ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (2)

«ας με αφήσει να ζήσω εδώ…»

Η κα Ρ. ήρθε πριν 4 χρόνια από την Λευκορωσία, παντρεύτηκε μετά από λίγους μήνες ένα κύριο από παραλιακή περιοχή και εργαζόταν για περίπου 3 χρόνια στην οικογενειακή επιχείρηση.

Τα προβλήματα φάνηκαν πολύ νωρίς στη σχέση τους και δυο φορές τουλάχιστον χρειάστηκε να διακομιστεί στις πρώτες βοήθειες με «ύποπτα τραύματα». Την πρώτη φορά είχε πει πως «έπεσα από τη σκάλα» και τη δεύτερη ότι «χτύπησα στη γωνιά του ανοιχτού παράθυρου και μαύρισε το μάτι μου». Κανείς απ’ το νοσοκομείο κάλεσε το Γραφείο Ευημερίας ή της έδωσε κάποιο τηλεφωνικό αριθμό βοήθειας.

Απόκτησε ένα αγόρι που τώρα είναι 2 χρονών. Όλα τα χρόνια τα οποία εργαζόταν για τον σύζυγο της δεν πληρώθηκε ποτέ και κάθε μέρα ξεκινούσε την εργασία της στις 9 για να τελειώσει μετά τις 10 το βράδυ. Είχε πάντα δίπλα της το αγοράκι της σε ένα μικρό πάρκο, πίσω από το ταμείο του καταστήματος. Δεν είχε δικαίωμα να τηλεφωνήσει στο εξωτερικό και να μάθει νέα από τους δικούς της. Και φυσικά ουδέποτε ποτέ κανείς πλήρωσε κοινωνικές ασφαλίσεις για την εργασίας της.

Δυο μήνες πριν κλείσει 3 χρόνια στην Κύπρο ετοίμαζε τα χαρτιά της για πολιτογράφηση και ζήτησε τη συναίνεση, όπως απαιτεί ο νόμος, του συζύγου. Αντί αυτού βρέθηκε στο δρόμο, χτυπημένη ακόμα μια φορά. Ο σύζυγος είχε αρνηθεί να υπογράψει λέγοντάς της «αν αποκτήσεις δικαιώματα θα κάνεις ότι θέλεις, θα πάεις πίσω στην χώρα σου».

Στην επαρχιακή πόλη κανείς δεν της άνοιξε την πόρτα φοβούμενοι την οργή του συζύγου. Κάποιος έβαλε το χέρι στην πούγκα τους και τις έδωσε 10λίρες.

Η ίδια μετά από ορισμένες μέρες σε φτηνό ξενοδοχείο μιας άλλης πόλης επικοινώνησε μαζί μας. Φοβόταν ότι ήδη η αστυνομία την έψαχνε, θα μπορούσε να τη συλλάβει και να την απελάσει και δεν τόλμησε ποτέ να καταγγείλει την κακοποίηση ή τις απειλές του συζύγου. Φοβόταν ότι δεν μπορούσε να ξαναδεί το γιο της, και πως ακόμα κι αν προσπαθούσε να βρει κάποια εργασία θα εντοπιζόταν από το εκείνον με αποτέλεσμα τα πιο πάνω. Ήταν εξαθλιωμένη με μόνο 2,50 λίρες στην τσέπη, ένα τζιν παντελόνι, μια μπλούζα και ένα μπουφάν. Είχε 2 μέρες να φάει.

Η κα Ρ. δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση στον κανόνα αλλά αποτελεί την άλλη πολλή συνηθισμένη πτυχή των διεθνικών (μικτών) γάμων στην Κύπρο – αυτή η πτυχή δεν ακούγεται συχνά αν και όλοι θυμόμαστε υποθέσεις παλαιότερα για παράνομη απέλαση γυναικών λόγω διαζυγίου ακόμα και σε περιπτώσεις που υπήρχαν παιδιά και με τις μητέρες να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να επιστρέψουν και να τα διεκδικήσουν.

Μια συνέντευξη σε ρωσικό περιοδικό άνοιξε τις τηλεφωνικές γραμμές σε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες παρόμοιες υποθέσεις... Κάποια κοινά ή συχνά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά:

Μεσήλικες άντρες, επισκέπτονται τις χώρες καταγωγής, συναντούν τις οικογένειες των νεαρών γυναικών, τους υπόσχονται να τις προσέχουν και να αναλάβουν τα έξοδα της οικογένειας εκεί (κάτι μεταξύ 100 με 150 δολάρια το μήνα). Κάποιοι γνωρίζουν τα άτομα από το διαδίκτυο. Κάποιοι άλλοι σε μπυραρίες ή καμπαρέ.

Κάποιες παραμένουν κλειδωμένες για 6μηνες σε ένα διαμέρισμα, τους στερείται το δικαίωμα της επικοινωνίας με την οικογένεια, η οικονομική βοήθεια δεν στέλνεται ποτέ ή για λίγους μόνο μήνες. Πολλές φορές τους απαγορευεται να συνεχίσουν να βάφουν τα μαλλιά τους, ή τα χείλη τους. Οι σεξουαλικές ορέξεις των συζύγων περιλαμβανουν τα πάντα εκτός από τη συναίνεση.

Συνήθως χωρίζουν τον πρώτο χρόνο (δεν εξαντλούν την τριετία πια). Συνήθως οι μεσήλικοι άντρες το έχουν ξανακάνει, είτε έχουν ήδη οικογένεια που εγκατέλειψαν, και χώρισαν 1-2 φορές προηγουμένως με άτομα της ίδια χώρας προέλευσης.

Αρκετές φορές υπάρχουν παιδιά – όχι στις περιπτώσει του ενός χρόνου γάμου, εκεί το άτομο είναι απλώς σκεύος προς χρησιμοποίηση.

Πολύ συχνά είναι θαμώνες, φίλοι ή ιδιοκτήτες καμπαρέ. Πολλές φορές μετά τους πρώτους 6μηνες ζητούν από τη γυναίκα τους να δουλέψει και εισπράττουν τα λεφτά, ή τις πουλούν σε άλλους φίλους τους.

Η κύρια απειλή είναι το “Immigration” – «Ι will sent you back – I will call the Immigration if you don’t do what I say” Το έχω ακούσει χίλιες φορές ΑΚΡΙΒΩΣ με αυτό τον τρόπο. Πολλές φορές υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι ο σύζυγος έχει 1-2 φίλους στην Αστυνομία που θα κάνουν ότι ακριβώς τους ζητήσουν.

Πολλές φορές η «λύση» είναι η απέλαση, η γυναίκα είναι βάρος στις υπηρεσίες, δεν της δίνεται κανένα καθεστώς παραμονής και απελαύνεται.

Αυτή η πτυχή είναι η λιγότερη προβεβλημένη στους δι-εθνικούς γάμους στην Κύπρο και δυστυχώς η πιο συχνή.