Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ο Μανόλης μας μιτσοκαμά*: «Η ζωή συνεχίζεται στην Φανερωμένης» … (*γνέφει χαμογελαστά)


Ήταν η τρίτη προσπάθεια μέσα σε λίγους μήνες, να αναζωπυρωθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Κύπρο, το οποίο είχε δεχτεί καίρια χτυπήματα, μετά τα επεισόδια στην Λάρνακα, πριν 3 χρόνια, και την εισβολή της Αστυνομίας, στην κατάληψη της Νεκρής Ζώνης, λίγους μήνες πριν.

Η πρώτη, τον Ιούλιο 2012,  αφορούσε την αντίδραση μας στην κάθοδο των βουλευτών της ΧΑ και τη συμμετοχή τους στην αντικατοχικη εκδήλωση του ΕΛΑΜ με τις ευλογίες και παρουσία της εκκλησίας της Κύπρου. Η λαϊκή συνέλευση στα σκαλιά του Γυμνασίου Φανερωμένης, οδήγησε, μέσα από ένα γενικότερο αίσθημα, ότι το κίνημα διέρχεται ένα μετατραυματικο κύκλο, σε μια απλή συγκέντρωση πέριξ της πλατείας και ανάρτηση πανό.

Η μετέπειτα αξιολόγηση που προσφέρει η  χρονική απόσταση,  προβάλει με βεβαιότητα: εκείνο που αρχικά φάνταζε υποτονικό και όχι ιδιαίτερα μαχητικό τότε, είχε τα σπέρματα της αλλαγής και όσων ζήσαμε προχθές στην μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση. Είχε τα σπέρματα μια οργανικής, με βαθύ σεβασμό στη συναίνεση, δημοκρατικότητα και ισοτιμία μεταξύ των συντρόφων/ισσων  επαναστατικής εγρήγορσης  Τότε, το καινούριο είχε να αναμετρηθεί με σπασμωδικές προσπάθειες χειραγώγησης μέσα και έξω από το κίνημα της πλατείας Φανερωμένης.  «Τα παιδιά της πλατείας» ακολούθησαν αυτό που τους επέβαλε ο εσωτερικός σχηματισμός τους ..  Η εκδήλωση συγκέντρωσε την φυσική παρουσία και συμπαράσταση αρκετών ατόμων από διαφορικές ομάδες της Λευκωσίας και Λεμεσού. Η πλατεία έγινε κοινός τόπος. Οι ζυμώσεις που ξεκίνησαν εκεί, θα διαπερνούσαν χρονικά τη στιγμή και ευτυχώς θα μας ξεπερνούσαν..

Στα ενδιάμεσα το φεστιβάλ της Σκαπουλα και η δράση της Συσπείρωσης Ατάκτων δημιουργεί ένα περιβάλλον γόνιμο.   

Η δεύτερη εκδήλωση αφορούσε την αντιφατική πορεία, μετά από ένα δημόσιο κάλεσμα των ΑΝΤΑΡΤΩΝ  ενάντια στην εκδήλωση ανακήρυξης της υποψηφιότητας για τις προεδρικές εκλογές από το ΕΛΑΜ με την στήριξη και παρουσία φυσικά και πάλι των αδελφών βουλευτών της φασιστικής ΧΑ. Η ελαμική εκδήλωση ένωσε ξανά τα συντηρητικά κέντρα στο νησί, με αποκορύφωμα τις φωτογραφίες βουλευτών κοινοβουλευτικών κόμματων, ΜΜΕ και εκκλησίας.

Η πορεία μας, τότε, ξάφνιασε και δημιούργησε συζητήσεις τόσο από «δεξιά» όσο από «αριστερά». Η συμπόρευση όμως με τη δυναμική μιας ομάδας που έκανε το αρχικό κάλεσμα, μετέφερε μια δέσμη δυναμικών άγνωστη καθώς εξελισσόταν η συζήτηση αλλά απαραίτητο συστατικό της αλλαγής που βιώσαμε προχτές στην πλατεία Φανερωμένης. Σύντροφοι και συντρόφισσες ανοίξαμε τη συζήτηση μεταξύ μας και πάλι… Η επόμενη φορά, πρέπει να οργανωθεί καλύτερα…


«Η ζωή συνεχίζεται στην Φανερωμένη»! ήταν το σύνθημα. Προηγήθηκαν δυο συνελεύσεις και επικράτησε η άποψη για μυστικό κάλεσμα μεταξύ των ατόμων και ομάδων.
Μια μέρα πριν τα  πολιτικά κείμενα και ανακοινώσεις της Συσπείρωσης Άτακτων, της ΕΡΑΣ καταδίκαζαν την ελαμικη εκδήλωση.  Η συνεννόηση απλώθηκε σε όλες τις ομάδες του νησιού (Εργατική Δημοκρατία, Σκαπουλα, ΤΟ Σύριζα Κύπρου, ΝΑΡ, Άγρυπνοι εντός των τοίχων, και πολλές άλλες).

Παλιές και νέες δεξιότητες επιστρατεύτηκαν. Η περιφρούρηση της εκδήλωσης έγινε με εξαιρετική ακρίβεια. Ο συντονισμός της κοινωνικής κουζίνας επίσης. Η αυτοσχέδια μουσική με κρούστα, το η αφίσα, τα εξαιρετικά πανό,  τα συνθήματα.

Τα άτομα άρχισαν να συγκεντρώνονται από νωρίς, γύρω από τον Μανόλη. Η ανακοίνωση του ΕΛΑΜ έκανε λόγο για τις 7μμ θα ξεκινούσαν από τα γραφεία τους στην Μακαρίου και θα περπατούσαν με τον γνωστό στρατιωτικό σχηματισμό μέχρι το γυμνάσιο της φανερωμένης για να ορκιστούν στο εκεί μνημείο.  Ήδη από τις 5 η συγκέντρωση συντρόφων και συντροφισσών δεν άφηνε το περιθώριο παρερμηνειών… ήμασταν πολλοί!

Γύρω στις 7 ήταν δεν ήταν 40-50 άτομα στα γραφεία της Μακαρίου. Καθυστέρησαν αρκετή ώρα..  μετά από 1.5 ώρα οι αναφορές μας έκαναν λόγο για 100 άτομα με ακόμα 40 κρανοφόρους με ρόπαλα και ξύλα.

Στην πλατεία, οργανώσαμε τον κύκλο. Θα αποτρέπαμε την κατάληψη της Πλατείας αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα βορείως  και περιμετρικά από τους δίπλα δρόμους.  Γυναίκες και άντρες πιάσαμε τα χέρια και  δημιουργήσαμε ένα φράγμα …  Ανάμεσα μας με καθυστέρηση στήθηκε μια ειδική μονάδα της αστυνομίας. Οι στρατόκαβλοι στο βόρειο φράγμα και επι της Λευκωνος, σταμάτησαν  για 20 λεπτά και καμώθηκαν πως ήθελαν πολύ να αντιπαρατεθούν μαζί μας.. Η πραγματικότητα όμως ήταν αλλιώς.. ο τριπλάσιος όγκος μας, τα συνθήματα «Ποτέ ξανά φασισμός», «Ούτε Φανερωμένη ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά», «Όλοι μαζί να φύγουν οι ναζί» τους επισκίαζαν. 

Τα συνθήματα και ο όγκος των διαδηλωτών δεν σταμάτησαν την επομένη ώρα. Κάποια στιγμή οι αστυνομικοί ζήτησαν ησυχία για να ακουστεί τουλάχιστον ο εθνικός «τους» ύμνος (!)
Στο τέλος, η αστυνομία συνόδευσε την πομπή πίσω στα γραφεία τους

Πίσω δηλαδή στις σκοτεινές τρύπες  απ όπου εφορμούν  ..

Η ζωή όμως συνεχίζεται στη Φανερωμένη ....

Πριν την αντιφασιστική..

«Εμένα οι φίλοι μου είναι…»
Ένα μήνα μετά τον Νοέμβρη του 2008, ένα πανό για τη «συνομωσία της σιωπής», ξαναεμφανίζεται στα χέρια των «παιδιών της Φανερωμένης». 
Ήταν η εποχή, μετά από μια πορεία του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών, παρατηρώντας τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας σε λήθαργο, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται ίσως για το μοναδικό ζωντανό κύτταρο αντίστασης και δράσης στην πόλη, εναντια στη βια, την εκμετάλλευση, το ρατσισμό.
Η πλατεία έγινε το στέκι μου. Ο Μανόλης, το δέντρο της πλατείας, όπως κάθε δέντρο, συγκέντρωνε γύρω του κάθε λογής «πουλιά» ανάλογα την εποχή, την ώρα της μέρα και νύχτας.
Εκεί έπαιζε η κόρη τα καλοκαίρια, εκεί έμαθε να αγαπάει το πόι και τα ζογκλερικα, να κάνει ποδήλατο μαζί με άλλους, έδινε ραντεβού για κρυφτό με την Χριστίνα από την Ρωσία και κυνηγητό με τον Μάρκο από τη Σριλάνκα.
Εκεί συνάντησα συντρόφους, γνώρισα φίλες, ένιωσα άνθρωπος ξανά..
Εκεί μέτρησα το αντανακλαστικό μας κάθε φορά που κάτι άλλαζε γύρω μας.. ή ήταν έτοιμο να αλλάξει…
Εκεί συνυπάρχουν πολύχρωμα σχήματα και αντιθέσεις.
Εκεί η σκέψη μπολιάζεται με ένα αέρα αντάρτικο
Η νιότη είναι αιώνια
Η Άνοιξη διαρκής
«Εκεί η ζωή συνεχίζεται»
Σήμερα θα είμαστε εκει.. το χρωστάμε στον Μανόλη ...

ΦΕΡΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΦΙΛΕΣ, ΧΡΩΜΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΦΩΣ

ΦΩΣ ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥΣ


σημείωση: το πιο πανω μηνυμα αναρτήθηκε στο facebook 5' πριν φυγω απο το σπιτι για την Πλατεία... Ειχαμε κινητοποηθει μυστικα όλοι οι πυρηνες της Κυπρου 

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Μια αλητικη ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

Η συναισθηματική νοημοσύνη αναπτύσσεται στο αποτύπωμα του ψυχισμού (όπως ακριβώς το γονιδιακό αποτύπωμα RNA για το DNA).  Το αποτύπωμα δεν έχει όνομα (ακόμα). Είναι όμως η αποστασιοποιημένη εξωτερίκευση του ψυχισμού για να μπορέσει να έχει διάλογο με τον εαυτό του και τα υπόλοιπα συστήματα ως μια σύνθετη mental persona, ένα εναργές ολόγραμμα του ψυχισμού. (Σχηματικά ομιλούντες αναφερόμαστε στην «καρδιά και το μυαλό»).

Ο διάλογος είναι καθόλου στατικός και η δυναμική του εκφράζεται μέσα από τη  διπλή έλικα.

Το αποτύπωμα είναι ένα αγώγιμο πλάσμα όπου όλα τα συστήματα διακλαδώνονται και επικοινωνούν μεταξύ τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στον «καθρέφτη» του.  

Τα απλά δομικά στοιχεία (όπως C.O.N. για την οργανική ύλη) είναι Ι.Ο.Ν. (όπως ion για την ενέργεια). Μέσα από το tripod, της μεγίστης οικονομίας της φύσης, επιτυγχάνονται άπειροι συνδυασμοί και η δυνατότητα να συνθέσει επιμέρους ρίζες.
Το ION-συναίσθημα τώρα, ως ένταση φορτίου – είναι κοινό για όλους/ες – διαφοροποιείται ανάλογα το ίδιο τον ψυχισμό, τις «γέφυρες» αποτυπωματος και ψυχισμού και την αλληλεπίδραση – την δυνατότητα δηλαδή διαλόγου μεταξύ του «ξενιστή» με το «περιεχόμενο» του. 

Ενώ το συναίσθημα είναι «κοινό» σε όλους και όλες η ροή των «ΙΟΝ», και σύμφωνα  με την αρχή της ροής πληροφορίας στους νευρώνες ενός δικτύου όπως ο εγκεφάλος, αξιοποιεί καταλυτικά τη «θερμότητα» και την «ταχύτητα». 

Εδώ, το «ψυχρό» (επιταχυντής)  είναι το «υψηλό» συναίσθημα (πχ η αποτύπωση των κραδασμών ενός αριστουργηματικού έργου τέχνης στον θεατή του, ή ο συντονισμός των εσωτερικών σχηματισμών με  το άκουσμα μιας ευφυούς μουσικής). Με τον ίδιο τρόπο, το «καυτό» ανεπεξέργαστο (πρωτόγονο) συναίσθημα είναι ακριβώς το αντίθετο (πχ θυμός, ζήλια, πικρία). 

Η δικτύωση (και επέκταση δικτύων) και η ένταση της επικοινωνίας εξαρτάται από διαφορετικούς παράγοντες όπως η συχνότητα, η συχνή έκθεση σε νέες εν-τυπώσεις (που γίνονται εν-χαράξεις) κ.ά. Η ένταση, η θερμότητα και η ποιότητα της «φόρτισης» μπορεί ανάλογα να "κάψει" ή "συμφορίσει" αποκλίσεις ή να αλλάξει χρόνιες εγχαράξεις.

Με ένα «ανάποδο» τρόπο, το θερμό, «καλό» συναίσθημα (e-motion; “efor brain/mind/mentality) το οποίο είναι ικανό να κινητοποιεί δεσμίδες άλλων ευφυϊών (νοημοσύνη) και συστήματα είναι το «ψυχρό» συναίσθημα.  Όσο μεγαλύτερη η "αποστασιοποίηση", τόσο μεγαλύτερη η ελαστικότητα των «γέφυρων» μεταξύ ψυχισμού και αποτυπώματος και η ένταση του διαλόγου μεταξύ του αποτυπώματος και του ψυχισμού.  

Με ένα «αναποδο» τρόπο, επίσης, όσο «υψηλότερο» συναίσθημα δηλαδη «ψυχρότερο» τόσο πιο ικανό για μεγαλύτερη επιταγχυνση συναίσθημα (άρα κινητοπoιηση) τόσο μεγαλύτερο το αίσθημα της ακινησίας, θέρμης, αποδοχής, πληρότητας. Όσο πιο «χαμηλό», τραχύ δηλαδή «καυτό» συναίσθημα  (και άρα επιβραδυντικό) τόσο μεγαλύτερο το αίσθημα της απώθησης, της εκτροπής λόγω ταχύτητας, της βίας και του εξαναγκασμού.

Η διαδικασία καταλύει, συνθετει και ανασυνθέτει και απελευθερώνει πλέγματα ενώσεων. Μια διαδικασία μετρήσιμη  ως «υπερθερμία» ή «υποθερμία» της ψυχής. Μετρήσιμη στην ταχυτητα των χειρισμών, την "ευστοχία"  των λόγων, το συγχρονισμό, την ανταπόκριση, την αμοιβαιότητα και αναγνώριση...

(Η Ψυχή εδώ ως Psyche, being a higher manifestation of Soul, of 1st and 2nd SELF giving birth to a 3rd SELF όπως αποτυπώνεται στον εραλδικό κρίνο των αρχαίων ή μεσαιωνικών αναπαραστάσεων)

Εντός αυτού του αγώγιμου πλάσματος, αιώνες εξέλιξης συναντώνται για να «επικοινωνήσουν»

Η αλυσίδα της εξελιξης, η οποία δεν ειναι γραμμική, μετράει τα άλματα της, απο την εντατικοποιηση αυτη της διαδικασίας. Είναι ιδιαίτερο ότι όλοι και όλες κατανοούμε το γλωσσαρι αυτο - η συνθεση, έκφραση, κατανόηση, επεξεργασία διαφέρει μπορεί να διαφέρει. Είναι η Ενσωματωμενη Γνώση.

το σωμα όμως ... σαν οχημα της διαδικασίας

Δεν υπάρχει "εργο τεχνης" χωρίς το διαλογο με τον αποδέκτη του ("υψηλο συναισθημα" ο τεχνοκριτικός που δεν ακαδημαϊζει αλλα ψυχει τις ψυχές με  αναφορές ενός νέου διαλόγου και εσυ όταν συνομιλείς με έναν πίνακα ζωγραφικής είναι όμοιο με το ερωτεύεσαι)

Δεν υπάρχει "ομορφία" χωρίς "μαρτυρία" (transference χωρις αγωγιμότητα)

δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς τη μεταφορά  νεου "υλικου"

δεν υπάρχει συν-κινηση χωρίς συν-αίσθημα

δεν θα υπήρχε λόγος ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ της

δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης σε αυτη τη μορφη (θα αναλαμβαναν τα δελφίνια - ακολουθουν)

Στις ρωγμές - τα σοκ της δημιουργίας, στην συνάντηση και ανταλλαγή, απελευθερώνονται γιγανταίες δυναμεις - στη ρωγμη της σκεψης...something out of nothing... Είναι οπως τη πάλη των γιγάντων στο "δειλινό και το χάραμα"  - εκει ερωτευόμαστε, εκεί δημιουργούμε, εκει σκεφτόμαστε, εκει ανατρέπουμε...εκεί "αλλαζουμε".  Αλλαζουμε πρώτα εμείς... Γιατι χωρίς ΣΩΜΑ δεν υπάρχει συνέχεια ... Χωρις ΣΩΜΑ δεν υπάρχει εμπειρία, δεν υπάρχει tranference, δεν υπάρχει οχημα, δεν υπάρχει ΓΝΩΣΗ.
65 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης το "εμπιστεύτηκαν" στο  2% αυτής της  διαδικασίας.
65 εκατομμυρια χρονια εξελιξης και απειρομετρητη "ξοδευμενη" ύλη αφιερωθηκαν σε αυτη τη διαδικασία. (μια απίστευτη σπατάλη για την υψηλότερη ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ)
65 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης εμπιστεύτηκαν ότι ένα ποσοστό 2% του "ειναι" μας (του συλλογικού ή του ατομικου ή του κοινωνικου) θα γεννήσει ομορφιά,  ευφυΐα, release of brilliance

65 εκατομμυρια χρονια εξέλιξης συντηρουν σε αυτο το 2% την Ανθρωπoποιό διαφορά μας.

Επειδή έκει μέσα στην αγωγιμότητα του αποτυπώματος που ρέει το κοινώς αναγνωρίσιμο «συναίσθημα» για να τροφοδοτήσει τους μηχανισμούς μιας συναισθηματικής νοημοσύνης, η οποία είναι η ουδέτερη (+-) γαία/μήτρα φιλοξενούνται όλες οι υπόλοιπες 20 νοημοσύνες.

το 2% θα γραψει μουσική, θα βρει τα "λογια", θα χορέψει τους κραδασμους, θα ενοχλήσει την ενότητα του χρόνου ....

το 2% θα πολεμήσει τη βαρβαρότητα, τη σκληρότητα, θα βρει τους τρόπους να επαναστατήσει εναντια στην κατακλυσμιαία ποσότητα και όγκο impossibilities... το κάνει άλλωστε εδω και 65 εκατομμύρια χρόνια.

το 2% θα ξαναλλάξει  την Ιστορία... ΤΩΡΑ
γιατι το 2%, είναι το «αλητικο», το «ανταρτικο» κομμάτι μας.


είναι η σωτηρία μας

Είναι αυτό (και ισως για αυτό),  που μόνο η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο.



... ας μιλήσουμε έτσι
όσο είναι ακόμα καιρός.