Τρια μέρη σε μια γραμμή

Σμαράγδι σου ΄φερα Άρτεμις
- δυο σκουλαρίκια πράσινα,
αλήθειες να μου πεις.
Θυμίαμα από αγριόπευκο
που τώρα «καθεδρικό» το λένε.
Όλα τα άλλαξαν – μα όχι εσένα...
Την πράσινη πέτρα αναζητώ ξανά
δε ξέρω αν θα μου το συγχωρήσεις
τότε που την άφησα να τη αγγίξουν άλλοι
να τη λεηλατήσουν.
Αντάξιά του δεν ήμουν τότε, αλλά εκείνο
ανεξίτηλο σημάδι άφησε για πάντα..
Το ένιωσα, το είδα, το έγραψα με χίλιους τρόπους
Ο,τι κι αν αποφασίσεις ευτυχής είμαι που μπόρεσα
έστω για λίγο.

...

Ανθρώπους που δεν άγγιξε ο Μεσαίωνας ήθελα να βρω και βρήκα
Την αντανάκλαση τού σμαραγδιού σου εκτιμώ
Το πέλμα της αναχωρήτριας φάνηκε στο σκοτάδι

Φτάνω κάθε φορά που φεύγω
Βρίσκω κάθε φορά που χάνω
Μπορώ κάθε φορά που «απραγώ»

(μπορώ κάθε φορά που αιμορραγώ) – δεν μπορώ να αποφασίσω

...

Απέφυγα τα Μετέωρα προτίμησα την υγρή αγκαλιά σου
Απέφυγα την πρόσκληση του φίλου...

Εδώ στη Δύση, η ανατολή είναι πέρα απ’ το βουνό
Ταξίδι θαλασσινό πολύωρο, για μια ακόμα ανατολή Ιονίου

...

Η πρώτη σκέψη της ημέρας:
Αν θα σας συναντήσω έχω δυο λόγια να σας πω
Θέλω να σας κοιτώ στα μάτια όταν μιλήσω
Θέλω να μη τρομάξουμε με ό,τι θα πω
Θέλω να το αντέξουμε αλλά καθόλου δεν το ελέγχω
Κι αυτό που θέλω δεν τολμώ λιγότερο να το σκεφτώ...

...

Μυστήριο.
Γιατί τους χωρισμούς τους ακολουθώ κοιτώντας τους πάντοτε μες τα μάτια;

...

Τόσα χιλιόμετρα, τόσες ψυχές
Στο τέλος ένα τόσο δα βήμα κάναμε
κι ήτανε μεγάλο...




***

Στο αερόδρομιο μια αινιγματική κόρη
κρατάει την μικρή άρκτο που χαμογελά.
Πριν 25 αιώνες στεκόταν στον ναό σου

κάποτε μου είπες ότι όταν με τις ψυχές μιλώ
δευτερα πρόσωπα εμφανίζονται στο προσωπό μου
μια εσκιμώα γερόντισσα, μια ξαθνή κόρη, μια άσπρη αρκούδα,

σαν να μου χαμογέλασες εσυ η ίδια απο ψηλά μ'ένα άλλο προσωπό σου