Παίρνω θέση
στην κόψη ενός τεντωμένου νήματος
που καμιά άκρη δεν έχει
και μάλλον τέλος
αλλάζοντας το κέντρο βάρους
κάθε φορά που ο αέρας χτυπά
- κόντρα - χορός και ρόλος
άηχη με πολλά εσωτερικά φωνήεντα
μακρόχρονους και καταχρηστικούς φθόγγους
κι οι λέξεις μικρές και ασυναίρετες
μες τη σιωπή των βρυχισμών
μια ουτοπία συνύπαρξης
σε μια συνθήκη ανακωχής
στην αλληλουχία των συνειρμών
κενή από νόημα η αναζήτηση
και η σταθερότητα αυταπάτη
ανάμεσα σε βλέμματα θολά
που δεν σ' αφήνουν να διεισδύεις
«Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας?»
...
μάχης - από χέρι κερδισμένη -
κανείς δε ρώτησε, δεν έμαθε
δεν πρόκειται να μάθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου