Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

οι Κρέοντες επιβιώνουν

Αντιγόνη, το όνομά σου θα κρατούσες.
Αλλαγή είναι η εποχή κι εσύ μια σπείρα,
πανταχού παρούσα Δελφύς αστείρευτη,
μ’ απόγονους χιλιάδες, που ο χρόνος δεν τους άλλαξε
- η βαρβαρότητα ρίζωσε στο γενετικό μας.

Ένα δελφίνι σύμβολο, σημερινό, σου πάει
με μια σακούλα πλαστική γύρω απ’ το λαιμό.
Κομμάτι απ’ το ίδιο υλικό που μόνωσε τους νευρώνες και πάγωσε τις αποκλείσεις.
Πως θα ‘τανε στα αλήθεια για ‘σένα, σήμερα, να αγαπάς;

Βλέπεις, από το φόβο μέχρι την αγάπη ένα υποχθόνιο τόξο απλώνεται
ως να ‘ναι η μόνη ακτίνα αντίδρασης ή επιλογής.
Εσύ, που κοίταξες πέρα από την άκρη του ουρανού,
είπες δεν ήρθες σε τούτο τον κόσμο να μισείς.
Σήμερα, Θεά, τι έχεις να μας πεις...

Να νιώθεις, δεν άλλαξε πολύ, είναι εξίσου αδύνατο όπως το ν’ αγαπάς

3 σχόλια:

Disdaimona είπε...

Αμα λέω εγώ μετά πως οι λέξεις είναι ζόρικο πράμα, θα με λένε πάλι τρελλή! ;-)

Το διάβασα πέντε φορές!!!!

Αυτά δεν είναι μπλογκς!Είναι η μέθοδος του Κασπάρωφ για το σκάκι προσαρμοσμένες στη γραμματική!

Τέλος! Αλλάζω φίλους και αλλάζω τη μπάρα με τη λίστα ιστολογιων μου αμέσως τώρα! :-)

Νάσια είπε...

“- Γιατί δε βραδιάζει;
- Kοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγεί το νέο φεγγάρι.
- Oλοι κοιτάζουν τι θα κάνεις
κι εσύ κοιτάζεις τα πλήθη που σε κοιτάζουν·
οι ματιές γράφουν ένα κύκλο στενό
που δεν μπορεί να σπάσει.
Aν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει
αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος θα στενέψει
αλλά τόσο λίγο, για τόσο λίγο.
Kι οι τέσσερεις άλλες αισθήσεις ακολουθούνε την ίδια γεωμετρία
Aν αγαπούσαμε θα ‘σπαζε ο κύκλος,
θα κλείναμε τα βλέφαρα μια στιγμή.
Aλλά δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε."

Γ. Σεφέρης

rose είπε...

Disdaimona
:-))))))))))))))

Νασια,
τι να πω ;;;;;;;;