Για τον Κυριο Κωστα Σοφοκλεους (το "κυριος" του ανηκει και μετ'θανατον) 2

Σάββατο, 28/08/2010
RSS
Εξ Αφορμής
Ρούφηξε τη στιγμή του μέχρι το μεδούλι της
| Εκτύπωση | 28/08/2010 | Με τον Μάριο Δημητρίου


Μου τηλεφώνησε χθες ένας γιατρός, έμπειρο μέλος του ΑΚΕΛ. Γέννημα του ΄55. Θεώρησε αντιακελικό το χθεσινό μου ρεπορτάζ και το χρονογράφημά μου για το θάνατο του Κώστα Σοφοκλέους και θέλησε να μου το πει. Ευγενικός, χωρίς εριστική διάθεση, ψαγμένος.

Μου το είπε. Ότι δηλαδή «ηρωοποίησα» τον Κώστα Σοφοκλέους -κι εγώ και άλλοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί- χωρίς ενδεχομένως να πιστεύω στις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές του. Αλλά γιατί, η περίπτωσή του, μου πρόσφερε την «ευκαιρία» να εκθέσω το ΑΚΕΛ. Να γράψω για το κόμμα, πράγματα που το υποτιμούν - όπως είναι η σκληρή συμπεριφορά του απέναντι σε παλιά, έμμισθα στελέχη του σαν τον Κώστα Σοφοκλέους, που βρέθηκαν πεταμένοι στο δρόμο επειδή διαφώνησαν με σημαντικά ζητήματα ιδεολογίας, στρατηγικής και τακτικής.

Μου είπε ότι πιάστηκα από μιαν ασήμαντη λεπτομέρεια, αυτή τη διαφωνία του 1990, για να κτίσω την ιστορία μου και ότι τόσα χρόνια -35 για την ακρίβεια- που ο Κώστας Σοφοκλέους ήταν έμμισθος του κόμματος, δεν προκαλούσε τον «θαυμασμό» αυτών που αποκάλεσε «εφημερίδες της Δεξιάς».

Του είπα ότι προσωπικά δεν ανήκω και δεν ανήκα σε καμιά «Δεξιά», και ότι ως χαρακτήρας, δεν έχω να κάνω τίποτε με οτιδήποτε αποκαλείται «αντιακελισμός». Επιπρόσθετα, σε αυτή την εποχή και σε αυτή την κοινωνία, έτσι κι αλλιώς έχουν καταλαγιάσει τα πολιτικά πάθη και ευτυχώς δεχόμαστε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, χωρίς… παρορμήσεις κανιβαλικές.

Του είπα ότι η «ασήμαντη λεπτομέρεια» της διαφωνίας του Κώστα Σοφοκλέους, δεν ήταν ούτε ασήμαντη, ούτε λεπτομέρεια.

Και βέβαια, δεν ήταν δική μου επινόηση ή ιδιοτροπία, ήταν το στοιχείο που προέβαλε η οικογένειά του στο βιογραφικό σημείωμα που έδωσε στον Τύπο.

Και ήταν το στοιχείο που προέβαλαν στους επικήδειούς τους εκ μέρους της οικογένειας, η κόρη του Βαλεντίνα και εκ μέρους των φίλων και συναγωνιστών του, ο Μιχάλης Παπαπέτρου.

(Μου έστειλε χθες, μήνυμα στο κινητό, η Βαλεντίνα. Με «πολύ πλατύ ποτάμι» παρομοίασε τον πατέρα της).

Με άλλα λόγια, αυτή η έκφραση της διαφωνίας του, στα 65 του χρόνια, που αυτομάτως τον έθετε εκτός κόμματος και του στερούσε την κομματική σύνταξη, απόρροια της 35χρονης έμμισθης προσφοράς του, όπως είπε ο Παπαπέτρου, ήταν για μένα, ως δημοσιογράφο (και όχι ως κομματικό σκυλί κανενός), η κορυφαία στιγμή της ζωής του, που έπρεπε να φωτιστεί ακόμα περισσότερο.

Είναι η στιγμή που έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή σου, η στιγμή που δείχνει το γράδο σου, την ψυχή σου, την πραγματική αξία σου. Την αλήθεια σου.

Είναι η στιγμή που σε εκμηδενίζει ή σε εξυψώνει στον ουρανό.

Έκανε την επιλογή του ο Κώστας Σοφοκλέους, ρούφηξε τη στιγμή του μέχρι το μεδούλι της. Κι αυτή η στιγμή έμεινε στο συλλογικό υποσυνείδητο, να σημαδεύει το πέρασμά του από τον κόσμο.

Μου είπε ο συνομιλητής μου για τα στελέχη του κόμματος, που έχουν πίσω τους δεκάδες χρόνια προσφοράς, τίμιοι και εργατικοί άντρες και γυναίκες που υπηρετούν την εργατική τάξη με πειθαρχία και συνέπεια, αλλά περνούν απαρατήρητοι, γιατί δεν προκαλούν συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις μέσα στο κόμμα…

Ναι, έχει δίκιο σε αυτό. Όμως αν ήταν δημοσιογράφος, μάλλον θα τον ενδιέφερε κι εκείνον περισσότερο ο επαναστάτης που ρισκάρει την καλοπέρασή του για να υπερασπίσει τις ιδέες του και λιγότερο ο πληκτικός γραφειοκράτης, που ζει με το όραμα της σύνταξης.

Μου είπε πολλά, δικά του, ο γιατρός, στο τηλέφωνο.

Ότι και ο ίδιος προβληματίστηκε εκείνη τη θυελλώδη περίοδο του 1990, όταν διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση.

Ότι «παρασύρθηκε» και ο ίδιος, προσωρινά, από τον Γκορμπατσόφ.

Ότι μάλιστα πήγε στην ιδρυτική συνέλευση του ΑΔΗΣΟΚ.

Και ότι επέστρεψε γρήγορα πίσω στο ΑΚΕΛ, γιατί του φάνηκαν αστείοι, οι νέοι ροζ αριστεροί, σαν αυτούς της Ιταλίας και της Γαλλίας, που έχασαν τον μπούσουλα και έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης…

Για μισή ώρα κουβεντιάζαμε με τον γιατρό και ήταν σαν να συνταξιδεύσαμε στο πλατύ ποτάμι που ήταν ο Κώστας Σοφοκλέους.

Είχε όμορφη θέα το ταξίδι μας.