθίες

Όμοια πράγματα, το ένα δίπλα στο άλλο, σε μια συμπληρωματική ακολουθία, ή αλυσίδες ακολουθιών με ελικοειδής εξελίξεις δυναμικών καταστάσεων, σε ένα ταίριασμα ευφυούς «εφευρετικότητας» όπου η εκλογίκευση δεν χωρά μονάχα η αναγνώριση...

Λάμψη ρευστότητας όμοιων πραγμάτων

Μες την επιθυμία να ενωθείς με τον άλλον, υπάρχει η λάμψη του ρουμπινιού. Υπάρχει η ευφυΐα που κλειδώθηκε στη λέξη αγάπη ή ομορφιά.

Αγάπη ή ομορφιά θα υπάρχουν αναζητώντας την αναγνώριση και τη Συμφωνια, κι απλώνονται από το ηλιακό πλέγμα στα ακροδάχτυλα, και συναθροίζονται στο θέατρο του πρόσωπο με μια λάμψη που μόνο αλήθειες ξέρει να λέει... Αλήθειες που ο καθρέφτης δεν αποτυπώνει γιατί προβάλλονται μέσα στην αναγνωριστική μεμβράνη της ματιάς του άλλου απέναντί μας...

Η λάμψη του ρουμπινιού αγγίζει πρόσωπα ασημιού σε όλη την ανθρωπινή ιστορία.

Γεννήθηκε όπως ακριβώς η δέσμη του λέιζερ που διαπερνώντας τον κρύσταλλο για να ξεφύγει από την αβάσταχτη βαρύτητα του φωτός που το περιόριζε κατάφερε μονάχα να εγκλωβιστεί σε μικρότερο χώρο με μεγαλύτερη δύναμη και έτσι να διακτινίζει τον εαυτό του με ορμή μετατρέποντάς τον σε δέσμη ενέργειας ικανής αναίμακτης τομής...

Ρευστό ρουμπινί το αίμα που κυλά στις φλέβες, κι ασήμι σαν την ρωγμή του κεραυνού στον ουρανό μα γρηγορότερο από κείνη...

Θα μπορούσε να ήταν Ειρήνη αν δεν είχε μες την φαινομενική ακινησία της τόση ορμή.


Κοίτα πως αντάξιό του μας κάνει μέσα από την αμοιβαιότητα του σεβασμου!

- Ακροπατάς να μη ξυπνήσει το πλάσμα που κοιμάται , μες την αναγνώριση της ησυχία που δικαιωματικά του ανήκει και εσύ η ιέρεια της αρμονίας δεν επεμβαίνεις και το ρουμπίνι κυλά μες τη σιωπή της αναγνώρισης αυτής

- Ανταποκρίνεσαι στο απλωμένο χέρι γιατί κάτι λιγότερο θα ήταν μειωτικό προς εκείνα που συμφωνήσατε και εσυ δεν υποθέτεις εκ προοιμίου τί επιθυμεί αλλά ρωτάς και εκεί υπάρχει η αρμονία.


(συνεχίζεται)

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Γεννήτρια








Τι θέλεις από μένα ζεστασιά,
θερμόμετρο έγινα
και σε μετρώ παντού

όσο πιο διεισδυτική με πλαθεις
τόσο σαφέστερα ορίζεις τη μοναξιά
με μια οικεία σιγουριά
ότι όλα είναι καλά όσο είναι ζωντανά

καήκαμε, παγώσαμε,
ψυχράναμε , γνωρίσαμε

χύθηκε ο υδράργυρος στο χώμα
από τη πέτρα ως στη φωτιά ακροβατώντας

απολιθωμένοι ή πυρακτωμένοι

τον θερμοστάτη μας ρυθμίσαμε στο μέσο


για το γυαλί δεν μίλησε κανείς - ούτε για τον καθρέφτη
μας βόλεψε η αντανάκλαση της ζεστασιάς
μας έκρυψε στον κόρφος της όταν δεν είχαμε δική μας
μας πλάνεψε όταν πυρακτωθήκαμε
και αμοιβαιότητα βαφτίσαμε τον εαυτό


τον θερμοστάτη μας ρυθμίσαμε στο μέσο

για το γυαλί δεν μίλησε κανείς – ούτε για τον καθρέφτη

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Προθέρμανση

.


Παράξενα προγραμματισμένοι είμαστε οι άνθρωποι
μες την ελευθερία της επιλογής που ανθρώπινη φαίνεται να είναι ...

π.χ.
Αναγνωρίζουμε τα χρώματα το ίδιο - εκτός από γενετικά καθορισμένες εξαιρέσεις.
Η εφηβεία για όλους έρχεται κάπου γύρω στα 12 (ξύπνημα και ο θάνατος μαζί).
Η παρεγκεφαλίτιδα δίνει τόπο στη δυαδικότητα, ο θύμος ατροφεί μετά την παιδική ηλικία κ.οκ.

Κάποιες «λειτουργίες» είναι προγραμματισμένες να ξεκινήσουν συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με συγκεκριμένο τρόπο και περιμένουν το ξύπνημα από το λήθαργο με το χτύπημα ενός εσωτερικού ρολογιού που είναι το ίδιο για όλους.

Άλλες άρρηκτα συνδεδεμένες με την αντίληψη και νόηση αλλά και με τη δυνατότητα να προσλάβουμε τον «έξω» κόσμο σκιαγραφούν ένα κοινό τόπο, και τρόπο για όλους.

Άλλες επειδή χρειάζονται να περάσουν από άλλα στάδια ωρίμανσης τίθενται εκτός «αυτόματου» προγραμματισμού. Προϋποθέτουν κατάλληλη εργασία, ανάπτυξη δεξιοτήτων, την εμπειρία και έκθεση στα της ζωής... ωστόσο αναμένουν εξελικτικά τις προηγούμενες.

Π.χ.
Συνειδητότητα, ενηλικίωση, υπευθυνότητα, κ.ά.

Βιολογικές μηχανές καλοκουρδισμενες και προγραμματισμενες και εκει μέσα η μοναδικότητα του καθενός και καθεμίας είναι δεδομένη (άλλο μυστήριο τεράστιο).



Στην αναζήτηση ψηλαφώ μια παράξενη «γραμμή αίματος» προγραμματισμένη ακριβώς στους 36,7 βαθμούς.

Είναι η ανθρώπινη θερμοκρασία.

Τόσο γνωστή, οικεία και δεδομένη που ούτε το σκεφτόμαστε καν, εκτός αν αρρωστήσουμε ή κουραστούμε.

Κι όμως τι παράξενο θα ήταν το άγγιγμα του σεντονιού μας σαν ξυπνούμε το πρωί χωρίς τη μνήμη της θερμότητά μας πάνω του.
Της δική μας ανθρώπινης ζεστασιάς.

Τι παράξενο το άγγιγμα του νεκρού και η έλλειψη της αναγνώρισης της «εξ αίματος συγγένειας».
Της ανθρώπινης κοινής ζεστασιάς.

Τι ανώφελο το άγγιγμα των χειλιών στο μέτωπο ενός παιδιού αν δεν είχαμε κριτήριο του «φυσιολογικού».
Της εντυπωμένης και εγχαραγμένης ανθρώπινης ζεστασιάς ως σημείο αναφοράς;

Πόσο αναγνωρίσιμη η αλλαγή θερμοκρασίας στο κοκκίνισμα των μάγουλων, την αγωνία, το φόβο, τη ντροπή, την αμηχανία, τον έρωτα, τη θλίψη, την απουσία...
Κοινές ανθρώπινες «λειτουργίες»


Ανθρώπινη μετεωρολογία ή θερμοδυναμική;

:-)

στη καθημερινή γλώσσα:
«Ζεστή καρδιά»,
«παγερό χαμόγελο»,
«ψυχρός άνθρωπος»,
«ζεστή φωλιά»,
«υπερθέρμανση σχέσεων»...
...

για ποιο πράγμα άραγε μιλούμε;


(συνεχίζεται)

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

σιωπηλή πλειοψηφία - πραγματικές ιστορίες γυναικων

.


(καποια σημεια της ιστορίας μπορεί να ενοχλήσουν)


Πριν 4 χρόνια με συνέλαβαν στο Κ μαζί με το συζυγό μου, το παιδί μου Ν, η οποία ήταν τότε 9 μηνών και εγώ έγκυος στο δευτερο παιδί μου στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης.

Με οδήγησαν στις φυλακές της Χ. όπου για εξι μερες με βασανιζαν διαρκως. Η κορη μου χωρίς πάνες, γάλα και άλλα ρουχα έκλαιγε διαρκως. Μου έδιναν ενα μπιμπερο με γαλα μια φορα καθε βραδυ και αυτο ηταν το μονο φαι για το παιδί. Είμασταν σε ένα σκοτεινό κελί που μαλλον ήταν προηγουμενως τουαλέτα γιατί είχε μόνο μια τρυπα στο πατωμα, μύριζε ως τουαλέτα, και δεν είχε χώρο παρα μόνο για μένα στο πάτωμα, και η κόρη μου ήταν πάντα στην αγκαλιά μου.

Κάθε μέρα με έπαιρναν στο δωμάτιο ανακρίσεων, ένα δωματιο στο υπογειο, απο το πρωί και με γύριζαν πίσω στο κελι μου το βραδυ. Έφερναν και την κόρη μου μαζί, την άφηναν στη γωνία να με βλέπει και να κλάιει. Εμένα με χτυπούσαν συνέχεια. Δεν με ρωτούσαν τίποτα παρά μόνο με έβριζαν και έλεγαν «εσείς οργανώσατε την εξεγερση»

Τα παλιά μου τραυματα και ιδιαίτερα εκεινο στο κεφάλι άνοιγαν συνεχεια και έτρεχε αίμα. Δεν σταματούσαν να με χτυπούν ακόμα και όταν έτρεχαν τα αίματα στο πρόσωπο μου μέχρι που λιποθυμούσα. Πολλές φορές ξυπνούσα και εβλεπα την κόρη μου πάνω στην κοιλιά μου να κλαίει χωρίς να θυμαμαι πως βρεθηκα πίσω στο κελί μου ή τί έκανα πριν. Μάλλον λιποθυμούσα. Στην φυλακή αρρωστήσαμε και οι δυο μας απο διαρροια και εμετό. Η διαρροια μου είχε αίμα και το ίδιο ο εμετός μου. Η διαρροια και εμετος συνέχισαν για μηνες μετά ακόμα και όταν βγηκα απο τη φυλακή.

Ο γυναικολόγος μου που με εξετασε εκτός της φυλακής με συμβουλευσε να «ρίξω» το παιδί γιατι δεν μπορούσε να εγγυηθεί για την υγεία τους μετα απο τις μολύνσεις και τα χτυπήματα που είχε δεχτεί. Είχε διαγνώσει και χτύπημα στο κρανιο του εμβρύου.
Το τραυμα στο κεφαλι με τα θραυσματα που έχει ακόμα μέσα μετά το βασανισμό μου «ξύπνησε» και συχνά αιμορραγεί. Απο τότε έχω ζαλάδες και συχνά σε σημείο που κανω εμετό.

Τα 4 αδελφια του αντρα μου βρηκαν το ποσό των (....) για να με αφήσουν ελευθερη και πληρωσαν με το ποσό αυτο τον ανώτατο ιστάμενο της (....). Μετά πληρωσαν ακόμα (...) τον Δικαστή για να απαλλάξει και τον συζυγό μου. Αν και δεν μας απαλλάξε απο τις κατηγορίες, τον φυγάδευσαν κρυφα απο τις φυλακές. Εγώ καθόλη τη διαδικασία έπρεπε να παρουσιαζομαι στο Δικαστήριο, μέχρι που διαφύγαμε απο την χώρα.





από μια άλλη σκοπιά
Ο ύπνος της Ρ είναι ακανόνιστος με συχνές διακοπές σε όλη τη διαρκεια της νύκτας. Συχνά ξυπνά φωνάζοντας δυνατά και τρομαγμενη.

Περιγράφει ότι συχνά βλέπει άτομα χωρίς ματια να έρχονται κατα πάνω της να της επιτεθούν.
«Πολλές φορές βλεπω να με πιάνουν απο το λαιμό – όπως στην φυλακή – ή να με πετουν απο ψηλά και να πέφτω, να πέφτω, να πέφτω και λίγο πριν ακουμπήσω το εδαφος ξυπνώ»
«άλλες φορές βλέπω ότι είμαστε στη φυλακή και η κόρη κλαίει»
«βλέπω φίδια, πολλά φιδια να με δαγκώνουν»

Η Ρ, περιγραφει οτι βλέπει πολλά όνειρα, σχετικά με τη ζωή της στο βουνό και τον πόλεμο, τους σκοτωμούς, βλέπει τον εαυτο της ή άλλους συντρόφους της νεκρους. Περιγράφει ότι αυτα τα όνειρα δεν είνια τόσο άσχημα όσο τα άλλα – αυτα της φυλακής.
«Τους ακούω να έρχονται [αναφερεται στους βασανιστες της] στο σκοταδι και να μου φωνάζουν, φωνάζω και εγω».

Όταν βλέπει αυτά τα όνειρα ξυπνά, αργότερα ξανακοιμάται και τα όνειρα συνεχίζουν μέχρι να ξημερώσει. Τα όνειρα της τής δίνουν την αίσθηση ότι είναι μεγάλα, διαρκούν ώρες, «με βασανίζουν»... «Δεν εχει νύκτα που δεν βλεπω όνειρα. Ξυπνώ γιατί αν δεν ξυπνήσω νομίζω οτι θα πεθάνω»

Η Ρ, έχει σωματικά πια συμπτώματα κάθε βράδυ: Ταχυκαρδίες, άπνοια, αίσθηση ότι δεν αναπνέει, εφίδρωση, υπερδιέγερση.

Η Ρ έχει απώλεια μνήμης, δυσκολία συγκέντρωσης και ανακλησης πρόσφατων πληροφοριών, διακεκομμενο ειρμό σκέψεων, αντικατάσταση λέξεων μέ άλλες (τραπέζι αντι καρέκλα κλπ).

Είναι υπερευαίσθητη στους εντονους και δυνατους θορύβους. Στην θεα της αστυνομίας, στρατου ή άλλων ένστολων, αποφεύγει την βλεμματική επαφή, θελει να φύγει, νιωθει ότι κατι την σφίγγει μέσα της και ανατριχιάζει.