Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Πατερούλη μη χτυπάς

Ήταν τόσο κωμικό το θέαμα του ξυλοδαρμού των ιερέων και πιστών στη Πάφο από την αστυνομία και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ίδιων των ατόμων από τον Επίσκοπο Πάφου που δεν μπορούσε παρά να αναδείξει την απίστευτη τραγικότητα που κρύβεται πίσω από αυτές τις σκηνές.

Λίγα χρόνια πριν, το περίφημο βίντεο του ξυλοδαρμού των φοιτητών προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό, κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους με αγανάκτηση. Από τότε, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι κυκλοφορούμε με ένα κινητό που φωτογραφίζει και οι υπόλοιποι συνηθίσαμε παρόμοιου τύπου ειδήσεις στους δέκτες μας. Το τελευταίο καιρό δε, τέτοιου είδους σκηνές κάνουν την εμφάνιση τους συχνότερα: ξυλοδαρμός ανήλικων ατόμων στη Φανερωμένη από αστυνομικούς χωρίς διακριτικά, επιχειρήσεις «σκούπα» στην Παλιά Λευκωσία με βίαιες συλλήψεις μπροστά στις κάμερες, καταγγελίες ατόμων για κακοποίηση κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους σε αστυνομικούς σταθμούς ή κρατητήρια.

Η εικόνα των δαρμένων ρασοφόρων ήταν τραγελαφική και αντιφατική αλλά για κάποιους και κάποιες από μας απόλυτα συμβατή με το πρόσωπο της βίας.

Στο σημασιολογικό της πυρήνα η βια της αστυνομίας ή η εντολή που δόθηκε από τους παπάδες για επέμβαση της αστυνομίας δεν είναι διαφορετική από το χαστούκι που δίνει ο όποιος πατριάρχης στα "παιδιά" του.

Δεν είναι διαφορετική, αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί, από αυτό που ο Επίσκοπος Πάφου έκανε εντός ενός ναού που θεωρεί ιδιωτική του περιουσία.

Δεν διαφέρει με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ότι ούτε λίγο ούτε πολύ και λίγα έκαναν οι αστυνόμοι στους «άτακτους».

Δεν είναι διαφορετική από όσα καταμαρτυρεί η αλαζονική στάση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης [πχ «η αστυνομία δεν δέρνεται» και τα συναφή], του όποιου δικαστή που θεωρεί ότι το χαστούκι δεν είναι βία κατά ανηλίκων ή ότι μια 14χρονη δεν βιάστηκε γιατί ..συναίνεσε [αποφάσεις και οι δυο του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας] και πάει λέγοντας.

Δεν είναι διαφορετική από τη συνωμοσία της σιωπής κατά χιλιάδων θυμάτων βίας στην οικογένεια ή στον εργασιακό χώρο οπό την εκάστοτε κυβέρνηση, τους πολιτικούς προϊστάμενους και τους ίδιους τους καλοπληρωμένους και αναποτελεσματικούς δημόσιους υπάλληλους και τα ΜΜΕ.

Πίσω από το ράσο, τη στολή, τον ρόλο, την εξουσία που διαθέτουν κρύβεται η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι σαν «πατέρας, γαμώ και δέρνω»!

Και για να σας προλάβω δεν το κάνουν μόνο άντρες αλλά άντρες γυναίκες που «φόρεσαν» το ράσο της πατριαρχίας συνειδητά ή ασυνείδητα.

Από την άλλη, το ότι συνήθως τα βάζουν με μετανάστες, παιδιά, φοιτητές, άτομα με αναπηρίες και γυναίκες ή άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε μηχανισμούς καταγγελιών της αυθαιρεσίας τους είναι επίσης εξηγήσιμο, αναμενόμενο και πολύ συνηθισμένο.

Πέρα από την εικόνα που είδαμε όλοι ας προχωρήσουμε τη σκέψη λίγο πιο πέρα...

Ο συνειρμός "ένα λεπτό και αυτό μπορεί να συμβεί και σε μένα» είναι μόνο μια αφετηρία γιατί καταλαβαίνουμε ότι μας αφορά. Γιατί είναι τόσο εξόφθαλμο που δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα έστω για μερικά – ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η είδηση.
Γιατί η βια δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Η γυναίκα που φωνάζει βοήθεια από το διπλανό σπίτι, το παιδί που λέει στους συμμαθητές του ότι ένας συγγενής κάνει άσεμνες πράξεις, μια ομάδα νεαρών που δέρνετε στη Φανερωμένη, μια οικογένεια ή ένα άτομο που πεινά γιατί δεν προσφέρονται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, άτομα που διώκονται για τα πιστεύω τους ή τη δράση τους, άτομα που η αξιοπρέπειά τους στραπατσάρετε στα κατ’ ευφημισμό γραφεία ευημερίας μας αφορούν.

Αλλά αυτό είναι η μόνο αρχή...

Ίσως το επόμενο βήμα πριν την όποια δράση είναι μια ακόμα συνειδητοποίηση: Οι πατερούληδες βρίσκονται παντού, ανάμεσά μας – ακόμα και «μέσα» μας.

Μια ομάδα εννοιών, λέξεις, σημασίες.

Πατέρας, πατριάρχης, πάτρονας, πάτρονος, πάτερ, παππούλης, απαπαπαπαπα!

Ενίοτε εργατοπατέρες ...

«για το καλός σας»
«για την τάξη»
«για την ασφάλεια»
«για την οικονομία»
«για Σένα»
«για την οικογένεια»
«για το έθνος»
«για τη διατήρηση των δεσμών»

«για την τιμή των ...όπλων»

Απαπαπαπαπαπαπαπα!

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Καθηγήτρια Αγγλικών καταγγέλλει κακομεταχείριση της 16χρονης κόρης της

«Η Αστυνομία είπε την Κυριακή ότι κανένας δεν έχει παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών, αλλά εγώ έχω παράπονο», δήλωσε στη «Σ» η κ. Ελίζαμπεθ Αριστείδου, η οποία είναι δραστήριο στέλεχος μη κυβερνητικής ομάδας πίεσης για βελτίωση της ζωής στην παλιά Λευκωσία. Κατάγγειλε ότι αστυνομικός έσπρωξε και κτύπησε την κόρη της.

ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
Δεν θέλουμε Αστυνομία που δέρνει τα παιδιά μας

Την κακομεταχείριση της 16χρονης κόρης της από αστυνομικό στη διάρκεια των επεισοδίων του περασμένου Σαββάτου στην Πλατεία Φανερωμένης αποκαλύπτει και καταγγέλλει στη «Σ» η καθηγήτρια Αγγλικών Ελίζαμπεθ Έλστον Αριστείδου, η οποία ταυτόχρονα τονίζει την ανάγκη για μιαν «Αστυνομία που να εφαρμόζει τους νόμους, αλλά να μη δέρνει τα παιδιά μας!».
Η κ. Έλστον μας είπε ότι υπέβαλε ήδη παράπονο στην Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας, ότι αστυνομικός έσπρωξε, κτύπησε και έριξε στο έδαφος την κόρη της, ενώ φωτογράφιζε τις συμπλοκές του Σαββάτου μεταξύ αστυνομικών και νεαρών, και την ανάγκασε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες από την κάμερά της, πριν της επιτρέψει να αποχωρήσει από το σημείο.

Οι αστυνομικοί δεν έχουν παιδιά;
Η κ. Έλστον, που είναι Αγγλίδα παντρεμένη με Κύπριο, επίσης καθηγητή, είναι μητέρα πέντε θυγατέρων 32, 28, 25, 23 και 16 χρονών, ζει στην Κύπρο για 30 χρόνια, τα 28 από τα οποία στην παλιά Λευκωσία κοντά στην Αρχιεπισκοπή. Μας είπε ότι η μικρότερη κόρη της, μαθήτρια σε ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο, παρέστη στο street party του Σαββάτου με πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας της από διάφορα σχολεία της Λευκωσίας, πήρε μαζί της τη φωτογραφική της μηχανή επειδή έχει χόμπι της τη φωτογραφία και άρχισε να φωτογραφίζει στιγμιότυπα από τα επεισόδια που ξέσπασαν γύρω στα μεσάνυχτα, όταν κατέφθασε στο χώρο ομάδα αστυνομικών. «Ένας αστυνομικός που δεν φορούσε στολή», μας είπε η μητέρα της παραπονούμενης κοπέλας, «τράβηξε την κόρη μου σε μια στοά λίγο μακρύτερα από τη σκηνή των συμπλοκών, την έσπρωξε και την έριξε κάτω, άρπαξε τη φωτογραφική της και της είπε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες που τράβηξε, αλλιώς θα της σπάσει τη μηχανή. Επειδή για την κόρη μου η φωτογραφική είναι το πιο αγαπημένο της αντικείμενο, αντέδρασε, είπε ότι θέλει τη μηχανή της και τότε αυτός την κτύπησε. Η κόρη μου φοβήθηκε πολύ και αναγκάστηκε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες. Της είπε, «δεν έχεις οικογένεια να πας σπίτι σου;». Η μικρή του απάντησε «εσύ δεν έχεις παιδί; Εσείς σαν Αστυνομία δεν έχετε παιδιά; Θα ήθελες το παιδί σου να φάει ξύλο από έναν άντρα;».

«…Αλλά εγώ έχω παράπονο…»
«Η αστυνομία είπε την Κυριακή ότι κανένας δεν έχει παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών, αλλά εγώ έχω παράπονο», είπε η κ. Έλστον, που είναι δραστήριο στέλεχος μη κυβερνητικής ομάδας πίεσης για βελτίωση της ζωής στην παλιά Λευκωσία. «Ο αστυνομικός δεν απείλησε απλώς την κόρη μου, την έσπρωξε και την κτύπησε ενώ δεν έκανε τίποτε παράνομο, ενώ έβγαζε φωτογραφίες και αυτό είναι παραβίαση νόμιμου δικαιώματός της κι αυτή την παραβίαση δεν τη δέχομαι και θα προχωρήσουμε σε γραπτή καταγγελία στην Αστυνομία. Δεν θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να δεχόμαστε αυτή τη βία; Τι θα γίνει την ερχόμενη βδομάδα; Θα πρέπει να πω στην κόρη μου ότι δεν μπορεί να περπατά και να φωτογραφίζει στην παλιά πόλη, γιατί κινδυνεύει από την Αστυνομία; Θα την κλειδώσω στο σπίτι, γιατί μπορεί να έρθουν αστυνομικοί με ρόπαλα να την κτυπήσουν; Τι προσπαθεί να κάνει η Αστυνομία; Θέλει να κάνει εχθρούς της αυτά τα παιδιά των 15, 16 και 17 χρονών; Γιατί με παιδιά αυτής της ηλικίας συνεπλάκησαν οι αστυνομικοί το Σάββατο στην Πλατεία Φανερωμένης. Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι η Αστυνομία ασκεί τέτοια βία. Αλλά το έμαθαν μόνοι τους από πρώτο χέρι».

Υπάρχουν νόμοι και μέτρα…
«Σαν κάτοικος της παλιάς πόλης, που ήταν πάντα ένας ωραίος τόπος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, που μεγάλωσα πέντε κόρες χωρίς ποτέ να έχω κανένα πρόβλημα, δεν θέλω να ζω σε μια Λευκωσία που γίνονται αυτά τα πράγματα, όπου η Αστυνομία δέρνει τους ανθρώπους για να επιβάλει δήθεν τους νόμους. Δεν κατάλαβε, ακόμα, η κυπριακή Αστυνομία ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τέτοια βία και να δέρνει τους πολίτες; Εμείς σαν κάτοικοι θέλουμε μιαν Αστυνομία που να επιβάλλει τους νόμους π.χ. για έγκαιρο κλείσιμο των νυχτερινών κέντρων, αλλά δεν θέλουμε να δέρνει τους ανθρώπους που μπορεί να προκαλούν οχληρία, βγαίνοντας από τα κλαμπς στις 3 το πρωί. Υπάρχουν νόμοι και μέτρα για έναν που φωνάζει έξω από το παράθυρο των άλλων και μέσα σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η άσκηση αστυνομικής βίας».

Άνθρωποι που ζουν με μέτρο
Σε παρατήρησή μας ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν ένα 17χρονο για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, η κ. Έλστον μας είπε ότι «αυτό δεν νομιμοποιεί να κατέβουν στο χώρο μια ομάδα πάνοπλων αστυνομικών με ρόπαλα στα χέρια και να προκαλούν με φωνές τους νεαρούς». Πρόσθεσε ότι ο σκοπός της Αστυνομίας και της Πολιτείας είναι οι νέοι να μάθουν να αποφεύγουν τις ουσίες και όχι να στιγματίζονται ως εγκληματίες με τέτοιους χειρισμούς. Και πρόσθεσε: «Πρέπει να τα βλέπουμε ρεαλιστικά, ότι τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι μια κοινωνία με ανθρώπους που ζουν με μέτρο και όχι με στιγματισμένους που τους βάζουμε φυλακή. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε ίσως όλοι μας και όχι μόνο η Αστυνομία. Ξέροντας ότι επρόκειτο για έφηβους, θα έπρεπε να τους κοντέψουν, να τους μιλήσουν, να ξέρουν ότι εκεί υπάρχουν αστυνομικοί. Γιατί οι αστυνομικοί έβγαλαν αμέσως τα ρόπαλα και τα σπρέι; Ας μην ξεχνούμε ότι οι νεαροί που συμμετείχαν στο πάρτι είναι οι περισσότεροι παιδιά από καλές οικογένειες και αν οι αστυνομικοί ήρθαν σε σύγκρουση με αυτά τα παιδιά, σημαίνει ότι ήρθαν σε σύγκρουση με την κυπριακή κοινωνία. Με ανθρώπους που στο μέλλον θα είναι οι «μεγάλοι» αυτής της κοινωνίας».

Δεν χρειαζόμαστε αστυνόμευση
Η Ελίζαμπεθ Έλστον τόνισε ότι είναι λανθασμένο το μήνυμα ότι η παλιά πόλη χρειάζεται αστυνόμευση, που δόθηκε το καλοκαίρι μετά από μια συνεδρία των αρμόδιων φορέων με τη Δήμαρχο Ελένη Μαύρου. «Έτσι», είπε, «έστειλαν για διάφορους λόγους την Αστυνομία πριν από 15 μέρες και έκανε την επιχείρηση «σκούπα» κατά των μεταναστών και τώρα έχουμε αυτή τη σύγκρουση με τους νέους μας. Μα πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα; Αυτό το επεισόδιο στη Φανερωμένη κάνει χειρότερα τα πράγματα. Δεν έχουμε στην παλιά πόλη πρόβλημα εγκληματικότητας, δεν έχει περισσότερους εγκληματίες στην παλιά πόλη από όσους έχει έξω. Μπορεί κάποτε κάποιος ξένος ή και ντόπιος να βγει μεθυσμένος από ένα κλαμπ, αλλά δεν πάθαμε τίποτε καμιά φορά, ούτε απειληθήκαμε…

«Οι αστυνομικοί μας στιγματίζουν σαν αλήτες»
Ντίνος Γεωργίου, 30 χρονών, καταστηματάρχης, οδός Άρεως παλιά Λευκωσία: «Όταν πήγα στην Πλατεία Φανερωμένης το Σάββατο, είδα αστυνομικούς και νεαρούς να τσακώνονται. Οι αστυνομικοί έπιαναν κόσμο, τον τραβούσαν προς τα αυτοκίνητά τους, ενώ οι φίλοι τών υπό σύλληψη προσπαθούσαν να τους αποσπάσουν από τα χέρια τους. Είδα μια κοπέλα φίλη μου 16 χρονών, που την τραβούσαν τρεις τεράστιοι αστυνομικοί, η κοπέλα αντιστεκόταν, δεν ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο, την έριξαν κάτω και την κτύπησαν. Τους φώναξα, «ήρεμα, ρε παιδιά, μια κοπέλα είναι» κι αυτοί με τράβηξαν πίσω και μου είπαν, «φύγε να μη σε συλλάβουμε κι εσένα».
Δεν είναι η πρώτη στο είδος της εκδήλωση που οργάνωσε η νεολαία στην περιοχή. Γιατί υπάρχουν οι πλατείες, αν όχι για να συναντώνται οι άνθρωποι; Στην εκδήλωση συμμετείχαν κυρίως παιδιά διάφορων Λυκείων της πόλης, αλλά υπήρχαν και μεγαλύτερης ηλικίας. Αν κάποιες φορές γίνει παρατήρηση από περιοίκους για να χαμηλώσει η ένταση της μουσικής, τα παιδιά υπακούνε χωρίς πρόβλημα. Εγώ συχνά κλείνω την Άρεως για κάποια εκδήλωση, αλλά ουδέποτε είχα πρόβλημα με περίοικους. Αν οι νεαροί έκαναν φασαρία, θα έπρεπε οι αστυνομικοί να τους φερθούν ευγενικά, και όχι να τους βρίζουν με ακατονόμαστες μάλιστα εκφράσεις. Πιστεύω ότι χάθηκαν οι ρόλοι, άλλαξαν. Είμαστε εμείς που προσέχουμε την κοινωνία για να είναι εντάξει και όχι η Αστυνομία. Εμείς οι νέοι, που ζούμε και εργαζόμαστε στην παλιά Λευκωσία, αντιδρούμε στα κοινωνικά προβλήματα, δεν τα δεχόμαστε παθητικά όπως η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν ανέχομαι εγώ να δέρνουν οι αστυνομικοί μια φίλη μου και να σιωπήσω. Θα βγάλω φωτογραφία και θα τους καταγγείλω. Θα μιλήσω δημόσια, όχι μόνο για την αστυνομική βία, αλλά και για άλλα θέματα. Πιστεύω δεν είναι τυχαία η βία της Αστυνομίας. Κάνουμε μιαν απλή πορεία με τα ποδήλατα ζητώντας ποδηλατόδρομους και πιο φυσική ζωή, και οι αστυνομικοί μάς παρενοχλούν, μας στιγματίζουν ως αλήτες και αναρχικούς, αλλά δεν ψάχνουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε στην πραγματικότητα».

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

σιωπή

και συ που πάντα πολεμούσες τη σιωπή
ντύνεσαι τώρα τον μανδύα της

«για λίγο ακόμα»

τώρα αναμοχλεύεις τις καρφιτσωμένες σ’ ένα σημείωμα στον τοίχο μνήμες

«Καθυστερημένα λόγια δεν σας πιστεύω
Εγώ πιστεύω στη σιωπή
Στέκει πάνω απ’ όλους
Πάνω απ΄όλα
Γιορτή κατανόησης»


σε αμφισβητησα
νόμιζα ότι γιορτή είναι χαρά

κι όμως,
κάτω απ' τα πέπλα σου ξαναγεννιόμουν
για να σε πολεμησω απ' την αρχή


μ' εμαθες να ακούω το παραμικρό
να ξερω η ανασα τι έχει να μου πει
γνώρισα την υφή σου σε καθε έκφραση
μ' εμαθες τι γέμιζε αναλόγως τη σιωπή

ψηλάφισα τη σιωπή των άλλων
κι απάντησα με μια σιωπή
γι εκείνες τις στιγμές που η κατανοηση στήνει μόνη της γιορτή


δεν ξέρω αν τα πιο σημαντικά δε λέγονται ή γράφονται ποτέ

μονάχα το άλλο όνομα σου, σοφή αυτορύθμιση.