ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (4)

Είναι μόλις 29 χρονών και η ζωή της κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Άγριο ξυλοδαρμός από συμβίο μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού τους με αποτέλεσμα να σπάζει παλαιότερο ανεύρυσμα στον εγκέφαλο.

Επειδή η ταυτότητα της δεν έγινε γνωστή, πηγαίνοντας στην Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης αναρωτήθηκα αν της είχα μιλήσει προηγουμένως, αν ήταν μια από τις γυναίκες που είδα ή άκουσα τη φωνή τους.

Ο υπεύθυνος της μονάδας μπόρεσε να μου πει το όνομα της. Δεν ανακουφίστηκα που δεν ήταν γνωστή μου. Δεν είχε καμία διαφορά. Άφησα στα στοιχεία μου αν θελήσουν να με αναζητήσουν αλλά βγαίνοντας είδα δυο ψηλές γυναίκες να φεύγουν κι εκείνες.

«Είστε συγγενείς της ...» τους ρώτησα;

Κοίταξα τη μάνα της, μια πανέμορφη γυναίκα, ψηλή, με δέρμα σχεδόν διάφανο, οι κινήσεις τις αργές με μια συγκράτηση και χάρη που θα τη ζήλευαν πρίμα μπαλαρίνες.
Η αύρα της ανάβλυζε δύναμη και απίστευτη υπομονή.

Είπαμε τα τυπικά, είπαμε τι μπορούσε να γίνει...

Μετά 2 μέρες ξαναβρεθήκαμε. Η κόρη ήταν εκτός της μονάδας, η κατάσταση της όμως παρέμενε κρίσιμη. Την επισκεφτήκαμε μαζί.

Η αναπνοή μου σχεδόν κόπηκε όταν την είδα... δεν φανταζόμουν ποτέ την ομορφιά της.
Ακόμα και εκεί, η φιγούρα της σχεδόν εξωπραγματική.

«δεν είπε σε κανέναν τι περνούσε» είπε μια φίλη της

Κοίταξα τα ακροδάχτυλα της και φαντάστηκα ότι ίσως ύφαιναν ένα μοναδικό έργο τέχνης ή έπαιξαν κάποτε πιάνο όσο καμιά άλλη ποτέ.

«Δεν επικοινωνεί αλλά καταλαβαίνει» μου είπαν.
«Τι μουσική της αρέσει, να φέρουμε ένα cd-player να ακούει»
«Eχει πάει σε μουσικό σχολείο όλη της τη ζωή» μου είπαν....



Η ομορφιά δεν χρειάζεται πάντοτε καλλιέργεια για να αναγνωριστεί.
Καλλιέργεια χρειάζεται για να την αντέξουμε

Κι όσοι καταστρέφουν, σκοτώνουν, λεηλατούν, ασχημονούν ούτε ξέρω πια τι είναι....