φως ... αέρας...

Ήρθες σαν δύναμη απρόσμενη,
μου είπες όσα σου λέω χρόνια
με μια βεβαιότητα που μου θύμισε ...εμένα.
Μόνο που δεν ήμουν εγώ και δεν ήμουν δυνατή όταν τα είπες.
Ήσουν εσύ και είσαι τόσο νέα
αλλά σε άκουσα με ορθάνοιχτη ψυχή.

Μπήκες πρόωρα στη παρέα μας γυναίκα.

Είδες την απελπισία κι ας νόμιζα ότι την έκρυβα καλά
Μού είπες λόγια σοφά που ήθελα να θυμηθώ και ν’ ακούσω.
Μετά έγινες αμέσως παιδί. Την επιστροφή σου χάρηκα
γιατί αυτό είσαι ακόμα. Ένα παιδί.

Αλλά το παραθύρι που άνοιξε,
την ώρα τη δύσκολη ο ψυχισμό σου
με σήκωσε και είδα σε μια στιγμή
πόσο σπουδαία γυναίκα θα γίνεις...

Να ‘ξερες πόσο σ’ αγαπώ!


(θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα, νομίζω και εσύ)