Μιλάς για γνώση αλλά αλυσοδένεσαι κάτω από τη σκιά της άγνοιας με την πιο μεγάλη πεποίθηση ότι ξέρεις την αλήθεια.
Μιλάς για εσωτερική ελευθερία ανταλλάσοντας τις μεταφυσικές αγωνίες με παρωχημένες πρακτικές.
Μιλάς για λογική και εκλογικεύεις τον παραλογισμό.
Μιλάς για συνέπεια και αθετείς τη μόνη και μοναδική εντολή που έλαβες με τη γέννηση σου.
Μιλάς για ανθρωπιά διαπράττοντας και σκεφτόμενος τις πιο σκληρές κι απάνθρωπες ιδέες.
Μιλάς για επικοινωνία αλλά ένα βήμα δεν έκανες ποτέ από τη δική σου θέση.
Μιλάς για το μέλλον αλλά τα βήματά σου συνεχίσουν τον περίπατο πάνω στο ρυζόχαρτο, που ακούς να συνθλίβεται πάνω από ένα χάος αλλά κωφεύεις
Μιλάς για ομορφιά αλλά μάτια δεν κοίταξες ποτέ βαθιά.
Μιλάς για έρωτα αλλά δεν άγγιξες ποτέ κορμί όσα κι αν ξάπλωσαν μαζί σου.
Μέσα από χαραμάδες ψυχανεμίστηκες το παραπέρα αλλά δεν ξεκίνησες ποτέ να το αναζητήσεις.
Ένα καράβι, πάνοπλο, ήσουνα που λικνιζόταν σε θολά λιμάνια.
Ιαχή ενός πόλεμου που δε δόθηκε ποτέ.
Άρνηση ενηλικίωσης επιβαλλόμενη με τον αυταρχισμό ιεράρχη.
Μες την αντίθεση θα μπορούσες να ακόνιζες πνεύμα, ψυχή και σώμα.
Επέλεξες να ξεγελάσεις τη ζωή μέχρι εκείνη να περάσει.
Δεν θα σε δικάσει θείος Δικαστής. Δεν θα δεις μπροστά σου πύρινες αψίδες.
Ανυπαρξία
– έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξες ποτέ.
19 σχόλια:
Food for thought... μες τη σιωπή.
Μιλάς πολύ,
και συνήθως δεν λες τίποτα,
κύμβαλον αλαλάζον!
Κι όσους σιωπούν
τώρα
τους θάβουνε βαθειά.
[για άλλη μια φορά,με συγκίνησες]
:)
..θέλω να το γράψω κάπου να το βλέπω οποτε φουσκώνει το Εγώ και νομίζει οτι θα φάει τον κόσμο..
Ρουθι μου όταν χωρισαμε χτες πέρασα δύσκολη νύχτα (οχι φυσικα λόγω της συναντησης μας) και αυτό ήταν της νύχτας "κάμωμα"
βαθεια Ουτοπία μου,
ενιότε και στη θάλασσα [τόση συγκίνηση τελευταίως για τα καραβάκια που βουλιάζουν στον Αντλαντικό λες και δεν τους βυθίζουμε εδώ στη Μεσόγειο]
όσο για τη συγκίνηση και εσύ με συγκινείς συχνά - κάποια μέρα θέλω να δω το πρόσωπό σου. Αυτή είναι η πιο απίθανη ανθρωπινη τοπογραφία - χάρτες απέραντοι χωρίς όρια ή σύνορα.
εξηγησέ μου τώρα γιατί κάθε σχόλιό σου μου θυμίζει κι ένα ρεμπέτικο; ...
strange!
Διάσπορε "κράτα" το σαν μια περαστική τυχαία συνάντηση της στιγμής - και εκείνο ξέρει που θα αυτοκαταχωρηθεί
η διάρκεια κάποιου πράγματος είναι πάνσοφη και αυτορυθμιζόμενη
Λίγο ανατριχιαστικό. Τελικά ποιος ορίζει την λογική αλλά και τον παραλογισμό; (Δεν κάνω ρητορική ερώτηση.)
Strovolioti, δεν ξέρω ποιος τον/ην ορίζει αλλά μάλλον εσύ γνωρίζεις από πρώτο χέρι όλους [κατι παρατηρητές δηλαδή] όσοι εκλογικευοντας το παράλογο διεκδικούν τον τίτλο του λογικού οντος.
Μου θυμίζει μια σκηνή από τους 10 μικρούς μίτσους του Λαζόπουλου που μια χήρα συνταγματάρχου κοιτώντας τον ουρανό ρωτούσε "Παράλογο;"
περίμενε λίγο δεν λαμβανε απάντηση και συνέχιζε : "άραν λογικόν"
"Μιλάς για συνέπεια και αθετείς τη μόνη και μοναδική εντολή που έλαβες με τη γέννηση σου."
Εντολή που λήφθηκε... σημαίνει δόθηκε από;
Και επειδή κάνει ζέστη, μου επιτρέπω να δώσω και απάντηση:
"...They can tell you what to do
But they'll make a fool of you
And it's all right, baby, it's all right
We're on a road to nowhere
We're on a road to nowhere
We're on a road to nowhere
We're on a road to nowhere..."
"Road to Nowhere", Talking Heads
Αγρινό, επιμένεις νομίζω με αυτό το άσμα. Ττούμπαρα πάνω στο τοισιόν ακούγοντας το δυνατά προ καιρού - χωρίς συνέπειες, αφού δεν έππεσα μέσα στην τάφρον.
Αγρινο, δεν ξέρω αν δόθηκε αλλά την πήραμε όλοι - ακόμα και τα αγρινάκια οταν πρωτοσκάνε μύτη στη ζωή.
"Ζείσε"
αυτή είναι η εντολή
η "ΜΙΑ και Μόνη" [sic]
μόνο που τα αγρινά και άλλα ζώα την "εκτελούν" 100% αν δεν βρουν μπροστά τους κανένα άνθρωπο να τους την "χαλάσει"
τώρα για το τραγούδι σου πολλά έχω να πω αλλά έλα που τα ξέρεις...
Υ.Σ έχει 3 μέρες που καπνίζω καμήλες της αφρικανικής ηπείρου. ήθελα να σκανάρω το πακέτο αλλά δεν δουλευει το σκάννερ μου. [θα σου έλεγα να σου στείλω 2-3 αν δεν κρύβεσαι στις κακορατζιές με τ αγκάθια]
Αχ! να δεις πακέτο καθαρό απο τις μαλακίες του τύπου "το κάπνισμα προκαλέι...] και να το χαρεί η ψυχή σου!
ΣΩΠΑ
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ
Όταν μιλάει η απραξία, σωπαίνει η ζωή...
καλημέρα σας
εξ αθηνών εύχομαι τα πλείστα όσα καλά
Δοκισήσοφη σε ευχαριστώ για το κείμενο του Αζιζ Νεσίν τα οποια είναι από τα πιο όμορφα που διαβασα ποτέ.
Λεμεσια μου καλοωσόρισες από τα "Μαρόκα" :-))
ομορφα τα λες
Ακρατ
από την Κύπρο ανταποδίδουμε :-))
Δεν είπα τίποτα...
Wow is all i can say!! Very emotional! xxx
Δημοσίευση σχολίου