ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ

Η/ο άνθρωπος θα σκεφτόταν την ελευθερία αν ήταν πραγματικά ελεύθερη/ος;

αλλά όσοι/ες ελεύθεροι/ες δεν είναι, την σκέψη και την πάλη για ελευθερία, τί να την κάνουν;

Θα την ήθελε, την αναγνώριζε, την αποζητούσε και θα πέθαινε ή θα αγωνιζόταν στο όνομά της αν δεν είχε ήδη μέσα του/της στοιχεία αυτής της ελευθερίας;

Αυτη η επιθυμια για ελευθερία, πως αλλιώς δημιουργείται παρά από την απουσία της;

Κι αν είναι ήδη μέσα μας πως βρέθηκε εκεί;
Είναι μέρος του σχεδιασμού μας, ξεπήδησε από τη "σουπα" της εξελιξης ή προϋπήρχε ταυτόσημη με τη δημιουργία;

Για ποια ελευθερία άραγε μιλάμε;

Την ελευθερία να είσαι, να μιλάς, να νιωθεις, να προχωράς;

Την ελευθερία της "σκέψης", του "ατόμου", την ελευθερία στις "ανθρώπινες σχέσεις" και ελευθερία των "λαών";

Την ελευθερία που ξεδιπλώνεται στα συντροφικά ταξίδια του ανθρωπου ή εκείνη που γεννιέται τις μοναχικές στιγμές;

Την ελευθερία που ύμνησαν οι ποιητές και οι μουσικοί, που την χόρεψαν ξυπόλυτοι οι τσιγγάνοι;

Εκείνη που την γύρεψαν στην καμπύλη ενός λαιμού οι εραστές ή πάλι εκείνη που πόθησαν οι σκλάβοι;

Την ελευθερία που έγινε παντιέρα το 1798, ή εκείνη που φυλάκισε ολόκληρους λαούς σε παραλογισμούς; Που όπλισε την πάλη των λαών, των γραφικών, των μεθυσμένων, ή όλης της γη των κολασμένων;

Την ελευθερία που πνίγεται στην τοξικότητα της κριτικής;

Πνίγεται στα σχήματα, τα δογματα, την ενοχή, τους φόβους και τις συμβάσεις;
Την πληρωμή των λογαριασμών τέλος του μηνός, στα «δίκαια» και «δικά» του/της καθενός/μιας;

Ελευθερία που κάποιους τους καταπιέζει, αμηχανοποιεί, ή εξοργίζει;



Η λέξη ηχεί ως να ‘χει ροή,
ακούγεται να θέλει,
να απαιτεί,
και να θεριεύει ...



Ακούγεται αιθέρια - εξωκοσμική, εξωπλανητική ... κι όμως ταυτόχρονα με αίμα, ιδρώτα, γάλα, σπέρμα, δάκρυα ή κολπικό υγρό είναι δομημένη - υγρή σαν πρώτη ύλη...


Φαιά σαν υπόσχεση υπαρξης παντοτινής

και μιας αθανασίας που μέσα από θανατους ανασαίνει


κάπως έτσι τα βήματα μου με έφεραν στον Θουκυδίδη ....

«Ελεύθερον το εύψυχον» είπε,

Κι εκεί η απορία μεγαλώνει....