Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Ακίνητα και Αμίλητα

Το δύσκολο μετά από τη σιωπή δεν είναι να μιλήσεις
αλλά να αντιμετωπίσεις τη συσσώρευση και το συνωστισμό.

η σιωπή μου ‘δινε δύναμη κι η φλυαρία ένας αντιπερισπασμός

Όσα δεν λέγονται και εννοούνται δεν είναι αυτονόητα, φοβάμαι...

Ν’ ανακαλύπτω όσα οι άλλοι δεν είπαν είναι μια πρόκληση του νου.

Εκεί όλα τα βρήκα -
από μια απίστευτα ραφιναρισμένη αίσθηση λεπτότητας και αισθητικής
μέχρι την πατρονιά, τον φόβο, τον κεκαλυμμένο θυμό, την αγάπη, την απογοήτευση,
το δέος, την κατανόηση...

κι άλλα πολλά

όλα τα βρήκα εκεί...

Η δική μου δεν ήταν μια δημιουργική απορία ή τεμπελιά.
Ούτε κατέληξε να είναι αβάστακτος - απαραίτητα - καταναγκασμός
όλα ήταν και σοφή, όπως γίνεται πάντα, εκ των υστέρων,
απόκτησε ουσία
και σημασία της έδωσα πολλή.

γελώ, γιατί να το ζωγραφίσω θα ήταν ευκολότερο
αλλά βλέπεις δεν βρέθηκα δίπλα στο κύμα ακόμα
και τώρα που επιστρέφω
ίσως ήρθε ο καιρός ν’ αναχωρήσω πάλι

Αυτό το αίσθημα της οφειλής πότε ρίζωσε στο DNA μας;
Μαλάκα Αριστοτέλη, το εμπεδώσαμε
κοινωνικά είμαστε, ελεύθερα θα γίνουμε ποτέ;

Αφήνω τον Μάλαμα να το περιγράψει καλύτερα
Έτσι απλά, σαν να μιλώ στην εαυτή:

"Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν."

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν."

10 σχόλια:

ruth_less είπε...

Κάποιες σιωπές κάνουν τόσο θόρυβο! Μετά καταλαγιάζουν και σαν κύμα μεταφέρουν τον απόηχο τους σε κύματα ενέργειας.

Πράγματι καλή μου, όσα δεν λέγονται και εννοούνται ΔΕΝ είναι αυτονόητα. Τι ουτοπία κι αυτή! Ποιός μας την έμαθε άραγε; Η ανάγκη μήπως;

Κι αυτά τα ανεξόφλητα χρέη... από που τα χρεωθήκαμε; πότε προλάβαμε και οφείλουμε τόσα και σε πόσους πια;

... και μ΄αυτή τη γνώση, που κάποιοι λένε μας κάνει καλύτερους και πιο δυνατούς... εγώ λέω είναι κάποτε πολύ βαριά για να την κουβαλούμε απαρχής!

και στη σιωπή μας προχωρούμε - μαζί :)

Λεμέσια είπε...

Η σιωπή είναι κατάδυση σε βυθό. Όση ομορφιά και δύναμη κι αν εμπεριέχει, αν δε γίνεται τακτική ανάδυση στο φως, υπάρχει ο κίνδυνος να βουλιάξει κανείς διά παντός...

rose είπε...

κυρίες μου τι ωράια που γράφετε!

Λεμέσια τη νόσο των δυτών την έχεις ακουστά ;-)

ρουθι μου μαζί στα κενά μεταξύ των λέξεων σε καταλαβαίνω ακόμα καλύτερα

moN_kouL είπε...

ξοδευτηκες στις αγορες και στα παζαρια τρεχεις,
τα παραμυθια σου φτηνα τον εαυτό σου δεν αντεχεις.
γεια σου rose ωραια τα λες!

Ανώνυμος είπε...

Και έτσι, τρία χρόνια μετά, φτάνουμε ξανά στο καλοκαίρι του 2006. Τρία χρόνια που δεν πέρασαν και τρία χρόνια που ξεχάστηκαν. Τρία χρόνια, τρεις ψυχές και τρία ζευγάρια μάτια που κοιτούν πια, το καθένα ξεχωριστά, σε διαφορετική κατεύθυνση.
Μια φορά, πριν τρία χρόνια, αυτές οι ματιές είχαν συναντηθεί. Κάπου αποτυπώθηκαν και κάπου σβήστηκαν όπως ένα "σ' αγαπώ" γραμμένο στην άμμο. Κάπου όμως όχι.

Chris είπε...

Who was is that said "Silence is golden"?

Indeed in some instances it is. It can also be:

Deafening, yet most hear nothing....
The loudest cry of all....
It can make you or break you...

"The world begins to end the day we are silent about things that matter"

Utopia είπε...

Ένα φιλί από μένα
κι ας είναι ουτοπικό-
φοβάμαι...
:)

rose είπε...

MonKoul
καλωσήρθες
και συ καλά τα γράφεις :-))

rose είπε...

@ Chris
γελώ με το "η σιωπή είνια χρυσός" γιατί το εφαρμόζω πάντα ανάποδα...
όταν σιωπώ δεν τη γλυτώνω και οταν μιλώ πληρώνω και πάλι χαχαχα

καλό!

rose είπε...

Ουτοπία τα φιλιά σου είναι καλοδεχούμενα ΚΥΡΙΩΣ γιατί είναι Ουτοπικά...
ανταποδίδω αλογικά :-))