Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ο Γέρος του Πεδουλά



«Ως πότε παληκάρια να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχες στα βουνά ;
Σπηλιές δεν κατοικούνται, αρπάξτε τα δαδιά*,
[τα σπρέι, τα καρφιά}
Να κάψουμε τον Κόσμον, και την πικρή σκλαβιά,
[μην νοιάζεστε} Δεν χάνονται αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
Οι φίλοι, τα παιδιά μας κι όλοι οι συγγενείς

Κάλλιο να’ναι στο χώμα ο τρόπος αλλότριας ζωής,
παρά στην κεφαλή μας - της άξιας φυλής !...

"Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σέ,
στην γνώμην των Τυράννων να μην έλθω ποτέ !
Μήτε να τους κοντέψω, μήτε να πλανηθώ
Απ’τα [ΔΔΟ] ταξιματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανήσω, θε να ' ναι σταθερός.
Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να ' μαι υπό τον στρατηγό*.
*[ξέρετε, εκείνον τον ...σοσιαλιστή]
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο Ουρανός
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός !"

Το παιδικό βλέμμα που γεφυρώνει τις πατρίδες

H ΑΥΓΗ
Τερζής Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 17/10/2010

"Ονειρα σε άλλη γλώσσα".
«Δεν ξεχνώ» λένε ακόμα τα μαθητικά τετράδια στην Κύπρο, όμως στο σχολείο της Φανερωμένης, ένα εντυπωσιακό κτίριο του 19ου αιώνα, κάποτε παρθεναγωγείο, κοντά στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας που διαιρεί ακόμη το νησί, οι μαθητές του έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους που προσπαθούν να μην ξεχάσουν: τις δικές τους πατρίδες, τη δική τους κληρονομιά που εγκατέλειψαν λόγω φτώχειας, διωγμών, πολέμων… Παιδιά - μετανάστες από τη Ρωσία, τη Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό, ακόμη και από την Τουρκία. Η αποδοχή του άλλου, η αποδοχή της διαφοράς είναι το κύριο ζητούμενο στη σχολική κοινότητα της Φανερωμένης και η δουλειά των δασκάλων εδώ κάνει θαύματα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το σκηνοθετικό βλέμμα της Λουκίας Ρικάκη "σταμάτησε" στο σχολείο της Φανερωμένης αιχμαλωτίζοντας με την κάμερα τη φαινομενικά απλή αλλά στην πραγματικότητα πλούσια και σύνθετη πολυ-πολιτισμική ζωή αυτής της κοινότητας. "Όνειρα σε άλλη γλώσσα"...

Η διδασκαλία, το θεατρικό εργαστήρι, το παιχνίδι, οι συζητήσεις με τα παιδιά για τα απλά αλλά και για τα δύσκολα: την πατρίδα που κουβαλάς μέσα σου και αυτήν όπου βρέθηκες, τον φόβο που φωλιάζει στην ψυχή και το βλέμμα, τον Θεό που μιλά σε διαφορετικές γλώσσες, την απόρριψη και την καταδίωξη...



* Πώς προέκυψε η τελευταία σου ταινία; Και για ποιο λόγο πιστεύεις ότι ο θεατής θα έπρεπε να πάει στην αίθουσα να τη δει;

Κοίταξε, όλοι έχουμε ανάγκη να ανακαλύπτουμε και να αναδεικνύουμε τις θετικές πρακτικές, όπου κι αν τις συναντάμε. Έχουμε στομώσει από δυσπιστία, αρνητικά συναισθήματα, ακυρωμένες προσδοκίες, τραυματισμένες προοπτικές. Κάθε φορά που ανακαλύπτω μια όμορφη, θετική συνθήκη κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τη μοιραστώ και να την αναδείξω. Όταν ανακάλυψα εκείνον τον εξαίρετο δάσκαλο στην Κρήτη γύρισα την ταινία «Ο Άλλος», ενώ τώρα στο σχολείο της Φανερωμένης βρήκα μια ομάδα δασκάλων που σκύβουν με προσήλωση και αγάπη στους μαθητές τους.

Αυτό που ένιωσα εγώ σε ένα βράδυ όταν ανακάλυψα αυτή την ομάδα και τη δουλειά που κάνουν, νομίζω πως θα το νιώσουν και οι θεατές. Θα χαρούν που θα δουν πως όταν υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι τα πάντα είναι εφικτά. Ό,τι γίνεται στο σχολείο της Φανερωμένης είναι ένα μικρό θαύμα. Και μας ενδιαφέρει γιατί στη χώρα μας "μαθαίνουμε" τα τελευταία χρόνια να συνυπάρχουμε με ανθρώπους από άλλες χώρες. Όταν στο πρώτο στάδιο υποδοχής των ξένων, που είναι το σχολείο, μπορεί να γίνει τόσο ουσιαστική δουλειά, πολλά πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα.



* Η πολυ-πολιτισμικότητα, που αναδεικνύεται με το "παράδειγμα" της ταινίας, με τα παιδιά των μεταναστών, είναι ένα καυτό κοινωνικό ζήτημα σήμερα, χωρίς εύκολες απαντήσεις. Οφείλει κανείς να συνυπολογίσει τις οικονομικο-πολιτικές διαστάσεις κ.λπ. Ποια είναι η δική σου άποψη για το ζήτημα και ποια είναι η εμπειρία που κομίζεις;

Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με το θέμα. Έχω ήδη κάνει δυο ταινίες πάνω σε αυτό. Έζησα για λίγο καιρό ως παιδί τη ζωή του μετανάστη δίπλα στον πατέρα μου στη Γερμανία. Έχω το βίωμα και ταυτίζομαι αμέσως με τις δύσκολες συνθήκες αυτών των ανθρώπων, την αγωνία να διατηρήσουν στοιχεία της ταυτότητάς τους, τη νοσταλγία… Κάθε φορά που συναντιέμαι με αυτή τη θεματική επιστρατεύω τον σεβασμό απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που πασχίζουν ενάντια σε όλα να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο...

Είναι χαρακτηριστική και πολύ συγκινητική η ιστορία της μικρής μαθήτριας από το Κουρδιστάν που έρχεται σχεδόν σκαστή στην Κύπρο με μοναδικό αίτημα να πάει σχολείο, γιατί στο χωριό της δεν επιτρέπεται στα κορίτσια να πάνε στο γυμνάσιο! Με αίτημα τη γνώση δουλεύει σκληρά, ενώ ταυτόχρονα κρατάει ημερολόγιο. Το ημερολόγιό της γίνεται διήγημα και βραβεύεται από την Unesco.

Η Περβίν μπορεί να εξακολουθεί να εργάζεται σε κατάστημα υποδημάτων, όμως κάποια στιγμή θα γίνει συγγραφέας. Το χαμόγελό της το επιβεβαιώνει. Το σχολείο οφείλει να είναι ένας χώρος στον οποίο η συνύπαρξη θα είναι χωρίς προβλήματα και μάλιστα η εκπαίδευση πρέπει να εκμεταλλεύεται θετικά την παρουσία τόσων πολιτισμών σε μια τάξη και να τους εντάσσει στην εκπαιδευτική διαδικασία.



* Τα παιδιά είναι μια μικρογραφία των μεγάλων αλλά είναι ταυτόχρονα κι ένας "άλλος κόσμος"... Πώς τα προσέγγισες;

Με εμπιστοσύνη στα μεγάλα τους μάτια που λένε ανοιχτά και ξάστερα αλήθειες με μεγάλη άνεση, χωρίς λογοκρισία. Κάτι που χάνουμε εμείς οι μεγάλοι με τον καιρό. Το γύρισμα είναι παιχνίδι, όπως πρέπει να είναι και το μάθημα. Δεν προβάλλεις τη σχέση εξουσίας της κάμερας αλλά προσπαθείς να την ξεχάσουν τα παιδιά και να συνομιλούν μαζί της όπως και μαζί σου. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης κερδήθηκαν σιγά σιγά. Πήγαινα για δύο χρόνια στην Κύπρο. Όταν χτίζεις μια σχέση τόσον καιρό έχεις μεγάλες πιθανότητες να πετύχεις μια ουσιαστική επικοινωνία.


* Πέρα από το πρόβλημα διαίρεσης του νησιού, η Κύπρος φαίνεται να είναι μια κοινωνία "χωρίς προβλήματα", απολαμβάνει εδώ και χρόνια μια εντυπωσιακή οικονομική ευμάρεια και μάλιστα δεν την άγγιξε η κρίση που βούλιαξε την Ελλάδα. Αναρωτιέμαι πώς μεταφράζεται αυτό για τον πολιτισμό εκεί…

Είναι δύσκολο να τοποθετηθεί κανείς με ακρίβεια πάνω στο Κυπριακό ζήτημα και να αντιληφθεί τα χαρακτηριστικά του. Ο χρόνος που έμεινα εκεί δεν μου επιτρέπει να τολμήσω αναλύσεις. Είδα μια κοινωνία οργανωμένη σε πολλούς τομείς, χωρίς όμως να απουσιάζουν και τα προβλήματα...
Δεν γνωρίζω πολλά για το σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν, ωστόσο μου έκανε καλή εντύπωση το πώς κινούνται οι νέοι στην παλιά Λευκωσία, μέσα από "φυτώρια" εναλλακτικής σκέψης, αναζητώντας νέες, ανοιχτές φόρμες έκφρασης…



* Γίνεται πολλή συζήτηση τελευταία για το "νέο ρεύμα" του ελληνικού κινηματογράφου, τις διεθνείς διακρίσεις κ.λπ. Τι βλέπεις, τι "διαβάζεις" εσύ σε αυτόν, ενόψει και του πολυθρύλητου νέου νόμου;

Είναι απαράδεκτο που δεν έχει παρουσιαστεί ακόμη ο νέος νόμος. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την καθυστέρηση τόσους μήνες ή τουλάχιστον δεν προτείνεται μια αξιόπιστη δικαιολογία. Από την άλλη είναι ευχάριστο το ότι έχουν συμπέσει χρονικά τόσες σημαντικές διακρίσεις για το ελληνικό σινεμά. Πιστεύω ότι εδώ και πολλά χρόνια γίνονται πολύ καλές ταινίες στην Ελλάδα, απλά η δικτύωσή μας με τα Φεστιβάλ του εξωτερικού προσέκρουε σε μπλοκαρισμένα δίκτυα επικοινωνίας. Τώρα σιγά σιγά αυτό αλλάζει. Ταυτόχρονα με απασχολεί και με προβληματίζει το ότι η πλειονότητα των επιλογών ξένων φεστιβάλ έχουν ένα συγκεκριμένο προσανατολισμό σε θεματολογία…



* Και η κρίση, το ΔΝΤ; Είναι ευδιάκριτη η κοινωνική ευαισθησία στη δουλειά σου, αλλά τι σημαίνει να κάνεις κινηματογράφο στην εποχή της κρίσης, είτε είσαι νέος είτε μεγαλύτερος;

Πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις κινηματογράφο σε κάθε εποχή, οφείλεις να εξασκείς τα εκφραστικά σου μέσα και να "επιστρέφεις" στην κοινωνία με όσο πιο έντιμο τρόπο γίνεται τη δημιουργία σου. Σε εποχή κρίσης οφείλει κανείς να σκέφτεται και να πράττει, να είναι σε συνεχή εγρήγορση. Η μετάθεση ευθυνών, ενώ φαίνεται σαν διέξοδος, στην ουσία είναι ολιγωρία. Δεν ταιριάζει σε έναν ενεργό καλλιτέχνη, όπως και σε έναν ενεργό πολίτη βέβαια, το να κάθεται να γκρινιάζει.





* Κινείσαι εδώ και πολλά χρόνια ανάμεσα στη μυθοπλασία και στο ντοκιμαντέρ. Τελικά πού είναι το "στίγμα" σου, τι σημαίνει αυτή η "ταλάντευση", πώς τα συνδυάζεις;

Ταλαντεύομαι όχι μόνο ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη αλλά και ανάμεσα στη συγγραφή και στο θέατρο και σε άλλα… Ό,τι κάνω στη ζωή μου το ένα συμπληρώνει το άλλο, χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Το ντοκιμαντέρ με κρατάει σε επαφή με την κανονική ζωή, η μυθοπλασία μού δίνει φτερά να πετάξω από πάνω της και να χαζέψω την ομορφιά της ύπαρξης. Έχω ανάγκη και γερά πόδια και γερά φτερά χωρίς το ένα θα βουλιάξω, χωρίς το άλλο θα πνιγώ. Η ταλάντευση σαν αδιάκοπη κίνηση είναι απόλαυση δημιουργική… Μου φαίνεται αδιανόητο να κάνω 5 -7 χρόνια να γυρίσω μια ταινία περιμένοντας τους άλλους ή τον εαυτό μου...



* Απ' όσο γνωρίζω, έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις ένα δικό σου παράλληλο "δίκτυο" διακίνησης των ταινιών σου, με προβολές σε σχολεία, συλλόγους, διακίνηση μέσα από το Ίντερνετ, κάτι σαν πολιτισμικό αντάρτικο…

Δεν ξέρω εάν έχω πετύχει κάτι τέτοιο… Απλά δεν δέχομαι να σταματήσω μπροστά στην ασφυξία που δημιουργεί το σύγχρονο τοπίο της διανομής στην Ελλάδα και πασχίζω με κάθε τρόπο να δουλέψω μέσα από τις ρωγμές του για τη διακίνηση των ταινιών. Ανταποκρίνομαι σε κάθε πρόταση προβολής απ' όπου και αν έρχεται, μετακινούμαι σε όλη την Ελλάδα σαν σβούρα και έρχομαι σε επαφή με κόσμο που ζητάει να δει τις ταινίες. Κουβεντιάζω μαζί τους, απολαμβάνω το πώς «ζει» και «αναπνέει» μια ταινία στην επαφή με το κοινό μετά την ολοκλήρωσή της. Δεν γίνομαι πλούσια σε χρήμα, γίνομαι πλούσια σε ζωή...

(Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη "Όνειρα σε άλλη γλώσσα" προβάλλεται από την Πέμπτη στο ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης", Πειραιώς 206).

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

To HAVE and to HOLD (ή αλλιώς μπλοκοχαριτομενιές) UPDATED

Συνήθως, τα παιχνίδια της μπλοκόσφαιρας προβάλλουν πτυχές (του/της εαυτής μας...Κάποια από αυτά γίνονται η αφορμή να ανακαλύψουμε πράγματα που πρώτη φορά κάποιος μοιράζεται...

Τι θα λέγατε για ένα "παιχνίδι" να μάθουμε πως σκέφτονται οι άλλοι για μας;

Ένα δώρο από μας προς τους άλλους επειδή ακριβώς συναντήθηκαν οι δρόμοι μας έστω και εικονικά. Μια-δυο πλευρές τους έτσι όπως τις συγκρατούμε, δώρο μιας επικοινωνίας που συνεχίζεται και αλλάζει αλλά απομονώνει μικρές στιγμές και αποκρυσταλλώνει γεύσεις και αρώματα.

Θα ήθελα να μάθω και 'γω μέσα απο αυτο πως με βλέπετε εσείς αν έχετε την έμπνευση και διάθεση.

Πρόκειται για παιχνίδι, κι ας μη το πάρουμε πολύ στα σοβαρά,
ένα παιχνίδι που ακουμπά την ανθρωπιά μας.

Σε κάποια τελετή γάμου της αλλοδαπής ο τελετάρχης επαναλαμβάνει "to have and to hold". Τι παράξενο πράγματι να χρησιμοποιεί "to have and to hold" ως έκφραση μιας απόλυτης μορφής αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων!

ισως γιατί θεωρεί ότι απο μας εξαρτάται πως "ζουν" οι άλλοι μέσα μας
κι αν αφαιρέσουμε τους μεγάλους όρκους και δηλώσεις...
μηπως έτσι δεν "σκεφτόμαστε", "αγαπούμε", "μισούμε" ...απολυτοποιούμε κάποιον ή κάτι;
ΕΚΕΙ ακριβώς, μέσα μας - πουθενά αλλού παρά μόνο μέσα μας.

Εκει φιλοι και φίλες αναπόφευκτα σας κουβαλώ και ΄γω.
με μια σειρα συνειρμών που γίνονται σχεδόν αυτομάτα
κι αυτο το παιχνίδι ξαναγυρνά το χρόνο και βλέπει πως είμαστε μέσα στον άλλον. Αλλά η τομή γίνεται τώρα, άρα μπορεί ν' αλλάξει ...

Ξέρετε πάντα θαύμαζα τους μεγάλους ανθρώπους ... Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι τους διαπερνούσε κάτι παντοδύναμα κοινό...

Η συνειδητή απόφαση εξωραϊσμού μια ιδέας μέσα τους,
έτσι ώστε να είναι πιο δυνατή απο τη βαρβαρότητα που επικρατεί (γύρω και μέσα)...

Άρα αναπόφευκτα θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που ακόμα διατηρούν αρκετό χώρο να αφιερώσουν στον εξωραϊσμό των άλλων...κι έτσι όμορφους τους συγκρατούν στην ζώσα και εξελισσόμενη μνήμη.



ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ:
"Βρείτε μουσική και μια πόλη/τοποθεσία που ταιρίαζει στον/στην [...]"

(υπομονή γιατί είστε και πολλοί)


Στην Σταλαματια
Σταλαματια μου σου αφιερώνω το τραγούδι σ'αυτή τη συγκεκριμένη εκτέλεση
κι αν θα το ήθελες και συ θα σ' έπαιρνα στην Νίκαια να περπατήσεις την promenade des anglais, να καθίσεις σ' ένα μπιστρό και να κοιτάς τους ανθρώπους απολαμβάνοντας ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί;




Στον Κωστα

Κώστα μου θυμίζεις το take five και ΑΠΕΙΡΕΣ διαφορετικές εκτελέσεις,
9/8α και διέσεις και μουσική που γράφεται μεταξύ γραμμών και ήχων (και αναστεναγμών)
Βερολίνο Κώστα!




Στον Ανευ Ορίων

σου το αφιερώνω αν και μας έπεισες ότι δεν μπορείς να χτενιστείς πια!
η περιοχή που μου ΄ρχεται στο μυαλο είναι τα Κοκκινοχώρια μπορεί να φταίει το τραγούδι!



Στην Ruth-less

Ομορφη κυρία, δεν μπορεί παρά να είναι μια γυναικεία συνομωσία!
Γυναίκες, χαρούμενες, ελέυθερες, όμορφες που γράφουν, τραγουδουν, χορεύουν.
και πόλη, Πράγα - την άνοιξη, που γεμίζουν τα παρτέρια και οι πλατείες λουλούδια



Στην Ουτοπία
Ουτοπία μου, θα μπορούσε το αυτι σου να τα "ακουσει" όπως εγω; (αν ξεκινήσουν και τα δυο μαζι με το δευτερο να ξεκινά απο το 0:22 κάπου πλησιάζουν σ αυτο που ειχα υπόψη μου)
Τοποθεσία: "Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι" υπάρχει ένα παράθυρο και εσύ κάθεσαι εκεί και κοιτάς το διάστημα μεταξυ των αστεριων.




και επειδή μπορεί να μην πετύχει...




Στην Λεμέσια
για να ανοιχτεί η πιρόγα σου εκει... εκει κι τόπος, σε μια πιρόγα στο μέσο του πελάγους



Στον Νικόλα
δεν θα μπορεί να το χορέψει ο Μητροπάνος αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτη τη ζωή.
τόπος: Capetown


Στον Λινοπάμπακο
επειδη δεν ξαφνιάζεσαι πια με τίποτα είπα να δοκιμάσω κι ας ..χάσω!
τόπος: Μαραθάσα όταν έτρεχαν ακόμα οι ποταμοί



Στην Φαραώνα
Δεν ξέρω ο τόπος σου αν έχει όνομα αλλά θα είναι στην κορφή ενος πευκόφυτου βουνού και κάτω η θάλασσα λίγο πριν ξημερώσει



Στην Νάσια
Το καραβανι σου θα σε παίρνει όπου θες εσυ!



Στον Γιάννη (Ιωαννου - είστε και πολλοι οι γιάννηδες!)
Στην Ακρα να κοιτας TAj Mahal και να απορείς ...


μετά το σχόλιο σου... αυτο:


Στην Δεισδαιμόνα
Είναι μαζι και οι τρεις ερμηνείες σαν διαφορετικές πλευρές ενός πολύεδρου κρυστάλλου
Τόπος: Βαρκελώνη αρχές φθινοπώρου


Στον Greekstory
Μπορείς να φαντάσου κάπου εκει μέσα και τον Στινγκ αλλά σε αυτη την εκτέλεση pleeaase :-)
Τόπος: Νέα Υόρκη όταν κοκκινίζει το πάρκο λίγο πριν πέσει το χιονι



Στο Ηλίθιο Αγρινό
Αγρινέ τι να σου αφιερώσω που πρέπει να οργανωθεί μια μουσική παράσταση!
Οπότε ξεκινούμε με πρόζα, μετά μουσική και τέλος απομόνωσε σε παρακαλώ τα τελευταία λεπτά από το 8:54 μέχρι 9:40.
Τόπος Αν και μπαίνω στον πειρασμό να σε στείλω Λας Βέγκας ο τόπος σου ίσως θα ήταν Ανδεις (Διαλέγεις εσύ υψόμετρο)








Για τον Αντικακομούτσουνο
Αν και σε θυμάμαι κάθε φορά που ακούω την Κουπαστή (ξέρεις εσυ γιατι) σου αφιερώνω τον Ψαραντώνη - αυτον που σηκώνεται και φευγει στη μέση μιας παράστασης άμα θυμηθει κάτι!
... μακάρι να πας στην πίσω μερια των Σφακιων μ'ενα καραβάκι


Για τον Κυριάκο
Eπειδή όπως είπαμε, ο άντρας πρέπει να είναι και λίγος κομπλεξικός στο αφιερώνω :-)
Τόπος μέσα σε μια (ηλεκτρονικη) βιβλιοθηκη στη καρδια του Λονδίνου μια μερα βροχερή



Για τον Incus
Incus, σε φαντάζομαι να το ακους μονο εσυ σαν δουλευεις
Τόπος, με ενα ελικόπτερο να πετάς πάνω απο τα Νορβηγικά φιορδ τα κατάβαρα απο το μπλε αρχαίο χιονι μες σ' ένα ουρανο μωβ που νομιζεις οτι τελειώνει ακριβως πάνω απο το κεφάλι σου

εμ-φύτευση

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

"...περίμενα ένα ευχαριστώ.."

Απαντώντας σε αναφορές σχετικά με τη διάνοιξη του οδοφράγματος, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε πως «σήμερα περίμενα να πούμε ένα ‘ευχαριστώ και πάμε παρακάτω, βλέπουμε τα προβλήματα’.


Το ευχαριστώ που περίμενε ο Πρόεδρος είναι αυτό που έδινε ανελλιπώς στις ομάδες πρωτοβουλιών διάνοιξης της Λήδρας.

Είναι το ευχαριστώ που έδωσε το κόμμα του, η εφημερίδα του, τα στελέχη του, σε όλους του τ/κ που γρατζούνιζαν τυχαία τα αυτοκίνητα τους όταν κατέβαιναν για να ενωθούν με τους ε/κ και να ανοίξουν τα υπόλοιπα οδοφράγματα.

Ζητά ο Πρόεδρος το ευχαριστώ που απλόχερα σαν καλός πατέρας όλων μοίραζε από τότε που το κόμμα του συμμετείχε σε όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις-λύσης-του-κυπριακού!


άλλωστε όπως κατέληξε στην ομιλία του καφενέ του Πύργου:


..."Και έκανα πολλά και πολλές παραχωρήσεις για να λυτρωθείτε."


και 'μεις .............



(στο 3:34 η μουσική περιγράφει ακριβώς τη ψυχική κατάσταση των αχαρίστων)

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010



Lhasa de Sela
με όλες τις λέξεις

με όλες τις λέξεις
με όλα τα χαμογελα
με όλα τα βλέμματα
με όλα τα χάδια

πλησιάζω το νερό
πίνοντας το φιλι σου
το φως του προσώπου σου
το φως του κορμιου σου


να σ αγαπω ειναι προσευχη
τραγούδι μιας σιωπής
μυστικο ενός γυμνού

αφήνομαι στα χέρια σου
με φόβο και ηρεμία
και μια ευχη στη ψυχη

με όλες τις λέξεις
με όλα τα χαμογελα
με όλα τα βλέμματα
με όλα τα χάδια

πλησιάζω τη φωτια
που καίει τα πάντα
το φως του προσώπου σου
το φως του κορμιου σου


Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

κυπριακές παραγωγές...

Στο ένα σήριαλ παιδόφιλοι και πουτάνες
στο άλλο νεκρόφιλοι και πουτάνες...
αν πηδήσουν και μια γαϊδούρα, κλείσαμε...

Τέσσερις ώρες πριν
δίνοντας κατάθεση σε δικαστήριο της αλλοδαπής
για την κακοποίηση ανηλίκων στην Κύπρο
ο δικηγόρος υπεράσπισης του κύπριου γονιού ρωτά:
"μα καλά εσείς θεωρείτε κακοποίηση ακόμα και ένα χαστούκι;"

...

έλα εξήγησε στο "Law & Order" τις κυπριακές υπερπαραγωγές

εσεις ίσως τα καταφέρετε καλύτερα


μη παραλήψετε να αγοράσετε το λαχειάκι σας
υπόσχεται διαμονή σε ευάερο και ευήλιο κτίριο...

θα είναι το προικώο για όλες τις "υπηρεσίες" που προσφέρθηκαν