Πατερούλη μη χτυπάς

Ήταν τόσο κωμικό το θέαμα του ξυλοδαρμού των ιερέων και πιστών στη Πάφο από την αστυνομία και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ίδιων των ατόμων από τον Επίσκοπο Πάφου που δεν μπορούσε παρά να αναδείξει την απίστευτη τραγικότητα που κρύβεται πίσω από αυτές τις σκηνές.

Λίγα χρόνια πριν, το περίφημο βίντεο του ξυλοδαρμού των φοιτητών προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό, κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους με αγανάκτηση. Από τότε, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι κυκλοφορούμε με ένα κινητό που φωτογραφίζει και οι υπόλοιποι συνηθίσαμε παρόμοιου τύπου ειδήσεις στους δέκτες μας. Το τελευταίο καιρό δε, τέτοιου είδους σκηνές κάνουν την εμφάνιση τους συχνότερα: ξυλοδαρμός ανήλικων ατόμων στη Φανερωμένη από αστυνομικούς χωρίς διακριτικά, επιχειρήσεις «σκούπα» στην Παλιά Λευκωσία με βίαιες συλλήψεις μπροστά στις κάμερες, καταγγελίες ατόμων για κακοποίηση κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους σε αστυνομικούς σταθμούς ή κρατητήρια.

Η εικόνα των δαρμένων ρασοφόρων ήταν τραγελαφική και αντιφατική αλλά για κάποιους και κάποιες από μας απόλυτα συμβατή με το πρόσωπο της βίας.

Στο σημασιολογικό της πυρήνα η βια της αστυνομίας ή η εντολή που δόθηκε από τους παπάδες για επέμβαση της αστυνομίας δεν είναι διαφορετική από το χαστούκι που δίνει ο όποιος πατριάρχης στα "παιδιά" του.

Δεν είναι διαφορετική, αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί, από αυτό που ο Επίσκοπος Πάφου έκανε εντός ενός ναού που θεωρεί ιδιωτική του περιουσία.

Δεν διαφέρει με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ότι ούτε λίγο ούτε πολύ και λίγα έκαναν οι αστυνόμοι στους «άτακτους».

Δεν είναι διαφορετική από όσα καταμαρτυρεί η αλαζονική στάση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης [πχ «η αστυνομία δεν δέρνεται» και τα συναφή], του όποιου δικαστή που θεωρεί ότι το χαστούκι δεν είναι βία κατά ανηλίκων ή ότι μια 14χρονη δεν βιάστηκε γιατί ..συναίνεσε [αποφάσεις και οι δυο του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας] και πάει λέγοντας.

Δεν είναι διαφορετική από τη συνωμοσία της σιωπής κατά χιλιάδων θυμάτων βίας στην οικογένεια ή στον εργασιακό χώρο οπό την εκάστοτε κυβέρνηση, τους πολιτικούς προϊστάμενους και τους ίδιους τους καλοπληρωμένους και αναποτελεσματικούς δημόσιους υπάλληλους και τα ΜΜΕ.

Πίσω από το ράσο, τη στολή, τον ρόλο, την εξουσία που διαθέτουν κρύβεται η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι σαν «πατέρας, γαμώ και δέρνω»!

Και για να σας προλάβω δεν το κάνουν μόνο άντρες αλλά άντρες γυναίκες που «φόρεσαν» το ράσο της πατριαρχίας συνειδητά ή ασυνείδητα.

Από την άλλη, το ότι συνήθως τα βάζουν με μετανάστες, παιδιά, φοιτητές, άτομα με αναπηρίες και γυναίκες ή άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε μηχανισμούς καταγγελιών της αυθαιρεσίας τους είναι επίσης εξηγήσιμο, αναμενόμενο και πολύ συνηθισμένο.

Πέρα από την εικόνα που είδαμε όλοι ας προχωρήσουμε τη σκέψη λίγο πιο πέρα...

Ο συνειρμός "ένα λεπτό και αυτό μπορεί να συμβεί και σε μένα» είναι μόνο μια αφετηρία γιατί καταλαβαίνουμε ότι μας αφορά. Γιατί είναι τόσο εξόφθαλμο που δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα έστω για μερικά – ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η είδηση.
Γιατί η βια δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Η γυναίκα που φωνάζει βοήθεια από το διπλανό σπίτι, το παιδί που λέει στους συμμαθητές του ότι ένας συγγενής κάνει άσεμνες πράξεις, μια ομάδα νεαρών που δέρνετε στη Φανερωμένη, μια οικογένεια ή ένα άτομο που πεινά γιατί δεν προσφέρονται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, άτομα που διώκονται για τα πιστεύω τους ή τη δράση τους, άτομα που η αξιοπρέπειά τους στραπατσάρετε στα κατ’ ευφημισμό γραφεία ευημερίας μας αφορούν.

Αλλά αυτό είναι η μόνο αρχή...

Ίσως το επόμενο βήμα πριν την όποια δράση είναι μια ακόμα συνειδητοποίηση: Οι πατερούληδες βρίσκονται παντού, ανάμεσά μας – ακόμα και «μέσα» μας.

Μια ομάδα εννοιών, λέξεις, σημασίες.

Πατέρας, πατριάρχης, πάτρονας, πάτρονος, πάτερ, παππούλης, απαπαπαπαπα!

Ενίοτε εργατοπατέρες ...

«για το καλός σας»
«για την τάξη»
«για την ασφάλεια»
«για την οικονομία»
«για Σένα»
«για την οικογένεια»
«για το έθνος»
«για τη διατήρηση των δεσμών»

«για την τιμή των ...όπλων»

Απαπαπαπαπαπαπαπα!