Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
Τρια μέρη σε μια γραμμή
Σμαράγδι σου ΄φερα Άρτεμις
- δυο σκουλαρίκια πράσινα,
αλήθειες να μου πεις.
Θυμίαμα από αγριόπευκο
που τώρα «καθεδρικό» το λένε.
Όλα τα άλλαξαν – μα όχι εσένα...
Την πράσινη πέτρα αναζητώ ξανά
δε ξέρω αν θα μου το συγχωρήσεις
τότε που την άφησα να τη αγγίξουν άλλοι
να τη λεηλατήσουν.
Αντάξιά του δεν ήμουν τότε, αλλά εκείνο
ανεξίτηλο σημάδι άφησε για πάντα..
Το ένιωσα, το είδα, το έγραψα με χίλιους τρόπους
Ο,τι κι αν αποφασίσεις ευτυχής είμαι που μπόρεσα
έστω για λίγο.
...
Ανθρώπους που δεν άγγιξε ο Μεσαίωνας ήθελα να βρω και βρήκα
Την αντανάκλαση τού σμαραγδιού σου εκτιμώ
Το πέλμα της αναχωρήτριας φάνηκε στο σκοτάδι
Φτάνω κάθε φορά που φεύγω
Βρίσκω κάθε φορά που χάνω
Μπορώ κάθε φορά που «απραγώ»
(μπορώ κάθε φορά που αιμορραγώ) – δεν μπορώ να αποφασίσω
...
Απέφυγα τα Μετέωρα προτίμησα την υγρή αγκαλιά σου
Απέφυγα την πρόσκληση του φίλου...
Εδώ στη Δύση, η ανατολή είναι πέρα απ’ το βουνό
Ταξίδι θαλασσινό πολύωρο, για μια ακόμα ανατολή Ιονίου
...
Η πρώτη σκέψη της ημέρας:
Αν θα σας συναντήσω έχω δυο λόγια να σας πω
Θέλω να σας κοιτώ στα μάτια όταν μιλήσω
Θέλω να μη τρομάξουμε με ό,τι θα πω
Θέλω να το αντέξουμε αλλά καθόλου δεν το ελέγχω
Κι αυτό που θέλω δεν τολμώ λιγότερο να το σκεφτώ...
...
Μυστήριο.
Γιατί τους χωρισμούς τους ακολουθώ κοιτώντας τους πάντοτε μες τα μάτια;
...
Τόσα χιλιόμετρα, τόσες ψυχές
Στο τέλος ένα τόσο δα βήμα κάναμε
κι ήτανε μεγάλο...
***
Στο αερόδρομιο μια αινιγματική κόρη
κρατάει την μικρή άρκτο που χαμογελά.
Πριν 25 αιώνες στεκόταν στον ναό σου
κάποτε μου είπες ότι όταν με τις ψυχές μιλώ
δευτερα πρόσωπα εμφανίζονται στο προσωπό μου
μια εσκιμώα γερόντισσα, μια ξαθνή κόρη, μια άσπρη αρκούδα,
σαν να μου χαμογέλασες εσυ η ίδια απο ψηλά μ'ένα άλλο προσωπό σου
- δυο σκουλαρίκια πράσινα,
αλήθειες να μου πεις.
Θυμίαμα από αγριόπευκο
που τώρα «καθεδρικό» το λένε.
Όλα τα άλλαξαν – μα όχι εσένα...
Την πράσινη πέτρα αναζητώ ξανά
δε ξέρω αν θα μου το συγχωρήσεις
τότε που την άφησα να τη αγγίξουν άλλοι
να τη λεηλατήσουν.
Αντάξιά του δεν ήμουν τότε, αλλά εκείνο
ανεξίτηλο σημάδι άφησε για πάντα..
Το ένιωσα, το είδα, το έγραψα με χίλιους τρόπους
Ο,τι κι αν αποφασίσεις ευτυχής είμαι που μπόρεσα
έστω για λίγο.
...
Ανθρώπους που δεν άγγιξε ο Μεσαίωνας ήθελα να βρω και βρήκα
Την αντανάκλαση τού σμαραγδιού σου εκτιμώ
Το πέλμα της αναχωρήτριας φάνηκε στο σκοτάδι
Φτάνω κάθε φορά που φεύγω
Βρίσκω κάθε φορά που χάνω
Μπορώ κάθε φορά που «απραγώ»
(μπορώ κάθε φορά που αιμορραγώ) – δεν μπορώ να αποφασίσω
...
Απέφυγα τα Μετέωρα προτίμησα την υγρή αγκαλιά σου
Απέφυγα την πρόσκληση του φίλου...
Εδώ στη Δύση, η ανατολή είναι πέρα απ’ το βουνό
Ταξίδι θαλασσινό πολύωρο, για μια ακόμα ανατολή Ιονίου
...
Η πρώτη σκέψη της ημέρας:
Αν θα σας συναντήσω έχω δυο λόγια να σας πω
Θέλω να σας κοιτώ στα μάτια όταν μιλήσω
Θέλω να μη τρομάξουμε με ό,τι θα πω
Θέλω να το αντέξουμε αλλά καθόλου δεν το ελέγχω
Κι αυτό που θέλω δεν τολμώ λιγότερο να το σκεφτώ...
...
Μυστήριο.
Γιατί τους χωρισμούς τους ακολουθώ κοιτώντας τους πάντοτε μες τα μάτια;
...
Τόσα χιλιόμετρα, τόσες ψυχές
Στο τέλος ένα τόσο δα βήμα κάναμε
κι ήτανε μεγάλο...
***
Στο αερόδρομιο μια αινιγματική κόρη
κρατάει την μικρή άρκτο που χαμογελά.
Πριν 25 αιώνες στεκόταν στον ναό σου
κάποτε μου είπες ότι όταν με τις ψυχές μιλώ
δευτερα πρόσωπα εμφανίζονται στο προσωπό μου
μια εσκιμώα γερόντισσα, μια ξαθνή κόρη, μια άσπρη αρκούδα,
σαν να μου χαμογέλασες εσυ η ίδια απο ψηλά μ'ένα άλλο προσωπό σου
Τρίτη 26 Αυγούστου 2008
το ταξιδι συνεχίζεται
Ομορφες οι γυναίκες στο Γλυκή
Ο Γιωργος ένα περιβόλι
σωστό "λάβετε φάγετε"
σουβλιστό κατσίκι - σπονδή σε φίλους
5 λαοι μαζεύτηκαν γυρω απο τη φωτια
buena vista social club μάς ενωσες όλους
εκεινο το βραδυ το ονειρο δεν ειχε διπλή ερμηνεια
όλα ήταν ξεκαθαρα στο νου
στο δρομο για το νησι μου έστειλες το μηνυμα
"κάποιος είπε ότι αν φυτέψεις δεντρο, ριζώνεις.."
Φουξια βουκαμβίλια φυτεψα για να ευθυμείς
και να ριζώνει τ' ονειρο
που τον αερα καρτερά να το σκορπίσει
σε τουτο το νησί οι γυναικες δεν αιμοραγούν
"έχουν τα ροδοπεταλα τους"!
Ο Δημοκριτος χαμογελουσε διαρκως
μέχρι που αυτοτυφλώθηκε
γιατι τη γυναίκα δεν αντεχε μόνο να θωρεί
εσυ περπάτησες στην αμμουδια
γυρισες την πλάτη στο κύμα
πόσο μοιαζουν οι πλάτες με τοπία!
Ο Γιωργος ένα περιβόλι
σωστό "λάβετε φάγετε"
σουβλιστό κατσίκι - σπονδή σε φίλους
5 λαοι μαζεύτηκαν γυρω απο τη φωτια
buena vista social club μάς ενωσες όλους
εκεινο το βραδυ το ονειρο δεν ειχε διπλή ερμηνεια
όλα ήταν ξεκαθαρα στο νου
στο δρομο για το νησι μου έστειλες το μηνυμα
"κάποιος είπε ότι αν φυτέψεις δεντρο, ριζώνεις.."
Φουξια βουκαμβίλια φυτεψα για να ευθυμείς
και να ριζώνει τ' ονειρο
που τον αερα καρτερά να το σκορπίσει
σε τουτο το νησί οι γυναικες δεν αιμοραγούν
"έχουν τα ροδοπεταλα τους"!
Ο Δημοκριτος χαμογελουσε διαρκως
μέχρι που αυτοτυφλώθηκε
γιατι τη γυναίκα δεν αντεχε μόνο να θωρεί
εσυ περπάτησες στην αμμουδια
γυρισες την πλάτη στο κύμα
πόσο μοιαζουν οι πλάτες με τοπία!
Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008
σημειωσεις ταξιδιου
το χέρι λύθηκε
κανει γραμμες καμπυλες
υπακουει στο μάτι
καλωσόρισες χάρισμα
σε είχα αναγκη τόση
"τριανταφυλλο
του αοράτου κάλλους
ακάληπτο"
Νεκρομαντείο Αχέροντα
οι αιώνες δεν έσβησαν
τη δύναμή σου
τα ψυχοσάββατα οι γυναίκες
στελνουν δεήσεις και ευχές
με τις ψυχές
για να μεσολαβήσουν
απόψε δεκάδες ψυχές χορεύουν
γυρω απο τη λάμπα
πολυφωνικά γυναικεια συγκροτηματα της Ηπείρου,
το συναισθημα που δονεί τις μικροχορδές,
το σωμα που γινεται μουσικό όργανο,
οι ψυχές που συντονιζονται.
σε θυμηθηκα Πελαγια μου...
μεγαλο βαρος να το σηκωνεις μονη σου
μονοχορδο οργανο χωρίς δοξάρι
Στον βουβοποταμο τα νερα κυλουν σιωπηλά
κρυσταλοι ακουαμαρίνας τα νερα του
ποταμι η ζωή κυλά στο αίμα
- "διεθνιστρια" με αποκάλεσες και γελάσαμε
Πολύ ομιλητικό ποτάμι ο Βουβοποταμος!
κανει γραμμες καμπυλες
υπακουει στο μάτι
καλωσόρισες χάρισμα
σε είχα αναγκη τόση
"τριανταφυλλο
του αοράτου κάλλους
ακάληπτο"
Νεκρομαντείο Αχέροντα
οι αιώνες δεν έσβησαν
τη δύναμή σου
τα ψυχοσάββατα οι γυναίκες
στελνουν δεήσεις και ευχές
με τις ψυχές
για να μεσολαβήσουν
απόψε δεκάδες ψυχές χορεύουν
γυρω απο τη λάμπα
πολυφωνικά γυναικεια συγκροτηματα της Ηπείρου,
το συναισθημα που δονεί τις μικροχορδές,
το σωμα που γινεται μουσικό όργανο,
οι ψυχές που συντονιζονται.
σε θυμηθηκα Πελαγια μου...
μεγαλο βαρος να το σηκωνεις μονη σου
μονοχορδο οργανο χωρίς δοξάρι
Στον βουβοποταμο τα νερα κυλουν σιωπηλά
κρυσταλοι ακουαμαρίνας τα νερα του
ποταμι η ζωή κυλά στο αίμα
- "διεθνιστρια" με αποκάλεσες και γελάσαμε
Πολύ ομιλητικό ποτάμι ο Βουβοποταμος!
Τρίτη 19 Αυγούστου 2008
Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008
Κυριακή 17 Αυγούστου 2008
Σάββατο 16 Αυγούστου 2008
Οι νάνοι αναχώρησαν ήδη .. θα ακολουθησω σε 3 μέρες
τους έστειλα πρώτους εκείνους γιατι δεν υπαρχει σαφής προορισμός..
περιμενω τις πρωτες φωτογραφίες τους και θα αναχωρήσω
θα σας τις στέλνω και σας..
εκεινες που μπορώ και εκεινες που οι νανοι θα αφήσουν να μοιραστώ μαζί σας
Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008
ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (5)
Η Μαρία ανέβηκε τα σκαλιά κρυμμένη πίσω από τη λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας.
Απλώσαμε τα χέρια για χειραψία όταν μου έδωσε το δικό της ίσα που με άγγιξε στις άκρες των δακτύλων μου. Ένιωσα ένα απειροελάχιστο ίχνος εαυτής να διαπερνά την επαφή και ούτε ίχνος εμπιστοσύνης.
Η λειτουργός έφυγε και ξεκινήσαμε την κουβέντα σε σπαστά αγγλικά. Ήταν νευρική και καθόταν στην άκρη της καρέκλας, κοιτώντας δεξιά αριστερά με μεγάλη ταχύτητα, που και που την τάραζε ένας ήχος από το δρόμο, ή το διπλάνο δωμάτιο.
(μικρό απόσπασμα από τη συνομιλία)
«Μαρία , δεν είμαι αστυνομία, ούτε έχω τίποτα να κάνω με την κυβέρνηση. Βοηθούμε γυναίκες αν θέλουν και εκείνες. Θα σου λέω μόνο αλήθεια, θα σου λέω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι και τι ακριβώς. Θα σου λέω αλλά εσύ θα αποφασίσεις, δεν θα κάνω κάτι που δε θες, δεν θα πω κάτι από ο,τι μου πεις...»
«Καταλαβαίνεις Μαρία;»
Έκατσε λίγο πιο μέσα στην καρέκλα...
Μου έγνεψε ναι, άρχισε να με κοιτά ευθεία στο πρόσωπο. Κάποτε χαμήλωνε το κεφάλι και έπαιζε με τα κουμπιά της...
Μιλήσαμε για πολλά... Σιγά-σιγά η Μαρία ανοίχτηκε, μιλήσαμε ελληνικά – ήταν Ελλάδα πριν την Κύπρο. Είχε πάει Ελλάδα πολλές φορές. Ενθουσιάστηκε ότι ήξερα μια από τις γειτονίες που δούλευε προηγουμένως. Είπαμε για την Τσεχία, τη Φιλανδία, το Βέλγιο, είχε πάει και Ισραήλ εκεί δεν της άρεσε καθόλου. Ήταν κλεισμένες σε ένα υπόγειο και έτρωγαν ξύλο από το πρωί μέχρι την νύχτα
«Μαρία έχεις παιδί;»
«Πως το ξέρεις;» μου είπε
«Είμαι μάγισσα» της έκλεισα το μάτι και χαμογελάσαμε και οι δύο.
«Κανείς δεν μου το είπε Μαρία αλλά σκέφτηκα ότι ίσως κάποιον βοηθάς πίσω στην πατρίδα»
«Ο γιος μου είναι 9 χρονών. Όμορφος. Πολύ όμορφος. Με περιμένει να του πάρω δώρα. Δεν ξέρει τι δουλειά κάνω, αλλά μεγαλώνει. Θα καταλάβει. Πολλές γυναίκες φεύγουν από τη πόλη μου. Όλοι ξέρουν που πάνε»
«Στην Κύπρο ήξερες τι θα έκανες Μαρία;»
«Ναι ήξερα»
«Ωραία, άσε με να σου πω τι μπορείς να κάνεις τώρα...»
«Όχι άσε με να σου πω εγώ πρώτα...» - «Κοκαΐνη, μου έδιναν κοκαΐνη για να fuck με πολλούς. Εδώ πήρα κοκαΐνη – ποτέ πριν κοκαΐνη. Μου την έδιναν κάθε βράδυ»
«με πόσους πήγαινες κάθε βράδυ Μαρία;»
«συνήθως 2-3 αλλά τα Σάββατα με πολλούς, δεν ξέρω πόσους, καμιά φορά «παρτούζα» you know»
“yes I know..” «Πόσα σου έδιναν για τον καθένα Maria;»
«10 λίρες – εκείνοι έδιναν 30 του «μάστρου» αλλά εγώ 10» «Κάθε φορά, 10 λίρες, fuck κάποτε πιο πολλά» «Χρωστάω πολλά, 1000 λίρες χρωστάω, και τα εισιτήρια μου.» Δεν με πλήρωσε ακόμα, τα κρατά. To pay him back”
Μικρός ο τόπος και λίγες οι υποθέσεις που οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη.
Αλλά τελειώνοντας ας πούμε κι αυτό...
Η Μαρία μετά από δυο ώρες μαζί μου έδωσε πρώτη το χέρι. Η παλάμη της ακούμπισε τη δική μου...ένιωσα τον έλεγχο να επιστρέφει σιγά-σιγά, κρατώντας τον αγκώνα του χεριού της δυνατά και λέγοντας σε μένα και εκείνη: «είναι η αρχή αλλά θα ακολουθήσω»
Έφυγε για την πατρίδα της αν και είχαμε καταφέρει να έχει άλλη άδεια εργασίας στην Κύπρο (νομίζω από τις ελάχιστες που δόθηκαν ποτέ)
Η ιστορία γράφεται για εκείνους και εκείνες που πιστεύουν ότι «όλες ξέρουν γιατί ήρθαν εδώ»
Αναρωτιέμαι :
- Ξέρουν και ότι δεν θα τις βλέπει γιατρός;
- Ξέρουν ότι στην Κύπρο είναι παράνομο;
- Ξέρουν ότι θα πουν ψέματα για να καλύψουν τον μάστρο;
- Ξέρουν ότι τα προφυλακτικά δεν χρησιμοποιούνται από τους ομορφονιούς μας;
- Ξέρουν ότι θα τους πάρουν τα ταξιδιωτικά έγγραφα και δεν έχουν επιλογή να φύγουν νωρίτερα παρά μόνο αν το καταγγείλουν;
- Ξέρουν ότι ο μάστρος θα παίρνει 30 και εκείνες 10;
- Ξέρουν ότι ο μισθός στο συμβόλαιο δεν είναι ποτέ ο μισθός που παίρνουν;
- Ξέρουν ότι κάποιες θα πάρουν κοκαΐνη με τη βια;
- Ξέρουν ότι θα είναι κλεισμένες από 3-6 μήνες σε ένα διαμέρισμα με άλλες 5-10 γυναίκες;
- Ξέρουν ότι τα νερά της αποχέτευσης στα καμπαρέ της Λάρνακας ξεβράζονται στην είσοδο του μαγαζιού;
- Ξέρουν ότι τα σεντόνια τους δεν πλένονται;
- Ξέρουν ότι μετά από 6 μήνες χάνουν την αίσθηση του προσανατολισμού;
- Ξέρουν ότι ελάχιστα μπορούν να επικοινωνούν με τους δικούς τους;
- Ξέρουν ότι δεν έχουν ταχυδρομική διεύθυνση να λάβουν ένα γράμμα;
Απλώσαμε τα χέρια για χειραψία όταν μου έδωσε το δικό της ίσα που με άγγιξε στις άκρες των δακτύλων μου. Ένιωσα ένα απειροελάχιστο ίχνος εαυτής να διαπερνά την επαφή και ούτε ίχνος εμπιστοσύνης.
Η λειτουργός έφυγε και ξεκινήσαμε την κουβέντα σε σπαστά αγγλικά. Ήταν νευρική και καθόταν στην άκρη της καρέκλας, κοιτώντας δεξιά αριστερά με μεγάλη ταχύτητα, που και που την τάραζε ένας ήχος από το δρόμο, ή το διπλάνο δωμάτιο.
(μικρό απόσπασμα από τη συνομιλία)
«Μαρία , δεν είμαι αστυνομία, ούτε έχω τίποτα να κάνω με την κυβέρνηση. Βοηθούμε γυναίκες αν θέλουν και εκείνες. Θα σου λέω μόνο αλήθεια, θα σου λέω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι και τι ακριβώς. Θα σου λέω αλλά εσύ θα αποφασίσεις, δεν θα κάνω κάτι που δε θες, δεν θα πω κάτι από ο,τι μου πεις...»
«Καταλαβαίνεις Μαρία;»
Έκατσε λίγο πιο μέσα στην καρέκλα...
Μου έγνεψε ναι, άρχισε να με κοιτά ευθεία στο πρόσωπο. Κάποτε χαμήλωνε το κεφάλι και έπαιζε με τα κουμπιά της...
Μιλήσαμε για πολλά... Σιγά-σιγά η Μαρία ανοίχτηκε, μιλήσαμε ελληνικά – ήταν Ελλάδα πριν την Κύπρο. Είχε πάει Ελλάδα πολλές φορές. Ενθουσιάστηκε ότι ήξερα μια από τις γειτονίες που δούλευε προηγουμένως. Είπαμε για την Τσεχία, τη Φιλανδία, το Βέλγιο, είχε πάει και Ισραήλ εκεί δεν της άρεσε καθόλου. Ήταν κλεισμένες σε ένα υπόγειο και έτρωγαν ξύλο από το πρωί μέχρι την νύχτα
«Μαρία έχεις παιδί;»
«Πως το ξέρεις;» μου είπε
«Είμαι μάγισσα» της έκλεισα το μάτι και χαμογελάσαμε και οι δύο.
«Κανείς δεν μου το είπε Μαρία αλλά σκέφτηκα ότι ίσως κάποιον βοηθάς πίσω στην πατρίδα»
«Ο γιος μου είναι 9 χρονών. Όμορφος. Πολύ όμορφος. Με περιμένει να του πάρω δώρα. Δεν ξέρει τι δουλειά κάνω, αλλά μεγαλώνει. Θα καταλάβει. Πολλές γυναίκες φεύγουν από τη πόλη μου. Όλοι ξέρουν που πάνε»
«Στην Κύπρο ήξερες τι θα έκανες Μαρία;»
«Ναι ήξερα»
«Ωραία, άσε με να σου πω τι μπορείς να κάνεις τώρα...»
«Όχι άσε με να σου πω εγώ πρώτα...» - «Κοκαΐνη, μου έδιναν κοκαΐνη για να fuck με πολλούς. Εδώ πήρα κοκαΐνη – ποτέ πριν κοκαΐνη. Μου την έδιναν κάθε βράδυ»
«με πόσους πήγαινες κάθε βράδυ Μαρία;»
«συνήθως 2-3 αλλά τα Σάββατα με πολλούς, δεν ξέρω πόσους, καμιά φορά «παρτούζα» you know»
“yes I know..” «Πόσα σου έδιναν για τον καθένα Maria;»
«10 λίρες – εκείνοι έδιναν 30 του «μάστρου» αλλά εγώ 10» «Κάθε φορά, 10 λίρες, fuck κάποτε πιο πολλά» «Χρωστάω πολλά, 1000 λίρες χρωστάω, και τα εισιτήρια μου.» Δεν με πλήρωσε ακόμα, τα κρατά. To pay him back”
Μικρός ο τόπος και λίγες οι υποθέσεις που οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη.
Αλλά τελειώνοντας ας πούμε κι αυτό...
Η Μαρία μετά από δυο ώρες μαζί μου έδωσε πρώτη το χέρι. Η παλάμη της ακούμπισε τη δική μου...ένιωσα τον έλεγχο να επιστρέφει σιγά-σιγά, κρατώντας τον αγκώνα του χεριού της δυνατά και λέγοντας σε μένα και εκείνη: «είναι η αρχή αλλά θα ακολουθήσω»
Έφυγε για την πατρίδα της αν και είχαμε καταφέρει να έχει άλλη άδεια εργασίας στην Κύπρο (νομίζω από τις ελάχιστες που δόθηκαν ποτέ)
Η ιστορία γράφεται για εκείνους και εκείνες που πιστεύουν ότι «όλες ξέρουν γιατί ήρθαν εδώ»
Αναρωτιέμαι :
- Ξέρουν και ότι δεν θα τις βλέπει γιατρός;
- Ξέρουν ότι στην Κύπρο είναι παράνομο;
- Ξέρουν ότι θα πουν ψέματα για να καλύψουν τον μάστρο;
- Ξέρουν ότι τα προφυλακτικά δεν χρησιμοποιούνται από τους ομορφονιούς μας;
- Ξέρουν ότι θα τους πάρουν τα ταξιδιωτικά έγγραφα και δεν έχουν επιλογή να φύγουν νωρίτερα παρά μόνο αν το καταγγείλουν;
- Ξέρουν ότι ο μάστρος θα παίρνει 30 και εκείνες 10;
- Ξέρουν ότι ο μισθός στο συμβόλαιο δεν είναι ποτέ ο μισθός που παίρνουν;
- Ξέρουν ότι κάποιες θα πάρουν κοκαΐνη με τη βια;
- Ξέρουν ότι θα είναι κλεισμένες από 3-6 μήνες σε ένα διαμέρισμα με άλλες 5-10 γυναίκες;
- Ξέρουν ότι τα νερά της αποχέτευσης στα καμπαρέ της Λάρνακας ξεβράζονται στην είσοδο του μαγαζιού;
- Ξέρουν ότι τα σεντόνια τους δεν πλένονται;
- Ξέρουν ότι μετά από 6 μήνες χάνουν την αίσθηση του προσανατολισμού;
- Ξέρουν ότι ελάχιστα μπορούν να επικοινωνούν με τους δικούς τους;
- Ξέρουν ότι δεν έχουν ταχυδρομική διεύθυνση να λάβουν ένα γράμμα;
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008
ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (4)
Είναι μόλις 29 χρονών και η ζωή της κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Άγριο ξυλοδαρμός από συμβίο μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού τους με αποτέλεσμα να σπάζει παλαιότερο ανεύρυσμα στον εγκέφαλο.
Επειδή η ταυτότητα της δεν έγινε γνωστή, πηγαίνοντας στην Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης αναρωτήθηκα αν της είχα μιλήσει προηγουμένως, αν ήταν μια από τις γυναίκες που είδα ή άκουσα τη φωνή τους.
Ο υπεύθυνος της μονάδας μπόρεσε να μου πει το όνομα της. Δεν ανακουφίστηκα που δεν ήταν γνωστή μου. Δεν είχε καμία διαφορά. Άφησα στα στοιχεία μου αν θελήσουν να με αναζητήσουν αλλά βγαίνοντας είδα δυο ψηλές γυναίκες να φεύγουν κι εκείνες.
«Είστε συγγενείς της ...» τους ρώτησα;
Κοίταξα τη μάνα της, μια πανέμορφη γυναίκα, ψηλή, με δέρμα σχεδόν διάφανο, οι κινήσεις τις αργές με μια συγκράτηση και χάρη που θα τη ζήλευαν πρίμα μπαλαρίνες.
Η αύρα της ανάβλυζε δύναμη και απίστευτη υπομονή.
Είπαμε τα τυπικά, είπαμε τι μπορούσε να γίνει...
Μετά 2 μέρες ξαναβρεθήκαμε. Η κόρη ήταν εκτός της μονάδας, η κατάσταση της όμως παρέμενε κρίσιμη. Την επισκεφτήκαμε μαζί.
Η αναπνοή μου σχεδόν κόπηκε όταν την είδα... δεν φανταζόμουν ποτέ την ομορφιά της.
Ακόμα και εκεί, η φιγούρα της σχεδόν εξωπραγματική.
«δεν είπε σε κανέναν τι περνούσε» είπε μια φίλη της
Κοίταξα τα ακροδάχτυλα της και φαντάστηκα ότι ίσως ύφαιναν ένα μοναδικό έργο τέχνης ή έπαιξαν κάποτε πιάνο όσο καμιά άλλη ποτέ.
«Δεν επικοινωνεί αλλά καταλαβαίνει» μου είπαν.
«Τι μουσική της αρέσει, να φέρουμε ένα cd-player να ακούει»
«Eχει πάει σε μουσικό σχολείο όλη της τη ζωή» μου είπαν....
Η ομορφιά δεν χρειάζεται πάντοτε καλλιέργεια για να αναγνωριστεί.
Καλλιέργεια χρειάζεται για να την αντέξουμε
Κι όσοι καταστρέφουν, σκοτώνουν, λεηλατούν, ασχημονούν ούτε ξέρω πια τι είναι....
Άγριο ξυλοδαρμός από συμβίο μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού τους με αποτέλεσμα να σπάζει παλαιότερο ανεύρυσμα στον εγκέφαλο.
Επειδή η ταυτότητα της δεν έγινε γνωστή, πηγαίνοντας στην Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης αναρωτήθηκα αν της είχα μιλήσει προηγουμένως, αν ήταν μια από τις γυναίκες που είδα ή άκουσα τη φωνή τους.
Ο υπεύθυνος της μονάδας μπόρεσε να μου πει το όνομα της. Δεν ανακουφίστηκα που δεν ήταν γνωστή μου. Δεν είχε καμία διαφορά. Άφησα στα στοιχεία μου αν θελήσουν να με αναζητήσουν αλλά βγαίνοντας είδα δυο ψηλές γυναίκες να φεύγουν κι εκείνες.
«Είστε συγγενείς της ...» τους ρώτησα;
Κοίταξα τη μάνα της, μια πανέμορφη γυναίκα, ψηλή, με δέρμα σχεδόν διάφανο, οι κινήσεις τις αργές με μια συγκράτηση και χάρη που θα τη ζήλευαν πρίμα μπαλαρίνες.
Η αύρα της ανάβλυζε δύναμη και απίστευτη υπομονή.
Είπαμε τα τυπικά, είπαμε τι μπορούσε να γίνει...
Μετά 2 μέρες ξαναβρεθήκαμε. Η κόρη ήταν εκτός της μονάδας, η κατάσταση της όμως παρέμενε κρίσιμη. Την επισκεφτήκαμε μαζί.
Η αναπνοή μου σχεδόν κόπηκε όταν την είδα... δεν φανταζόμουν ποτέ την ομορφιά της.
Ακόμα και εκεί, η φιγούρα της σχεδόν εξωπραγματική.
«δεν είπε σε κανέναν τι περνούσε» είπε μια φίλη της
Κοίταξα τα ακροδάχτυλα της και φαντάστηκα ότι ίσως ύφαιναν ένα μοναδικό έργο τέχνης ή έπαιξαν κάποτε πιάνο όσο καμιά άλλη ποτέ.
«Δεν επικοινωνεί αλλά καταλαβαίνει» μου είπαν.
«Τι μουσική της αρέσει, να φέρουμε ένα cd-player να ακούει»
«Eχει πάει σε μουσικό σχολείο όλη της τη ζωή» μου είπαν....
Η ομορφιά δεν χρειάζεται πάντοτε καλλιέργεια για να αναγνωριστεί.
Καλλιέργεια χρειάζεται για να την αντέξουμε
Κι όσοι καταστρέφουν, σκοτώνουν, λεηλατούν, ασχημονούν ούτε ξέρω πια τι είναι....
ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (3)
«Πήρε το κούσπο και άρχισε να γκρεμίζει το σπίτι που χτίσαμε»
Η κα Χ. 47 χρονών και μητέρα ανήλικων μας βρήκε κι ήταν φανερά αναστατωμένη. Την προηγούμενη νύχτα ο άντρας της με τον οποίο ήταν σε διάσταση για 1 μήνα, άρχισε να γκρεμίζει το οικογενειακό σπίτι.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δίνει έναν εξαντλητικό δικαστικό αγώνα για την κηδεμονία των παιδιών της και την περιουσία της.
Για 14 χρόνια είχε εργαστεί για να χτίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Πούλησε χωράφια και πλήρωνε το δάνειο κατοικίας. Η επιχείρηση ωστόσο και το σπίτι μετά από παρότρυνση του συζύγους της ήταν γραμμένα στο όνομα του. Όλα αυτά τα χρόνια η κα Χ. δεν γνώριζε για τη διαχείριση των οικονομικών και πολλές φορές υπέγραψε δάνεια στο όνομα του συζύγου της για επέκταση των δραστηριοτήτων χωρίς να γνωρίζει που ακριβώς επενδύοταν όλα τα λεφτά. Η οικογενειακη επιχείρηση πήγαινε καλά αλλά εκείνη δεν είχε τίποτα δικό της. Αργότερα ο συζυγος αγόραζε γη στο όνομα του. Όταν η ίδια υποψιάστηκε πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση τους και ότι πιθανόν υπάρχει άλλη σχεση με μια από τις βοηθούς του, του ζήτησε να χωρίσουν. Ο ίδιος απείλησε ότι θα τη διώξει και θα μείνει με τα παιδιά ότι «θα κηρύξω πτώχευση και θα τα γράψω όλα στην μάμα μου για να μη πάρεις πακίρα». Ένα βράδυ μετά από καβγά του ζήτησε να φύγει και τότε άρχισε να καταστρέφει. Πολλές φορές αποπειράθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της να «χωρίσει το σπίτι στα δύο» να αλλάξει τις ηλεκτρικές συνδέσεις και να αφήνει το υπόλοιπο σπίτι στο οποίο έμενε η οικογένεια χωρίς ρεύμα. Σε όλη τη διάρκεια του χωρισμού τους τα παιδιά βρίσκονταν πάντα στη μέση με υποτιμητικά σχόλια για την ικανότητα της μητέρα τους να τα μεγαλώσει και για το άτομό της.
Η οικονομική και περιουσιακή βία είναι μια από τις μορφές βιας.
Σκοπός δεν είναι η αυτή καθ’αυτή πρόκληση ζημιάς στην περιουσία του άλλου αλλά περισσότερο το αίσθημα ελέγχου του παρόντος και μέλλοντος του.
Η ανάγκη για εκδικητικότητα είναι μια πτυχή της συμπεριφοράς αυτής αλλά κυρίως η επιδίωξη του εξευτελισμού και η καλλιέργεια του αισθήματος ανασφάλειας στον άλλο.
Έχει γραφτεί κι αλλού πως ένα διαζύγιο είναι ένα εμφύλιος πόλεμος. Οι συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου απίθανες – πέρα από τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του ζευγαριού, χάνεται και η αξιοπιστία των γονιών.
Φέρνει επιπρόσθετο πόνο γιατί δεν αντέχεται ο πόνος να παραδεχτείς το αυτονόητο και ουσιαστικό – το τέλος μιας σχέσης.
Η κα Χ. 47 χρονών και μητέρα ανήλικων μας βρήκε κι ήταν φανερά αναστατωμένη. Την προηγούμενη νύχτα ο άντρας της με τον οποίο ήταν σε διάσταση για 1 μήνα, άρχισε να γκρεμίζει το οικογενειακό σπίτι.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δίνει έναν εξαντλητικό δικαστικό αγώνα για την κηδεμονία των παιδιών της και την περιουσία της.
Για 14 χρόνια είχε εργαστεί για να χτίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Πούλησε χωράφια και πλήρωνε το δάνειο κατοικίας. Η επιχείρηση ωστόσο και το σπίτι μετά από παρότρυνση του συζύγους της ήταν γραμμένα στο όνομα του. Όλα αυτά τα χρόνια η κα Χ. δεν γνώριζε για τη διαχείριση των οικονομικών και πολλές φορές υπέγραψε δάνεια στο όνομα του συζύγου της για επέκταση των δραστηριοτήτων χωρίς να γνωρίζει που ακριβώς επενδύοταν όλα τα λεφτά. Η οικογενειακη επιχείρηση πήγαινε καλά αλλά εκείνη δεν είχε τίποτα δικό της. Αργότερα ο συζυγος αγόραζε γη στο όνομα του. Όταν η ίδια υποψιάστηκε πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση τους και ότι πιθανόν υπάρχει άλλη σχεση με μια από τις βοηθούς του, του ζήτησε να χωρίσουν. Ο ίδιος απείλησε ότι θα τη διώξει και θα μείνει με τα παιδιά ότι «θα κηρύξω πτώχευση και θα τα γράψω όλα στην μάμα μου για να μη πάρεις πακίρα». Ένα βράδυ μετά από καβγά του ζήτησε να φύγει και τότε άρχισε να καταστρέφει. Πολλές φορές αποπειράθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της να «χωρίσει το σπίτι στα δύο» να αλλάξει τις ηλεκτρικές συνδέσεις και να αφήνει το υπόλοιπο σπίτι στο οποίο έμενε η οικογένεια χωρίς ρεύμα. Σε όλη τη διάρκεια του χωρισμού τους τα παιδιά βρίσκονταν πάντα στη μέση με υποτιμητικά σχόλια για την ικανότητα της μητέρα τους να τα μεγαλώσει και για το άτομό της.
Η οικονομική και περιουσιακή βία είναι μια από τις μορφές βιας.
Σκοπός δεν είναι η αυτή καθ’αυτή πρόκληση ζημιάς στην περιουσία του άλλου αλλά περισσότερο το αίσθημα ελέγχου του παρόντος και μέλλοντος του.
Η ανάγκη για εκδικητικότητα είναι μια πτυχή της συμπεριφοράς αυτής αλλά κυρίως η επιδίωξη του εξευτελισμού και η καλλιέργεια του αισθήματος ανασφάλειας στον άλλο.
Έχει γραφτεί κι αλλού πως ένα διαζύγιο είναι ένα εμφύλιος πόλεμος. Οι συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου απίθανες – πέρα από τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του ζευγαριού, χάνεται και η αξιοπιστία των γονιών.
Φέρνει επιπρόσθετο πόνο γιατί δεν αντέχεται ο πόνος να παραδεχτείς το αυτονόητο και ουσιαστικό – το τέλος μιας σχέσης.
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008
ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (2)
«ας με αφήσει να ζήσω εδώ…»
Η κα Ρ. ήρθε πριν 4 χρόνια από την Λευκορωσία, παντρεύτηκε μετά από λίγους μήνες ένα κύριο από παραλιακή περιοχή και εργαζόταν για περίπου 3 χρόνια στην οικογενειακή επιχείρηση.
Τα προβλήματα φάνηκαν πολύ νωρίς στη σχέση τους και δυο φορές τουλάχιστον χρειάστηκε να διακομιστεί στις πρώτες βοήθειες με «ύποπτα τραύματα». Την πρώτη φορά είχε πει πως «έπεσα από τη σκάλα» και τη δεύτερη ότι «χτύπησα στη γωνιά του ανοιχτού παράθυρου και μαύρισε το μάτι μου». Κανείς απ’ το νοσοκομείο κάλεσε το Γραφείο Ευημερίας ή της έδωσε κάποιο τηλεφωνικό αριθμό βοήθειας.
Απόκτησε ένα αγόρι που τώρα είναι 2 χρονών. Όλα τα χρόνια τα οποία εργαζόταν για τον σύζυγο της δεν πληρώθηκε ποτέ και κάθε μέρα ξεκινούσε την εργασία της στις 9 για να τελειώσει μετά τις 10 το βράδυ. Είχε πάντα δίπλα της το αγοράκι της σε ένα μικρό πάρκο, πίσω από το ταμείο του καταστήματος. Δεν είχε δικαίωμα να τηλεφωνήσει στο εξωτερικό και να μάθει νέα από τους δικούς της. Και φυσικά ουδέποτε ποτέ κανείς πλήρωσε κοινωνικές ασφαλίσεις για την εργασίας της.
Δυο μήνες πριν κλείσει 3 χρόνια στην Κύπρο ετοίμαζε τα χαρτιά της για πολιτογράφηση και ζήτησε τη συναίνεση, όπως απαιτεί ο νόμος, του συζύγου. Αντί αυτού βρέθηκε στο δρόμο, χτυπημένη ακόμα μια φορά. Ο σύζυγος είχε αρνηθεί να υπογράψει λέγοντάς της «αν αποκτήσεις δικαιώματα θα κάνεις ότι θέλεις, θα πάεις πίσω στην χώρα σου».
Στην επαρχιακή πόλη κανείς δεν της άνοιξε την πόρτα φοβούμενοι την οργή του συζύγου. Κάποιος έβαλε το χέρι στην πούγκα τους και τις έδωσε 10λίρες.
Η ίδια μετά από ορισμένες μέρες σε φτηνό ξενοδοχείο μιας άλλης πόλης επικοινώνησε μαζί μας. Φοβόταν ότι ήδη η αστυνομία την έψαχνε, θα μπορούσε να τη συλλάβει και να την απελάσει και δεν τόλμησε ποτέ να καταγγείλει την κακοποίηση ή τις απειλές του συζύγου. Φοβόταν ότι δεν μπορούσε να ξαναδεί το γιο της, και πως ακόμα κι αν προσπαθούσε να βρει κάποια εργασία θα εντοπιζόταν από το εκείνον με αποτέλεσμα τα πιο πάνω. Ήταν εξαθλιωμένη με μόνο 2,50 λίρες στην τσέπη, ένα τζιν παντελόνι, μια μπλούζα και ένα μπουφάν. Είχε 2 μέρες να φάει.
Η κα Ρ. δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση στον κανόνα αλλά αποτελεί την άλλη πολλή συνηθισμένη πτυχή των διεθνικών (μικτών) γάμων στην Κύπρο – αυτή η πτυχή δεν ακούγεται συχνά αν και όλοι θυμόμαστε υποθέσεις παλαιότερα για παράνομη απέλαση γυναικών λόγω διαζυγίου ακόμα και σε περιπτώσεις που υπήρχαν παιδιά και με τις μητέρες να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να επιστρέψουν και να τα διεκδικήσουν.
Μια συνέντευξη σε ρωσικό περιοδικό άνοιξε τις τηλεφωνικές γραμμές σε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες παρόμοιες υποθέσεις... Κάποια κοινά ή συχνά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά:
Μεσήλικες άντρες, επισκέπτονται τις χώρες καταγωγής, συναντούν τις οικογένειες των νεαρών γυναικών, τους υπόσχονται να τις προσέχουν και να αναλάβουν τα έξοδα της οικογένειας εκεί (κάτι μεταξύ 100 με 150 δολάρια το μήνα). Κάποιοι γνωρίζουν τα άτομα από το διαδίκτυο. Κάποιοι άλλοι σε μπυραρίες ή καμπαρέ.
Κάποιες παραμένουν κλειδωμένες για 6μηνες σε ένα διαμέρισμα, τους στερείται το δικαίωμα της επικοινωνίας με την οικογένεια, η οικονομική βοήθεια δεν στέλνεται ποτέ ή για λίγους μόνο μήνες. Πολλές φορές τους απαγορευεται να συνεχίσουν να βάφουν τα μαλλιά τους, ή τα χείλη τους. Οι σεξουαλικές ορέξεις των συζύγων περιλαμβανουν τα πάντα εκτός από τη συναίνεση.
Συνήθως χωρίζουν τον πρώτο χρόνο (δεν εξαντλούν την τριετία πια). Συνήθως οι μεσήλικοι άντρες το έχουν ξανακάνει, είτε έχουν ήδη οικογένεια που εγκατέλειψαν, και χώρισαν 1-2 φορές προηγουμένως με άτομα της ίδια χώρας προέλευσης.
Αρκετές φορές υπάρχουν παιδιά – όχι στις περιπτώσει του ενός χρόνου γάμου, εκεί το άτομο είναι απλώς σκεύος προς χρησιμοποίηση.
Πολύ συχνά είναι θαμώνες, φίλοι ή ιδιοκτήτες καμπαρέ. Πολλές φορές μετά τους πρώτους 6μηνες ζητούν από τη γυναίκα τους να δουλέψει και εισπράττουν τα λεφτά, ή τις πουλούν σε άλλους φίλους τους.
Η κύρια απειλή είναι το “Immigration” – «Ι will sent you back – I will call the Immigration if you don’t do what I say” Το έχω ακούσει χίλιες φορές ΑΚΡΙΒΩΣ με αυτό τον τρόπο. Πολλές φορές υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι ο σύζυγος έχει 1-2 φίλους στην Αστυνομία που θα κάνουν ότι ακριβώς τους ζητήσουν.
Πολλές φορές η «λύση» είναι η απέλαση, η γυναίκα είναι βάρος στις υπηρεσίες, δεν της δίνεται κανένα καθεστώς παραμονής και απελαύνεται.
Αυτή η πτυχή είναι η λιγότερη προβεβλημένη στους δι-εθνικούς γάμους στην Κύπρο και δυστυχώς η πιο συχνή.
Η κα Ρ. ήρθε πριν 4 χρόνια από την Λευκορωσία, παντρεύτηκε μετά από λίγους μήνες ένα κύριο από παραλιακή περιοχή και εργαζόταν για περίπου 3 χρόνια στην οικογενειακή επιχείρηση.
Τα προβλήματα φάνηκαν πολύ νωρίς στη σχέση τους και δυο φορές τουλάχιστον χρειάστηκε να διακομιστεί στις πρώτες βοήθειες με «ύποπτα τραύματα». Την πρώτη φορά είχε πει πως «έπεσα από τη σκάλα» και τη δεύτερη ότι «χτύπησα στη γωνιά του ανοιχτού παράθυρου και μαύρισε το μάτι μου». Κανείς απ’ το νοσοκομείο κάλεσε το Γραφείο Ευημερίας ή της έδωσε κάποιο τηλεφωνικό αριθμό βοήθειας.
Απόκτησε ένα αγόρι που τώρα είναι 2 χρονών. Όλα τα χρόνια τα οποία εργαζόταν για τον σύζυγο της δεν πληρώθηκε ποτέ και κάθε μέρα ξεκινούσε την εργασία της στις 9 για να τελειώσει μετά τις 10 το βράδυ. Είχε πάντα δίπλα της το αγοράκι της σε ένα μικρό πάρκο, πίσω από το ταμείο του καταστήματος. Δεν είχε δικαίωμα να τηλεφωνήσει στο εξωτερικό και να μάθει νέα από τους δικούς της. Και φυσικά ουδέποτε ποτέ κανείς πλήρωσε κοινωνικές ασφαλίσεις για την εργασίας της.
Δυο μήνες πριν κλείσει 3 χρόνια στην Κύπρο ετοίμαζε τα χαρτιά της για πολιτογράφηση και ζήτησε τη συναίνεση, όπως απαιτεί ο νόμος, του συζύγου. Αντί αυτού βρέθηκε στο δρόμο, χτυπημένη ακόμα μια φορά. Ο σύζυγος είχε αρνηθεί να υπογράψει λέγοντάς της «αν αποκτήσεις δικαιώματα θα κάνεις ότι θέλεις, θα πάεις πίσω στην χώρα σου».
Στην επαρχιακή πόλη κανείς δεν της άνοιξε την πόρτα φοβούμενοι την οργή του συζύγου. Κάποιος έβαλε το χέρι στην πούγκα τους και τις έδωσε 10λίρες.
Η ίδια μετά από ορισμένες μέρες σε φτηνό ξενοδοχείο μιας άλλης πόλης επικοινώνησε μαζί μας. Φοβόταν ότι ήδη η αστυνομία την έψαχνε, θα μπορούσε να τη συλλάβει και να την απελάσει και δεν τόλμησε ποτέ να καταγγείλει την κακοποίηση ή τις απειλές του συζύγου. Φοβόταν ότι δεν μπορούσε να ξαναδεί το γιο της, και πως ακόμα κι αν προσπαθούσε να βρει κάποια εργασία θα εντοπιζόταν από το εκείνον με αποτέλεσμα τα πιο πάνω. Ήταν εξαθλιωμένη με μόνο 2,50 λίρες στην τσέπη, ένα τζιν παντελόνι, μια μπλούζα και ένα μπουφάν. Είχε 2 μέρες να φάει.
Η κα Ρ. δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση στον κανόνα αλλά αποτελεί την άλλη πολλή συνηθισμένη πτυχή των διεθνικών (μικτών) γάμων στην Κύπρο – αυτή η πτυχή δεν ακούγεται συχνά αν και όλοι θυμόμαστε υποθέσεις παλαιότερα για παράνομη απέλαση γυναικών λόγω διαζυγίου ακόμα και σε περιπτώσεις που υπήρχαν παιδιά και με τις μητέρες να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να επιστρέψουν και να τα διεκδικήσουν.
Μια συνέντευξη σε ρωσικό περιοδικό άνοιξε τις τηλεφωνικές γραμμές σε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες παρόμοιες υποθέσεις... Κάποια κοινά ή συχνά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά:
Μεσήλικες άντρες, επισκέπτονται τις χώρες καταγωγής, συναντούν τις οικογένειες των νεαρών γυναικών, τους υπόσχονται να τις προσέχουν και να αναλάβουν τα έξοδα της οικογένειας εκεί (κάτι μεταξύ 100 με 150 δολάρια το μήνα). Κάποιοι γνωρίζουν τα άτομα από το διαδίκτυο. Κάποιοι άλλοι σε μπυραρίες ή καμπαρέ.
Κάποιες παραμένουν κλειδωμένες για 6μηνες σε ένα διαμέρισμα, τους στερείται το δικαίωμα της επικοινωνίας με την οικογένεια, η οικονομική βοήθεια δεν στέλνεται ποτέ ή για λίγους μόνο μήνες. Πολλές φορές τους απαγορευεται να συνεχίσουν να βάφουν τα μαλλιά τους, ή τα χείλη τους. Οι σεξουαλικές ορέξεις των συζύγων περιλαμβανουν τα πάντα εκτός από τη συναίνεση.
Συνήθως χωρίζουν τον πρώτο χρόνο (δεν εξαντλούν την τριετία πια). Συνήθως οι μεσήλικοι άντρες το έχουν ξανακάνει, είτε έχουν ήδη οικογένεια που εγκατέλειψαν, και χώρισαν 1-2 φορές προηγουμένως με άτομα της ίδια χώρας προέλευσης.
Αρκετές φορές υπάρχουν παιδιά – όχι στις περιπτώσει του ενός χρόνου γάμου, εκεί το άτομο είναι απλώς σκεύος προς χρησιμοποίηση.
Πολύ συχνά είναι θαμώνες, φίλοι ή ιδιοκτήτες καμπαρέ. Πολλές φορές μετά τους πρώτους 6μηνες ζητούν από τη γυναίκα τους να δουλέψει και εισπράττουν τα λεφτά, ή τις πουλούν σε άλλους φίλους τους.
Η κύρια απειλή είναι το “Immigration” – «Ι will sent you back – I will call the Immigration if you don’t do what I say” Το έχω ακούσει χίλιες φορές ΑΚΡΙΒΩΣ με αυτό τον τρόπο. Πολλές φορές υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι ο σύζυγος έχει 1-2 φίλους στην Αστυνομία που θα κάνουν ότι ακριβώς τους ζητήσουν.
Πολλές φορές η «λύση» είναι η απέλαση, η γυναίκα είναι βάρος στις υπηρεσίες, δεν της δίνεται κανένα καθεστώς παραμονής και απελαύνεται.
Αυτή η πτυχή είναι η λιγότερη προβεβλημένη στους δι-εθνικούς γάμους στην Κύπρο και δυστυχώς η πιο συχνή.
Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008
ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλή πλειοψηφία (1)
Έχει ειπωθεί ξανά ότι οι γυναίκες είναι η “σιωπηλή” ακόμα και η «αδύναμη» πλειοψηφία του κόσμου. Πράγματι, οι γυναίκες αποτελούν πάνω από το 52% του ανθρώπινου πληθυσμού ωστόσο δεν συμμετέχουν ικανοποιητικά – σε ορισμένες χώρες καθόλου – σε κέντρα λήψης αποφάσεων κι όχι μόνο απέχουν αλλά τις περισσότερες φορές η φωνή τους δεν ακούγεται καν. Αν προστεθεί επίσης ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι άνισες ευκαιρίες στο χώρο εργασίας, στο δικαίωμα στην εκπαίδευση και την μόρφωση, στην πρόσβαση σε συνθήκες υγιεινής, υγείας και ευπρεπών συνθηκών ζωής τα ποσοστά ενισχύουν τη μεγάλη απουσία. Επιπρόσθετα μέσα στην «σιωπηλή πλειοψηφία» ομάδες γυναικών βιώνουν την κακοποίηση, το βιασμό, το βίαιο εκπατρισμό, τη στέρηση βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Για παράδειγμα παγκοσμίως ο αριθμός των γυναικών που έχουν κακοποιηθεί ποικιλοτρόπως, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους, κάνει τα ποσοστά να κυμαίνονται από 16% μέχρι 52%.
Στην Κύπρο πρόσφατη χαρτογράφηση που έκανε το Κέντρο Στήριξης Γυναικών Απανέμι κατέδειξε ότι τουλάχιστον 80,000 Ε/κ είναι ή ήταν θύματα ενδοοικογενειακή βιας.
Οι ιστορίες που θα αναρτήσω σταδιακά ελπίζω να επιτρέψουν σε αυτή τη φωνή να μεταφέρει μόνη της την εμπειρία. Κάθε περίπτωση είναι πραγματική, αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και με αυθεντικές φράσεις των ίδιων των γυναικών. Σεβόμενη την αρχή της εμπιστευτικότητας για κάθε περίπτωση έχω αλλάξει ονόματα ή άλλα στοιχεία που πιθανόν να φωτογραφίζουν το άτομο.
«Ήταν ο μόνος άντρας που γνώρισα και στη συνέχεια αγάπησα».
Η κα Φ. είναι Κύπρια 63 ετών, σε διάσταση με το σύζυγο της επίσης Κύπριο, με τον οποίο και ήταν παντρεμένη περισσότερο από 40 χρόνια. Τον σύζυγο της τον είχε γνωρίσει μέσω του πατέρα της όταν ήταν 16,5 ετών. Από το γάμο της έχει αποκτήσει παιδιά που είναι τώρα ενήλικες. Ο λόγος που με πλησίασε ήταν τόσο η σωματική όσο και η ψυχολογική βία από τον άντρα της για αρκετά χρόνια. Ο ίδιος έκανε χρήση και κατάχρηση αλκοόλ.
Κάθε φορά που παραπονιόταν στους γονείς της, όταν εκείνοι ήταν στην ζωή και αποτελούσαν τη μοναδική της στήριξη, την αποθάρρυναν να χωρίσει.
Νέα τότε, άκουσε τη μητέρα της να λέει χαρακτηριστικά: «Άντρα να ‘χεις κόρη μου απλά να ρουφουνίζει μες το σπίτι».
Κάτι το οποίο αντιστράφηκε μέσα από την τελευταία εντολή του πατέρα της προς εκείνη λίγο πριν πεθάνει: «γονατιστός αν έρχεται με πόδια ματωμένα ποτέ να μη τον συγχωρέσεις για όσα σου έκανε».
Λίγο πριν επικοινωνήσει τηλεφωνικά μαζί μου, είχε φύγει από το σπίτι της γιατί ο σύζυγος της την είχε απειλήσει ότι θα την σκοτώσει με ένα μαχαίρι.
Είχε βρεθεί εκτός του σπιτιού της σε μια πολύ δύσκολη ηλικία, στα 59 της χρονια, μερικά χρόνια πριν οποιαδήποτε υποτυπώδη σύνταξη, χωρίς εργασία και ευνόητες δυσκολίες για εξεύρεση νέας εργασίας. Χωρίς άλλους οικονομικούς πόρους, βίωνε την απόρριψη μέσα στο γάμο για πολλά χρόνια τώρα ενισχυμένη με την έγνοια για την αντίδραση του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος της. Μόνη της και τώρα επιπρόσθετα να νιώθει πίεση πως να εξηγήσει στα παιδιά της γιατί πηρε την απόφαση να φύγει μετά από τόσα χρόνια... αν και τα ίδια είχαν βιώσει την κακοποίηση και τα υποτιμητικά σχόλια - σχόλια που σχεδόν ποτέ δεν απαντούσε...
όταν την ρωτούσαν γιατί υπόμενε για τόσα χρόνια την κακοποίηση έλεγε: «Πίστευα ότι θα αλλάξει η κατάσταση, πίστευα ότι θα έφτιαχνε, μάταια όμως χειροτέρευε, το οικοδόμημα το οποίο έκτιζα ήταν φτιαγμένο πάνω σε γυάλινα πόδια». Ή άλλοτε, «Eγώ δεν ήθελα να φύγω, δεν θα έφευγα αν δε με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει. Εγώ στάθηκα κυρία, τον τάιζα, τον έπλενα και διατηρούσα πάντα το σπίτι καθαρό».
Σήμερα η κα Φ. μετά από συντομη παραμονή σε στέγη προστασίας θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας (Απάνεμι), έχει το δικό της μικρό ενοικιαζόμενο διαμέρισμα, λαμβάνει επικουρικό επίδομα από την Κυπριακή Δημοκρατία, απασχολείται μερικώς, αξιοποίησε τη δυνατότητα Νομικής Αρωγής και νομικών συμβουλών, ψυχολογικής στήριξης, επισκέπτεται τις γιορτές και Κυριακές τα παιδιά και εγγόνια της, ξαναβρήκε τις φίλες και γνωστούς της, βρήκε χρόνο να φροντίσει την υγεία της.
Συναντιόμαστε αραιά και που... Τελευταίως ήρθε και με βρήκε, διδάσκει ανθοδετική σε νεαρότερες γυναίκες. Περιμένει τη σύνταξή της για «να πνάσει».
Έκανε καινουριες φίλες και φίλους, πάνε εκδρομές, κατάφερε να μην πουλήσει το μοναδικό χωραφούι που ήθελε το Γραφείο Ευημερίας να πουλήσει για να σταματήσει να παίρνει το πενιχρό δημόσιο βοήθημα.
Κάθε φορά που τη συναντώ έχει το ανάστημα μιας γυναίκας που κατάφερε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
Διακρίνει κανείς σε μια δευτερη ματιά μέσα από τα μάτια της τις μνήμες αλλά και διεργασίες μιας μακροχρόνιας διαδικασίας ίασης που ξεκίνησε όμως χαρίζοντας της χαρά για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της...
Σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρομέτρου που πραγματοποιήθηκε για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής καμπάνιας ευαισθητοποίησης ενάντια στην οικογενειακή βία (2004), το 62% των Ευρωπαίων πολιτών εκλαμβάνουν τη βία ως «μη αποδεκτή σε κάθε περίπτωση, αλλά πάντα ποινικά κολάσιμη» ενώ το 2% την θεωρεί αποδεκτή σε κάποιες περιπτώσεις. Λιγότερο από 0,7% εκτιμά πως είναι αποδεκτή σε όλες τις περιπτώσεις. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους Ευρωπαίους πολίτες,οι παράγοντες που θα έπρεπε να προφέρουν βοήθεια στις γυναίκες θύματα της Βίας στην Οικογένεια είναι κατά το 96% η οικογένεια και οι φίλοι αυτών των γυναικών, το 93% οι κοινωνικές υπηρεσίες, το 91% οι υπηρεσίες υγείας. Το 86% η Πολιτεία, το 83% οι δικηγόροι, το 80%εθελοντές ή φιλανθρωπικά σωματεία, το 65% θρησκευτικά ιδρύματα και το 64% τα ΜΜΕ.
Κυρίως, ένα άτομο που έχει υποστεί βια δεν είναι ένα ακόμα περιστατικό βίας.
Χρειάζεται ένα ευρύ φάσμα ευέλικτων υπηρεσιών με προσοχή στην ατομικότητα, την ιδιωτικότητα και τις εξειδικευμένες ανάγκες του κάθε ατόμου/οικογένειας ξεχωριστά.
Στην Κύπρο πρόσφατη χαρτογράφηση που έκανε το Κέντρο Στήριξης Γυναικών Απανέμι κατέδειξε ότι τουλάχιστον 80,000 Ε/κ είναι ή ήταν θύματα ενδοοικογενειακή βιας.
Οι ιστορίες που θα αναρτήσω σταδιακά ελπίζω να επιτρέψουν σε αυτή τη φωνή να μεταφέρει μόνη της την εμπειρία. Κάθε περίπτωση είναι πραγματική, αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και με αυθεντικές φράσεις των ίδιων των γυναικών. Σεβόμενη την αρχή της εμπιστευτικότητας για κάθε περίπτωση έχω αλλάξει ονόματα ή άλλα στοιχεία που πιθανόν να φωτογραφίζουν το άτομο.
«Ήταν ο μόνος άντρας που γνώρισα και στη συνέχεια αγάπησα».
Η κα Φ. είναι Κύπρια 63 ετών, σε διάσταση με το σύζυγο της επίσης Κύπριο, με τον οποίο και ήταν παντρεμένη περισσότερο από 40 χρόνια. Τον σύζυγο της τον είχε γνωρίσει μέσω του πατέρα της όταν ήταν 16,5 ετών. Από το γάμο της έχει αποκτήσει παιδιά που είναι τώρα ενήλικες. Ο λόγος που με πλησίασε ήταν τόσο η σωματική όσο και η ψυχολογική βία από τον άντρα της για αρκετά χρόνια. Ο ίδιος έκανε χρήση και κατάχρηση αλκοόλ.
Κάθε φορά που παραπονιόταν στους γονείς της, όταν εκείνοι ήταν στην ζωή και αποτελούσαν τη μοναδική της στήριξη, την αποθάρρυναν να χωρίσει.
Νέα τότε, άκουσε τη μητέρα της να λέει χαρακτηριστικά: «Άντρα να ‘χεις κόρη μου απλά να ρουφουνίζει μες το σπίτι».
Κάτι το οποίο αντιστράφηκε μέσα από την τελευταία εντολή του πατέρα της προς εκείνη λίγο πριν πεθάνει: «γονατιστός αν έρχεται με πόδια ματωμένα ποτέ να μη τον συγχωρέσεις για όσα σου έκανε».
Λίγο πριν επικοινωνήσει τηλεφωνικά μαζί μου, είχε φύγει από το σπίτι της γιατί ο σύζυγος της την είχε απειλήσει ότι θα την σκοτώσει με ένα μαχαίρι.
Είχε βρεθεί εκτός του σπιτιού της σε μια πολύ δύσκολη ηλικία, στα 59 της χρονια, μερικά χρόνια πριν οποιαδήποτε υποτυπώδη σύνταξη, χωρίς εργασία και ευνόητες δυσκολίες για εξεύρεση νέας εργασίας. Χωρίς άλλους οικονομικούς πόρους, βίωνε την απόρριψη μέσα στο γάμο για πολλά χρόνια τώρα ενισχυμένη με την έγνοια για την αντίδραση του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος της. Μόνη της και τώρα επιπρόσθετα να νιώθει πίεση πως να εξηγήσει στα παιδιά της γιατί πηρε την απόφαση να φύγει μετά από τόσα χρόνια... αν και τα ίδια είχαν βιώσει την κακοποίηση και τα υποτιμητικά σχόλια - σχόλια που σχεδόν ποτέ δεν απαντούσε...
όταν την ρωτούσαν γιατί υπόμενε για τόσα χρόνια την κακοποίηση έλεγε: «Πίστευα ότι θα αλλάξει η κατάσταση, πίστευα ότι θα έφτιαχνε, μάταια όμως χειροτέρευε, το οικοδόμημα το οποίο έκτιζα ήταν φτιαγμένο πάνω σε γυάλινα πόδια». Ή άλλοτε, «Eγώ δεν ήθελα να φύγω, δεν θα έφευγα αν δε με απειλούσε ότι θα με σκοτώσει. Εγώ στάθηκα κυρία, τον τάιζα, τον έπλενα και διατηρούσα πάντα το σπίτι καθαρό».
Σήμερα η κα Φ. μετά από συντομη παραμονή σε στέγη προστασίας θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας (Απάνεμι), έχει το δικό της μικρό ενοικιαζόμενο διαμέρισμα, λαμβάνει επικουρικό επίδομα από την Κυπριακή Δημοκρατία, απασχολείται μερικώς, αξιοποίησε τη δυνατότητα Νομικής Αρωγής και νομικών συμβουλών, ψυχολογικής στήριξης, επισκέπτεται τις γιορτές και Κυριακές τα παιδιά και εγγόνια της, ξαναβρήκε τις φίλες και γνωστούς της, βρήκε χρόνο να φροντίσει την υγεία της.
Συναντιόμαστε αραιά και που... Τελευταίως ήρθε και με βρήκε, διδάσκει ανθοδετική σε νεαρότερες γυναίκες. Περιμένει τη σύνταξή της για «να πνάσει».
Έκανε καινουριες φίλες και φίλους, πάνε εκδρομές, κατάφερε να μην πουλήσει το μοναδικό χωραφούι που ήθελε το Γραφείο Ευημερίας να πουλήσει για να σταματήσει να παίρνει το πενιχρό δημόσιο βοήθημα.
Κάθε φορά που τη συναντώ έχει το ανάστημα μιας γυναίκας που κατάφερε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
Διακρίνει κανείς σε μια δευτερη ματιά μέσα από τα μάτια της τις μνήμες αλλά και διεργασίες μιας μακροχρόνιας διαδικασίας ίασης που ξεκίνησε όμως χαρίζοντας της χαρά για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της...
Σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρομέτρου που πραγματοποιήθηκε για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής καμπάνιας ευαισθητοποίησης ενάντια στην οικογενειακή βία (2004), το 62% των Ευρωπαίων πολιτών εκλαμβάνουν τη βία ως «μη αποδεκτή σε κάθε περίπτωση, αλλά πάντα ποινικά κολάσιμη» ενώ το 2% την θεωρεί αποδεκτή σε κάποιες περιπτώσεις. Λιγότερο από 0,7% εκτιμά πως είναι αποδεκτή σε όλες τις περιπτώσεις. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους Ευρωπαίους πολίτες,οι παράγοντες που θα έπρεπε να προφέρουν βοήθεια στις γυναίκες θύματα της Βίας στην Οικογένεια είναι κατά το 96% η οικογένεια και οι φίλοι αυτών των γυναικών, το 93% οι κοινωνικές υπηρεσίες, το 91% οι υπηρεσίες υγείας. Το 86% η Πολιτεία, το 83% οι δικηγόροι, το 80%εθελοντές ή φιλανθρωπικά σωματεία, το 65% θρησκευτικά ιδρύματα και το 64% τα ΜΜΕ.
Κυρίως, ένα άτομο που έχει υποστεί βια δεν είναι ένα ακόμα περιστατικό βίας.
Χρειάζεται ένα ευρύ φάσμα ευέλικτων υπηρεσιών με προσοχή στην ατομικότητα, την ιδιωτικότητα και τις εξειδικευμένες ανάγκες του κάθε ατόμου/οικογένειας ξεχωριστά.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Κα Μαργαρίτη σας ψάχνω...
είναι αδύνατο να σας βρω μέσα από tρόπους επικοινωνίας που ισχυαν λίγους μηνες πριν
Γι αυτό θελώ να σας γραψω σε μια ηλεκτρονικη διευθυνση.. Εχω προωθησει χωρίς την αδεια σας το βιντεο του BBC σε μια διεθνή επιτροπή με δυνατότητα παρέμβασης...
Αν μου γραψετε στο εμαιλ αυτου του μπλόκ να σας στειλω τα στοιχεία
blueroseredrosewhiterose@gmail.com
Ελπίζω να με διαβασετε
Ροουζ (το ονομα και ιδιοτητα μου θα σας δοθεί όταν επικοινωνήσουμε)
Γι αυτό θελώ να σας γραψω σε μια ηλεκτρονικη διευθυνση.. Εχω προωθησει χωρίς την αδεια σας το βιντεο του BBC σε μια διεθνή επιτροπή με δυνατότητα παρέμβασης...
Αν μου γραψετε στο εμαιλ αυτου του μπλόκ να σας στειλω τα στοιχεία
blueroseredrosewhiterose@gmail.com
Ελπίζω να με διαβασετε
Ροουζ (το ονομα και ιδιοτητα μου θα σας δοθεί όταν επικοινωνήσουμε)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)