Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (5)


Το κείμενο για το Χριστόφια είναι έτοιμο εδω και μέρες...

Το βρίσκω εξαιρετικά κακόγουστο, μιας και είναι αρκετά χιουμοριστικο, να αναρτηθει την εβδομαδα που διανύουμε. Γιατί από την προηγούμενη Κυριακή θάβουμε το Κυπριακό βαθια. Τοσο βαθιά που δεν θα το βρουν ούτε οι αρχαιοκάπηλοι του μέλλοντος.


Οι όμορφες λύσεις, όμορφα καίγονται -
οι άσχημες τοιουτοτρόπως!

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (4)




Είχα κάποιες αμφιβολίες για το φαντασιακό του Περδίκη αλλά διαβάζοντας αυτό, βεβαιώθηκα.

Για τον Γιωργο Περδίκη είναι θέμα μεγέθους.

Το φαντασιακό μας χρησιμοποιεί το όχημα του μυαλού με πιλότο τον ψυχισμό μας και οδικό χάρτη τις αναφορές μας [αλήθεια, τι έγινε ο οδικός χάρτης του συνονόματου που μπέρδεψε τους ξυπόλυτους πεζοπόρους;]. Αν ξυπνάς κάθε πρωί και η μόνη διαδρομή που κάνεις είναι σπίτι – δουλειά – σούπερ μαρκετ – σπίτι – δουλειά, μέχρι εκεί πάει και το φαντασιακό σου και ότι σου "προσφέρεται" έτοιμο μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Παρατηρώντας τον Περδικη νομίζει κανείς ότι το φαντασιακό του Γιώργου συνδέεται με την επιθυμία να μετατρέψει την Κύπρο σε τόπο χλοερό [και αναπαύσεως] στο μέγεθος ενός γηπέδου γκόλφ υποστηριζόμενο από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και απαλλαγμένο από γενετικά τροποποιημένα.

Το μέγεθος εδώ παίζει μεγάλο ρόλο. Δεν είναι όπως τον Τομμη Β που του έδωσαν 10 λίμπουρους και νομίζει ότι ηγείται την λεγεώνα των ξένων στις ένδοξες εποχές της.

Ο πρώην γ.γ. γραμματέας και νυν εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων επιθυμεί ένα εύκολα διαχειριζόμενο σχήμα γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι το ίδιο να διαχειρίζεσαι ένα κόμμα με αντικαταστάσεις και τήρηση του Καταστατικού βάσει της αρχής «δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης» με το να σχεδιάζεις λύση για το μέλλον ενός πράγματος που ούτε καν χωρά το μυαλό σου.

Βλέποντας τον Περδικη νομίζεις ότι όταν πάει στην Πόλη Χρυσοχούς φροντίζει να έχει για καλό και κακό μαζί του παγουράκια με νερό, τροφή για 3 μέρες και ασυνείδητα ελέγχει αν έχει μαζί του το διαβατήριο του. Υποκείμενος λοιπόν, στο μέγεθος της χώρας του, που πολύ αμφιβάλω αν την αποχωρίστηκε ποτέ, αν έκανε ταξίδια μακρινά ή διάβασε έστω για ξένους τόπους.

Η αίσθηση του τι μπορεί να διαχειριστεί ως μέγεθος είναι και αυτό που καθορίζει επίσης την κοινοβουλευτική του δύναμη. Αλλά βρήκε και κάνει. Αφού είναι αρκετό για να μας πάει πίσω στην εποχή της ποταπαγόρευσης στην Αμερική με το περιβόητο νόμο κατά του καπνίσματος γιατί να «μεγαλώσει» άλλο;

Το «κίνημα» είναι τόσο μεγάλο όσο το όνομα του σε μια κόλλα χαρτί. Γιατί άλλωστε να το παιδεύει, όταν είναι αρκετά 10 με 12 άτομα σε μια διαμαρτυρία για να γεμίζουν το πλάνο μια τηλεόρασης τα υπόλοιπα τα αφήνει στα φαντασιακά των καναλαρχών [με τα οποία θα ασχοληθούμε]. Είπαμε, βρήκε και κάνει, κάποιοι άλλοι μένουν σπίτι κοιτώντας ευλαβικά το χαζοκούτι που τους μιλά για ξεσηκωμούς, λαοθάλασσες και «αδιαχώρητα» όταν είναι τρεις και κούκος.

Η πείρα του τον έχει οδηγήσει ενστικτωδώς να υπολογίζει ότι το θέμα μέγεθος είναι ένα γενικευμένο θέμα και απευθύνεται στην αλληλεγγύη των συνανθρώπων του. Αν το πετυχαίνει το αφήνω στην κρίση σας μαζί με τα σημαινόμενα.

Ωστόσο το πρόβλημα με το γήπεδο του Περδικη είναι ότι όπως κάθε γήπεδο γκολφ είναι γεμάτο τρύπες. Έτσι και οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί του. Αυτοί που αφήνουν άφωνους τους Πράσινους παγκοσμίως. Άντε να έχεις ένα οικολογικό «κίνημα» και ταυτόχρονα να υποδαυλίζεις τη μισαλλοδοξία, το διαμερισμό του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου σου σε βορρά και νότο και τον φανατισμό. Πως το εξηγείς στους ακτιβιστές της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της πράσινης ανάπτυξης και του κοινού μέλλοντος για ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους της γης;

Γι αυτό δεν πολυπάει στας Ευρωπας. Περιορίζεται σε μικρά και περιεκτικά ηλεκτρονικά μηνύματα. Όταν ποταυρίζεται νάκκο μας μιλά για το πυρηνικό εργοστάσιο στα νότια παράλια της Τουρκίας. Φτάνει το. Η Ελλάδα ωστόσο είναι μακριά. Γι αυτό και οτιδήποτε έρχεται από εκεί μπαίνει σε συσκευασία δώρου στο σχήμα ίππου.

Αν του δίναμε ένα παζλ θα μας το έλυνε.
Το Κυπριακό μην περιμένετε να λυθεί απ τον Περδίκη.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Διαβάζω ενα συνθημα με ο,τι έχω μέσα στο κεφάλι μου ...

Η απουσία των γυναικών από τις διαπραγματεύσεις, το εθνικό συμβούλιο και το σχεδιασμό μιας πιθανής λύσης είναι πασιφανής - αλλά φοβάμαι σε ελάχιστους.

Ο καχύποπτος σχολιαστής του πιο κάτω ανυπόγραφου κειμένου [ΠΟΛΙΤΗΣ 20/1/2010] ασχολείται με το σύνθημα "Είμαστε γυναίκες, είμαστε υπερ της λύσης" για να συνεχίσει με δαιδαλώδεις και νεφελώδεις στοχασμούς που αναταράσσουν την γνωστή "σούπα" συσχετισμών που υπάρχουν στα μυαλά των περισσοτέρων κάθε φορά που κάποιος διαβάζει μια φράση που ξεκινά με το "Ειμαστε γυναικες....".

Δεν διακρίνω καμιά πρόθεση να διαβάσει το σύνθημα πραγματικά, να ασχοληθεί με την αξίωση του δηλ. τη λύση, να δει την κινηματική του προοπτική. Πόσο μάλλον να αναρωτηθεί γιατί κινηματικά οι γυναίκες περιορίζονται σε κάποια συνθήματα και μεμονωμένες εκδηλώσεις.

Ωστόσο ας θυμηθούμε ότι πριν αρκετους μήνες ο Χριστόφιας και ο Ταλατ στο δρόμο για την πρώτη τους συνάντηση, που σήμανε την έναρξη των επαφών τους για λύση, πέρασαν ανάμεσα από δεκάδες Ε/κ και Τ/κ γυναίκες και στις δυο πλευρές οι οποίες φωναζαν ακριβως αυτό: "Θέλουμε λύση - τώρα".

Εκείνη την μέρα, δεν είδαμε άλλες πληθυσμιακές ομάδες να κάνουν κάτι παρόμοιο.
Για φανταστείτε "τα διαπραγματευόμενα αγόρια μας" να διαβαζαν κατα καιρούς συνθηματα όπως:

"Είμαι πρόσφυγας είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι εργάτης είμαι υπέρ της λύσης"
"Είμαι ανάπηρος είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι γκέυ, είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι παιδί, είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι φρουτέμπορας, ειμαι υπέρ της λύσης"
"Ειναι μετανάστης, είμαι υπέρ της λύσης"
"Είμαι ντιβέλοπερ είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι άνεργος είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι Μαρωνίτης ειμαι υπέρ της λύσης"
"Είμαι Βαρωσιώτης, είμαι υπέρ της λύσης"
"Είμαι αντιρρησίας συνείδησης, είμαι υπέρ της λύσης"
"Είμαι γονιος στρατιώτη, είμαι υπέρ της λύσης"
"Ειμαι εγκλωβισμενος, είμαι υπέρ της λύσης"

κ.ο.κ.

και ενώ οι γυναίκες κάνουν αυτο που η κινηματική ωριμότητα τούς επιτρέπει να κάνουν, κάποιοι διαβάζουν τα συνθήματα και ταμπουρώνονται πίσω απο την ΔΙΚΗ τους ταυτότητα του φύλου μαζι με τα βαρίδια αιώνων προκαταλήψεων, κλισέ και στερεότυπων τα οποία φυσικά και αναπαράγουν.


πως να λύσουμε το "αλυτο"
εδώ έχουμε άλλα θέματα άλυτα για αιώνες !!!!!!!!!!!


το άρθρο μαζί με σχόλια :


Αν δεν έχει πεθάνει το αντριλίκι... [!]

Οι γυναίκες μας [έμφαση δική μου] διοργάνωσαν εκδήλωση στην πύλη της οδού Λήδρας (Λοκματζή). Ένα πανό έγραφε το εξής: «Είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της λύσης». Ένα άλλο έλεγε: «Είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της ομοσπονδίας». Μπερδεύτηκε ένας πολίτης [είχατε πάρει συνέντευξη στον πολίτη; Θα ήθελα να ξέρω το όνομά του παρακαλώ.]μόλις τα είδε αυτά και ρώτησε: «Μήπως είναι υπέρ της λύσης και της ομοσπονδίας επειδή είναι γυναίκες; Δηλαδή, αν ήταν άντρες δεν θα τα υποστήριζαν αυτά;» Ξέρω και εγώ; Μήπως σχετίζεται με το φύλο η λύση, η ομοσπονδία κλπ; [η απουσία του σαν να μην σημαίνει τίποτα δηλαδή!] Αντιλαμβανόμαστε ότι παντού υπάρχουν διακρίσεις και παντού υπάρχει διαχωρισμός. [τι λες τώρα; αστεία πράγματα!] Μήπως και σε αυτό το θέμα υπάρχουν διακρίσεις και διαχωρισμός; Οι άνδρες καταπιέζουν το έθνος και εδώ; [το έθνος σαν να 'ναι δημιούργημα των αντρών] Και εδώ υπάρχει ανισότητα; «Είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της λύσης». Μήπως πρόκειται για κάποιον ξεσηκωμό κατά των αντρών; [τι λέτε τώρα, φυσικά και οτιδήποτε κάνει μια γυναίκα είναι εναντίον των αντρων αν δεν είναι υπέρ τους]Μήπως εκείνοι δεν επιθυμούν λύση ή την επιθυμούν λιγότερο; [για ανοίξτε τις τηλεοράσεις σας μετα τις 8...] Ο Ταλάτ είναι άντρας. Το ίδιο και ο Χριστόφιας. [το δήλωσαν; πως συμπεραίνεται αυθαίρετα;] Μήπως η δουλειά αυτή σέρνεται στην ανηφόρα επειδή αυτοί οι δύο είναι άντρες; Μήπως αν ήταν γυναίκες, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα; Αν στη θέση του Ταλάτ καθόταν η κα Ογιά και στη θέση του Χριστόφια η κα Έλση, μήπως θα τέλειωνε αυτή η υπόθεση μέχρι τώρα; [οι κυριες αυτές είναι απασχολημένες να στηρίζουν τους συζυγους τους και να διοργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις -nice try, πειτε μας κατι άλλο παρακαλω] Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. [απ 'οτι φαίνεται ξέρεις πολλά άλλα] Αλλά αφού στο πανό έλεγε ότι «είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της ομοσπονδίας», σίγουρα το πρόβλημα αυτό σχετίζεται και με το φύλο. [σε καποια άλλη χώρα θα ήταν ευανάγνωστο και μια ένδειξη ότι η κοινωνία ωρίμασε] Για να πω την αλήθεια, δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό αυτό. [σε προβληματισαν - πάλι καλά] Τελικά, λένε, και το κυπριακό ζήτημα είναι γένους θηλυκού. [λένε επίσης ΠΥΡ, ΓΥΝΗ και ΘΑΛΑΣΣΑ]Η Αμερική είναι γένους αρσενικού. [Αυτη ηταν κακια έτσι κι αλλιως] Το ίδιο και η Αγγλία, η Τουρκία και η Ελλάδα. Και ο κόσμος της Κύπρου είναι γένους αρσενικού, να μην τον ματιάσω. [Σκόρδα! Σκόρδα! πολύ επίκαιρα και αποτελεσματικά] Ε, μήπως έχουν άδικο οι γυναίκες μας, αν τώρα βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν «είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της λύσης»; Το μήνυμα αυτό απευθύνεται προς εσάς κύριοι. [έλα δεν το πιστεύω.. Mα όλα απευθύνονται στους αντρες my dear] Είστε άντρες και επειδή είστε άντρες δεν υποστηρίζετε τη λύση. Όμως, τέλειωσε η περίοδος χάριτος πλέον. 'Αρχισε ο ξεσηκωμός. Το πρώτο μπαϊράκι σηκώθηκε στο Λοκματζή. Από δω και μπρος δεν θα έχει μολοχία [από το μολάχα; Βοηθηστε την αδαή!] ούτε και σαλάτα για όσους άντρες δεν θέλουν λύση. Ούτε καν φιλί θα τους δίνουν! Καταλάβατε; [Προσπαθούν! είπαμε ότι κι αν κανει μια γυναίκα στρεφεται εναντιον των αντρων αν δεν τους εξυπηρετει - τα ίδια θα λέμε τώρα;]

Νομίζω πως είχε κηρυχτεί τέτοιος πόλεμος κατά των ανδρών και σε κάποιο άλλο νησί. [Ποιο; Θα ήθελα το ονοματάκι του] Ήταν, λέει, ένα έρημο νησί. Και μόνο γυναίκες ζούσαν εκεί. Σκότωναν όλους τους άντρες που έχαναν τον δρόμο και έφταναν σε εκείνο το νησί. Μια μέρα έπιασαν πάλι έναν τέτοιο άνδρα. Τον έδεσαν σε έναν πάσσαλο. Και θα τον σούβλιζαν. [Οδύσσεια η ζωή του άντρα και αυτές οι γαϊδούρες να θέλουν κινήματα!] Την τελευταία στιγμή ο άντρας είπε κάτι που του έσωσε τη ζωή. [τσακ!] Ξέρετε τι τους είπε; [θα μας πεις εσυ μάλλον] «Να με σκοτώσει η πιο άσχημη από εσάς»! Δεν κουνήθηκε καμία από τη θέση της. [Α ρε παιδί μου θα έλλειπε το κυριώς κλισε: Είχα την εικόνα του τόπου γέννησης της ιστορίας, ένα τσιπουράδικο που τα έπινε μια αντροπαρέα και είπε να πει μια μαλακία να περάσει η ώρα - μην το κάνουμε και θέσφατο]

Η ιστορία αυτή θυμίζει λίγο και τη συνάντηση του Ιησού με τη Μαγδαληνή [και έλεγα πότε θα θυμηθείς τις πουτάνες] στην Ιερουσαλήμ [και τους Εβραίους]. Εξαγριωμένος όχλος ετοιμαζόταν, λέει, να λιντσάρει τη Μαγδαληνή κρατώντας ξύλα στα χέρια. Ο Ιησούς ρώτησε: «Τι έκανε αυτή η γυναίκα; Ποια είναι η αμαρτία της;». «Την πιάσαμε να επιδίδεται σε μοιχεία», [Μόνη της, ρωτώ εγω; - Άσχετο αλλα σχετικό] του είπαν. «Έχετε δίκαιο», τους είπε ο Ιησούς, «διέπραξε αμαρτία αυτή η γυναίκα». Ύστερα έσκυψε, πήρε μια πέτρα και δείχνοντάς την στον όχλο, τους είπε: «Όποιος από εσάς δεν έχει αμαρτίες να ρίξει την πρώτη πέτρα». Όλοι τραβήχτηκαν πίσω τότε. Κανείς δεν τόλμησε να ρίξει πέτρα στη Μαγδαληνή.[Ποιες είναι οι δικες μας δεν μας είπες και σε πληρώνουμε]

Οι γυναίκες μας δεν άνοιξαν πανό που να γράφει «είμαστε γυναίκες, είμαστε κατά της στρατιωτικής θητείας». [Ενα βουνο καθε φορά] Ούτε και πανό που να λέει «είμαστε γυναίκες, είμαστε αντίθετες με το να κάνει σωματεμπόριο το κράτος». [το είπαν αλλα ποιος τις άκουσε] Ούτε άνοιξαν πανό που να γράφει «είμαστε γυναίκες, διαμαρτυρόμαστε για το γεγονός ότι την γλυτώνουν οι σωματέμποροι με ελαφρές ποινές». [ξελαρυγγιάστηκαν αλλα δεν το συγκρατήσατε] Είπαν απλώς «είμαστε γυναίκες, είμαστε υπέρ της λύσης». Έτσι κατάλαβα και εγώ ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα γένους θηλυκού. [Το είπαν και οι πατέρες, "εκ γυναικός πηγάζουν τα φαύλα"] Θέλετε τώρα να βγουν και οι άντρες στους δρόμους και να φωνάξουν «είμαστε άντρες, είμαστε υπέρ της ομοσπονδίας»; [δεν θα ηταν άσχημο - για φανταστέιτε το] Φυσικά, αν δεν έχει πεθάνει το αντριλίκι... [Με αυτο το τελευταίο το έσωσες γνωρίζοντας το ευρως του αντρικου μυαλου - θα το κάνουν παραυτα]


[Να χαρείς ότι αγαπάς μη μου βγεις γυναίκα και πολλλλλλλλύ θα πλλλλλλλληγωθω]

*το λλλλλλλλ είναι Πελοποννησιακό


UPDATE: μετα απο έρευνα (τhank you K.) διαπίστωσα ότι το άρθρο είναι του Σενερ Λεβέντ και απο παραδρομη στην ηλεκτρονικη εκδοση της εfημερίδας δεν καταγράφηκε το ονομα του.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (3)


Ο γάλλος ψυχαναλυτής Jacques Lacan όταν εισήγαγε τις τρεις βασικές έννοιες: ανάγκη, αίτημα και επιθυμία σε αντιστοιχία με τα τρια στάδια ψυχικής εξέλιξης του ατόμου: το πραγματικό, το φαντασιακό και το συμβολικό απέδωσε στο φαντασιακό ένα προ-οιδιπόδειο, προγλωσσικό στάδιο ανάπτυξης, το οποίο βασίζεται στη δυαδική σχέση ανάμεσα στο Εγώ και το κατοπτρικό είδωλο.

Ίσως, όταν κάποιοι μιλούν για το «κοινό» μέλλον, τους διαφεύγει ότι προβάλλουν επίσης το εύρος των δικών τους εγχαράξεων, φοβιών, φιλοδοξιών, με ή χωρίς συνείδηση των προβεβλημένων.

Για παράδειγμα, αναρωτιέται κανείς βλέποντας τον Κάρογιαν, ως σύνολο, ότι ο μόνος κοινός παρονομαστής των αποφάσεών του είναι ένας ιδιόμορφος τζόγος.

Δεν νομίζω ότι οι επιλογές του είναι τυχαίες ή στερούνται σχεδιασμού αλλά στο βάθος της σκέψης του το κράτος του φαντάζει ως ένα υπερπολυτελές Καζίνο από αυτά που συναντάμε στο Λας Βεγκάς. Τι κι αν έχει χτιστεί πάνω στο ρήγμα του Αγίου Αντρέα και μια μελλοντική σεισμική δραστηριότητα μπορεί να το καταπιεί ολοκληρο, εκείνος απολαμβάνει τα λαμπιόνια της ζωής στη πόλη των αγγέλων.

Όταν εκείνος χαμογελά, είναι επειδή ακόμα νιώθει ότι έχει το ποδαράκι της νυχτερίδας στο τσεπάκι και είναι ακόμα τυχερός. Νιώθει ότι «έχει ένα καλό χαρτί» και ακόμα στις περιπτώσεις που «η παρτίδα δεν του βγαίνει» αντιδρά ως ένας καλός τζογαδόρος. Απομακρύνεται μέχρι να ξαναέρθει να δοκιμάσει την τύχη του την οποία θεωρεί ότι του οφείλει η ζωή.

Θεωρεί επίσης ότι τα συνοδευτικά μιας τέτοιας ζωής στο καζίνο είναι αυτά που αλατίζουν τη ζωή του. Ιδιωτικά τζετ για μικρές πτήσεις, αιθέριες συνοδευτικές παρουσίες, business ή VIP θέση, ακριβά αξεσουάρ ενδυμασίας, gadgets, υπερεκτιμημένο εγώ το οποίο αποδίδει στη συνάντηση με κάθε πορτιέρη και γκαρσόνι, στομφώδης ομιλία νικητή ακόμα και όταν τα έχει χάσει όλα, υπερτονισμένη αυτοπεποίθηση ακόμα και όταν μια βαθιά ματιά στο βλέμμα του αποκαλύπτουν ότι δεν είναι σίγουρος για τίποτα. Ως τακτικός θαμώνας δεν έχει επισκεφτεί παρά μόνο την βιτρίνα του. Δεν έχει ασχοληθεί με τα παρελκόμενα, δεν εχει δει τους άστεγους ή άνεργους έξω από την πόρτα, τους χαμηλά αμειβόμενους ή τα καμαρίνια της αίθουσας των σόου. Μόνο τα φτερά και τα πούπουλα και τη φωνή της τραγουδίστρια.

Χαρακτηριστική σκέψη: «θα γυρίσει ο τροχός» και συνήθως γυρίζει. Από κεκτημένη ταχύτητα γυρίζει και ο ίδιος γύρω από τον εαυτό του καθώς αλλάζει άποψη ανάλογα με πιο «παιχνίδι παίζεται». Το ποιος είναι, είναι θέμα «ζαριάς»... Σπάνια είναι Αρμένης, κυρίως η ζαριά τείνει προς το Ελληνοκύπριος Χριστιανός, άλλοτε μποέμ, ενίοτε κουφός, ποτέ ιδιαίτερα συνετός, αλλά πάντα σοβαροφανής γιατί πρέπει να αποδείξει ότι είναι αρχηγός (στο είδος του).
Η τύχη του ενισχύεται γιατί συνήθως «παίζει με γκαντέμηδες» κι επειδή εκείνοι χάνουν ακόμα και όταν η παρτίδα είναι ετεροβαρής εναντίον του, νιώθει νικητής. Τα ζάρια άλλωστε θέλουν τολμηρές κινήσεις και κάποτε οι αντίπαλοι είναι απλά πιο δειλοί απο εκεινον.

Στο τραπέζι του πόκερ δεν κάθεται συχνά. Των μπερδεύουν οι ορθολογικές αποφάσεις, τα στατιστικα, οι συσχετισμοί και δεν μπορεί εύκολα να μπλοφάρει.

Άλλωστε θεωρεί τον κουλοχέρη πιο επικερδή... Εκεί κάθονται πρωτάρηδες και υπερήλικες δοκιμάζοντας την τύχη τους εξαντλώντας τη σύνταξή τους σε ψιλά. Το αλάνθαστο ένστικτο του τζογαδόρου τον οδηγεί στο μηχανάκι που μόλις γέμισε με τα κέρματα άλλων. Εκεί τον οδηγεί το ένστικτο στη συσσώρευση κάθε ξεπουλημένης ελπίδας για να ρίξει το «κέρμα» του. Όπως κάθε τζογαδόρος που σέβεται τον εαυτό του παίζει για το Jack pot! Μια μέρα θα έρθει και αυτο.

Έχει επίσης αντιληφθεί το κέρδος να υποστηρίζει επιχειρήσεις τέτοιου είδους. Γνωρίζει καλά τους ιδιοκτήτες, πότε το έχτισαν, με ποια υλικά, τα κέρδη που παίζονται, την υπεραξία του. Σέβεται το «κώδικα» μεταξύ τους και δεν το προσβάλει ποτέ. Γνωρίζει τι θα χαθεί αν το μαγαζί κλείσει ή αλλάξει χέρια. Τι κι αν είναι τώρα ένας απλός καλός πελάτης, τα VIP προνόμια που απολαμβάνει είναι ανεκτίμητα. Ποιος ξέρει κάποια μέρα μπορεί να γίνει και αυτός ένας από τους μετόχους. Τους φλερτάρει με την αντοχή που απαιτεί μια μαραθώνια παρτίδα black jack. «Τόσα μου έκατσαν γιατί όχι κι αυτό;» σκέφτεται.
Υπάρχει μια αμφίδρομη υποστήριξη εκείνοι τον θέλουν να παίζει και να είναι πρεσβευτής τους και εκείνος θέλει να κερδίζει μέχρι να «κάνει την καλή».
Όσο το καζίνο είναι στα χέρια τους, τα μηχανήματα θα γυρίζουν υπέρ του.
Και σαν καλός τζογαδόρος δεν σκέφτεται το αύριο.
Τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς τους αφήνει στους μετόχους.

Ο κόσμος του είναι το Καζίνο.
Το κράτος του είναι το Καζίνο.
Και δεν επιθυμεί να αλλάξει.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (2)

Φαντασιακού συνέχεια λοιπόν...

Απορία πρώτη. Πως είναι δυνατό να αυτοθεσμιθούμε (γιατί εκεί λέμε ότι δύναται να πάει μια κοινωνία η οποία αποφασίζει για την μετεξέλιξη της) αν δεν μπορούμε να αυτοκαθοριστούμε. [συνέχεια απορίας από έναν αυτοπαραγόμενο δαίμονα: μήπως για αυτό δεν πάμε πουθενά τόσα χρόνια; Απάντηση δαίμονα στην πρώτη απορία: ποτέ δε δόθηκε η ευκαιρία αυτοθέσμισης και το «κυπριακή λύση» είναι το ανέκδοτο του αιώνα!]

Απορία δεύτερη. Ποιοι/ες συμμετέχουν στη διαδικασία και ποιοι απέχουν; Γιατί αυτό σηματοδοτεί την παρουσία και απουσία από το φαντασιακό μας. Βλέποντας την εξέλιξη των συνομιλιών κυρίως απέχουν οι περισσότεροι. Και ενώ «μιλάνε επί αρχών» (sic) ουσιαστικά η διαπραγμάτευση είναι τόσο καλή όσο αυτοί που την κάνουν ή καθορίζουν. [συνέχεια της σκέψης από τον ίδιο δαίμονα: Now panic!]

Έτσι αυτό που στην ψυχολογία θεωρείται από την άποψη του φαντασιακού ότι το ορθολογικό εμπεριέχει το ψευδαισθητικό, τον μύθο, το αναπάντεχο και το μη αιτιατό, το ανορθολογικό συναντάται σε κάθε έναν από τους επίδοξους και τις ελάχιστες επίδοξες «διαπραγματευτές» του μέλλοντος μας. [συνέχεια της απορίας του τακτικού επισκέπτη: η γυναικεία παρουσία στις διαπραγματεύσεις περιορίζεται στη φιλανθρωπική δραστηριότητα για τους αποκαλούμενους νοητικά υστερημένους και τις ανταλλαγές γλαστρών μεταξύ των πρώτων κυριών; Απάντηση δαίμονα: το «ελάχιστο», η «απουσία» και ότι δεν συμπεριλαμβάνεται καθορίζει εξίσου το μέλλον μας].


Στην προηγούμενη ανάρτηση ασχολήθηκα με κάποιους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απορριπτικοί. Δεν είμαι της άποψης ότι οι υπόλοιποι που θέλουν λύση εργάζονται απαραίτητα προς τη δημιουργία ενός «κοινωνικού φαντασιακού λύσης»

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Αναστασιάδη. Το φαντασιακό του Νίκαρου (έτσι έχει επικρατήσει και συνδέεται με το φαντασιακό που προβάλλει) διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια μετά από πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και αναθεωρήσεις οι οποίες υπερίσχυσαν χωρίς να λείπουν οι αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις.

Θαρρεί κανείς πως το Κράτος του Νίκου είναι ένα αιδοίο που μόνο εκείνος αντιλαμβάνεται τι το συγκινεί και προσμένει να το απολαύσει αποκλειστικά.

Αυτό είναι και το μυστικό του γιατί η πολυπόθητη αποκλειστικότητα θέλει υπομονή και στοχοπροσήλωση σε βάθος χρόνου.

Θαρρεί κανείς ότι εκεί στο φαντασιακό του – η λύση, η όποια λύση είναι αναμενόμενη και καλά προσαρμοζόμενη στις κατά καιρούς συνθήκες όσο αντίξοες κι αν είναι. Μέσα από τη μεθυστική καυτή ανάσα του αιδοίου είναι φορές που ο Νίκος οδηγείται σε ένα παραλήρημα που κατακρίνεται από τους εχθρούς της σκέψης του για να ανασκευάσει αμέσως μετά όταν συνέρχεται από τη μέθη - προσωρινά - για να αντιμετωπίσει την αντιπαλότητα. Ωστόσο ακόμα και τότε, χαμογελά με νόημα σαν να έχει δει ένα φιλμ που κανένας άλλος δεν είδε μέχρι σήμερα γιατί υποψιάζεται την γλυκύτητα που περιμένει να γευτεί. Αυτό τον καθησυχάζει επίσης τις κρύες νύχτες που η δημοτικότητα του είναι πεσμένη γιατί αποδίδεται στο φθόνο των άλλων. Αυτό εξηγεί τη στωικότητα με την οποία αποδέχεται την ήττα των υποστηριζόμενων από το κόμμα του υποψήφιους προέδρους (γιατί σαν κόμμα δεν αποδέχεται ήττα ποτέ) – ποιος δηλαδή θα ήταν ικανός να αντιληφθεί, χειριστεί και απολαύσει ένα τέτοιο «κράτος» ο Κασουλίδης ή ο Μαρκίδης; Χα!
[φωτεινή εξαίρεση η υποστήριξη Κληρίδη γιατί ελλοχεύει ένας ηλικιακός ρατσισμός θέτοντάς τον εκτός συναγωνισμού αλλα τον καθιστά αποδεκτό ως σεβάσμιο άτομο]

Είναι φορές που η μακροχρόνια αναμονή μπροστά στο αιδοίο τον κουράζει και τον φθείρει. Είναι τότε που παλινδρομεί σε παλιότερες σκέψεις και αμφιβάλει – ελάχιστα κατάλοιπα του κληροδοτήματός του από άλλες εποχές... Τότε θυμάται τις παρωχημένες διδαχές που συνήθως συγχέουν την απόλαυση αυτή με στυτικές λειτουργίες, κατακτήσεις, ετοιμόμαχους, κυανά όνειρα και άλλες «καθαρές πρακτικές».

Αλλά εντέλει τίποτα δεν δονεί το φαντασιακό του το οποίο αν ήταν στο χέρι του θα μπορούσε τώρα να το έκανε δυνητικό για όλους.

Μια απαραίτητη ανάγνωση χρειάζεται να γίνει επίσης στην έλλειψη επαρκούς διαπαιδαγώγησης των άλλων προς αυτή την προοπτική. Βλέπετε, υπερισχύει η ανάγκη της αποκλειστικότητας – όνειρο κάθε εραστή που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους

Το μελλοντικό κράτος του είναι ...μελλοντικό.
Ως ιδέα είναι ιδανικό, απολαυστικό, θεσπέσιο. Θα φέρει την ευδαιμονία, ευημερία, υψηλή αισθητική και μακροημέρευση στην πολύπαθο νήσο. Αλλά μόνο όταν το γευτεί ο ίδιος υπόσχεται να το μεταδώσει....

Έτσι το φαντασιακό του συνδέεται άρρηκτα με εκείνον ως πρωταγωνιστή. Άρα λύση δεν βλέπουμε αν δεν αναλάβει εκείνος την εξουσία! Η δέσμευση του Νίκαρου, μέσα του, για το συλλογικό είναι ότι με εκείνον αρχηγό το μέλλον θα τους αποζημιώσει «όλους».

Για αυτό έχει πείσει ότι επιθυμεί λύση αλλά κανείς δεν γνωρίζει γιατί δεν κατάφερε να την φέρει νωρίτερα και όταν οι συγκυρίες το επέτρεπαν με κάποιον άλλο πρόεδρο.



Συνεχίζεται.....

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (1)


Όλα ξεκινούν από μια ιδέα γιατί αν δεν το φανταστείς δεν μπορείς να το δημιουργήσεις...
Εκεί και το πρόβλημα, γιατί αν το φαντασιακό σου έχει παγιώσει το παρόν εσφαλμένα, ο θεός ο ίδιος να κατεβεί δεν σου αλλάζει τη βαθιά εγχαραγμένη πορεία της σκέψης σου.

Αναρωτιόμουν λοιπόν πως θα βρούμε κοινή βάση λύσης για τη δημιουργία του νέου "κράτους" τη στιγμή που δεν έχουμε δημιουργήσει ένα κοινό πολιτικό φαντασιακό σε βαθμό που μπορεί να ωθήσει τις εξελίξεις προς αυτή τη κατεύθυνση.

Σκεφτόμενη όλα αυτά, δεν άργησα να βάλω την πολιτικό-κοινωνιολογική προσέγγιση στην άκρη για λίγο και να το δω από μια καθαρά ψυχαναλυτική σκοπιά η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της.

Πως νομίζετε φαντασιώνονται το Κράτος μας το οποίο αναμένεται να μετεξελιχθεί σε εκείνο που το φαντασιακό τους τούς ωθεί;


Για παράδειγμα όταν ο Ομήρου φαντασιώνεται το "Κράτος" θαρρεί κανείς ότι έχει την όψη ενός ρωμαλέου ελληνοπρεπή Κούρου με στολή της εθνικής φρουράς. Παρεμπιπτόντως εδώ βλέπουμε πως λειτουργεί η ελληνοχριστιανική παιδεία που έχει λάβει στη ενίσχυση προσωποποιημένων φαντασιακών απεικονίσεων όπως εκείνης της δαφνοστεφανωμένης Νίκης ή της ασπροχιτωνοφορεμενης Ελευθερίας υφασμένη με το πλέγμα των προσωπικών αναφορών και αναγκών... κάπου στο βάθος ένας αχτένιστος Κολοκοτρώνης από τον τοίχο της σχολικής αίθουσας με ρώσικο γούνινο καπέλο παρατηρεί ως άλλος Θεός για να ελέγξει το παραστράτημα του όταν και άμα συμβεί, πράγμα που καθιστά τη συγκράτηση του ειρμού των σκέψεων του ένα ατέρμονα αγώνας προς την τελειότητα και τον εντυπωσιασμό. Έτσι το "κρατος του" δεν μπορεί παρά να στέκει αγέρωχο χωρίς να αναμοχλεύει καλά κρυμμένα μυστικά μιας άλλης αμαρτωλής εποχής που ουδείς πρέπει να μάθει.. Γι αυτό και θα το υπερασπιστεί με το ίδιο του το σώμα αν χρειαστεί με περισσή αυταπάρνηση [και ενοχή] και μόνο γι αυτό τον λόγο.

Τώρα, όταν μιλά ο Τομμης Βου, σχηματίζει κανείς την εντύπωση, ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο μοναστήρι, όπως της Παναγίας του Κύκκου, που ανέπτυξε γύρω του τον δικό του πολιτισμό, την αγορά του, τράπεζες, εργοστάσια, παζαρακια με καντάρια γεμάτα χρυσό αντί εμπόρευμα, πλανοδιοπωλητές και διασκεδαστές που εκθέτουν τα δάκρυα της Παναγίας σε μικροσκοπικά βαζάκια για να μπορεί αργότερα ο ίδιος να βάζει πρόστιμα για τσαρλατανισμό και έτσι να ενισχύσει την κεντρική του τράπεζα. Λίγο πιο πέρα άμισθοι μαυροντυμένοι καλλιεργούν τη γη και ένας ρασοφόρος παπαδοκαλόγερος με χρυσές καδένες που αντιπαθεί θανάσιμα τη χρήση αποσμητικού μασχάλης, τους φωνάζει καθε φορά που σηκωνουν κεφάλι «σκύψτε ευλογημένοι». Ενίοτε καλούνται ενστολοι να επιβάλλουν την τάξη οι οποίοι είναι έτσι και αλλιως εκτάκτως αποσπασμένοι απο την δεξια πτέρυγα μαθητευομενων καλοταϊσμενων μοναχών. Σε αυτή φαντασιακή σύλληψη της πραγματικότητας δεν υπάρχουν ξένοι, αλλόθρησκοι, ή «άλλοι». Η κοινότητα είναι μόνη όπως η λατινική φαντα και ταυτόχρονα αυτοκέφαλη, ομοούσια και αδιαίρετη. Σε αυτό το φαντασιακό υπάρχουν αναλαμπές εκσυγχρονισμού τις οποίες ο ίδιος ενέθεσε στο κοινωνικό γίγνεσθαι με πρωτοποριακές ταμειακές μηχανές, νέα στιλ κουρέματος γενειάδας, μια αφηρημένη ιδέα γυναίκας στο πίσω μέρος ενός αρσενικού εγκεφάλου και φυσικά την απομάκρυνση κάθε είδους φετίχ που δεν συνάδει λ.χ. βαλσαμωμένα μέλη σώματος, κολοσσιαία αγάλματα προηγούμενων ηγετών κ.α Έτσι το "κράτος του" δεν χρειάζεται τίποτα άλλο απο αυτό που ήδη έχει και γι αυτον κανένα σχέδιο δεν μπορεί να αναπληρώσει την τελειότητα του μορφωματος του.


Στα φλάμπουρα μέσα βρίσκετε ο Λάζαρος... ακούει ιαχές πολέμου, καταιγισμό σφαιρών και ρήξεων βομβών. Ένα μαύρο τοπίο και εκείνος να κυλιέται σαν λοκατζής από ραχούλα σε ραχούλα φωνάζοντας «έσω έτοιμος» κι αναπολώντας τις μέρες που σταματούσε τη μάχη μόνο για να αγκαλιάσει με το ένα χέρι την καλή του η οποία τον περίμενε υπομονετικά να του σκουπίσει το ιδρωμένο μέτωπο και να του αλλάξει κάλτσες τις οποίες έπλεκε ολονυχτίς (στο άλλο είχε πάντα μια χειροβομβίδα ανασφάλιστη). Τώρα ούτε το ένα μπορεί να κάνει ούτε το άλλο κι έτσι το φαντασιακό του δονείται από μια απίστευτη αίσθηση ενός χαμένου αγώνα την οποία φορτώνει στην ηττοπάθεια των συμπατριωτών του. Το φαντασιακό του μπερδεύεται με τη φαντασία και συχνά πυκνά φωνάζει καθώς μιλά για να υπερισχύσει των ουρλιαχτών αλαλαγμών των σφαγιασθέντων συντρόφων του από τον Τούρκο κατακτητή που επικρατούν στο κεφάλι του. Έτσι το "κράτος του" είναι ήδη συλημένο, κενό νοηματος και προοπτικής κι έτσι ουδεμία λύση θα προσφέρει πίσω τη χαμένη πατρίδα που παλληκάρια σαν κι αυτον έχασαν τη ζωή τους οραματιζόμενα.

Ο Νικολάκης τώρα, βιώνει μια συγκρουσιακή μετάβαση σε ένα νέο φαντασιακό το οποίο άρχισε να διαμορφώνεται από τα γεγονότα των τελευταίων πέντε χρόνων. Εκεί που το Κράτος του ήταν μια παιδική χαρά με χίλια δυο καλούδια που ο καλός μπαμπάς του έφερνε καθημερινά προς αντικατάσταση της τρυφερότητας και χρόνου που δεν είχε ποτέ, με χρηματιστηριακές εταιρείες που τον μάθαιναν για το Εταιρικό Δίκαιο και μια κοινοβουλευτική επιτροπή που του μάθαινε αριθμητική και ορθοφωνία, τώρα βρίσκετε ορφανός από πατέρα και μόνος μιας και οι παιδικοί φίλοι και καλαδελφοί δεν έφτασαν ακόμα το ίδιο επίπεδο ωριμότητας με εκείνον, να αντιμετωπίζει το αχανές της ζωής και το Κράτος του τώρα είναι εχθρικό γιατί του είναι άγνωστο [σημείωση: χαρακτηριστική ατάκα που συνοψίζει όλα τα πιο πάνω «Ποια Κονωνία των Πολιτων, η κοινωνία έχει πάντα πολίτες]. Με ελλιπείς αναφορές και κενά δεν μπορεί να φαντασιωθεί το νέο γιατι το παλιό έγινε μια ιδέα που στοιχειώνει τις νύχτες του εξαντλώντας τον αφήνοντας τον χωρίς ύπνο και ησυχία και ο απύθμενος πλουτος από παιχνίδια και κάθε λογής καλούδια απο τον πατέρα φαντάζουν άχρηστα μπροστά στις νέες προκλήσεις για τις οποίες δεν έχει ιδέα τι να κάνει.


Συνεχίζεται...

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

που κοιμάσαι απόψε οξάνα;



οξάνα,
τι βλέπεις στο όνειρό σου;