Αυριο συμπληρώνεται ακριβως ενας χρόνος, απο τη μερα που έκανα ταξίδι με σκοπό μια ολιγοήμερη επισκεψη στην Ελλαδα, απο την οποια όμως δεν επεστρεψα ποτέ ...
Ειναι ο επιλογος αυτού του κύκλου, μέσα απο το μπλοκ, ως Rose με λίγα λογια για τους συνοδοιπόρους ...
Λίγους μηνες πριν, σαν προδιαγεγραμένη πορεία, όλα τα βήματα οδηγούσαν εκει..
Τα αποθεματα είχαν απο καιρο στερέψει - σε ολους τους τομείς - μαζι και οι λόγοι να μεινω σε μια χώρα που συμπληρωνα (εκτος καποια διαστηματα ) 21 χρονια...
Η αναζήτηση ενός νεου τόπου, με όλα τα συμπτώματα της αυτοεπιβαλόμενης προφητείας, οδηγούσε στην Ελλαδα, η οποια απο μόνη της ήταν ο τελευταίος προορισμος που ενας λογικος ανθρωπος θα επελεγε λογω της χρονικης συγκυριας...αλλά και που πεισματικα, για 3 χρονια αρνιόμουν να αποδεχτώ, απορρίπτοντας μετά απο εξονυχυστικο έλεγχο καθε μικρης ή μεγαλυτερης ευκαιριας να μεταναστευσω. Ηταν μια χώρα που εκτος απο μνημες καταγωγής μού ήταν άγνωστη... σχεδον ξενη...
Διαβαζοντας τώρα όσα αφησα να κυλήσουν στο πληκτρολόγιο λίγους μηνες πριν φύγω, σε αυτο εδω το μπλοκ βλέπω πως προφητικά με προετοιμαζαν .. και πως, κατα έναν τρόπο, όλα ηταν "γνωστα" εκ των προτερων...
Έτσι ήρθα στην Αθηνα, με τη βραδινη πτηση των Κ.Α. τη 12η Απριλιου 2013 και έσμιξα με τον Τασο, τον συντροφο μου. Με δυο βαλίτσες ο καθενας μας, ξεκινησαμε το ταξιδι...
Ενα σπάνιο ταξίδι που ακομα συνεχίζεται.....
Δεν ταιριάζει στην παρούσα αφήγηση οποιαδηποτε αλλη αναφορά στη σχεση ζωης με το συντροφο μου.. "Η Αγαπη είναι Κόσμος" λέει συχνα... και οι φιλοι , ο "κοσμος" μας, θα βρεθούμε, όπως καναμε πάντα.. για να μοιραστούμε ελευθερα και αμοιβαια κομματια της ιδιωτικής μας σφαίρας..
Αυτο το χρόνο, έτρεξαν παραλληλα πολλά γεγονοτα. Λίγοι γνωρίζουν απο μένα όσα έγιναν πραγματικά, ακόμα και άτομα που ενεπλάκησαν με ή χωρίς την θεληση τους.. Ηταν ένας χρόνος που η αληθεια μας έρεε ακόμα κι οταν δεν γνωρίζαμε τα γεγονότα.. Κάποια απο αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και απώλειες.. Δεν ήταν όμως... Αναγκαστικα περασματα ήταν, κυρίως άσκησης επιλογής - άλλων ατομων και προσωπικά..
Ένα χρόνο μετα, βλέπω πως καθε ένα απο εκεινα τα γεγονοτα, πυκνωνε τον χρονο απελευθερώνοντας ατή ακριβώς την άσκηση της επιλογής, σε όλους μας.
Σε μια υποσημείωση θα σταθώ και μονο**..
**Μετά απο χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με τη κακοποιηση, έλαχε και σε μένα το προνόμιο να βιωσω κακοποιηση σε διαπροσωπικο επιπεδο... Την πιο απεχθη μορφή απ όλες: την αρσενική βια που εκδηλώνει γυναίκα προς άλλη γυναίκα... (δεν πρόκειται για "γυναίκα" δηλαδη, αλλά ένα κτηνος σε θηλυκο σχήμα). Κι έτσι αναπόφευκτα ο χρόνος που έτρεξε αφορούσε και άτομα που "κανιβαλισαν" (αγρίως) ... Τους βοηθησε το άτομο αυτο (ειναι γνωστό στην εγκληματολογία η ευχέρεια να το πράξουν) συντονίζοντας τον φόβο, την αυθαιρεσία, το ψεμα, την ενοχή αλλά ακόμα και την αφέλεια..
Επρόκειτο για μια συντονισμενη επίθεση ενός ατομου του κοινου ποινικου δικαίου, η οποία όμως επιβληθηκε στην προσωπική και επαγγελματικη σφαίρα, κυρίως, εν τη απουσια μου...
Ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν τα άτομα που δεν κλωνίστηκαν, πιστεψαν ή συμμετείχαν ... Η ευκολία να κάνει κακο, έχει διαποτίσει τη καθημερινή ζωή ... ωστόσο υπήρχαν και εκείνοι που ΄νιωσαν μεν άβολα αλλά οι πράξεις τους ήταν εναρμονισμενες με μια ήδη ήσυχη με τις επιλογές ζωή τους..
Κάποιοι έχασαν για λιγο το βηματισμο.. αλλά ξαναβρεθηκαμε όταν όλα ήταν πιο ησυχα και κατανοητά... Και κάποιοι ακόμα φιλοι και συντροφοι ελπίζω πως οι δρομοι μας θα ξαναενωθουν..
οταν συντρέξει ο Χρόνος***
Αυτος ήταν κυρίως ο λόγος που όλα τα ηλεκτρονικα μέσα που χρησιμοποιούσα κάποια στιγμή σταματησα να χρησιμοποιώ , να γράφω ή να επιτρπεω τον σχολιασμο... Τα περισσότερα καθημερινα δέχονταν επιθεση απο χακερ με σκοπό να αντιγραψει τις συνομιλίες και να προκαλέσει βλάβη...
Αυτος ήταν ο λόγος που σταματησα να γραφω στο μπλοκ...
Θα κάνω μια ακόμα παρένθεση εδω..
... χρονος αυτος με βοηθησε να κανω εναν απολογισμο από το περασμα μου απο την Κυπρο, τη δευτερη πατριδα μου και στους ανθρωπους που αγαπηθηκαμε.. Ξέρετε πως ειχα ήδη πληρώσει τα "διδακτρα" μια ενεργους εμπλοκής με τα κοινά και τον ακτιβισμο. Αλλα δεν πάει ο νους σας ότι οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο σταυροδρόμι των ηπείρων για μια πολυ συγκεκριμενη στιγμη.
Οταν ήθελαν να κλείσει το ΑΠΑΝΕΜΙ και κατέβαλαν τεραστια προσπαθεια για να το καταφέρουν.. χρησιμοποιησαν όλα τα μέσα... ΕΚΤΟΣ απο ένα...
δεν επιτέθηκαν ποτέ στην οικογενεια μου...
Την προστάτεψαν... και το γνωρίζω... Οφείλω ενα μεγάλο ευχαριστώ σε εκεινη την συναντηση στην γενική εισαγγελεια τον Νοεμβριο του 2005, κατι που εμαθα "τυχαια" χρονια μετα, και την αποφαση των τμηματων που θα ξεκινούσαν την "επιθεση" να μην αγγίξουν το ανηλικο παιδι και τη σχεση μας..
Σήμερα , μετά απο ολα όσα μεσολάβησαν τους ευγνωμονώ και τους το αναγνωρίζω..
Αυτό επειδή η ενταση της βαρβαρότητας, όταν η βια είναι διαπροσωπική είναι απερίγμαπτη.. έχει σκοπό να πλησιασει δομικά - πυρηνικά μέρη του ατομου. και να προκαλέσει βλάβη... φυσικά και δεν γνωρίζει "κωδικα" .. δεν γνωρίζει όρια..
Ετσι ο χρόνος πυκνωνε διπλα, επείδή, ο ένας χρόνος με τον συντροφό μου ήταν τόσο εντατικός που μετρησε σαν 10 χρονια.. Μεσα με μια αγκαλια αιώνια...
και που;
... στην χώρα μου
την τόσο αλλαγμενη χώρα μου...
την χώρα μου, που έχει ενσωματώσει την ενοχή, την εξαρτηση, την υστερια, την απογνωση, την πνευματική φτώχια, την απελπισια, τη ρουφιανια, την κακια, την καχυποψία...
που έχει εκλογικευσει την ΚΤΗΝΩΔΙΑ και την απανθρωπια...
την χώρα μου , που εχει εκχωρήσει προσωπικό και κοινωνικο πεδιο στην βαρβαρότητα
και που καθε προσπάθεια εξανθρωπισμου
αναποφευκτα ξεκινάει απο το σημείο ΜΗΔΕΝ
[Μαθαίνω πως δυσκολεύουν τα πράγματα στην Κύπρο...
Αλλά όσο "εχε(τε) το νους σας στο παιδι" για να παραφράσω τον Σιδηρόπουλο
... να μην φοβαστε...
Ειναι ένα δείγμα ότι δεν έχει αγγίξει (ακομα) τη ρίζα... ]
και από εδω, την πιο σκοτεινή στιγμή του τόπου.. μετά απο μια μάχη που δόθηκε με ό,τι πιο σκοτεινο μπορεί να παρουσιασει η ανθρωπινη φυση... λίγο πριν να υποδεχτούμε την κανιβαλίνα Μερκελινα Μεγκελίνα και έχοντας συμπλήρώσει όλες τις απραίτητες ώρες πτήσεις επαγγελματικά και προσωπικά στον τομέα (τον γνωστό... :) ) εδω, σημερα, κλεινω το μπλοκ με μια σκεψη
Η Αγαπη είναι Κόσμος..
με ένα εισητήριο στο χέρι και πάλι...
το ταξιδι συνεχίζεται...
σας αποχαιρετώ και σας φιλω
