Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Η λάμψη του ρουμπινιού




(συνέχεια)

Μια γυναίκα ταΐζει γάτες στο πάρκο, τραβώντας τεράστιες σακούλες που ΄φερε από μακριά γεμάτες ψωμιά και αποφάγια, που μάζεψε επιμελώς την προηγουμένη μέρα... Αύριο θα ξανάρθει, οι γάτες της πάντα την αναγνωρίζουν από μακριά και τρέχουν προς το μέρος, κάθε μέρα την ίδια ώρα... Άγραφη αλλά απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους, «σφραγισμένη με αίμα» που δεν χύθηκε ποτέ, αλλά που ρέει «περιοδικά» και μεταξύ των κενών της ύλης αμφίδρομα από τα μικρά άτομα και τη γυναίκα. Θα ανταμώνουν εκεί την ίδια ώρα, κάθε μέρα, και εκείνη θα προετοιμάζει την στιγμή κορυφώνοντάς την στην συνάθροιση όμοιων συναισθημάτων, εκεί που η ανάγκη συναντά την ανταπόκριση, και η ανταπόκριση γεννά την αφθονία, με σκέψη και φροντίδα, για κάθε μέρα μέχρι την επόμενη...



Μια συμφωνία - μια γραμμή που ενώνει όμοια πράγματα μαζί, με κοινό συναίσθημα...

Δυο περιστέρια κουρνιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, μια πάπια στη λίμνη με την ακολουθία μικρών όμοιων ατόμων πίσω της, η ηλικιωμένη που κάθεται στην πολυθρόνα χαϊδεύοντας τη γάτα στα πόδια της, ο άντρας που παίρνει τον σκύλο του βόλτα και για μια στιγμή χαμηλώνει το κεφάλι προς το μέρος του και το μικρό άτομο γυρνά να τον κοιτάζει και μέσα στο βλέμμα τους η αναγνώριση του συναισθήματος όμοιων πραγμάτων η οποία επιβεβαιώνει και επαναπροσδιορίζει την απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους

Συμπληρωματικές ακολουθίες

Όμοια πράγματα, το ένα δίπλα στο άλλο, σε μια συμπληρωματική ακολουθία, ή αλυσίδες ακολουθιών με ελικοειδής εξελίξεις δυναμικών καταστάσεων, σε ένα ταίριασμα ευφυούς «εφευρετικότητας» όπου η εκλογίκευση δεν χωρά μονάχα η αναγνώριση...

Λάμψη ρευστότητας όμοιων πραγμάτων

Μες την επιθυμία να ενωθείς με τον άλλον, υπάρχει η λάμψη του ρουμπινιού. Υπάρχει η ευφυΐα που κλειδώθηκε στη λέξη αγάπη ή ομορφιά.

Αγάπη ή ομορφιά θα υπάρχουν αναζητώντας την αναγνώριση και τη Συμφωνια, κι απλώνονται από το ηλιακό πλέγμα στα ακροδάχτυλα, και συναθροίζονται στο θέατρο του πρόσωπο με μια λάμψη που μόνο αλήθειες ξέρει να λέει... Αλήθειες που ο καθρέφτης δεν αποτυπώνει γιατί προβάλλονται μέσα στην αναγνωριστική μεμβράνη της ματιάς του άλλου απέναντί μας...

Η λάμψη του ρουμπινιού αγγίζει πρόσωπα ασημιού σε όλη την ανθρωπινή ιστορία.

Γεννήθηκε όπως ακριβώς η δέσμη του λέιζερ που διαπερνώντας τον κρύσταλλο για να ξεφύγει από την αβάσταχτη βαρύτητα του φωτός που το περιόριζε κατάφερε μονάχα να εγκλωβιστεί σε μικρότερο χώρο με μεγαλύτερη δύναμη και έτσι να διακτινίζει τον εαυτό του με ορμή μετατρέποντάς τον σε δέσμη ενέργειας ικανής αναίμακτης τομής...

Ρευστό ρουμπινί το αίμα που κυλά στις φλέβες, κι ασήμι σαν την ρωγμή του κεραυνού στον ουρανό μα γρηγορότερο από κείνη...

Θα μπορούσε να ήταν Ειρήνη αν δεν είχε μες την φαινομενική ακινησία της τόση ορμή.


Κοίτα πως αντάξιό του μας κάνει μέσα από την αμοιβαιότητα του σεβασμου!

- Ακροπατάς να μη ξυπνήσει το πλάσμα που κοιμάται , μες την αναγνώριση της ησυχία που δικαιωματικά του ανήκει και εσύ η ιέρεια της αρμονίας δεν επεμβαίνεις και το ρουμπίνι κυλά μες τη σιωπή της αναγνώρισης αυτής

- Ανταποκρίνεσαι στο απλωμένο χέρι γιατί κάτι λιγότερο θα ήταν μειωτικό προς εκείνα που συμφωνήσατε και εσυ δεν υποθέτεις εκ προοιμίου τί επιθυμεί αλλά ρωτάς και εκεί υπάρχει η αρμονία.


(συνεχίζεται)

26 σχόλια:

Diasporos είπε...

Τραγούδισες πάλι.

rose είπε...

το "ρουμπίνι" ;-)

Ανώνυμος είπε...

Για την Κάλλας -και άλλους μουσικούς θα πω, σα συνθ'ετης που ειμαι/

όταν μοιραστείς μαζί την ομορφιά του συνθέτη που αποτύπωσε στον ήχο με το αίμα της ψυχής μπλεγμένο στο αιθέριο της Ουσίας, όταν ερωτευτείς τον ήχο μαζί την ομορφιά της ερμηνεύτριας, την ομορφιά του χώρου, της στιγμής, των διπλανών σου που απολαμβάνουν, τη δική σου ομορφιά, τον αέρα που πάλλεται αγκαλιάζοντας τες πτυχές και τα καλούπια που αφήννει ο ήχος πάνω του, όταν ακούς τες καρδιές που χτυπούν γύρω σου ταυτόχρονα και μοιράζεσαι μαζί τους την αιώνια στιγμή του Έρωτα και του Θανάτου αυτού, και Αγαπήσεις τον ήχο μιας ψυχής Ανθρώπου που αναστήθηκε απο τους νεκρούς να μοιραστεί τη μουσική του και χαίρεται -όλα αυτά θα τα κλάψεις αν τα καταλάβεις καλά, γιατι δεν θα αντέξεις
και η καρδιά σου θα γεμίσει ηδονική γλύκα, ζέστη πονεμένη γιατί αντίκρυσες κάτι Άπιαστο, το κράτησες στα ακροδάκτυλα σαν πουλάκι, και μετά το άφησες ηθελημένα να ξαναφύγει.

Έχει ρουμπίνι και ο χαμός του ρουμπινιού μετά.

Αλλα αυτα θα τα γράψεις μετά, το ξέρω.

Να σαι καλά.

stalamatia είπε...

Τριανταφυλένια μου πολλά πολλά δεν μπορώ να πω ότι ξέρω από κλασική μουσική, τη Κάλλας την (ήξερα) και κάποιους άλλους πολύ γνωστούς.Ομως ρε παιδί μου η όλη μορφή αυτής της γυναίκας είναι σαν οπτασία ο τρόπος που αγκαλιάζει το σώμα της με τα χέρια, το βλέμμα της νομίζεις πως θα σπάσει αν την ακουμπήσει κάποιος.
Ισως γι'αυτό ήταν και τόσο μόνη σαν κλαράκι στον κάμπο που το δέρνει ο αέρας.ΑΛΛΑ όταν έβγαινε η φωνή από μέσα της αυτό το κλαράκι ρίζωνε βαθειά και έβλεπες τη δύναμη του.
Υ.Γ
Διάσπορε εσύ είσαι από τους γνωστούς μας κλασικούς.Σας φιλώ πολύ κλασικά στις βουκούδες

Ανώνυμος είπε...

Ρουμπίνια ΄χω στη σκέψη μου
ρουμπίνια σαν και σένα
εσένα που μου στόλιζες
τη νύχτα και τη μέρα

Η ομορφιά των ρουμπινιών
όμοια άλλη δεν έχει
με μιας κι αν σε τυφλώνουνε
θα βλέπεις πάντ' εκείνα

Ρουμπίνι που με τύφλωσες
εσένα θε να βλέπω
να 'γγίζω, να γλυκοφιλώ
κι ας μείνω μαύρη πέτρα

ruth_less είπε...

Μια απο τις μαγικές ιδιότητες του ρουμπινιού ήταν ότι μετέφερε το άτρωτο μέσα του, προστασία δηλαδή από εχθρούς, αρνητικά αισθήματα κλπ. Επίσης ότι δυναμώνει τη δύναμη της θέλησης και της αυτοπεποίθησης. Κάποτε μάλιστα χρησιμοποιόταν και σαν μαντικό εργαλείο, αν κάποιος κοίταζε επίμονα τις διασταυρούμενες γραμμές φωτός που εμφάνιζε.

Η Κάλλας, ένα ρουμπίνι που έλαμπε για τους άλλους, η δύναμη της δυνάμωνε όταν χανόταν στους ήχους και τις συμφωνίες, όταν μοιραζόταν τον Έρωτα, όταν χανόταν στην αρμονία των αισθήσεων...

Έφυγε, αλλά υπάρχει... αν κοιτάξουμε επίμονα ανάμεσα στις διασταυρούμενες γραμμές του φωτός θα τη δούμε, Αιώνια.

Ανώνυμος είπε...

Άφήστε την Κάλλας και επικεντρωθείτε στο κάλλος

ruth_less είπε...

Στο κάλλος της Κάλλας επιτρέπεται;

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν ήταν η Κάλλας κάλλος, ούτε κάλλος αλλά ούτε Κάλλας θάχαμε

rose είπε...

παιδια ειστε η πιο ωραία ρουμπινενια παρέα που συνάντησα διαδυκτιακά..

ο καθενας και καθεμια ξεχωριστα και ολοι μαζι επίσης

δε ξερω αν το ξαναπα
καποτε ρωτησα την κόρη μου - πρωι πρωι αγουροξυπνημενες κι δυο - καλά μπορεις να εξηγήσεις πως τοσο μικρός μυς σαν την καρδια χωράει τόση αγάπη;;
αφού είναι "συμπαντοξύστης" μάμα! (απο τον ουρανοξύστη)

πολύ ελαστικο το ρουμπίνι απλώνεται παντου

rose είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=nLLEBAQLZ3Q

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=EijA1ZY0lhQ

rose είπε...

έτσι εινια το ρουμπίνι

παράξενο Ρουμπίνι

ξεκινησα για την υποθερμια της ψυχής.. πατησα στη γραμμη αιματος τα πάθη και τις αμηχανίες.. ζεσταθηκαν οι μηχανες "εσωτερικης καυσης", ηρθα φιλοι, εφεραν νοημα, ουσια και συνεχεια...

ηρθε η λαμψη του ρουμπινιου πάνω στα απλα και όμορφα..

αποκαλυψε την ευφυία που κλειδώθηκε στη λέξη Αγαπη και Ομορφια.. ενωσε γαιτανακια με τα εμψυχα και τις ιδεες..

ηρθαν κι αλλοι φίλοι έφεραν περισσοτερα...

μια σουπα που ξεκινησε με δυο πέτρες άρχισε να έχει γευση.. με τα συστατικα που προστεθηκαν ..

γεννα το Παραξενο Ρουμπινι σκεψεις
ακόμα μια αναρτηση κυοφορείται.. και κει που λες εξαντληθηκε ... ξενιουνται ακόμα 1000 πραγμτα..
οχι εδω, με την κόρη, με τον ΄φιλο, με τη κυρια στο περίπτερο...

η θερμοκρασία μας ...

σημερα ξυπνησα με τη τελευταία σκεψη της χτεσινης μερας...

φίλοι - φιλες, ονοματα, στιγμες πρόσωπα
το μυαλό πήγε στον χάρτη ("τι τερας είναι το μυαλό"!)

Κύπρο, Αγγλία, Κουρδισταν, Τουρκία, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Νορβηγία, ΦΙλανδία, ΓΑλλία, Ελλάδα, Αμερική, Συρία, Σουδάν, Γεωργία, Σρι Λανκα, Γερμανία, Βουλγαρία, Μολδαβία, Ρωσία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Ελβετία, Αυστρία..

Κοιωνία των εθνών το σαλόνι, καιη καρδιά.. Ευλογία νιωθω

η σκεψη συνεχίζει στην κόρη που για δυο χρόνια ειναι η μονη στη τάξη που καθεται στο θρανίο με παιδια απο άλλες χώρες, το ξερουν οι δάσκαλοι οτι δεν θα παραπονεθεί και το απόγευμα φέτος ανέλαβε να μαθει ελληνικά στο συμμαθητη απο τη γεωργία και το γειτονοπουλο δυο τάξεις πιο κάτω απο διεθνικό γάμο...

Ευλογία η κόρη και οι φίλοι

Το Ρουμπίνι μου συμμετέχει στη "θεία" Ευχαριστεία για όσα μας ένωσαν και την Κοινώνία

αυτο εινια το αιμα και το σώμα μας
που κάποτε οι άνθρωποι ονόμασαν Ψυχή, μεχρι να το διαχωρίσουν

ruth_less είπε...

Η λάμψη που ξεχωρίζει μέσα στο σκοτάδι της νύκτας... του χάους.

Μικρά ρουμπίνια που όταν τα βγάλεις στην επιφάνεια, τα καθαρίσεις, τα βάλεις στην περίοπτη θέση της καρδιάς σου, λάμπουν μοναδικά, όχι μόνο για σένα αλλά για όλους.

Η γεωγραφία, με τη θαυμαστή της σοφία, που γυρίζει τον κόσμο ανάποδα άμα θέλει, αλλά καθόλου τυχαία. Μαζεύει τα ρουμπίνια της εκεί που πρέπει... να μην παν χαμένα. Την ευχαριστώ.

Η κόρη, άξια κόρη της μάνας της. Το μικρό ρουμπινάκι... που ανοίγει με το φως του το δρόμο και σε άλλους. Να οδηγήσει, να φροντίσει, να αγαπήσει...

Όλοι μικρά ρουμπίνια που θα στολίσουν το μεγάλο διάδημα.

Καλή σου μέρα Ρόουζ.
:)

rose είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=h_y9F5St4j0&NR=1

Diasporos είπε...

Ρόουζ

και σε σενα (..........)

akrat είπε...

δεν προκάμω τίποτα να διαβάσω... την υπέροχη ΘΕΑ έβαλα και εργάζομαι συντροφιά της...
ευχαριστώ για το υπέροχο της στιγμής

Diasporos είπε...

Έχει και λάμψεις το ρουμπίνι που διπλώννονται, και σε αλλες διαστάσεις εμφανίζονται, αυτές που οι φίλοι οι αγαπημένοι μοιράζονται όταν ανταλλάζουν όμορφα πράγματα και επικοινωνούν ωραία

lakis είπε...

Ό,τι πρέπει αυτό το όμορφο κείμενο για ένα συννεφιασμένο βράδυ Παρασκευής. Θα βγω έξω να δω τι κάνουν οι γάτες μου:)

rose είπε...

Λάκη μου οι γατες τις Κύπρου έχουν πελλάνει
τρεις φορές συνάντησα απόψε γάτες μες τη μεση του δρόμου..
ειναι η εποχή τους και δυστυχως δεν τις προσέχουν οι οδηγοι και σκοτωνονται πολλές

να τις προσέχεις αν δεν ειναι στειρωμενες

φιλια

rose είπε...

καθυστερημενα λόγια δεν σας πιστευω
εγω πιστευω στη σιωπη
στέκει πάνω απ όλους, πάνω απ όλα
γιορτη κατανόησης..

(οταν υπάρχει)

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=aTY_GcaSX_s

Ανώνυμος είπε...

αγαπητη rose, θωρω σε δεξια-αριστερα..στα μπλογκς..τζαι δαμαι..

ποτζιη..υπαρχει μια ευχαριστη συνεχης ανακαλυψη..αρεσεν πολλα το σχολιο σου για την παρουσιαση του σοφοκλεους στην λεμεσο..

δαμαι στα τελευταια σχολια [τα περι ψυχης] μιλας μιαν γλωσσα παραξενη [για εμενα εννοειται]..μπορει να εν τζαι η λεξη-σημειο "ψυχη" που με κρατα σε αποσταση...νοιωθω το σαν να παρουσιαζεις κατι μεσα απο πεπλα..σαν να υπαρχει μια γοητεια που εν ακομα τυλιμενη σε κωδικες που προσπαθω να αποκωδικοποιησω..η μπορει να εν τζαι εναν ταξιδι που οδηγα καπου...
εν να δειξει...

που τες προηγουμενες αναφορες σου, υπαρχει ακομα στο μυαλο μου μια κλωστουα που αμα εβρεις ωρα [τζαι εν η ωρα της για εσενα] καμε καμιαν επεκταση..περι ταντρικης επαφης τζαι επικοινωνιας [ηταν σε σχολιο απαντηση αλλα εν αθθυμουμαι το ποστ τωρα]
...
τζαι εκαρτερουν τζαι κανενα χιουμοριστικο σχολιο για την διαδηλωση των καπαρατζηων..αλλα αλλον φκιολιν τζηνον που σαφως εν ταιρκαζει δαμαι..

μανταμ μαο

rose είπε...

Μανταμ Μαο
ειναι ασφυκτικό το "ενα" που η [....] (ουτε ξερω πως να τηνονομασω πια ) μας επιβάλει..

βολικό αλλά μη-αληθινό

το "ενα" είναι σιγουρο
αλλά ψευδές

στα μπλοκς γραφω βιαστικά
γράφω όπως μιλώ με φίλους (μονο που εκει όσοι με γνωρίζουν δείχνουν κατανόηση :-)

κανω λάθη αλλά αυτα που σκεφτομαι τα καταγραφω όπως ακριβώς εμφανιζονται..

έχω διαφορετικό "ύφος" γιατι δεν έιμαι "μια", είμαι πολλές (όπως πιστευω είμαστε όλοι μας)

εδω πράγματι ξετυλίγω κάτι..
το ανακαλύπτω και εγω και
ακολουθώ το νημα του.

η πηγη εμπνευσης του ήταν σημαντική τη δεδομενη στιγμή - γι αυτο και η ορμή του, φαντάζομαι -τώρα ξετυλίγεται σε παράλληλους δρομους (αναρτηση νεα, σχολια, επικοινωνία με διαφορετικους ανθρωπυς, ανακαλυψη πτυχών που δεν φαντάστηκα απο την αρχή..)

το "πολλές" μπερδεύει αρχικά, αλλά όχι ουσιαστικά ...

όλοι μας έχουμε ένα μοναδικό δακτυλικό αποτυπωμα.. έτσι και η εκφραση μας

για παράδειγμα .. νομίζω ότι σε ξέρω και με άλλο ψευδώνυμο κι αυτο γιατι τα μονοπάτια της σκεψης μας ακόμα κι αν περιγραφουν ενα πολιτικο θεμα ή θεματα ψυχής αφήνουν ιχνη αναγνωρίσιμα..

απλά εξοικειομενοι δεν ειμαστε να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα πόσο μάλλον την πολυπλοκότητα και "συνθετοτητα" των άλλων

το θεμα "ψυχή" έχει ριζώσει απο νωρίς στους εσωτερικους σχηματισμους μου.. μεχρι σημερα σπουδαζω στα 39 ψυχολογία που τις περισσότερες φορές βαριέμαι θανάσιμα αλλά το κάνω γιατι χρειαζομαι εργαλεία στηναναζήτηση μου..

με ενδιαφεει ο Ανθρωπος ολιστικά

αλλά ζω με τα ποδια στη γη και κανω τις επιλογές μου..

αυτο που παντρευεται είναι η αναγνωριση της άλλης "ψυχης" όπως στην περιπτωση του Κ Σοφοκλέους που αναφέρεις.. Το φωτεινο βλεμμα του, η νιοτη που έχει στα 80 του, η προσφορά του και η αγωνιστικοτητα του.. πως να μην την αναγνωρίσω και να μην συνταχθω να την "υπηρετήσω"

έτσι συναντώ ανθρωπους και αλλάζω.. αλλάζω για να μπορώ να ζω..

το ταντρικό δεν είναι τίποτα άλλο απο την (στη χιουμοριστικη βερσιόν) αναγνώριση του ενδιάμεσου χώρου :-)
αυτο που μας ενώνει και δεν τελείωνει στο πετσί μας...

δικτυα επικοινωνιας είμαστε οι ανθρωποι και οι νευρώνες μας απλώνονται έξω απο το υλικό σώμα..

ο περιορισμος του μόνο στο επίπεδο του σεξ γίνεται γιατι έιναι "πιασιάρικο" αλλά η εμμονή μονο σε αυτο στερεί ενα απέραντο κόσμο προσωπικών εμπειριών και ελευθερίάς

ισως ξαναγραψουμε γι αυτα..


για το χιουμοριστικό των καμπαρετζίδων... δεν μου προκαλεσαν κανένα αισθημα, συναίσθημα ή σκεψη..

...ακόμα
:-)

Diasporos είπε...

καλό απόγευμα
το ρουμπίνι συνεχίζει να πολλαπλασιάζεται.
Υπάρχει και ρουμπίνι στα σιωπηλά, εκεί στη σκιά, εκεί που τα λόγια είναι φτωχά και οι σκέψεις -σεμνά- αποχωρούν; Στην σιωπή του μυαλού, όταν οι αισθήσεις σιγήσουν, υπάρχει εκεί το ρουμπίνι;
Με άλλα λόγια, η psyche νιώθει το όπως το κορμί, με την ίδια θερμοκρασία, ή έχει άλλα που μετρούν, στα πλοκάμια της;
ξανα καλό σου απόγευμα ρουμπινοπνεύστρια

rose είπε...

νομίζω η soul εχει την ιδια θερμοκρασία, ακόμα μια "ατροφία" ή "υπερτροφία" σε ένα μερος του εαυτου εμφανίζεται ως ανισορροπια -η soul καλείται να μαθει να ζει και με τις δυο καταστάσεις.. ακόμα εκπαίδευεται να αναπαραγάγει "ανισορροπίες"

η psyche είναι άλλο πράγμα..
αυτη ειναι σε θεση να κανει την διαγνωση οτι κατι δεν παει καλά, οτι η soul ειναι εκτος balance..
H soul αρεσκεται στην επαναληψη (καλου ή κακου) συνηθειας ή εθισμου ακόμα..

H psyche ως ανώτερη "σοουλ" μπορεί να παρέμβει...

στη σιωπη αν υπα΄ρχει ρουμπίνι;
καλη ερωτηση..
σκεφτομαι πως η σιωπή είνια όπως το πλασμα του αίματος... δεν ε΄χει ταυτοτητα ή χαρακτήρα..
τον αποκτά απο το "περίεχόμενο"
δεν υπαρχει τίποτα μες την ανυπαρξία..
και η σιωπή είναι γεματη περιεχόμενο..

κάποτε ρουμπινιου καποτε άλλου είδους.. (ακόμα και αμηχανίας)

μια άλλη σκεψη γεννιέται:
αν ηταν ρουμπίνι η σιωπή που θα περνουσε, ζούσε..

- στη σιωπη του δειλινου που σκιαζει τα πάντα για λιγα δευτερόλεπτα..

- στη σιωπη του φρεσκιου χιονιου που καλύπτει το θορυβο της πόλης

- στο γαλανόλευκο των αρχαίων πάγων της Νορβηγίας που κόβουν την ανασα μαζί με το θορυβο εντός..

- στο πρόσωπο της γριας εσκιμώας που ανακατεύει το φαι πάνω στη φωτια

- στο δευτερόλεπτο "ακινησίας" πριν τον οργασμό..

-στο μακρυνό δίαστημα - το ενδιαμεσο χώρο μεταξύ των πλανητων, γαλαξιών, μεγάλων αστέρων
Εκει η σιωπή εχει ρουμπίνι γιατι έχει συνέχεια.. και μια θερμη που επιβεβαιώνει την υπαρξη ..

αναρωτιεμαι ακόμα:
αν δεν ειμαστε εμεις μάρτυρες του Ρουμπινιου εκεινο πως θα υπήρξε;;