Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

τα πέπλα της επικοινωνίας (1)

Σαν να περνάς μέσα από χιλιάδες πέπλα εξελίσσεται η επικοινωνία.
Ανάλογα το χρώμα τους βλέπεις τον κόσμο ή σε βλέπει εκείνος.
Κρύβεσαι πίσω τους αν το επιλέξεις ή τα φοράς ως μανδύα.
Γυμνώνεσαι.
Γυμνώνεσαι ή φοράς ακόμα ένα πέπλο;
Ενίοτε τα πέπλα χορεύουν κι έχει ενδιαφέρον να τα παρακολουθείς.
Όχι πως αποκαλύπτουν πάντα κάτι συγκλονιστικό
αλλά η κίνηση τους μαγνητίζει.




Κάποια πέπλα ας τολμήσουμε να ανασηκώσουμε,
για όσα δεν μιλάμε καθαρά συνήθως.
κι ίσως για εκείνα που κάποιοι προτιμουν ταμπου να είναι.


Βοήθεια ζήτησα απο τον ποιητή και δεν αρνηθηκε..
τα πέπλα του αναδίπλωσε και χάρηκε που η στιγμή του έζησε
μετα απο κεινον να την αφηγηθεί



Ολόκληρο με πήρες.
Ο θάνατος δε θα χει τίποτα να πάρει.
Μέσα στο σώμα σου αναπνέω.
Χίλια αγόρια έχω σπείρει στον ιδρωμένο αγρό σου·
Χίλια άλογα καλπάζουν στο βουνό σέρνοντας πίσω τους ξεριζωμένα ελάτια.
Κατηφορίζουν ως τα πρόθυρα της πολιτείας, υψώνουν το κεφάλι, κοιτούν με τ΄αμυγδαλωτά μαύρα τους μάτια την Ακρόπολη, τους ψηλούς φανοστάτες, ανοιγοκλείνουν τα κοντά τους τσίνορα.
Τα πράσινα, κόκκινα σήματα τους φέρνουν σε αμηχανία. Κι αυτός ο τροχονόμος κουνάει τα χέρια του σαν για να κόψει έναν αόρατο κόμπο από τη νύχτα ή να πιάσει απ΄ την ουρά ένα αστέρι. Στρέφουν τη ράχη σαν ηττημένοι σε μια μάχη που δε δόθηκε.

Κι άξαφνα τινάζουν πάλι τη χαίτη και καλπάζουν προς τη θάλασσα.

Στο λευκότερο απ΄ όλα καβάλα εσύ γυμνή.

Σε φωνάζω. Στα στήθη σου χιαστί ζωσμένα δύο κλωνάρια κισσού. Ένα σαλιγκάρι ακινητεί στα μαλλιά σου. Σε φωνάζω, αγάπη. Τρεις ξενυχτισμένοι χαρτοπαίχτες μπαίνουν στο γαλατάδικο της γειτονιάς.

Ξημερώνει.

Σβήνουν τα φώτα της πόλης. Το μεγάλο ωχρό χύνεται λείο πάνω στο δέρμα σου.
Είμαι μέσα σου. Φωνάζω από μέσα. Σε φωνάζω εδώ που συγκλίνουν τα ποτάμια βουίζοντας κι ο ουρανός κυλάει μες στο ανθρώπινο σώμα, ανεβάζοντας μαζί του τα θνητά πλάσματα και πράγματα –αγριόπαπιες, παράθυρα, βουβάλια, τα θερινά σαντάλια σου, το ΄να βραχιόλι σου, έναν αχινό, δύο περιστέρια, στον ανοιχτό περίβολο μιας ανεξήγητης κι αζήτητης αθανασίας.

Γιάννης Ρίτσος

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα πέπλα είναι για να συγκαλύπτουν μυστήρια. Όπως κι η εξορία. Τα άλογα είναι αυτά που δεν είναι λογικά. Και η ποίηση έκφραση αλόγων ντυμένη σε πέπλα που υφαίνουν εξόριστοι. Ποιος θα καταλάβει τους εξόριστους και δεν θα μαρτυρήσει το μυστικό τους;

rose είπε...

τα πέπλα είναι και συμβαση,
ή η αναγκη για προστασία,
να μην λες τα πραγματα με το ονομα τους,
να βαζεις μεταξύ εσένα και των άλλων, ή μεταξύ εσενα και του/ης εαυτου/ης σου εμπόδια..
ή απλά μηχανισμοι που αναπτύσσεις κοινωνικά για να επιβιωσεις..

τα πέπλα είναι πολλά

καποια εξίσου υποπτα και σκοτεινα
άλλα απαραίτητα ή σαγηνευτικά

η ποιηση όμως λογική ή άλογη ειναι πάντα ευφυής

Ανώνυμος είπε...

Παρά πέπλα και μυστήριος καλύτερα γυμνός στο κρύο και τρελός.

rose είπε...

συμφωνώ..
αλλά τα πέπλα υπάρχουν είτε το θελουμε είτε όχι..

θέλω να κανω μια σειρα απο αναρτήσεις για την σεξουαλικότητα και τις σχεσεις των ανθρωπων.. και αυτη η αναρτηση εινια η αρχή..

γι αυτο και τα πέπλα, γιατι καποια πράγματα δεν μπορούν να συζητηθούν χωρίς να ξερουμε ότι υπάρχουν, ότι για καποιους είναι απαραίτητα, αλλά να ελπίζουμε ότι με ορισμενα άτομα, κάποιες φορές μπορούμε να δουμε πίσω απο αυτά..

Diasporos είπε...

Όμορφο θέμα, Ρόουζ.

Τα πέπλα δέν τα βλέπω ποτέ ως μεταξωτά δεσμά που πρέπει να σχίσω ή να απορρίψω.


Χωρίς τα κυμματιστά πέπλα που μόνοι διαλέγουμε να μας στριφογυρίζουν, τα ολοζώντανα, που κάποτε κρύβουν κάποτε αποκαλύπτοντουν, όρθιοι νεκροί θα είμασταν.

Τα πέπλα του σωματος και του μυαλού εύκολα τα ζωννούμαστε, αρκετά εύκολα τα παραμερίζουμε -όσα μας επιτρέπει η κοινωνία στες συναντήσεις.

Αυτά της ψυχής όμως, τα πιό δύσκολα, που ούτε καν τα νιώθουμε οι περισσότερες/οι, πώς να τα παραμερίσουμε;

Άραγε, γυμνοί πρέπει θα σταθούμε όλοι, να λικνιστούμε στο χορό των εφτά πέπλων, χωρίς την λεπτή κρούστα της άμυνας (αναγκαίο κακό!), εκτεθειμένοι μπροστα από την αγάπη και το μίσος που εκπέμπουμε και δεχόμαστε;

Ίσως το (πράγματι σχεδόν ερωτικό) μυστήριο της μερικής αποκάλυψης που παλεύει με την κάλυψη να είναι αγκυροβολιμένο στο βυθό της φύσης μας.

Ίσως άμα βρούμε την μαγική στιγμή της αλλαγής μεταξύ των δύο καταστάσεων να μπορέσουμε να επικοινωνίσουμε σαν άνθρωποι αληθινά ελεύθεροι.

rose είπε...

Διασπορε
διαλεξα αυτη την εισαγωγή γιατι το θεμα της σεξουαλικοτητας δεν είνια εύκολο να συζητηθεί..

αλλά φαίνεται ότι προέκυψε ένα άλλο θέμα μέσα απο την αναφορά μου στα πέπλα και ίσως αξίζει να σταθουμε περισσότερο σε αυτό..

το σχολιο σου μου ανοιξε πολλά παραθυρα στο νου, ερωτησεις και νέα σκέψη.

τα πέπλα που αναδιπλώνοντάς τα
οδηγουν στην αυτογνωσία

τα πέπλα που χρησιμοποιούμε ή αναδιπλώνουμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους

ή αυτα που έχουμε για την επιβιωση μας

Επίσης για τα πέπλα αναμεσα σε μας και το κορμι, το νου, και τη ψυχή μας

τα πέπλα που άλλοι μας επιβαλουν για να καλύψουν την αληθεια των πραγματων

τα πέπλα που αποσιωπουν ή κρυβουν την ασχημια ή όσα θελουμε να αλλαχτουν αλλά δεν μπορούμε

Εχει φορές που κοιτώντας κάποια άτομα στα μάτια ένα πέπλο εμφανίζεται στην ίριδα του ματιου..
σαν λεπτη, αραχνοΰφαντη κουρτίνα δίνοντας την εντυπωση ότι το άτομο "κρυφτηκε" πίσω απο κάτι..

Δεν είνια όλες τις φορές σημαδι υποκρισίας.. καμια φορά μέχρι εκει μπορεί να φτάσει η επικοινωνία και το σεβομαι και αποχωρώ ή αλλαζω θέμα

Πέπλα λοιπόν!

7 πέπλα όπως λές και εσυ..

Η εσωτερικότητα του αριθμου 7 ειναι αρνητικά φορτισμενη απο την ιστορια της Σαλώμης και του χορού της.
Πίσω απο τα συμβολα "αναπνέει" η ίδια η φυση

7 νότες, 7 χρώματα, 7ήχοι, 7μερες, 7ειδη δεντρων, 7 σοφοι, 7ο το πιο δυνατό κυμα στη θάλασσα

τι πρέπει να ΑΝΑ-ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ άραγε;

Ανώνυμος είπε...

Επικοινωνία = πρόθεση.

rose είπε...

φυσικά, αυτο το ξεχασα.
σε ευχαριστώ που μου το θυμισες.

lakis είπε...

Υπέροχο ποίημα, πλούσιο σε εικόνες. Τροφή ψυχής...

Diasporos είπε...

και 'σύ :-)

Diasporos είπε...

(εννοώ η ρόουζ, όχι ο λάκης)

;-)

Ανώνυμος είπε...

Aχ Rose,
αν ήξερες μόνο τι έπαψε να υπάρχει...

Diasporos είπε...

..Στο μεταξύ όσο διαβάζω ποιήματα του Ρίτσου που βάζεις εσύ και η Κι Αγνάντευε τον ανακαλύπτω και νιώθω ότι τον αγαπώ όλο και πιό πολύ.

Λυπούμαι που τόσα χρόνια άφησα το δέντρο της ελληνικής γλώσσας και της γνώσης να μαράνει μεσα μου.
Αυτά που γράφει μόνο στα ελληνικά έχουν την ομορφιά και τον ρομαντισμό.

Τα κρυμμένα πέπλα της κάθε γλώσσας (μου φαίνεται) έχουν την ίδια συχνότητα με τα πέπλα του ανθρώπου που τη μιλά.

rose είπε...

η γλωσσα είναι κι αυτη ένα άλλο οχημα Διασπορε

μεταφερει η ίδια νοηματα, ιδέες, καταστάσεις, ιστορία, σημαδια εξελιξης, ή όχι

και άλλτε σε πηγαίνει στις αιτιες των πραγματων..

ο τρόπος εκφοράς του καθενός είναι μοναδικός όπως και ο τρόπος σκεψης του

ταερωτικα του ριτσου μου αρεσαν απο παλια γιατι σπανια συμμετεχεις με τόση αμεσότητα στην εμπειρια κάποιου - ιδιαιτερα την τόσο προσωπική

στις μερες μας που υπαρχει η δυνατότητα όλα να γραφτουν και βρισκονται παντου από διαφορετιοκυς ανθρωπους και με διαφορετικό τρόπο, η ποιηση του Ριστσου παραμένει μοναδική