Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011
Πρακτικά Συνέλευσης 1ης Νοέμβριου - Σκαλιά σχολείου Φανερωμένης Αλληλεγγύη στους κρατούμενους μετανάστες απεργούς πείνας
Αρχικά έγινε ενημέρωση για τη συνέχιση της απεργίας πείνας των 52 κρατούμενων στο μπλοκ 10 που οδήγησε δυο κρατούμενους στο Γενικό Νοσοκομείο και ακόμα δυο στην ψυχιατρική μονάδα Αθαλάσσας . Σήμερα ακόμα 15 άτομα, κρατούμενοι στα κρατητήρια του αστυνομικού σταθμού Λακαταμιας ξεκίνησαν απεργία πείνας. Έγινε ενημέρωση για την άσκηση πίεσης προς τους απεργούς για διακοπή της απεργίας ακόμα μέσω των παιδιών και συγγενών τους για στέρηση του δικαιώματος φοίτησης σε σχολεία των παιδιών.
Η συνέλευση αποφάσισε:
• Να γίνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών την Πέμπτη 3 Νοέμβριου 2011 στις 13.30.
• Να δημιουργηθεί σελίδα στο facebook και να ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο για όλες τις εξελίξεις εντός και εκτός κρατητηρίων.
• Να κοινοποιούνται τα δελτία τύπου σε διεθνή και περιφερειακά όργανα ανθρωπινών δικαιωμάτων, βασανισμών και μετανάστευσης,
Κύριος μέλημα της συνέλευσης είναι να γίνουν ορατοί οι μετανάστες απεργοί πείνας και να ενημερωθεί το κοινό ότι η κράτηση τους γίνεται κατά παράβαση αποφάσεων Ανωτάτου Δικαστηρίου πέραν των 6 μηνών με ταυτόχρονη άρνηση επαναπατρισμού σε ορισμένες περιπτώσεις και χωρίς την εφαρμογή εναλλακτικών προς την κράτηση προνοιών του νόμου (όπως η χρηματική εγγύηση, παρουσία σε αστυνομικό σταθμό, εθελούσιος επαναπατρισμός ή προσωρινή άδεια παραμονής)
Η συνέλευση αποφάσισε:
• Να γίνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών την Πέμπτη 3 Νοέμβριου 2011 στις 13.30.
• Να δημιουργηθεί σελίδα στο facebook και να ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο για όλες τις εξελίξεις εντός και εκτός κρατητηρίων.
• Να κοινοποιούνται τα δελτία τύπου σε διεθνή και περιφερειακά όργανα ανθρωπινών δικαιωμάτων, βασανισμών και μετανάστευσης,
Κύριος μέλημα της συνέλευσης είναι να γίνουν ορατοί οι μετανάστες απεργοί πείνας και να ενημερωθεί το κοινό ότι η κράτηση τους γίνεται κατά παράβαση αποφάσεων Ανωτάτου Δικαστηρίου πέραν των 6 μηνών με ταυτόχρονη άρνηση επαναπατρισμού σε ορισμένες περιπτώσεις και χωρίς την εφαρμογή εναλλακτικών προς την κράτηση προνοιών του νόμου (όπως η χρηματική εγγύηση, παρουσία σε αστυνομικό σταθμό, εθελούσιος επαναπατρισμός ή προσωρινή άδεια παραμονής)
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
52 άνθρωποι σε απεργία πείνας, χιλιάδες άνθρωποι σε λήθαργο – Κάλεσμα για δράση
Μετά την Συνέλευση στα σκαλιά της Φανερωμένης χτες Κυριακή ώρα 4 οι συμμετέχοντες έγραψαν το ακόλουθο κείμενο συμπαράστασης στους συνανθρώπους αγωνιζούμενους απεργούς πείνας
52 άνθρωποι σε απεργία πείνας, χιλιάδες άνθρωποι σε λήθαργο – Κάλεσμα για δράση
Από τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, 52 άνθρωποι, μετανάστες κρατούμενοι (από τους 65 συνολικά) έχουν κατέλθει σε απεργία πείνας στο μπλοκ 10 των κεντρικών φυλακών. Το έγκλημά τους: η παράνομη διαμονή τους. Το αίτημά τους: να σταματήσουν να στερούνται τα βασικά δικαιώματα τα τους που καταπατούνται από το κράτος.
Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται με σκοπό την απέλασή τους, δεν είναι ποινικοί εγκληματίες. Αντίθετα, ο εγκληματίας δεν είναι άλλος από το κράτος το οποίο τους κρατά στη φυλακή σε πολλές περιπτώσεις για χρονικό διάστημα πολύ μεγαλύτερο των 6 μηνών, το οποίο ορίζει ως ανώτατο η οδηγία 115/2008 (εφόσον δεν υπάρχει εθνικός νόμος που να ορίζει για τις εξαιρέσεις της οδηγίας στο άρθρο 15 παρ.6.) Επίσης πολλές φορές δεν τηρούνται οι διαδικαστικές εγγυήσεις και απλά διατάσσεται η κράτησή τους χωρίς καν να έχει εκδοθεί διάταγμα κράτησης.
Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, μπροστά στην κάμερα του μπλοκ 10 ένας 46χρονος Αλγερινός έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με λεπίδες. Το βίντεο της απόπειρας το κατέχει η αστυνομία. Ο άνθρωπος αυτός είναι παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών, έχει ζητήσει επανειλημμένα να επιστρέψει στην πατρίδα του και όμως δεν τον αφήνουν. Εδώ και πάνω από δυο βδομάδες έχει δηλώσει ότι αρνείται να λάβει τροφή, και η απόγνωσή του είναι που παρακίνησε τους υπόλοιπους συγκρατούμενους να αρχίσουν κι αυτοί απεργία πείνας. Την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου ένας ακόμα άνθρωπος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με κρεμάλα από σεντόνι και σώθηκε τελευταία στιγμή. Ο Σύριος αυτός κρατείτε για περισσότερο από 1 χρόνο και θέλει να επιστρέψει στη χώρα του αλλά δεν τον απελαύνουν. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που κρατείται 1 χρόνο κατά παράβαση κάθε σχετικής νομοθεσίας, και που ούτε τον απελαύνουν ούτε τον ελευθερώνουν.
Το ότι μια τέτοια αποτρόπαια κατάσταση λαμβάνει, στην καλύτερη περίπτωση, μηδαμινής αναφοράς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντικατοπτρίζει μια γενική εικόνα της κοινωνίας μας, η οποία συνειδητά επιλέγει να πνίγει στο σκοτάδι το ζήτημα της διαχείρισης των παράνομων κατοίκων. Το κράτος που προετοιμάζετε για την ευρωπαϊκή προεδρία καταπατά δικαιώματα ανθρώπων με όλη τη βαρβαρότητα που του αρμόζει, ενώ οι εξευρωπαϊσμένοι πολίτες μας σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στη λεηλασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διατηρούν την εικόνα τους ως ανθρωπιστές.
Εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους απεργούς πείνας αλλά και σε κάθε άνθρωπο του οποίου οι κυβερνήσεις καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Καλούμε όποιον έχει ακόμα πάνω του σημάδια ανθρωπιάς σε:
συνέλευση για λήψη δράσεων, την
Τρίτη στις 6 μμ στα σκαλιά Φανερωμένης
Αλληλέγγυοι/ες στους απεργούς πείνας
Since Monday 24th October 52 people (out of the 65 total in their block), all of them immigrant detainees, have begun a hunger strike in block 10 of the central prison. Their crime: Their illegal residency in Cyprus. Their demand: to stop being denied their basic rights which are being oppressed by the state.
These people are being detained in order to be deported, they are not convicted criminals. On the contrary, the criminal in this case is none other than the state which in many cases keeps them in prison for time periods much longer than the 6 months which is defined as the maximum period by directive 115/2008 (since there is no national law to define the exceptions to this directive in article 15 paragraph 6). In addition to this, in many cases the procedural guarantees are not observed and their detention is ordered without even a detention decree.
On Thursday 20th October, in front of the camera of block 10, a 46 year old Algerian made a suicide attempt with razors. The video of the attempted suicide is in the hands of the police. This man is married and has two children, he has asked repeatedly to return to his country but they won’t allow him. For more than two weeks he has declared that he refuses to accept food, and his despair urged the rest of his cellmates to begin a hunger strike as well. On Friday 28th October one more person attempted suicide by making a noose from sheets and was saved at the last minute. This man, a Syrian, has been detained for more than a year and also wants to return to his country but they will not deport him. This is a man who has been detained for more than a year, breaking every pertinent law, and they will neither deport him nor release him.
The fact that this repulsive situation receives practically zero attention from the mass media reflects the general picture of our society, which consciously allows the issue of illegal residents to be hidden under the rug. The state which is preparing itself for the European presidency oppresses human rights with all its brutality, while the europeanized citizens whistle indifferently in front of the utter humilation of human dignity, while meanwhile upholding their image as humanists.
We stand in solidarity with the hunger strikers and also with every person whose human rights are being oppressed by the governments. We call on those who still have some humanity in them to:
an assembly for the decision of actions to be taken, on Tuesday at 6pm at the stairs of Faneromeni school.
Nicosia, Cyprus
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
30 Οκτωβρίου 2011
Αλληλεγύη στους 52 απεργούς πείνας
στο μπλοκ 10 των Κεντρικών Φυλακών
Κύπρου
Από την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011, 52 άνθρωποι, μετανάστες κρατούμενοι (από τους 65 συνολικά) στο μπλοκ 10 των Κεντρικών Φυλακών Κύπρου κατέρχονται σε απεργία πείνας ως έσχατο μέτρο πίεσης για διεκδίκηση των αυτονόητων δικαιωμάτων τους.
Έχουν ήδη στείλει γράμμα γνωστοποίησης των αιτημάτων τους στο Υπουργείο Εσωτερικών, Επίτροπο Διοικήσεως, Κίνηση.Ισότητας.Στήριξης.Αλλοδαπών, Future World Center και U.N.H.C.R.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ποινικοί κρατούμενοι. Δεν έχουν κάνει κανένα έγκλημα πέραν την λήξη της άδειας διαμονής τους.
Οι άνθρωποι αυτοί κρατούνται με σκοπό την απέλαση τους χωρίς να έχουν δικαστεί από κανένα δικαστήριο και χωρίς να έχουν τηρηθεί οι διαδικασιές που ορίζει η ευρωπαική οδηγία 115/2008. Π.χ. κρατούνται άνθρωποι πολύ πέραν των 6 μηνών που ορίζει ως ανώτατο όριο η οδηγία 115/2008 και το οποίο αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο στις 18/1/2011 και στις 20/1/2011.
Η κρισιμότητα της κατάστασης τους αντικατοπτρίζεται στο γεγονός οτι υπήρξαν αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας με αποτέλεσμα μερικοί εξ αυτών να βρίσκονται σήμερα σε κρίσιμη κατάσταση στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Ζητούμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
Υπογράφουν
(Α)ΔΕΣΠΟΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
adespotoisyntrofoi.wordpress.com
ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή Ταξική Επαναστατική Συσπείρωση
antartescy.blogspot.com
Οργάνωση Ελευθεριακών Κομουνιστών
rojanegra.blogspot.com
Σύντροφοι/συντρόφισσες
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
αβροτητες ή αλλιως γαμώ την κοινωνια μου
Ηταν δυο καλοντυμενες δικηγορινες χωρις άδεια άσκησης επαγγελματος σε πηγαδάκι μιας εκδηλωσης οικονομικου ενδιαφεροντος για οργανισμους, εμμισθες γνωστου οργανισμου της Κύπρου. Τις πλησιαζει μελος της ομαδας χρηματοδοτησης και αναμεσα στο...τυρι και το κρασι τις ρωτά "How is Civil Society now?"
Oh everything is ok now! απαντησαν οι εμμισθες μοντέλες.
Κάπου στο βαθος ο "μαστρος" έτοιμος να υποβαλει ακομα μια πρόταση για ένα σιγουρο συμβολαιο το οποίο θα διασφαλίσει τα κενα της Κοινωνιας των Πολιτων ακομα ενα χρόνο.
Στο Block 10 54 άτομα σε απεργία πείνας, στα καμπαρε και μασατζίδικα εκμεταλευση και βια, στα σπιτια παιδια-γυναικες ενα κουβαρι, στα γραφεια ανεργείας ουρές αντρες, γυναικες, νεοι-γεροι χωρις δουλεια, στα γραφεια ευημερείας ιδρυματοποιημενα άτομα παρακαλουν για λιγα ψιχουλα για να εισπραξουν τα απαξιωτικα σχολια των λειτουργων.
Civil Society ρουφιανων που υποσκαπτουν ο ένας τον άλλον για ενα συμβολαιο.
Civil Society που δεν εγραψε μια γραμμη να κρινει το χαλι μας σαν Society.
Civil Society χωρίς Civil ή Social συνείδηση
Civil Society απολίτιστων και ακοινωνητων
Ω! ναι όλα είναι καλα στην Κοινωνια των Πολιτων
Όλα είναι καλα στην Κοινωνια σας
Oh everything is ok now! απαντησαν οι εμμισθες μοντέλες.
Κάπου στο βαθος ο "μαστρος" έτοιμος να υποβαλει ακομα μια πρόταση για ένα σιγουρο συμβολαιο το οποίο θα διασφαλίσει τα κενα της Κοινωνιας των Πολιτων ακομα ενα χρόνο.
Στο Block 10 54 άτομα σε απεργία πείνας, στα καμπαρε και μασατζίδικα εκμεταλευση και βια, στα σπιτια παιδια-γυναικες ενα κουβαρι, στα γραφεια ανεργείας ουρές αντρες, γυναικες, νεοι-γεροι χωρις δουλεια, στα γραφεια ευημερείας ιδρυματοποιημενα άτομα παρακαλουν για λιγα ψιχουλα για να εισπραξουν τα απαξιωτικα σχολια των λειτουργων.
Civil Society ρουφιανων που υποσκαπτουν ο ένας τον άλλον για ενα συμβολαιο.
Civil Society που δεν εγραψε μια γραμμη να κρινει το χαλι μας σαν Society.
Civil Society χωρίς Civil ή Social συνείδηση
Civil Society απολίτιστων και ακοινωνητων
Ω! ναι όλα είναι καλα στην Κοινωνια των Πολιτων
Όλα είναι καλα στην Κοινωνια σας
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
άτιτλα
Καθάρισα το σπίτι γρήγορα
Μαγείρεψα μια νέα συνταγή
Έστρωσα τα σεντόνια επιμελώς
Αναποδογύρισα το χαλάκι του μπάνιου
Άλλαξα τις πετσέτες
Όλα στη θέση τους, καθαρά και τακτοποιημένα
Σαν να περιμένω επισκέπτη
Παράξενη πάστρα, βουβάθηκε και θάμπωσε το σπίτι
αναζητώ τα ψίχουλα καπνού στο πάτωμα
τα άδεια χαρτάκια του στριφτού στο τραπέζι
Το σακβουαγιάζ να χάσκει στο σαλόνι
τις βιαστικά πεταμένες κάλτσες στο πάτωμα.
Έτσι απλά
ένας άλλος πλάγιασε μαζί μου
με άρωμα όμοιο των “ημερών του έρωτα” μας.
Χωρίς προειδοποίηση
τα άλλοτε ερωτευμένα μας κορμιά
με αλκαλικοτητα κοινή ‘γίναν ομοούσια
Είχε βαθύνει η ώρα,
χωρέσαμε κι οι δυο
κι αυτοστιγμεί γνώριζε το κορμί
Έτσι απλά, σε υποδέχτηκα
Είχες πατήσει ένα σύνορο αμετάκλητα και σιωπηλά
κι έφερες πνοές σε κοινό κορμί , σε χρόνο απέραντο
Βαθαίνει το αχνάρι
κι η γη ένα σεντόνι για τη σκιά που έχει φως ολόγυρά της
χρειάστηκαν εφτά εκατομμύρια χρόνια
κι απ’ όλους τους χιλιάδες, ήσουν εσύ...
Μαγείρεψα μια νέα συνταγή
Έστρωσα τα σεντόνια επιμελώς
Αναποδογύρισα το χαλάκι του μπάνιου
Άλλαξα τις πετσέτες
Όλα στη θέση τους, καθαρά και τακτοποιημένα
Σαν να περιμένω επισκέπτη
Παράξενη πάστρα, βουβάθηκε και θάμπωσε το σπίτι
αναζητώ τα ψίχουλα καπνού στο πάτωμα
τα άδεια χαρτάκια του στριφτού στο τραπέζι
Το σακβουαγιάζ να χάσκει στο σαλόνι
τις βιαστικά πεταμένες κάλτσες στο πάτωμα.
Έτσι απλά
ένας άλλος πλάγιασε μαζί μου
με άρωμα όμοιο των “ημερών του έρωτα” μας.
Χωρίς προειδοποίηση
τα άλλοτε ερωτευμένα μας κορμιά
με αλκαλικοτητα κοινή ‘γίναν ομοούσια
Είχε βαθύνει η ώρα,
χωρέσαμε κι οι δυο
κι αυτοστιγμεί γνώριζε το κορμί
Έτσι απλά, σε υποδέχτηκα
Είχες πατήσει ένα σύνορο αμετάκλητα και σιωπηλά
κι έφερες πνοές σε κοινό κορμί , σε χρόνο απέραντο
Βαθαίνει το αχνάρι
κι η γη ένα σεντόνι για τη σκιά που έχει φως ολόγυρά της
χρειάστηκαν εφτά εκατομμύρια χρόνια
κι απ’ όλους τους χιλιάδες, ήσουν εσύ...
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Κάποτε μια γάτα...
Σκαρφάλωσε, στο δέντρο του κήπου μας και λιάστηκε για λίγο στο κάθετο χοντρό κλωνάρι, μέσα στη φυλλωσιά. Σύντομα βαρέθηκε και αποφάσισε να ανακαλύψει το πιο ψηλό κλαρί, μέτρησε το μπόι της, την απόσταση, λύγισε τα πίσω πόδια και ώωωπ! σκαρφάλωσε με μιας. Κουνήθηκε το κλαράκι, κουνήθηκε και η γάτα, αλλά με την ώθηση αυτή, βρέθηκε πιο πάνω, και μετά αμέσως πιο πάνω ώσπου συνάντησε τη πιο ψηλή διχάλα του δέντρου.
Πήγε να καθίσει αλλά δεν χωρούσε ο κώλος της. Κοίταξε κάτω, μάλλον ζαλίστηκε από την απόσταση, προσπάθησε να επιστρέψει από εκεί που ανέβηκε, δεν έβρισκε πάτημα. Κούνησε λίγο τον κορμό της, έβγαλε μια μικρή φωνή, ένιωσε τη φωνή της να απλώνεται στον αέρα... κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά και νιαουρίζοντας, άρχισε να σκαρφαλώνει στο αριστερό λεπτό φρέσκο κλωνάρι. Εκείνο ίσα- ίσα σήκωνε το βάρος της και καθώς το ένιωσε να υποχωρεί, νιαούριζε εντατικά, κοιτώντας γύρω της, μια για πατήματα να ακουμπήσει το επόμενο σάλτο της και μια για έναν από μηχανής θεό να την γλιτώσει.
Φυσούσε ο αέρας, λύγιζε το κλωνάρι, νιαούριζε η γάτα...
Για καλή της τύχη το δέντρο βρισκόταν πολύ κοντά στον τοίχο του διώροφου σπιτιού με τη στεφανωτή στην πρόσοψη η οποία αναρριχάται μέχρι την στέγη... Σε μια απέλπιδα προσπάθεια δίνει μια και πιάνεται από την στεφανωτή και βρίσκοντας στερεό κράτημα αντί να πάει προς τα κάτω, σκαρφάλωσε με βιασύνη ακόμα πιο ψηλά. Μέχρι την άκρη της υδρορροής και από εκεί στα κεραμίδια, ώσπου βρέθηκε δίπλα από την καμινάδα.
Έμεινε εκεί για ώρες νιαουρίζοντας μη ξέροντας πως να κατεβεί.... μέχρι που ήρθαν κάτι παιδιά με σκάλα...
Έχει κάτι μέρες τώρα που θυμάμαι τη γάτα μας...
Η κραυγή της είναι το τραγούδι της λειψής μας αντίληψης πως να κατεβούμε από εκείνο το δέντρο, που κάποτε ανεβαίναμε με περισσή πεποίθηση και ίσως υπεροψία. Καμιά φορά, μια μικρή στάση και ένα τσιγάρο (αν είσαι καπνιστής) ή μια βαθιά ανάσα ανοίγει άλλες προοπτικές...
Γιατί δεν έρχονται πάντα τα παιδιά της γειτονιάς να μας σώσουν,
και από εκεί πάνω, νηστικός και διψασμένος, δεν απαντούν τα σύννεφα...
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
αυτη τη σιωπή ποιος θα τη σηκώσει;
Κάποτε μες στον κουρνιαχτό
έμεναν ακίνητοι μα ενεργοί
ανθρωποι-φυλακες της αξιοπρεπειας μας
κι όσοι μιλούσαν
απλωναν μια δεσμη φωτός
στο διηνεκες του χρόνου
Κάποτε 10 λεπτά ήταν αρκετά
να εξηγήσεις την νεοτερη ιστορια του τόπου σου
ζώντας μέσα σε αυτή,
ακριβώς εκει, στην κόψη του φτερού του καρχαρία,
με κοστος την ίδια σου τη ζωή και με μια ικανότητα που θα ζήλευαν προφήτες.
Δεν ήταν κάτι μεταφυσικό,
το ονόμαζαν αληθεια και δίκαιο
και γίνονταν αυτόματα προφητικοί όσο και επίκαιροι.
Γεννημα εκείνης της εποχής, διαρκώς εκτρεπόμενοι, γίνατε σήμερα οι συλλέκτες φωτογραφιών του Μουσολίνι, ρητορες του κώλου και φωτογράφοι γυμνών σαλιγκαριών, δημοσιογράφοι νεοφώτιστων Ποντικιών με γνώμη, κοπτοραπτες του ορθολογισμου και της κοινής ακόμα λογικής, δορυφόροι σχηματων και κομμάτων - ξανα ανεμοδείκτες της συγκυρίας...
Μέρα με τη μερα μοιαζετε με όσα κάποτε μισούσατε
ή μήπως απλά λέγατε ότι μισούσατε;
Εσείς, με τα συμβολά που στροβιλίζονται εναντιοστροφα
με μια ταχύτητα που σε ζαλίζει ως μια νέα σβαστιγκα έτοιμη να καρφωθεί στο κρανίο μας
Εσείς που ριμάζετε την αισθητική μας - τώρα, μια και έξω...
μας ριμάζετε και σήμερα τσιμεντώνετε τον τάφο της καταγωγής ...
Δεν περιμένω πια να γράψετε για την παγκόσμια κρίση
είστε απασχολημενοι με μίζες και οικόπεδα
Δεν περιμένω να γράψετε για την ταξική πάλη
είστε απασχολημένοι να δημιουργείτε ταξικούς εχθρούς
Δεν περιμένω να φωτίσετε ιδέες,
είστε απασχολήμενοι να λατρεύετε Πατερούληδες και να προσωποποιείτε "εχθρούς"
Δεν περιμενω να υπερασπιστείτε τους αδικημενους
ειστε απασχολημενοι να δημιουργείτε περισσότερους φτωχους, ανεργους, απελπισμενους
Δεν περιμένω να γραφτούν ποιήματα ...
Δεν ονειρευεστε - δεν μπορείτε...
"Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών" (Τασος Λειβαδίτης)
το κοκκινο γεράνι δε θα φυτρώσει στις αυλές σας ...
κοπηλάτειτε σε θολά υγρά οικοπεδα
"Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος" (Τασος Λειβαδίτης)
μαζί και εσεις που δεν τολμήσατε να κάνετε κουπί αντίστροφα
η αποχρωματωση σάς στερεί κόκκινο από τα μάαγουλα
που είναι κείνο "το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό";
κάποτε θα ρθουν να σου πουν, "εσυ που ήσουν τότε;"
μα εσυ - που μεχρι χτες έπαιζες τον μάγκα
κάνοντας πολιτικό καμάκι στα κοριτσόπουλα
και στους συντρόφους τραγουδοποιούς των φεστιβαλ
δεν έχεις τη μαγκιά του Σιδηρόπουλου, και της Λεονάρδου...
μα κυρίως, δεν καταλαβαίνεις τη μαγκια του οικοδόμου γειτονα σου
που δουλέυει μισές μερες του μήνα ισα-ισα να ταίσει τη φαμίλια του,
ούτε της άνεργης μάνας που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της
"δεν θα μ αναγνωρίζατε, γιατι ΛΕΙΠΕΤΕ καιρο"
κλείνω την πορτα μου σε σας
μηπως σωθεί κατι απο το ποδοβολητό και τη σκόνη που σηκώνει
τη θολούρα που δημιουργεί
τη μιζερια που σκορπίζει
τη συνειδητή στρεβλωση που επιδιωκει
βαζω στη πόρτα το κλειδι
να μη διαβαζω την ασχημια
τον παραλογισμο
τα ιδεολογήματα του κώλου
Μας πουλήσατε
με μια διαστροφική εφαρμογή μαζικής πολιτικής ψυχιατρικής
έμεναν ακίνητοι μα ενεργοί
ανθρωποι-φυλακες της αξιοπρεπειας μας
κι όσοι μιλούσαν
απλωναν μια δεσμη φωτός
στο διηνεκες του χρόνου
Κάποτε 10 λεπτά ήταν αρκετά
να εξηγήσεις την νεοτερη ιστορια του τόπου σου
ζώντας μέσα σε αυτή,
ακριβώς εκει, στην κόψη του φτερού του καρχαρία,
με κοστος την ίδια σου τη ζωή και με μια ικανότητα που θα ζήλευαν προφήτες.
Δεν ήταν κάτι μεταφυσικό,
το ονόμαζαν αληθεια και δίκαιο
και γίνονταν αυτόματα προφητικοί όσο και επίκαιροι.
Γεννημα εκείνης της εποχής, διαρκώς εκτρεπόμενοι, γίνατε σήμερα οι συλλέκτες φωτογραφιών του Μουσολίνι, ρητορες του κώλου και φωτογράφοι γυμνών σαλιγκαριών, δημοσιογράφοι νεοφώτιστων Ποντικιών με γνώμη, κοπτοραπτες του ορθολογισμου και της κοινής ακόμα λογικής, δορυφόροι σχηματων και κομμάτων - ξανα ανεμοδείκτες της συγκυρίας...
Μέρα με τη μερα μοιαζετε με όσα κάποτε μισούσατε
ή μήπως απλά λέγατε ότι μισούσατε;
Εσείς, με τα συμβολά που στροβιλίζονται εναντιοστροφα
με μια ταχύτητα που σε ζαλίζει ως μια νέα σβαστιγκα έτοιμη να καρφωθεί στο κρανίο μας
Εσείς που ριμάζετε την αισθητική μας - τώρα, μια και έξω...
μας ριμάζετε και σήμερα τσιμεντώνετε τον τάφο της καταγωγής ...
Δεν περιμένω πια να γράψετε για την παγκόσμια κρίση
είστε απασχολημενοι με μίζες και οικόπεδα
Δεν περιμένω να γράψετε για την ταξική πάλη
είστε απασχολημένοι να δημιουργείτε ταξικούς εχθρούς
Δεν περιμένω να φωτίσετε ιδέες,
είστε απασχολήμενοι να λατρεύετε Πατερούληδες και να προσωποποιείτε "εχθρούς"
Δεν περιμενω να υπερασπιστείτε τους αδικημενους
ειστε απασχολημενοι να δημιουργείτε περισσότερους φτωχους, ανεργους, απελπισμενους
Δεν περιμένω να γραφτούν ποιήματα ...
Δεν ονειρευεστε - δεν μπορείτε...
"Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών" (Τασος Λειβαδίτης)
το κοκκινο γεράνι δε θα φυτρώσει στις αυλές σας ...
κοπηλάτειτε σε θολά υγρά οικοπεδα
"Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος" (Τασος Λειβαδίτης)
μαζί και εσεις που δεν τολμήσατε να κάνετε κουπί αντίστροφα
η αποχρωματωση σάς στερεί κόκκινο από τα μάαγουλα
που είναι κείνο "το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό";
κάποτε θα ρθουν να σου πουν, "εσυ που ήσουν τότε;"
μα εσυ - που μεχρι χτες έπαιζες τον μάγκα
κάνοντας πολιτικό καμάκι στα κοριτσόπουλα
και στους συντρόφους τραγουδοποιούς των φεστιβαλ
δεν έχεις τη μαγκιά του Σιδηρόπουλου, και της Λεονάρδου...
μα κυρίως, δεν καταλαβαίνεις τη μαγκια του οικοδόμου γειτονα σου
που δουλέυει μισές μερες του μήνα ισα-ισα να ταίσει τη φαμίλια του,
ούτε της άνεργης μάνας που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της
"δεν θα μ αναγνωρίζατε, γιατι ΛΕΙΠΕΤΕ καιρο"
κλείνω την πορτα μου σε σας
μηπως σωθεί κατι απο το ποδοβολητό και τη σκόνη που σηκώνει
τη θολούρα που δημιουργεί
τη μιζερια που σκορπίζει
τη συνειδητή στρεβλωση που επιδιωκει
βαζω στη πόρτα το κλειδι
να μη διαβαζω την ασχημια
τον παραλογισμο
τα ιδεολογήματα του κώλου
Μας πουλήσατε
με μια διαστροφική εφαρμογή μαζικής πολιτικής ψυχιατρικής
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Στριφογυρίζει το τραγούδι σου
Ενα τραγούδι στριφογυρίζει πάνω σου
Και γω σ’ αγαπώ
Θα σου το πω για να το ακούσει κι άλλος, και να το ξέρουν όλοι.
Κι ας είναι σαν την άμμο η γραφή, πάντα να σβήνεται. Θα μου το πεις, κι εσύ.
Να είσαι εκεί, ή να ρθεις σα την αστραπή
Να ανοίξει σα το μυστικό η γη
Για να σου πω για όλα
και να μου πεις τα πάντα.
Χρήστος Φιλίππου
9 Οκτώβρη 2011
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011
V
Μες το πηγάδι της παλιάς ζωής δεν θα μπω τώρα μάνα.
κράτησες εκεί κάθε λογής σκουπίδια και κουφάρια.
Ήταν δικό μας το πηγάδι μάνα
Έχει καιρό που το άφησα κι ας μη το συχωράς
Χωματερή προσδοκιών με δυσοσμία αφόρητη,
πως δε σε πνίγει;
Μ’ αναπνοές ρηχές αναζητώ άλλα πηγάδια
να ‘ναι δεμένα στα υπόγεια ρεύματα και τις σπηλιές
να βρίσκω ξέπνοα με σταλαγμίτες και ρωγμές
Πονάει η ανάσα μου η μισή,
κιτρίνισε τα δάκτυλα η νικοτίνη
κι η ανάσα μου δεν λέει να βαθύνει,
λαχανιασμένη αναδυόμενη των ξένων πηγαδιών
Τα σ’ αγαπώ να τα μετρώ με αντοχές, βουτιές, ανάσες
και να φοβάμαι τη στιγμή που ερμητικά θα κλείσει
γιατί το ξέρουμε κι οι δυο πως θα ‘χει γίνει τάφος.
...
Έφυγα μάνα να σωθώ.
Πήρα απο τον Διάσπορο αυτο:
Σε απάντησην για αυτά που έγραψες....
..Ήθελα μόνος πρώτα να μπορέσω να στροβιλιστώ, ξένος,
να πιστέψω στο δικό μου έρωτα
και μές την μέθη του θεού τώρα που χάθηκα να σου το ψιθυρίσω
το "χαίρω"
γνωστή μου αγαπημένη
και νιόπαντρη.
Παράξενα θα με κοιτάξεις,
"πώς μπορείς να χαίρεσαι, δέ βλέπεις που πεθαίνω?"
-έτσι θα πείς
μα γλυκά θα σ' το τραγουδήσει το νέυ μου
"δές πώς με θάνατο γεννιέται ο έρωτας".
Τα σπίτια στην πλατεία εφώτισε η πυρά στο Γάμο σου
σε παίρνουνε δεμένη δυό άλογα εκεί να καείς
Μή φοβηθείς τον πόνο
Νύφη
στο λένε τα νταούλια, τα χειροκροτήματα,
στο λέω εγώ, ιδρωμένος μές το χορό μου
κι αν δέν πιστέψεις εμένα
ίσως πεισθείς με το τραγούδι μου.
Και να σταθείς ακίνητη,
χωρίς αντίσταση ή χτυποκάρδι
γυμνοσάνδαλη, καιόμενη νύφη
σήκωσε τα χέρια σάν η φωτιά θα κάψει το σχοινί
δόθου στο γλέντι της
Νά! δυό Εαυτές, η μιά ελεύθερη, η άλλη φυλακισμένη.
δίνουν τη σάρκα τους τροφή στη φλόγα
Θυμάσαι άραγε πώς ψάχνουμε στη χόβολη μετά?
Θα σε θυμίσω.
Γονατιστοί, αόμματοι και ψηλαφώντας ψάχνουμε
μέχρι τα δάχτυλα να ακουμπήσουν το Πράσινο Αβγό.
"Χαίρω" "Χαίρω"
κράτησες εκεί κάθε λογής σκουπίδια και κουφάρια.
Ήταν δικό μας το πηγάδι μάνα
Έχει καιρό που το άφησα κι ας μη το συχωράς
Χωματερή προσδοκιών με δυσοσμία αφόρητη,
πως δε σε πνίγει;
Μ’ αναπνοές ρηχές αναζητώ άλλα πηγάδια
να ‘ναι δεμένα στα υπόγεια ρεύματα και τις σπηλιές
να βρίσκω ξέπνοα με σταλαγμίτες και ρωγμές
Πονάει η ανάσα μου η μισή,
κιτρίνισε τα δάκτυλα η νικοτίνη
κι η ανάσα μου δεν λέει να βαθύνει,
λαχανιασμένη αναδυόμενη των ξένων πηγαδιών
Τα σ’ αγαπώ να τα μετρώ με αντοχές, βουτιές, ανάσες
και να φοβάμαι τη στιγμή που ερμητικά θα κλείσει
γιατί το ξέρουμε κι οι δυο πως θα ‘χει γίνει τάφος.
...
Έφυγα μάνα να σωθώ.
Πήρα απο τον Διάσπορο αυτο:
Σε απάντησην για αυτά που έγραψες....
..Ήθελα μόνος πρώτα να μπορέσω να στροβιλιστώ, ξένος,
να πιστέψω στο δικό μου έρωτα
και μές την μέθη του θεού τώρα που χάθηκα να σου το ψιθυρίσω
το "χαίρω"
γνωστή μου αγαπημένη
και νιόπαντρη.
Παράξενα θα με κοιτάξεις,
"πώς μπορείς να χαίρεσαι, δέ βλέπεις που πεθαίνω?"
-έτσι θα πείς
μα γλυκά θα σ' το τραγουδήσει το νέυ μου
"δές πώς με θάνατο γεννιέται ο έρωτας".
Τα σπίτια στην πλατεία εφώτισε η πυρά στο Γάμο σου
σε παίρνουνε δεμένη δυό άλογα εκεί να καείς
Μή φοβηθείς τον πόνο
Νύφη
στο λένε τα νταούλια, τα χειροκροτήματα,
στο λέω εγώ, ιδρωμένος μές το χορό μου
κι αν δέν πιστέψεις εμένα
ίσως πεισθείς με το τραγούδι μου.
Και να σταθείς ακίνητη,
χωρίς αντίσταση ή χτυποκάρδι
γυμνοσάνδαλη, καιόμενη νύφη
σήκωσε τα χέρια σάν η φωτιά θα κάψει το σχοινί
δόθου στο γλέντι της
Νά! δυό Εαυτές, η μιά ελεύθερη, η άλλη φυλακισμένη.
δίνουν τη σάρκα τους τροφή στη φλόγα
Θυμάσαι άραγε πώς ψάχνουμε στη χόβολη μετά?
Θα σε θυμίσω.
Γονατιστοί, αόμματοι και ψηλαφώντας ψάχνουμε
μέχρι τα δάχτυλα να ακουμπήσουν το Πράσινο Αβγό.
"Χαίρω" "Χαίρω"
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
IV
Κοίτα τα χέρια του μωρού
που το κενό θερίζουν
κάτι να βρουν να κρατηθούν,
και στέρνο να αφουγκραστούν
στην πρόωρη αίσθηση τ’αποχωρισμού,
σαστίζουν.
που το κενό θερίζουν
κάτι να βρουν να κρατηθούν,
και στέρνο να αφουγκραστούν
στην πρόωρη αίσθηση τ’αποχωρισμού,
σαστίζουν.
II
Να που καταλήξαμε και πάλι στην ανάγκη...
Μήτρα της αλλαγή, εξαρχής ζευγάρωσε τον πόνο
κορμί θνητό, μη χάσει τον ειρμό της
Μια ατέλειωτη γραμμή νεκρών
το εξελικτικό τερτίπι αφηγείται
με όρους αμιγώς δαρβινικούς
κι αναφέρει ευπειθώς
πως διόλου προσωπικό είναι.
Μα έλα που, με διάθεση χιουμοριστική,
συνείδηση φωτίζει αυτόν τον κρίκο.
Σαν τυχοδιώκτης πόνταρε στη ψυχαναλυτική
σύμφυτη με τη ζωή μια δεινή,
διπλή έλικα γονιδιακή
Να μαρτυρείς, να σκέφτεσαι,
να νιώθεις, να δημιουργείς
να κάνεις τον πόνο ομορφιά
- μια χαρακιά στον χρόνο
Μόνο που να, πως να στο πω; διστάζω...
Μόνο προσωπικό δεν είναι
Μήτρα της αλλαγή, εξαρχής ζευγάρωσε τον πόνο
κορμί θνητό, μη χάσει τον ειρμό της
Μια ατέλειωτη γραμμή νεκρών
το εξελικτικό τερτίπι αφηγείται
με όρους αμιγώς δαρβινικούς
κι αναφέρει ευπειθώς
πως διόλου προσωπικό είναι.
Μα έλα που, με διάθεση χιουμοριστική,
συνείδηση φωτίζει αυτόν τον κρίκο.
Σαν τυχοδιώκτης πόνταρε στη ψυχαναλυτική
σύμφυτη με τη ζωή μια δεινή,
διπλή έλικα γονιδιακή
Να μαρτυρείς, να σκέφτεσαι,
να νιώθεις, να δημιουργείς
να κάνεις τον πόνο ομορφιά
- μια χαρακιά στον χρόνο
Μόνο που να, πως να στο πω; διστάζω...
Μόνο προσωπικό δεν είναι
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011
Ι
Κι άσε με να περιγραψω αυτον τον πόνο
Εκεί στα σωθικά
Κάτω από τα πλευρά
Σαν υγρό πυρ να κατακλύζει
Να ρέει προς τη λεκάνη
να μουδιάζει τη μήτρα
να ξεχειλίζει στους μηρούς
Και μετά να χάνεται
πόνος που δεν φτάνει ποτέ τα πόδια
Αν έφτανε, θα τα βουτούσα σε κρύο νερό
και θα έσβηνα τη φωτιά που καίει
πόνος που ποτέ δεν φτάνει τα πέλματα
για να τον περπατήσω μακριά
Μένει μέσα μου – εκεί μες τον κορμό μου...
Δομικά να κατακλύζει το κέντρο βάρους μου
Να ελέγχει ακόμα και αυτή την αίσθηση της ισορροπίας
Εκεί στα σωθικά
Κάτω από τα πλευρά
Σαν υγρό πυρ να κατακλύζει
Να ρέει προς τη λεκάνη
να μουδιάζει τη μήτρα
να ξεχειλίζει στους μηρούς
Και μετά να χάνεται
πόνος που δεν φτάνει ποτέ τα πόδια
Αν έφτανε, θα τα βουτούσα σε κρύο νερό
και θα έσβηνα τη φωτιά που καίει
πόνος που ποτέ δεν φτάνει τα πέλματα
για να τον περπατήσω μακριά
Μένει μέσα μου – εκεί μες τον κορμό μου...
Δομικά να κατακλύζει το κέντρο βάρους μου
Να ελέγχει ακόμα και αυτή την αίσθηση της ισορροπίας
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
Ενα γενέθλιο ποιήμα για την Tζούλια
Σε γνώρισα, σε φίλησα, σ’ αγάπησα εντέλει,
Την ώρα που σε αγκάλιαζα έπαιζε ένα τέλι.
Ταξίδευα για να σε βρώ,
Κι ήταν μοιραίο να ξενιτευτώ.
Πρώτο ταξίδι ένα ταξί, στον Πύργο ήμασταν μαζί.
Στο δεύτερο άλλαζα ζωή, σε αγαπούσα με κορμί.
Στο τρίτο δε φοβήθηκα, μα να πονάς αρνήθηκα.
Στου Πάσχα την οχλοβοή, ήσουν καλή και τρυφερή.
Εκεί που οι λέξεις τους, μισές – μισές Ελληνικές,
Οι υπόλοιπες μοιάζουν Αγγλικές,
Το δέρμα τους είναι σκοτεινό, το ύψος τους είναι πολύ μικρό,
Έμεινες για πολύ καιρό.
Γιορτή σα σήμερα ξανά,
Κι έχω καμένα τα φτερά.
Μα σ’ αγαπώ, και ξόρκι στήνω δυνατό,
Να μη πονάς πόνο τυφλό.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
Χρήστος Φιλίππου
Την ώρα που σε αγκάλιαζα έπαιζε ένα τέλι.
Ταξίδευα για να σε βρώ,
Κι ήταν μοιραίο να ξενιτευτώ.
Πρώτο ταξίδι ένα ταξί, στον Πύργο ήμασταν μαζί.
Στο δεύτερο άλλαζα ζωή, σε αγαπούσα με κορμί.
Στο τρίτο δε φοβήθηκα, μα να πονάς αρνήθηκα.
Στου Πάσχα την οχλοβοή, ήσουν καλή και τρυφερή.
Εκεί που οι λέξεις τους, μισές – μισές Ελληνικές,
Οι υπόλοιπες μοιάζουν Αγγλικές,
Το δέρμα τους είναι σκοτεινό, το ύψος τους είναι πολύ μικρό,
Έμεινες για πολύ καιρό.
Γιορτή σα σήμερα ξανά,
Κι έχω καμένα τα φτερά.
Μα σ’ αγαπώ, και ξόρκι στήνω δυνατό,
Να μη πονάς πόνο τυφλό.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
Χρήστος Φιλίππου
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011
ένα χρόνο μετά
Το τώρα είσαι
κι ας είσαι χτες.
Το τώρα είσαι
γιατί ήσουν αύριο.
Μόνο η ομορφιά χαράζει
την ανύπαρκτη ευθεία του χρόνου
με τόξα και Άνοιξες ενός σημείου.
Μόνο η Ομορφιά.
Η λήθη θάβει
Η σιωπή θεριεύει
Η πίστη στρεβλώνει
Μόνο μια ανάγκη οδηγεί
την ομορφιά να εξιστορήσει
Κορμί-κορμί
Ζωή-ζωή
...και πάλι, λίγοι!
...και πάλι, Εσύ.
που είσαι Τώρα
Για τον Κώστα Σοφοκλέους, ένα χρόνο μετά.
Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011
παγωμένο φως
Μένω μακριά
χωρίς κορμί
ακίνητη, βουβή στα ήσυχα
μόνο μάτια έχω
κι ένα μόνιμο μούδιασμα
εκεί που ήταν ράχη.
δεν εχω μάνα
μονο μνημη...
Σάββατο 23 Ιουλίου 2011
Μια τέτοια γυναίκα
Βγήκα έξω, μάγισσα δαιμονισμένη,
στοιχειώνοντας το μαύρο αέρα,
παίρνοντας θάρρος απ΄ τη νύχτα.
Με τα όνειρά μου στο κακό,
περιπλανήθηκα,μόνη, τρελή,
με δάχτυλα δώδεκα.
Μια τέτοια γυναίκα,
εύκολα γυναίκα δεν τη λες.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Βρήκα στο δάσος ζεστές σπηλιές,
τις γέμισα κουζινικά,
σκαλίσματα και ράφια,
ντουλάπια, μετάξια,
του κόσμου τα καλά.
Κι ετοίμασα φαΐ για ξωτικά και κάμπιες:
κλαίγοντας, συμμάζεψα καθετί ακατάστατο.
Μια τέτοια γυναίκα εύκολα την παρεξηγείς.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Ανέβηκα στην άμαξά σου οδηγέ.
Χαιρέτησα στο διάβα μου χωριά,
με τα γυμνά μου χέρια.
Κι επέζησα μαθαίνοντας τα φωτεινά περάσματα
εκεί που οι φλόγες σου δαγκώνουν τους μηρούς μου
και τα πλευρά μου οι ρόδες σου συνθλίβουν
Μια τέτοια γυναίκα δεν ντρέπεται να πεθάνει.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Anne Sexton (1960)
στοιχειώνοντας το μαύρο αέρα,
παίρνοντας θάρρος απ΄ τη νύχτα.
Με τα όνειρά μου στο κακό,
περιπλανήθηκα,μόνη, τρελή,
με δάχτυλα δώδεκα.
Μια τέτοια γυναίκα,
εύκολα γυναίκα δεν τη λες.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Βρήκα στο δάσος ζεστές σπηλιές,
τις γέμισα κουζινικά,
σκαλίσματα και ράφια,
ντουλάπια, μετάξια,
του κόσμου τα καλά.
Κι ετοίμασα φαΐ για ξωτικά και κάμπιες:
κλαίγοντας, συμμάζεψα καθετί ακατάστατο.
Μια τέτοια γυναίκα εύκολα την παρεξηγείς.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Ανέβηκα στην άμαξά σου οδηγέ.
Χαιρέτησα στο διάβα μου χωριά,
με τα γυμνά μου χέρια.
Κι επέζησα μαθαίνοντας τα φωτεινά περάσματα
εκεί που οι φλόγες σου δαγκώνουν τους μηρούς μου
και τα πλευρά μου οι ρόδες σου συνθλίβουν
Μια τέτοια γυναίκα δεν ντρέπεται να πεθάνει.
Μια τέτοια γυναίκα ήμουν κι εγώ.
Anne Sexton (1960)
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011
αλυσιδωτές αντιδράσεις
ετσι αλλαζουν οι εποχές,
απο τη μια μέρα στην άλλη,
οι πραγματικότητες μας ξεπερνουν...
κοιτάς πίσω και βλέπεις οτι
...πριν μια στιγμή ακριβώς,
έτσι απλά
η συνθήκη άλλαξε ...
απο τη μια μέρα στην άλλη,
οι πραγματικότητες μας ξεπερνουν...
κοιτάς πίσω και βλέπεις οτι
...πριν μια στιγμή ακριβώς,
έτσι απλά
η συνθήκη άλλαξε ...
Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
39 σκαλοπάτια
Θα ΄ναι μελίσταχτη η ώρα
νιόφερτος σα θα μπεις
από την πόρτα ενός ονείρου
στην αγκαλιά του Κόσμου ν’ αφεθείς
τίποτα θα ταράζει πια τις μέρες
όσα απαρνήθηκες
τωρα θα βρεις
στην αγκαλιά του Κόσμου, θ’ αφεθείς.
Αλήθειες, σκοτάδια, τέρατα,
φωτιές, καρδιές, μυαλά,
φώτα, κορμιά, απουσίες, στιγμες
ώρες, ώρες, ώρες, ώρες, - σιωπές.
Μια σκοτεινή μήτρα σε κράτησε
και τώρα σε ξερνά
Ευλογημένη να ‘ναι,
γεννιέσαι για δεύτερη φορά.
Υ.σ.
Το θαύμα σου μια μαρτυρία μόνο θέλει...
Σάββατο 11 Ιουνίου 2011
αρχή με μια ..λέξη
Είναι στιγμές που από μόνη της μια λέξη σχηματίζει ένα παλλόμενο νοητικό ολόγραμμα ικανό να ξετυλίξει ένα πλέγμα συνθέσεων πέρα από τις κοινές ή προσωπικές αναφορές. Ξεκινά με το φορτίο ενός αδιόρατου συναισθήματος μη-εκπεφρασμένου, ικανού όμως να πυροδοτήσει μια αναζήτηση. Με όχημα τη νόηση και διερμηνέα τον ψυχισμό η λέξη απλώνει γέφυρες στον κόσμο των εννοιών και κατά κάποιο τρόπο γίνεται σχεδόν απτή.
Σαν διαδικασία αποστασιοποιείται από την προσωπική ανάγκη, τις γνώμες άλλων ή των νεκρών φιλοσόφων. Αναπόφευκτα αξιοποιεί αναφορές αλλά τις συνθέτει εκ νέου και έτσι φρέσκια αποκαλύπτεται ξανά, ως ένα πείραμα του νου.
Καθώς αποκαλύπτεται δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όμοια με το όνομά της. Χωρίς ενσυναίσθηση δεν θα μπορούσε να αναγνωσθεί ξανά από την προσωπική μας συλλογικότητα. Εκείνη τη συλλογικότητα που απλώνει ο ψυχισμός στο πάνσοφο κορμί μας ως την αρένα δοκιμής της γνώσης για να αποκτήσει σωματικότητα και μαρτυρία .
Είναι πράγματι ένα ταξίδι απρόβλεπτο και κάθε φορά μαγευτικό.
Όσο κι αν ενθουσιάζεται το μυαλό με όλα τα παρελκόμενα του ταξιδιού (επαλήθευση, έκφραση, αμοιβαιότητα , νέα γνώση κ.ά.)με αφορμή μια λέξη - κι αλλοτε με ένα τραγούδι, ενα ηλιοβασίλεμα, μια εικόνα κυρίως είναι η ελευθερία που γεννιέται όταν το κορμί μας βαδίζει χέρι-χέρι με τον ψυχισμό και για λίγο συντονίζονται
Αν η στιγμή είναι ικανή και ευλογημένη το ταξίδι απλώνεται ξανά παρέα με κάποιον άλλον...
Σαν διαδικασία αποστασιοποιείται από την προσωπική ανάγκη, τις γνώμες άλλων ή των νεκρών φιλοσόφων. Αναπόφευκτα αξιοποιεί αναφορές αλλά τις συνθέτει εκ νέου και έτσι φρέσκια αποκαλύπτεται ξανά, ως ένα πείραμα του νου.
Καθώς αποκαλύπτεται δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όμοια με το όνομά της. Χωρίς ενσυναίσθηση δεν θα μπορούσε να αναγνωσθεί ξανά από την προσωπική μας συλλογικότητα. Εκείνη τη συλλογικότητα που απλώνει ο ψυχισμός στο πάνσοφο κορμί μας ως την αρένα δοκιμής της γνώσης για να αποκτήσει σωματικότητα και μαρτυρία .
Είναι πράγματι ένα ταξίδι απρόβλεπτο και κάθε φορά μαγευτικό.
Όσο κι αν ενθουσιάζεται το μυαλό με όλα τα παρελκόμενα του ταξιδιού (επαλήθευση, έκφραση, αμοιβαιότητα , νέα γνώση κ.ά.)με αφορμή μια λέξη - κι αλλοτε με ένα τραγούδι, ενα ηλιοβασίλεμα, μια εικόνα κυρίως είναι η ελευθερία που γεννιέται όταν το κορμί μας βαδίζει χέρι-χέρι με τον ψυχισμό και για λίγο συντονίζονται
Αν η στιγμή είναι ικανή και ευλογημένη το ταξίδι απλώνεται ξανά παρέα με κάποιον άλλον...
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
Ανακοίνωση Ανοικτής Συνέλευσης Πλατείας Ελευθερίας
Ανακοίνωση Ανοικτής Συνέλευσης Πλατείας Ελευθερίας
Με αφορμή τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις πλατειών που άρχισαν σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας και ακολούθως της Ελλάδας ως απάντηση στα σκληρά μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων οργανώθηκε πανευρωπαικό κάλεσμα δράσεων αλληλεγγύης.
Σε απάντηση σε αυτό το κάλεσμα μαζευτήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας ώστε όχι μόνο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους αυτοοργανώνονται σε δημόσιους χώρους,αλλά και για να συζητήσουμε τα δικά μας τοπικά προβλήματα,όπως την άνοδο/έξαρση του εθνικισμού,ρατσισμού και ακόμη και νεοφασισμού στην Κύπρο και την τσιμεντοποίηση της Λευκωσίας με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για χάρη των κερδών των επιχειρηματιών(όπως στην “ανάπλαση” αυτής της πλατείας,η οποία ήδη προκάλεσε το κόψιμο όλων των δέντρων).
Μια πρώτη μορφή κινητοποίησης αποτέλεσε η οργάνωση ανοικτής συνέλευσης με την συμμετοχή του κόσμου που παρευρέθηκε στην πλατεία,χωρίς ιεραρχίες και με αρχές άμεσης δημοκρατίας,δηλαδή ο καθένας είχε ίσο μερίδιο στη διαμόρφωση της τελικής απόφασης.Στη συνέλευση εκφράστηκαν οι κοινωνικές μας ανησυχίες και προτείναμε εναλλακτικές μορφές δράσης και προσέγγισης των συνανθρώπων μας. Σαν πρώτη δράση αποφασίστηκε ένα νέο κάλεσμα για συγκέντρωση την Κυριακή 5/6 όπου θα λειτουργήσει ανταλλακτικό-χαριστικό παζάρι,συλλογική κουζίνα και ανοικτή συνέλευση για να παρθούν αποφάσεις για τις επόμενες μας δράσεις.
Φαίνεται καθημερινά ότι η εκλελεγμένη ολιγαρχία των επαγγελματιών πολιτικών δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα μας,αλλά μόνο για την εξουσία.Γι’αυτό δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτα από αυτούς.Πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. ΜΑΖΙ,ΓΙΑ ΜΙΑ NEA ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ανοικτή Συνέλευση Πλατείας Ελευθερίας 29/5/2011
Announcement of Eleftherias(Liberty) Square Open Assembly With the event of the mass demonstrations and occupations of city squares starting to take place in many cities in Spain,followed by Greece,as a response against the harsh austerity measures of governments,there was a call for pan-european actions of solidarity.
As a response to this call we gathered in Eleftherias(Liberty) Square,not only to extend our solidarity to all those who self-organize in public spaces,but also to talk about our own local problems,such as the rise of nationalism,racism and even neo-nazism in Cyprus and the replacement of green in Nicosia with mortar by destroying the natural environment for the sake of the businessmens’ profits(as is the case with the “revamping” of this square,which has already led to the cutting down of all the trees).
A first form of demonstration was the organizing of an open assembly with the participation of the people gathered in the square,free from any command structures and based on principles of direct democracy,with everyone having equal say for the formulation of the final decision.In the assembly we expressed our social concerns and proposed alternative forms of action and approaching our fellow men and women.
A new call for gathering was decided for Sunday 5/6 as a first action.It will include a barter-gift shop,collective kitchen and an open assembly to take decisions for our next actions. It is evident everyday that the elected elite of professional politicians is not interested in our problems,but only for power.Therefore we cannot expect anything from them.We must take our lives in our hands.
TOGETHER,FOR A NEW SOCIETY
Eleftheria Square Open Assembly 29/5/2011
Με αφορμή τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις πλατειών που άρχισαν σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας και ακολούθως της Ελλάδας ως απάντηση στα σκληρά μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων οργανώθηκε πανευρωπαικό κάλεσμα δράσεων αλληλεγγύης.
Σε απάντηση σε αυτό το κάλεσμα μαζευτήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας ώστε όχι μόνο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους αυτοοργανώνονται σε δημόσιους χώρους,αλλά και για να συζητήσουμε τα δικά μας τοπικά προβλήματα,όπως την άνοδο/έξαρση του εθνικισμού,ρατσισμού και ακόμη και νεοφασισμού στην Κύπρο και την τσιμεντοποίηση της Λευκωσίας με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για χάρη των κερδών των επιχειρηματιών(όπως στην “ανάπλαση” αυτής της πλατείας,η οποία ήδη προκάλεσε το κόψιμο όλων των δέντρων).
Μια πρώτη μορφή κινητοποίησης αποτέλεσε η οργάνωση ανοικτής συνέλευσης με την συμμετοχή του κόσμου που παρευρέθηκε στην πλατεία,χωρίς ιεραρχίες και με αρχές άμεσης δημοκρατίας,δηλαδή ο καθένας είχε ίσο μερίδιο στη διαμόρφωση της τελικής απόφασης.Στη συνέλευση εκφράστηκαν οι κοινωνικές μας ανησυχίες και προτείναμε εναλλακτικές μορφές δράσης και προσέγγισης των συνανθρώπων μας. Σαν πρώτη δράση αποφασίστηκε ένα νέο κάλεσμα για συγκέντρωση την Κυριακή 5/6 όπου θα λειτουργήσει ανταλλακτικό-χαριστικό παζάρι,συλλογική κουζίνα και ανοικτή συνέλευση για να παρθούν αποφάσεις για τις επόμενες μας δράσεις.
Φαίνεται καθημερινά ότι η εκλελεγμένη ολιγαρχία των επαγγελματιών πολιτικών δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα μας,αλλά μόνο για την εξουσία.Γι’αυτό δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτα από αυτούς.Πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. ΜΑΖΙ,ΓΙΑ ΜΙΑ NEA ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ανοικτή Συνέλευση Πλατείας Ελευθερίας 29/5/2011
Announcement of Eleftherias(Liberty) Square Open Assembly With the event of the mass demonstrations and occupations of city squares starting to take place in many cities in Spain,followed by Greece,as a response against the harsh austerity measures of governments,there was a call for pan-european actions of solidarity.
As a response to this call we gathered in Eleftherias(Liberty) Square,not only to extend our solidarity to all those who self-organize in public spaces,but also to talk about our own local problems,such as the rise of nationalism,racism and even neo-nazism in Cyprus and the replacement of green in Nicosia with mortar by destroying the natural environment for the sake of the businessmens’ profits(as is the case with the “revamping” of this square,which has already led to the cutting down of all the trees).
A first form of demonstration was the organizing of an open assembly with the participation of the people gathered in the square,free from any command structures and based on principles of direct democracy,with everyone having equal say for the formulation of the final decision.In the assembly we expressed our social concerns and proposed alternative forms of action and approaching our fellow men and women.
A new call for gathering was decided for Sunday 5/6 as a first action.It will include a barter-gift shop,collective kitchen and an open assembly to take decisions for our next actions. It is evident everyday that the elected elite of professional politicians is not interested in our problems,but only for power.Therefore we cannot expect anything from them.We must take our lives in our hands.
TOGETHER,FOR A NEW SOCIETY
Eleftheria Square Open Assembly 29/5/2011
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
Στα ανοιχτά
Ο πόνος του αποχωρισμού
καλύφθηκε με μια βαριά σκόνη αιώνων
απ’ την τριβή των δυο τιτάνων συνδρομάδων
στα σύνορα της μνήμης.
Ξεχάσαμε,
παλεύουμε σαν να ‘μαστε εχθροί
Σκοτάδι καλύπτει ποιος είναι ο άλλος
Μα, η αίσθηση της οικειότητας,
το βάθος της ανάγκης,
κι η μέθη... αυτή η μέθη,
γενετήσια εντολή, ίδια για όλους.
Όσοι για υπερπόντια ταξίδια έφυγαν
την Αρκαδία αναζητώντας,
πίσω δεν ήρθαν να μας πουν
μόνοι ξεκίνησαν, με αγωνία και ένα αδέξιο σκαρί.
τυφλοί, κάποιοι κρατούσαν τα λόγια του ποιητή για αστρολάβο
Στο μεταξύ, γεμίσαμε με τσαρλατάνους γυρολόγους,
που ούτε την άκρη της λεκάνης αυτού του κόσμου δεν άγγιξαν,
τα πέρατά του με μύθους πονηρούς τώρα σου ξεπουλούν
και την επιθυμία σου με άκυρη πυξίδα σημαδεύουν
Όσοι για υπερπόντια ταξίδια έφυγαν
την Αρκαδία αναζητώντας,
λόγο δεν είχαν πίσω να στραφούν
στ’ απομεινάρια τους αναζητάς φανούς θυέλλης
ελπίζεις πως ο νόστος τους άντεξε το ταξίδι
ελπίζεις πως τώρα ζουν στη χώρα της απόκρυφης τέχνης και των Εραστών,
ελπίζεις πως άντεξαν το σκοτάδι
το έρεβος της μοναξιάς
το ρίσκο της ανάγκης
ελπίζεις πως θα τους συναντήσεις
καλύφθηκε με μια βαριά σκόνη αιώνων
απ’ την τριβή των δυο τιτάνων συνδρομάδων
στα σύνορα της μνήμης.
Ξεχάσαμε,
παλεύουμε σαν να ‘μαστε εχθροί
Σκοτάδι καλύπτει ποιος είναι ο άλλος
Μα, η αίσθηση της οικειότητας,
το βάθος της ανάγκης,
κι η μέθη... αυτή η μέθη,
γενετήσια εντολή, ίδια για όλους.
Όσοι για υπερπόντια ταξίδια έφυγαν
την Αρκαδία αναζητώντας,
πίσω δεν ήρθαν να μας πουν
μόνοι ξεκίνησαν, με αγωνία και ένα αδέξιο σκαρί.
τυφλοί, κάποιοι κρατούσαν τα λόγια του ποιητή για αστρολάβο
Στο μεταξύ, γεμίσαμε με τσαρλατάνους γυρολόγους,
που ούτε την άκρη της λεκάνης αυτού του κόσμου δεν άγγιξαν,
τα πέρατά του με μύθους πονηρούς τώρα σου ξεπουλούν
και την επιθυμία σου με άκυρη πυξίδα σημαδεύουν
Όσοι για υπερπόντια ταξίδια έφυγαν
την Αρκαδία αναζητώντας,
λόγο δεν είχαν πίσω να στραφούν
στ’ απομεινάρια τους αναζητάς φανούς θυέλλης
ελπίζεις πως ο νόστος τους άντεξε το ταξίδι
ελπίζεις πως τώρα ζουν στη χώρα της απόκρυφης τέχνης και των Εραστών,
ελπίζεις πως άντεξαν το σκοτάδι
το έρεβος της μοναξιάς
το ρίσκο της ανάγκης
ελπίζεις πως θα τους συναντήσεις
Κυριακή 22 Μαΐου 2011
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
...
Ανάμεσα στις ελιές του πάρκου
βλάστησαν τα σπέρματά σου
Χρόνο που πήρε ετούτη η σπορά !
Περπατήσαμε μαζί στη σιωπή,
με μικρούς περισπασμούς καθημερινότητας
για να σηκώσουμε το εύρος του ορίζοντα
Κανείς δεν τόλμησε να μολογήσει
ο,τι στον κόρφο μας στριμώξαμε.
Και μέσα στη γη εμπιστευτήκαμε
μια άνοιξη που θα ‘ρθει
υγρά ταξίδια θα κάνουμε πολλά
μα γω θα επιστρέφω,
έστω σαν σκέψη,
εκεί που φύτεψες και μένα
σαν πείραμα,
να δούμε αν θ' ανθίσει...
μέσα μας αγαπάμε...
βλάστησαν τα σπέρματά σου
Χρόνο που πήρε ετούτη η σπορά !
Περπατήσαμε μαζί στη σιωπή,
με μικρούς περισπασμούς καθημερινότητας
για να σηκώσουμε το εύρος του ορίζοντα
Κανείς δεν τόλμησε να μολογήσει
ο,τι στον κόρφο μας στριμώξαμε.
Και μέσα στη γη εμπιστευτήκαμε
μια άνοιξη που θα ‘ρθει
υγρά ταξίδια θα κάνουμε πολλά
μα γω θα επιστρέφω,
έστω σαν σκέψη,
εκεί που φύτεψες και μένα
σαν πείραμα,
να δούμε αν θ' ανθίσει...
μέσα μας αγαπάμε...
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
Ανοικτή επιστολή προς τη Δήμαρχο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Λευκωσίας
Θέμα: Διοργάνωση του πολυ-πολιτισμικού Φεστιβάλ Φανερωμένης
Το Φεστιβάλ Φανερωμένης γίνεται μέσα στα πλαίσια πολλών αλλων εκδηλώσεων που γίνονται στον ίδιο χώρο ή και γενικότερα στο ιστορικό κέντρο της Πόλης από εμάς τους κατοίκους της εντός των τοιχών πόλης και άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη πόλη μας. Ο στόχος μας είναι μια Λευκωσία χωρίς διακρίσεις και διαχωριστικές γραμμές, μια πολυ-πολιτισμική πόλη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της που να μπορούμε να συνυπάρχουμε ειρηνικά ανεξάρτητα από θρησκεία, καταγωγή, εθνικότητα ή άλλη διαφορετικότητα. Με αυτές τις εκδηλώσεις μας πιστεύουμε ότι έχουμε συμβάλει και εμείς στην αναζωογόνηση της εντός των τοιχών πόλης της Λευκωσίας,
Οι εκδηλώσεις μας γίνονται πάντα μέσα σε ειρηνικά πλαίσια και συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, κυρίως νεολαία αλλά και οικογένειες με τα παιδιά τους. Δυστυχώς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και οι πολεμικές ιαχές από ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις που θέλουν να «καθαρίσουν» την Φανερωμένη από τους μουσουλμάνους, τους μετανάστες, τους τουρκοκύπριους και άλλους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, όπως έκαναν πρόσφατα με ένα άτυχο λαχειοπώλη, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα έντασης και σύγκρουσης.
Επειδή ο δικός μας στόχος είναι ειρηνικός και τελείως αντίθετος με αυτό το κλίμα και δεν θα θέλαμε με κανένα τρόπο να γίνουν οποιαδήποτε επεισόδια, τα οποία τους μόνους που θα βλάψουν σε τελευταία ανάλυση είναι εμάς, τους κατοίκους της περιοχής, τους επαγγελματίες της περιοχής, τους εργαζόμενους στη περιοχή, τους μετανάστες και τους νεολαίους, που έχουμε σαν σπίτι μας την Φανερωμένη, δηλώνουμε έτοιμοι να αναβάλουμε την εκδήλωση μας με την προϋπόθεση ότι μπορείτε να μας διασφαλίσετε ότι αυτά τα ακραία στοιχεία που έχουν δείξει αυτές τις μέρες τη μισαλλοδοξία που τους χαρακτηρίζει με τις απειλές και τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά συνθήματα που προβάλλουν, δεν θα τους επιτραπεί να έλθουν στην περιοχή να προκαλούν και να επιτίθενται σε μετανάστες, τουρκοκύπριους, νεολαίους και γενικά σε όσους νομίζουν ότι δεν ταιριάζουν με το χώρο της Φανερωμένης.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναβάλουμε την εκδήλωση μας για την Παρασκευή 3 Ιουνίου και θα σας παρακαλούσαμε να μας ανανεώσετε την σχετική άδεια που μας παραχωρήσατε, για αυτή την ημερομηνία. Σε αντίθετη περίπτωση βέβαια το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί κανονικά.
Αναμένουμε ότι θα πάρετε τη σωστή απόφαση και δεν θα επιτρέψετε σε ακραία εθνικιστικά στοιχεία να μπουν στην παλιά πόλη και να παρενοχλήσουν τους κατοίκους της.
Οργανωτική επιτροπή Φεστιβάλ Φανερωμένης
Το Φεστιβάλ Φανερωμένης γίνεται μέσα στα πλαίσια πολλών αλλων εκδηλώσεων που γίνονται στον ίδιο χώρο ή και γενικότερα στο ιστορικό κέντρο της Πόλης από εμάς τους κατοίκους της εντός των τοιχών πόλης και άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη πόλη μας. Ο στόχος μας είναι μια Λευκωσία χωρίς διακρίσεις και διαχωριστικές γραμμές, μια πολυ-πολιτισμική πόλη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της που να μπορούμε να συνυπάρχουμε ειρηνικά ανεξάρτητα από θρησκεία, καταγωγή, εθνικότητα ή άλλη διαφορετικότητα. Με αυτές τις εκδηλώσεις μας πιστεύουμε ότι έχουμε συμβάλει και εμείς στην αναζωογόνηση της εντός των τοιχών πόλης της Λευκωσίας,
Οι εκδηλώσεις μας γίνονται πάντα μέσα σε ειρηνικά πλαίσια και συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, κυρίως νεολαία αλλά και οικογένειες με τα παιδιά τους. Δυστυχώς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και οι πολεμικές ιαχές από ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις που θέλουν να «καθαρίσουν» την Φανερωμένη από τους μουσουλμάνους, τους μετανάστες, τους τουρκοκύπριους και άλλους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, όπως έκαναν πρόσφατα με ένα άτυχο λαχειοπώλη, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα έντασης και σύγκρουσης.
Επειδή ο δικός μας στόχος είναι ειρηνικός και τελείως αντίθετος με αυτό το κλίμα και δεν θα θέλαμε με κανένα τρόπο να γίνουν οποιαδήποτε επεισόδια, τα οποία τους μόνους που θα βλάψουν σε τελευταία ανάλυση είναι εμάς, τους κατοίκους της περιοχής, τους επαγγελματίες της περιοχής, τους εργαζόμενους στη περιοχή, τους μετανάστες και τους νεολαίους, που έχουμε σαν σπίτι μας την Φανερωμένη, δηλώνουμε έτοιμοι να αναβάλουμε την εκδήλωση μας με την προϋπόθεση ότι μπορείτε να μας διασφαλίσετε ότι αυτά τα ακραία στοιχεία που έχουν δείξει αυτές τις μέρες τη μισαλλοδοξία που τους χαρακτηρίζει με τις απειλές και τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά συνθήματα που προβάλλουν, δεν θα τους επιτραπεί να έλθουν στην περιοχή να προκαλούν και να επιτίθενται σε μετανάστες, τουρκοκύπριους, νεολαίους και γενικά σε όσους νομίζουν ότι δεν ταιριάζουν με το χώρο της Φανερωμένης.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα αναβάλουμε την εκδήλωση μας για την Παρασκευή 3 Ιουνίου και θα σας παρακαλούσαμε να μας ανανεώσετε την σχετική άδεια που μας παραχωρήσατε, για αυτή την ημερομηνία. Σε αντίθετη περίπτωση βέβαια το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί κανονικά.
Αναμένουμε ότι θα πάρετε τη σωστή απόφαση και δεν θα επιτρέψετε σε ακραία εθνικιστικά στοιχεία να μπουν στην παλιά πόλη και να παρενοχλήσουν τους κατοίκους της.
Οργανωτική επιτροπή Φεστιβάλ Φανερωμένης
Κυριακή 8 Μαΐου 2011
Στις 13 Μαΐου η Παλιά Λευκωσία θέλει το βλέμμα σου
Σημαδεμένη μέρα η Παρασκευή και 13 για τους προληπτικούς κι ευλογημένη για όσους αγαπούν.
Κάποιοι θα πουν, πως είναι μια μέρα όπως τις άλλες.
Για την Παλιά Λευκωσία, νομίζω, η Παρασκευή 13 Μαρτίου 2011 θα είναι μια ευκαιρία να γεμίσει με Ανθρώπους.
Σαν να ΄ναι παραμονή Χριστουγέννων, σαν να ΄ναι η βδομάδα πριν την Πρωτοχρονιά.
Και αυτή η Παρασκευή θα ΄ναι Μαγιάτικη με φως ανοιξιάτικο λαμπρό.
Εκεί στους πεζόδρομους θα είναι όλοι οι γνωστοί σου. Θα βρείς τους μουσικούς στις γωνιές με τις κιθάρες τους, τους καταστηματάρχες με τις πραμάτειες τους, το παγωτό του Ηράκλη και τις τζελατερίες με τις καινούριες γεύσεις, τα λαχμαντζού του Αρμένη στην Ονοσαγόρου, και τις τυρόπιτες του Άριστον. Τα καλοκαιρινά πέδιλα θα κλείνουν το μάτι και θα ΄ναι σαν να ξεκίνησε κιόλας το καλοκαίρι και εσύ έφυγες ήδη μακριά.
Τα μπαλόνια θα οργιάζουν γιατί θα περιμένουν τα παιδιά.
Οι καφετέριες θα ανοίξουν για την ανάγνωση των εφημερίδων ειδικά για σένα.
Και ο καφές θα μυρίζει καλύτερα από ποτέ.
Στην Φανερωμένη θα έχει ζογκλερικά και χρώματα καινούρια, όπως τις περισσότερες φορές, αλλά στις 13 πιο οργανωμένα.
Αυτή την Παρασκευή, 13 Μαρτίου, η Παλιά Λευκωσία έχει χίλιους λόγους να σε αγκαλιάσει. Γιατί σε μια γωνιά της θα έχει και αυτό. Έτσι είναι οι καιροί – ανθούν και αγκάθια.
Και συ δε θα χρειάζεται να πάρεις θέση.
Απλά να είσαι εκεί. Όπως πάντα. Τώρα σαν Μαγιάτικη γιορτη.
Δεν θα χρειάζεται να εξηγήσεις στο παιδί σου. Θα καταλάβει. Και θα ΄ναι σαν ένα ταξίδι στις θεωρίες ανθρωπιάς όλου του κόσμου και μάλιστα μετά παγωτού!
Δε χρειάζεται να πάρεις θέση. Η παρουσία σου είναι αρκετή. Το βλέμμα σου αρκεί για να εγκλωβίσει στιγμιαία την εικόνα του Άλλου. Κι αυτο μονάχα θα τον απογυμνώσει...στο μεγεθος που έχει το μικρό.
Αν για λίγο διστάσεις, η Πόλη θα σε βοηθησει:
Άσε το βλέμμα σου να βρει τον λαχειοπώλη που σου πούλησε ξυστό πριν λίγες μέρες. Είναι φρουρός της αξιοπρέπειας μας. Ζει μαζί με χίλιους άλλους αφανείς ανάμεσα μας.
Το κάνει χρόνια τώρα, εκεί στην Παλιά Πόλη. Το κάνει, ενώ εσύ αγοράζεις ένα μπαλόνι σε σχήμα δελφινιού και μαλλί της γριάς απ’ τη γωνία.
Κι έτσι ευλογημένα, η ζωή μπορεί να ρέει κόντρα στο μαύρο.
Έλα, Παρασκευή και 13 στην παλιά πόλη - ευλογημένη μέρα!
Σημείωση: είναι μια φυσική συνέχεια όταν η ανάγκη δεν γεννά την κινηματική δράση να επιστρέφω στο μόνο που πιστεύω - τον άνθρωπο.
Κάποιοι θα πουν, πως είναι μια μέρα όπως τις άλλες.
Για την Παλιά Λευκωσία, νομίζω, η Παρασκευή 13 Μαρτίου 2011 θα είναι μια ευκαιρία να γεμίσει με Ανθρώπους.
Σαν να ΄ναι παραμονή Χριστουγέννων, σαν να ΄ναι η βδομάδα πριν την Πρωτοχρονιά.
Και αυτή η Παρασκευή θα ΄ναι Μαγιάτικη με φως ανοιξιάτικο λαμπρό.
Εκεί στους πεζόδρομους θα είναι όλοι οι γνωστοί σου. Θα βρείς τους μουσικούς στις γωνιές με τις κιθάρες τους, τους καταστηματάρχες με τις πραμάτειες τους, το παγωτό του Ηράκλη και τις τζελατερίες με τις καινούριες γεύσεις, τα λαχμαντζού του Αρμένη στην Ονοσαγόρου, και τις τυρόπιτες του Άριστον. Τα καλοκαιρινά πέδιλα θα κλείνουν το μάτι και θα ΄ναι σαν να ξεκίνησε κιόλας το καλοκαίρι και εσύ έφυγες ήδη μακριά.
Τα μπαλόνια θα οργιάζουν γιατί θα περιμένουν τα παιδιά.
Οι καφετέριες θα ανοίξουν για την ανάγνωση των εφημερίδων ειδικά για σένα.
Και ο καφές θα μυρίζει καλύτερα από ποτέ.
Στην Φανερωμένη θα έχει ζογκλερικά και χρώματα καινούρια, όπως τις περισσότερες φορές, αλλά στις 13 πιο οργανωμένα.
Αυτή την Παρασκευή, 13 Μαρτίου, η Παλιά Λευκωσία έχει χίλιους λόγους να σε αγκαλιάσει. Γιατί σε μια γωνιά της θα έχει και αυτό. Έτσι είναι οι καιροί – ανθούν και αγκάθια.
Και συ δε θα χρειάζεται να πάρεις θέση.
Απλά να είσαι εκεί. Όπως πάντα. Τώρα σαν Μαγιάτικη γιορτη.
Δεν θα χρειάζεται να εξηγήσεις στο παιδί σου. Θα καταλάβει. Και θα ΄ναι σαν ένα ταξίδι στις θεωρίες ανθρωπιάς όλου του κόσμου και μάλιστα μετά παγωτού!
Δε χρειάζεται να πάρεις θέση. Η παρουσία σου είναι αρκετή. Το βλέμμα σου αρκεί για να εγκλωβίσει στιγμιαία την εικόνα του Άλλου. Κι αυτο μονάχα θα τον απογυμνώσει...στο μεγεθος που έχει το μικρό.
Αν για λίγο διστάσεις, η Πόλη θα σε βοηθησει:
Άσε το βλέμμα σου να βρει τον λαχειοπώλη που σου πούλησε ξυστό πριν λίγες μέρες. Είναι φρουρός της αξιοπρέπειας μας. Ζει μαζί με χίλιους άλλους αφανείς ανάμεσα μας.
Το κάνει χρόνια τώρα, εκεί στην Παλιά Πόλη. Το κάνει, ενώ εσύ αγοράζεις ένα μπαλόνι σε σχήμα δελφινιού και μαλλί της γριάς απ’ τη γωνία.
Κι έτσι ευλογημένα, η ζωή μπορεί να ρέει κόντρα στο μαύρο.
Έλα, Παρασκευή και 13 στην παλιά πόλη - ευλογημένη μέρα!
Σημείωση: είναι μια φυσική συνέχεια όταν η ανάγκη δεν γεννά την κινηματική δράση να επιστρέφω στο μόνο που πιστεύω - τον άνθρωπο.
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
Αγρίμια και αγριμάκια μου
Απομονώνω κάποιες φράσεις από επιστολή που έλαβαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας που μένω:
… «έχουμε ανακαλύψει ότι κάποιοι συγκεκριμένοι ένοικοι […] και το κάνουν συχνά […]και έχουμε ενημερώσει τους ιδιοκτήτες, […] και όχι μόνο όσοι το κάνουν αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι οποίοι δημιουργούν προβλήματα, να θεωρήσουν τον εαυτό τους εκτός πολυκατοικίας» (αναφέρεται σε απόθεση άλλων σκουπιδιών εκτός της αλληλογραφίας και διαφημιστικών εντός ενός καλάθου στην είσοδο της πολυκατοικίας)
… «αν δεν συμμορφωθούν θα πρέπει να φύγουν από την πολυκατοικία»
… «κάποιοι παρεξήγησαν τη σιωπή μας και αρχίζουμε τα τακτοποιούμε τα πράγματα»
… « οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως να διαφυλάξουμε την πολυκατοικία μας σαν κόρη οφθαλμού»
… « μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι επισκέπτες των ενοίκων όπως φαίνεται πιο κάτω»
… «δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάποιες από τις ενοίκους πετάνε μέσα στις τουαλέτες τους σερβιέτες, προφυλακτικά […] μάρτυρες της συμπεριφοράς αυτής ήταν οι […]»!
… «οι τσαμπουκάδες κάποιων για τα κοινόχρηστα ΤΕΡΜΑ κύριοι και κυρίες»
Α, ναι!
και…«Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η»
Οι πόρτες εισόδου μετά από τέσσερα χρόνια έκλεισαν ερμητικά, χωρίς φυσικά να ενημερωθούν οι ένοικοι για να έχουν μαζί τους κλειδιά, στο πίνακα ανακοινώσεων μπήκε αντίγραφο της επιστολής, και αντίγραφο από το έντυπο του «αστυνομικού της γειτονιάς» μαζί με την κάρτα του διορισμένου ατόμου. (sic)
Φυσικά, δεν είχαν καλέσει οποιοσδήποτε να συμμετάσχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για αυτές τις αλλαγές (οι οποίες είναι ΠΟΛΛΕΣ)
Πρόκειται για παραλογισμό.
Εν μια νυκτί μετατρέπεται μια ασφαλής συνθήκη (μιας πολυκατοικίας σε ασφαλή περιοχή, με αλάνα απέναντι και παιδιά που τρέχουν ακόμα χαρούμενα κάτω στο παρκινγκ και τον ακάλυπτο) σε φοβικό περιβάλλον όμοιο με φυλακή ασφαλείας.
Η αισθητική αυτών που έγραψαν την επιστολή είναι επιεικώς απαράδεκτη και σίγουρα φασιστική.
Δεν ξέρω πότε αγρίεψαν έτσι…
Δεν κατανοώ πια ποιοι κατοικούν μαζί μας στο ίδιο κτίριο…
Δεν ξέρω εσείς πως θα νιώθατε, αλλά μετά από αυτό, έχω περισσότερους λόγους να νιώσω ανασφαλής με όσους και όσα ζουν εντός του κτιρίου…
Και όσο το σκέφτομαι, απ αυτή την κατρακύλα που γαμά την αισθητική όλων μας, και αλλοιώνει τις συνθήκες γύρω μας, αναζητώ -γρηγορα - μια έξοδο κινδύνου …
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
Ελληνοτουρκικα, ενός καφέ κουβέντα
Παραγγείλαμε τους καφέδες μας άναψα τα τσιγάρα μου και στρώσαμε τις κουβέντες μας. Εγώ και ένας φίλος. Ξέρεις όπως αυτές που δε ξέρεις που θα βγούν. Ξεκινούν σα τη μπίλια του γκρουπιέρη στη ρουλέτα, και κάπου κάθονται. Ε, εκείνη κάθισε στη Τουρκία και το έθνος των Ελλήνων.
Από να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Οι Τούρκοι λέει έχουν παγκόσμιες συμμαχίες και τις χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Να, δες την Κύπρο. Μπήκαν λέει, κατακτητές. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σώθηκαν από τον γερμανό κατακτητή κάνοντας ελιγμούς με τον Χίτλερ. Και στον 1ο παγκόσμιο πάλι κερδισμένοι ήταν, κέρδισαν τα παράλια, την Κωνσταντινούπολη, και κάναν και τους δύσκολους με τους Ευρωπαίους συμμάχους. Βάλαν χέρι στον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου εγείροντας διεκδικήσεις. Αλλά δες την και στα σύγχρονα διεθνή θέματα. Στείλαν ανθρωπιστική βοήθεια στη Λιβύη καράβια, για να μεταφέρουν τους εγκλωβισμένους, τα αδέλφια τους μουσουλμάνους. Και αυτές τις αβαρίες τις εξαργυρώνει.
Αυτή η αλήθεια του αυτονόητου της απειλής ενός ισχυρού κράτους είναι το άλλοθι ενός εθνολάγνου ενιαίου αμυντικού δόγματος των Ελλήνων. Ότι δηλαδή πρέπει ο καθένας να αναλογιστεί το χρέος του εμπρός στον επαπειλούμενο Τουρκικό επεκτατισμό. Μα ποιοι είναι αυτοί οι Τούρκοι τέλος πάντων; Εγώ θα στο πω κι ότι θέλεις κάνε.
Μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρχε καν Τουρκικό έθνος. Ήταν ένα συνονθύλευμα φυλών μουσουλμανικής καταγωγής, κατά πλειοψηφία, που έμοιαζε με τους Πέρσες του Ξέρξη, εν πολλοίς. Μια πανσπερμία ετερόκλητων θρησκευτικών και πολιτισμικών εθνοτήτων. Ένα μπάχαλο ήταν. Απομεινάρι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ούτε τις επαρχιές του δεν είχε χαρτογραφίσει. Και ενώ εμείς οι Έλληνες μαλακιζόμασταν, με έναν φρέσκο εθνικό διχασμό, ο Κεμάλ Ατατούρκ οργάνωνε το σύγχρονο κράτος της Τουρκίας. Ήταν ένας σπουδαίος ηγέτης. Που έδωσε στο τουρκικό έθνος εθνική ταυτότητα, για πρώτη φορά στην Ιστορία του. Και βεβαίως πήρε στο πέρασμά του ό,τι μπορούσε προς όφελος του Λαού του. Αλλά μη ξεχνάς ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς του κράτους. Οι δυνάμεις που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό του έθνους του ήταν φυγόκεντρες και ανεξέλεγχτες. Έτσι έδωσε αυξημένες εξουσίες στον στρατό της Τουρκίας για να τις καθυποτάξει. Αυτό είναι το βαθύ της κράτος. Αυτό ορίζει την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Και αποστρέφεται μέχρι και το πιο ανώδυνο σύμβολο των μουσουλμάνων, την μαντήλα. Αυτό με τον Χίτλερ είναι μια μπαρούφα ιστορική. Εάν ο Χίτλερ έβαζε στο χέρι το πετρέλαιο του Ιράκ θα είχε αλλάξει η έκβαση του 2ου παγκοσμίου. Με τη Κύπρο, τί συνέβη; Οι τουρκοκύπριοι στο Βόρειο τμήμα του Νησιού ζήσαν την εγκατάληψη, τον κατατρεγμό, την οικονομική και πολιτική τους εξαθλίωση. Τί κατέκτησε άραγε η Τουρκία; Η μικρή Ελβετία του Νότου, το Νότιο ελεύθερο Κυπριακό κράτος, απολαμβάνει την ευωχία του σύγχρονου κόσμου με απόλυτη ασυλία, και οι τουκοκύπριοι τραβάνε τα μαλλιά τους. Εξυπηρέτησαν στην ουσία την στρατικοποίηση των Νησιού από της εγγυήτριες δυνάμεις, οι Έλληνες πήραν το ‘χρυσάφι’, και οι Τούρκοι να μη σου πω τί πήραν. Όσο για τα πετρέλαια του Αιγαίου είναι βλακεία με πατέντα. Το υπέδαφος της Τουρκίας είναι πετρέλαιο. Τ’ ακούς; Πετρέλαιο. Το έχεις δει ποτέ να πωλείται. Όχι. Ε, φτάνει.
Τώρα για την ανθρωπιστική βοήθεια, πως να την εξαργυρώσει; Τι είναι το εθνικό συμφέρον, δημόσιες σχέσεις είναι; Εάν δεν φύγουν τα Τουρκικά αεροπλάνα να βομβαρδίσουν, τί να ανταλλάξουν; Ακόμα και οι Γάλλοι που ένα μερίδιο ελάχιστο θα αποκομίσουν, και όλη η αεροπορία τους είναι στον αέρα, έχουν τους Τούρκους στη μούγκα, και με συζητήσιμη των διαφορά της δυνάμεως πυρός τους.
Εγώ προτείνω να μιλάμε την αλήθεια. Γιατί αλλιώς ούτε Ίστορία καταλαβαίνουμε, ούτε την εθνική μας κυριαρχία σεβόμαστε, ούτε φρόνημα βιωμένο αντιλαμβανόμαστε. Να μιλάμε στα ίσα, σαν αντράκια. Κομμένες οι μαλακίες! Και οι μαλάκες επίσης!
του Χρηστου Φιλιππου blogmag
Από να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Οι Τούρκοι λέει έχουν παγκόσμιες συμμαχίες και τις χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Να, δες την Κύπρο. Μπήκαν λέει, κατακτητές. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σώθηκαν από τον γερμανό κατακτητή κάνοντας ελιγμούς με τον Χίτλερ. Και στον 1ο παγκόσμιο πάλι κερδισμένοι ήταν, κέρδισαν τα παράλια, την Κωνσταντινούπολη, και κάναν και τους δύσκολους με τους Ευρωπαίους συμμάχους. Βάλαν χέρι στον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου εγείροντας διεκδικήσεις. Αλλά δες την και στα σύγχρονα διεθνή θέματα. Στείλαν ανθρωπιστική βοήθεια στη Λιβύη καράβια, για να μεταφέρουν τους εγκλωβισμένους, τα αδέλφια τους μουσουλμάνους. Και αυτές τις αβαρίες τις εξαργυρώνει.
Αυτή η αλήθεια του αυτονόητου της απειλής ενός ισχυρού κράτους είναι το άλλοθι ενός εθνολάγνου ενιαίου αμυντικού δόγματος των Ελλήνων. Ότι δηλαδή πρέπει ο καθένας να αναλογιστεί το χρέος του εμπρός στον επαπειλούμενο Τουρκικό επεκτατισμό. Μα ποιοι είναι αυτοί οι Τούρκοι τέλος πάντων; Εγώ θα στο πω κι ότι θέλεις κάνε.
Μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρχε καν Τουρκικό έθνος. Ήταν ένα συνονθύλευμα φυλών μουσουλμανικής καταγωγής, κατά πλειοψηφία, που έμοιαζε με τους Πέρσες του Ξέρξη, εν πολλοίς. Μια πανσπερμία ετερόκλητων θρησκευτικών και πολιτισμικών εθνοτήτων. Ένα μπάχαλο ήταν. Απομεινάρι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ούτε τις επαρχιές του δεν είχε χαρτογραφίσει. Και ενώ εμείς οι Έλληνες μαλακιζόμασταν, με έναν φρέσκο εθνικό διχασμό, ο Κεμάλ Ατατούρκ οργάνωνε το σύγχρονο κράτος της Τουρκίας. Ήταν ένας σπουδαίος ηγέτης. Που έδωσε στο τουρκικό έθνος εθνική ταυτότητα, για πρώτη φορά στην Ιστορία του. Και βεβαίως πήρε στο πέρασμά του ό,τι μπορούσε προς όφελος του Λαού του. Αλλά μη ξεχνάς ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς του κράτους. Οι δυνάμεις που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό του έθνους του ήταν φυγόκεντρες και ανεξέλεγχτες. Έτσι έδωσε αυξημένες εξουσίες στον στρατό της Τουρκίας για να τις καθυποτάξει. Αυτό είναι το βαθύ της κράτος. Αυτό ορίζει την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Και αποστρέφεται μέχρι και το πιο ανώδυνο σύμβολο των μουσουλμάνων, την μαντήλα. Αυτό με τον Χίτλερ είναι μια μπαρούφα ιστορική. Εάν ο Χίτλερ έβαζε στο χέρι το πετρέλαιο του Ιράκ θα είχε αλλάξει η έκβαση του 2ου παγκοσμίου. Με τη Κύπρο, τί συνέβη; Οι τουρκοκύπριοι στο Βόρειο τμήμα του Νησιού ζήσαν την εγκατάληψη, τον κατατρεγμό, την οικονομική και πολιτική τους εξαθλίωση. Τί κατέκτησε άραγε η Τουρκία; Η μικρή Ελβετία του Νότου, το Νότιο ελεύθερο Κυπριακό κράτος, απολαμβάνει την ευωχία του σύγχρονου κόσμου με απόλυτη ασυλία, και οι τουκοκύπριοι τραβάνε τα μαλλιά τους. Εξυπηρέτησαν στην ουσία την στρατικοποίηση των Νησιού από της εγγυήτριες δυνάμεις, οι Έλληνες πήραν το ‘χρυσάφι’, και οι Τούρκοι να μη σου πω τί πήραν. Όσο για τα πετρέλαια του Αιγαίου είναι βλακεία με πατέντα. Το υπέδαφος της Τουρκίας είναι πετρέλαιο. Τ’ ακούς; Πετρέλαιο. Το έχεις δει ποτέ να πωλείται. Όχι. Ε, φτάνει.
Τώρα για την ανθρωπιστική βοήθεια, πως να την εξαργυρώσει; Τι είναι το εθνικό συμφέρον, δημόσιες σχέσεις είναι; Εάν δεν φύγουν τα Τουρκικά αεροπλάνα να βομβαρδίσουν, τί να ανταλλάξουν; Ακόμα και οι Γάλλοι που ένα μερίδιο ελάχιστο θα αποκομίσουν, και όλη η αεροπορία τους είναι στον αέρα, έχουν τους Τούρκους στη μούγκα, και με συζητήσιμη των διαφορά της δυνάμεως πυρός τους.
Εγώ προτείνω να μιλάμε την αλήθεια. Γιατί αλλιώς ούτε Ίστορία καταλαβαίνουμε, ούτε την εθνική μας κυριαρχία σεβόμαστε, ούτε φρόνημα βιωμένο αντιλαμβανόμαστε. Να μιλάμε στα ίσα, σαν αντράκια. Κομμένες οι μαλακίες! Και οι μαλάκες επίσης!
του Χρηστου Φιλιππου blogmag
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Μαύρο στο μαύρο σας
Αργά και σταδιακά, σαν την υγρασία και μούχλα στον υπόγειο τοίχο, μπαίνουν οι μαύροι άνθρωποι στην Φανερωμένη.
Πίσω τους ένα ολόκληρο συμπλεγμα διαφορετικών συμφερόντων, ευθυγραμμίζει ομάδες, ατομα και αντιλήψεις για να μπορεί εύκολα να τις κατευθύνει ανάλογα την περιπτωση.
Φανερωμένη, Μακαρίου, Λάρνακα, Μαχαιράς, Λήδρας κ.ο.κ
Μια μηχανή-πασπαρτου, σπέρνει την ανασφάλεια και τον φόβο, σε περιοχές "υπο αναπτυξη" που βαπτίζονται "υποβαθμισμένες"!
Δεν ξερω για σας, αλλά για μένα η μόνη κινηση που έχει νόημα αυτή η στιγμή, είναι να αδειάσει η παλιά πόλη, να κλείσουν τα μαγαζιά, να φυγουν οι θαμώνες των καφέ γύρω απο τη Φανερωμένη και να τους αφήσουμε μονους τους με 3 καμερες να παρελάσουν...
3 κάμερες, όσα και τα καναλια που τους προβάλλουν, και μια ομάδα αστυνομικών να περιφρουρεί τον παράλογο βηματισμό τους...
φανταστείτε την εικόνα
Αυτοι και οι αστυνομικοί μόνο
σε μια πολη άδεια με αφίσες όπως τις περιπτώσεις πενθους που να τους διαμηνύουν ότι βυθιζουν την πόλη στο σκοταδι.
μια πόλη κλειστή, συμβολικά, γιατι δεν τους θέλει!
μια μαυρη κορδέλα σε καθε πόρτα - μια μαυρη σημαία για καθε μπαλκόνι,
ως αντικατοπτρισμος τους φρικτού εαυτου τους
μια πλάτη γυρισμένη στο φρικτό προσωπό τους
Μαύρο στο μαυρο τους...
Πίσω τους ένα ολόκληρο συμπλεγμα διαφορετικών συμφερόντων, ευθυγραμμίζει ομάδες, ατομα και αντιλήψεις για να μπορεί εύκολα να τις κατευθύνει ανάλογα την περιπτωση.
Φανερωμένη, Μακαρίου, Λάρνακα, Μαχαιράς, Λήδρας κ.ο.κ
Μια μηχανή-πασπαρτου, σπέρνει την ανασφάλεια και τον φόβο, σε περιοχές "υπο αναπτυξη" που βαπτίζονται "υποβαθμισμένες"!
Δεν ξερω για σας, αλλά για μένα η μόνη κινηση που έχει νόημα αυτή η στιγμή, είναι να αδειάσει η παλιά πόλη, να κλείσουν τα μαγαζιά, να φυγουν οι θαμώνες των καφέ γύρω απο τη Φανερωμένη και να τους αφήσουμε μονους τους με 3 καμερες να παρελάσουν...
3 κάμερες, όσα και τα καναλια που τους προβάλλουν, και μια ομάδα αστυνομικών να περιφρουρεί τον παράλογο βηματισμό τους...
φανταστείτε την εικόνα
Αυτοι και οι αστυνομικοί μόνο
σε μια πολη άδεια με αφίσες όπως τις περιπτώσεις πενθους που να τους διαμηνύουν ότι βυθιζουν την πόλη στο σκοταδι.
μια πόλη κλειστή, συμβολικά, γιατι δεν τους θέλει!
μια μαυρη κορδέλα σε καθε πόρτα - μια μαυρη σημαία για καθε μπαλκόνι,
ως αντικατοπτρισμος τους φρικτού εαυτου τους
μια πλάτη γυρισμένη στο φρικτό προσωπό τους
Μαύρο στο μαυρο τους...
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Τάσος Λειβαδίτης και Παμπλο Νερούντα
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
-----
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
-----
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
-----
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
-----
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
-----
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
----------
Πάμπλο Νερούντα
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
το τόξο στο φτερο του καρχαρία
πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα
το τόξο μιας άνοιξης
που θέλει να ωριμάσει
αφήνοντας τον Λίβα να χαϊδέψει το κορμί της
και μέσα στις θημωνιές τ’ Αυγούστου
να μεστώσει, προμήνυμα
ενός θανάτου φθινοπωρινού
- τη σέρνει, υγρή, σε μια κρύπτη το χειμώνα.
ενιαία χαράζεται ο χρόνος
κι οι εποχές μια σιγουριά δίνουν στη ψυχή.
τώρα που η υπερβολή ρίζωσε στις καρδιές μας
το τόξο απλώνεται στο χτες, το αυριο, το τώρα.
Το έζησες το καλοκαίρι του 89
και κάποιο άλλο καλοκαίρι
τεμνομένη έσχισες το τόξο της Αγάπης
με χαρακτηριστικά θνητά και αιώνια
και συ «Μονο η αγαπη αλλάζει τον κόσμο» λες
«κι ολα τα άλλα μια ντόπα είναι»
Έτσι καθ υπερβολήν και καθ υπέρβαση το ζω
Όπως μονάχα γνωρίζει το κορμι
Που αντάρτης γινεται
Όχημα θνητό να ονειρευεται την θεικη καταγωγή του
Χίλιες φορες εκει,
που η υπερβολή γειώνει την αγάπη...
το τόξο μιας άνοιξης
που θέλει να ωριμάσει
αφήνοντας τον Λίβα να χαϊδέψει το κορμί της
και μέσα στις θημωνιές τ’ Αυγούστου
να μεστώσει, προμήνυμα
ενός θανάτου φθινοπωρινού
- τη σέρνει, υγρή, σε μια κρύπτη το χειμώνα.
ενιαία χαράζεται ο χρόνος
κι οι εποχές μια σιγουριά δίνουν στη ψυχή.
τώρα που η υπερβολή ρίζωσε στις καρδιές μας
το τόξο απλώνεται στο χτες, το αυριο, το τώρα.
Το έζησες το καλοκαίρι του 89
και κάποιο άλλο καλοκαίρι
τεμνομένη έσχισες το τόξο της Αγάπης
με χαρακτηριστικά θνητά και αιώνια
και συ «Μονο η αγαπη αλλάζει τον κόσμο» λες
«κι ολα τα άλλα μια ντόπα είναι»
Έτσι καθ υπερβολήν και καθ υπέρβαση το ζω
Όπως μονάχα γνωρίζει το κορμι
Που αντάρτης γινεται
Όχημα θνητό να ονειρευεται την θεικη καταγωγή του
Χίλιες φορες εκει,
που η υπερβολή γειώνει την αγάπη...
Σάββατο 2 Απριλίου 2011
Εδω Λιλιπούπολη - Ρόζα Ροζαλία (Λένα Πλάτωνος)
Το «Εδώ Λιλιπούπολη» ήταν μια παιδική ραδιοφωνική σειρά που ξεκίνησε το 1976 και διήρκησε μέχρι το 1980. Η σειρά ακουγόταν στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, το οποίο ήταν την περίοδο εκείνη υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι. Η εκπομπή θεωρείται στις μέρες μας «θρυλική», τόσο για την πρωτοτυπία και την ποιότητά της, όσο και για την επίδραση της στη γενικότερη περίοδο.
Το 1975 ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ανάμεσα στα σχέδιά του ήταν η δημιουργία μιας παιδικής εκπομπής, την δημιουργία της οποίας ανέθεσε στη προσωπική του φίλη Ρεγγίνα Καπετανάκη. Η τελευταία, με τη βοήθεια της παιδοψυχολόγου Ελένης Βλάχου, κατασκεύασαν ένα αρχικό πλάνο του κόσμου της «Λιλιπούπολης», τον οποίο οργάνωσαν και παρουσίασαν στον Χατζιδάκι. Ο Χατζιδάκις ενθουσιάστηκε με την ιδέα και έδωσε την άδεια και την προστασία του στη νέα σειρά, που ξεκίνησε να εκπέμπει το 1976. Η εκπομπή, η οποία ήταν καθημερινή, ήταν μουσικά επενδυμένη με τραγούδια ευρηματικότατων στίχων. Η Μαριανίνα Κριεζή ήταν η στιχουργός των τραγουδιών και μια σειρά νέων καλλιτεχνών Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός και Νίκος Χριστοδούλου συνέθεταν τις μουσικές, τα οποία τραγουδούσαν οι Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Αντώνης Κοντογεωργίου και Νένα Βενετσάνου.
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
sms μεταξύ δυο φίλων
- δεν ακουσα για τη Λιβυη εδω σην ερημια, τι γίνεται;
- Antepithesi kantafi. Epidromi Ditikon. Antidrasi enantion epitheseon Rosias. Mallon nekros o gios Kantafi. Suda kai Akrotiri an kai to krivoun sumetehoun.
- Οι Κινεζοι, κάνουν τον Κινέζο?
- Mallon kalliergoun rizi gia na to poulisoun ston OHE na stilei anthropistiki voithia.
- Εσυ να τ ακους αυτά που ακόμα ελπίζεις..
- Pistevo tous filous mu kai osous agapo
- Πως είσαι;
- Ζω μια Νεα Σεληνη και εναν ηλιο ζωοδότη
- Antepithesi kantafi. Epidromi Ditikon. Antidrasi enantion epitheseon Rosias. Mallon nekros o gios Kantafi. Suda kai Akrotiri an kai to krivoun sumetehoun.
- Οι Κινεζοι, κάνουν τον Κινέζο?
- Mallon kalliergoun rizi gia na to poulisoun ston OHE na stilei anthropistiki voithia.
- Εσυ να τ ακους αυτά που ακόμα ελπίζεις..
- Pistevo tous filous mu kai osous agapo
- Πως είσαι;
- Ζω μια Νεα Σεληνη και εναν ηλιο ζωοδότη
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Προς Βουλευτές Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Τα παιδιά μεγαλώνουν.
Το δελτίο τύπου του ΚΥΠΕ, στις 15 Μαρτίου παρουσίασε τις δηλώσεις των μελών της Επιτροπής Ανθρωπινών Δικαιωμάτων μετά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIG) που κατέδειξε μέσα από ένα δείγμα 1000 παιδιών 12-18 χρόνων παγκύπρια, ότι 20% έτυχαν σωματικής κακοποίησης από γονείς και 9,9% κακοποιήθηκαν σεξουαλικά.
Δεν διάβασα ακόμα την έρευνα και δεν γνωρίζω τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε αλλά χάρηκα που το MIG, μέσα από ένα δείγμα 1000 ατόμων, έκανε μια έρευνα που τουλάχιστον δύσκολα θα μπορέσει να αμφισβητήσει κανείς.
Διάβασα τις δηλώσεις των βουλευτών της Επιτροπής. Οι ίδιοι βουλευτές που αμφισβητούσαν το 10% της χαρτογράφησης που είχε κάνει το Κέντρο Απανέμι το 2006-7 με απόλυτα συντηρητικό τρόπο ως προς τις εκτιμήσεις του ποσοστού κακοποίησης ανηλίκων, οι ίδιοι που είχαν τότε αμφισβητήσει ακόμα και τη μεθοδολογία του Κέντρου αν και είχαν προσκληθεί στην Ημερίδα της Ειδικού Συμβούλου για την Βια στην Οικογένεια του Συμβουλίου της Ευρώπης που είχε διοργανώσει το Απανέμι στην Κύπρο, οι ίδιοι μιλούν σήμερα λες και δεν ήξεραν! Λες και είναι η πρώτη φορά που το άκουγαν!
Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί χρειάστηκαν οι βουλευτές μας 5 ολόκληρα χρόνια για να κάνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!
Κανείς δεν περιμένει την αλλαγή από εσάς, ως οφείλατε. Ισως μόνο όσοι και όσες έχουν βαθιά ριζωμένη την ανάγκη επειδή ένιωσαν πως κάποιες αποφάσεις σας επηρέασαν την ζωή τους, μόνο όσοι/ες έμειναν ευάλωτοι, εκτεθειμένοι, ανυπεράσπιστοι και ξαναέζησαν το τραυμα μπορούν να την φέρουν.
Το 9.9% είναι πραγματικά παιδιά και όχι μαύρα νούμερα σε άσπρες κόλλες χαρτιού και για εκείνα είναι απόλυτα προσωπικό ζήτημα. Κι όπως κάθε παιδί μεγαλώνει, έτσι κι αυτά. Μπορεί να στερήθηκαν μια ευκαιρία στην ίαση, στην απόδοση δικαιοσύνης και την αποκατάσταση ως οφείλατε να προσφέρετε, αλλά μπορούν ακόμα να την διεκδικήσουν για τον εαυτό και το μέλλον των υπολοίπων.
Ας είναι το 9.9% που θα σας καταλάβει πριν τον Μάιο 2011!
Τζούλια Καλημέρη
Κέντρο Στήριξης Γυναικών Απανέμι.
Δεν διάβασα ακόμα την έρευνα και δεν γνωρίζω τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε αλλά χάρηκα που το MIG, μέσα από ένα δείγμα 1000 ατόμων, έκανε μια έρευνα που τουλάχιστον δύσκολα θα μπορέσει να αμφισβητήσει κανείς.
Διάβασα τις δηλώσεις των βουλευτών της Επιτροπής. Οι ίδιοι βουλευτές που αμφισβητούσαν το 10% της χαρτογράφησης που είχε κάνει το Κέντρο Απανέμι το 2006-7 με απόλυτα συντηρητικό τρόπο ως προς τις εκτιμήσεις του ποσοστού κακοποίησης ανηλίκων, οι ίδιοι που είχαν τότε αμφισβητήσει ακόμα και τη μεθοδολογία του Κέντρου αν και είχαν προσκληθεί στην Ημερίδα της Ειδικού Συμβούλου για την Βια στην Οικογένεια του Συμβουλίου της Ευρώπης που είχε διοργανώσει το Απανέμι στην Κύπρο, οι ίδιοι μιλούν σήμερα λες και δεν ήξεραν! Λες και είναι η πρώτη φορά που το άκουγαν!
Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί χρειάστηκαν οι βουλευτές μας 5 ολόκληρα χρόνια για να κάνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!
Κανείς δεν περιμένει την αλλαγή από εσάς, ως οφείλατε. Ισως μόνο όσοι και όσες έχουν βαθιά ριζωμένη την ανάγκη επειδή ένιωσαν πως κάποιες αποφάσεις σας επηρέασαν την ζωή τους, μόνο όσοι/ες έμειναν ευάλωτοι, εκτεθειμένοι, ανυπεράσπιστοι και ξαναέζησαν το τραυμα μπορούν να την φέρουν.
Το 9.9% είναι πραγματικά παιδιά και όχι μαύρα νούμερα σε άσπρες κόλλες χαρτιού και για εκείνα είναι απόλυτα προσωπικό ζήτημα. Κι όπως κάθε παιδί μεγαλώνει, έτσι κι αυτά. Μπορεί να στερήθηκαν μια ευκαιρία στην ίαση, στην απόδοση δικαιοσύνης και την αποκατάσταση ως οφείλατε να προσφέρετε, αλλά μπορούν ακόμα να την διεκδικήσουν για τον εαυτό και το μέλλον των υπολοίπων.
Ας είναι το 9.9% που θα σας καταλάβει πριν τον Μάιο 2011!
Τζούλια Καλημέρη
Κέντρο Στήριξης Γυναικών Απανέμι.
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Ένα ταξίδι που δεν έγινε ποτέ
Ήταν η τελευταία αποκριά που οι παγανιστικές τελετές κορυφώθηκαν με την στάχτη του Βασιλέα των χορών. Όλα ταξίδεψαν από του χρόνου τα στενά, είτε το ξέρεις είτε όχι.
Γιατί οι διθύραμβοι ήταν ύμνοι και πολύ με τραγούδι έμοιαζαν, που ξεσπούσε εν μέσω μέθης στις τελετές αφιερωμένες στον Διόνυσο. Χόρευαν, τραγουδούσαν, και παρασύρονταν στην μέθεξη του κύκλιου χορού των σάτυρων και των μαινάδων. Άντρες και γυναίκες παραδωμένοι στο χάος τους, με τις σωματικές τους διαστάσεις οριακά κατανοητές. Και όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως στο χώρο που όριζε η ορχήστρα, η κυκλική τροχιά της.
Και αν συνυπολογίσει κανείς την γένεση του αρχαίου δράματος θα συλλάβει το μέγεθος των δρώμενων. Να τι εννοώ. Ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του κόσμου που απομακρύνθηκε από τον κύκλιο χορό της ορχήστρας, και συνομίλησε με τους αιώνιους έφηβους του Χορού, ήταν ο Θέσπης. Διαλέγεται λοιπόν. Είναι ο πρώτος ηθοποιός στην ιστορία του αρχαίου Δράματος. Έκεινη ακριβώς την στιγμή γίνεται η σύλληψις του Πολιτισμού μας. Είναι μια μαγική στιγμή. Είναι η αρχή του κόσμου μας. Του μέχρι τώρα γνωστού μας κόσμου. Και ξεκινά με την συνείδηση του Κόσμου. Από το χάος στο φως. Από το σωματικό ορυμαγδό των εφήβων, στην Σύλληψιν.
Είναι λοιπόν ο πυρήνας της Ζωής τα δρώμενα τούτα. Είναι τα δομικά της στοιχεία εγγεραμμένα σε τούτη την τελετή των σωμάτων. Γιατί η ζωή προϋπάρχει του πολιτισμού. Και γιατί η ζωή ενυπάρχει σε κάθε πολιτισμό.
Για τούτο μόνο αξίζει να το ζει κανείς, ακόμα και στις παρυφές των εξάρσεων των γιορτών αυτών. Για να γίνει έστω και συμβολικά ένα ταξίδι στα άδυτα. Στο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης και κατόπιν στο καταφύγιο της συνείδησης. Ένα ταξίδι που δεν χιλιομετρήθηκε ποτέ. Που ίσως να μην έγινε ποτέ, γιατί μαρτυρίες και αξιόπιστες πηγές δεν έχω.
Eίναι Τραγική η φύση μας, είτε το ξέρεις είτε όχι.
Χρήστος Φιλίππου
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
Ειναι επιτέλους καιρός η Κύπρος να επικυρώσει τη Συμβαση Lanzarote
«Τα περισσότερα παιδιά-θύματα δεν καταγγέλλουν τη σεξουαλική βία επειδή αισθάνονται φόβο, ντροπή και ενοχή, ή απλά επειδή δεν ξέρουν σε ποιον να απευθυνθούν. Ακόμα και οι ενήλικες, όταν υποψιάζονται ότι υπάρχει σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου, ενδεχομένως να αποτύχουν να το καταγγείλουν μη γνωρίζοντας τι να που ή κάνουν. Από το 1990, το φαινόμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών κυριαρχεί στη διεθνή ατζέντα. Μελέτη του 2006 για τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ που αφορά στη βία κατά των παιδιών διαχώρισε και όρισε τη σεξουαλική βία, και παρουσίασε ταυτόχρονα αρκετές άλλες μορφές βίας κατά των παιδιών. Εκεί, διατυπώθηκε μια σειρά συστάσεων για διεθνή και εθνική δράση. Η Σύμβαση Lanzarote είναι η πρώτη διεθνής σύμβαση για την αντιμετώπιση όλων των μορφών σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών με προμετωπίδα της την προσέγγιση των τεσσάρων "Π": η πρόληψη της βίας, η προστασία των παιδιών θυμάτων, η δίωξη [prosecution] των δραστών, και η συμμετοχή [participation] των παιδιών "
Κα Maud de Boer-Buquicchio
Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης
Ο Οργανισμός «HFC “Hope For Children” UNCRC Policy Center» ενθαρρύνει τους Κύπριους και Κύπριες πολίτες να υπογράψουν την αίτηση αυτή, η οποία προτρέπει την κυβέρνηση να επικυρώσει τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης (Σύμβαση Lanzarote), η οποία υπεγράφη στις 25 Οκτωβρίου 2007 από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης επιδεικνύουν την αρχική υποστήριξή τους προς μια σύμβαση με την υπογραφή τους, αλλά είναι μόνο μετά την επίσημη επικύρωση της σύμβασης που μια χώρα αναλαμβάνει την υποχρέωση να διασφαλίσει την εφαρμογή του περιεχομένου της με τη δημιουργία αντίστοιχης νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο. Η Κύπρος δεν έχει ακόμη επικυρώσει τη Σύμβαση Lanzarote, και είναι υψίστης σημασίας να το πράξει και να εναρμονιστεί με τα πρότυπα της ΕΕ για την προστασία των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Η σεξουαλική εκμετάλλευση αποτελεί μια φοβερή και βαθιά τραυματική εμπειρία και τα θύματά της υποφέρουν σιωπηλά. Είναι καθήκον της Κυπριακής Δημοκρατίας να θέσει ένα τέλος σε αυτήν και το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η επικύρωση της Σύμβασης Lanzarote.
Τώρα είναι η στιγμή να αναλάβετε δράση
Παρακαλώ υπογράψτε την αίτηση.
http://www.ipetitions.com/petition/hfc-coe/
Κα Maud de Boer-Buquicchio
Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης
Ο Οργανισμός «HFC “Hope For Children” UNCRC Policy Center» ενθαρρύνει τους Κύπριους και Κύπριες πολίτες να υπογράψουν την αίτηση αυτή, η οποία προτρέπει την κυβέρνηση να επικυρώσει τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης (Σύμβαση Lanzarote), η οποία υπεγράφη στις 25 Οκτωβρίου 2007 από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης επιδεικνύουν την αρχική υποστήριξή τους προς μια σύμβαση με την υπογραφή τους, αλλά είναι μόνο μετά την επίσημη επικύρωση της σύμβασης που μια χώρα αναλαμβάνει την υποχρέωση να διασφαλίσει την εφαρμογή του περιεχομένου της με τη δημιουργία αντίστοιχης νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο. Η Κύπρος δεν έχει ακόμη επικυρώσει τη Σύμβαση Lanzarote, και είναι υψίστης σημασίας να το πράξει και να εναρμονιστεί με τα πρότυπα της ΕΕ για την προστασία των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Η σεξουαλική εκμετάλλευση αποτελεί μια φοβερή και βαθιά τραυματική εμπειρία και τα θύματά της υποφέρουν σιωπηλά. Είναι καθήκον της Κυπριακής Δημοκρατίας να θέσει ένα τέλος σε αυτήν και το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η επικύρωση της Σύμβασης Lanzarote.
Τώρα είναι η στιγμή να αναλάβετε δράση
Παρακαλώ υπογράψτε την αίτηση.
http://www.ipetitions.com/petition/hfc-coe/
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
γράμμα της Fee Marie Meyer
γράμμα της Fee Marie Meyer
Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γιʼ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημα μου για δικηγόρο.
Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι (με λιγοστές αλλά σημαντικές εξαιρέσεις) είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απʼ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…
Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γιʼ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
...Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής...
Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!
Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς. Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!
Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.
Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.
Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.
Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.
Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.
Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.
Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.
Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο. Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.
Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.
Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.
Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.
Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας
Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.
Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.
Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό....Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα... ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ...
Fee Marie Meyer
Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γιʼ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημα μου για δικηγόρο.
Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι (με λιγοστές αλλά σημαντικές εξαιρέσεις) είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απʼ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…
Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γιʼ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
...Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής...
Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!
Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς. Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!
Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.
Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.
Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.
Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.
Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.
Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.
Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.
Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο. Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.
Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.
Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.
Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.
Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας
Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.
Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.
Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό....Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα... ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ...
Fee Marie Meyer
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)