H διοικήτρια
Deanna Troi, κλήθηκε εσπευσμένα στο αρχηγείο της BAU (Behaviour
Analysis Unit) στο Quantico, της Βιρτζίνια.
Το FBI, είχε αναλάβει το συντονισμό των επίλεκτων μονάδων
των G8, με μοναδικό σκοπό τον
εντοπισμό και παρακολούθηση των ηγετικών εγκεφάλων της κλιμακούμενης κρίσης που
απειλεί να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα και να ξεκινήσει ένα ακόμα παγκόσμιο πόλεμο.
Οι αστάθμητοι παράγοντες, που αποδυναμώνουν τους παγκόσμιους ηγέτες οι οποίοι παρακολουθούν
τις εξελίξεις με σαστιμάρα, πληθαίνουν μέρα με τη μέρα και ο ρόλος ενός εκάστου,
όπου κι αν βρίσκεται στην υδρόγειο, είναι πιο ύποπτος από ποτέ.
Η αποστολή της,
συγκεκριμένη, αγγίζει τα όρια του mission impossible. Το FBI με παράλληλες ατζέντες και θέματα, θέλει
να είναι κυρίαρχος αυτής της πληροφορίας. Είναι μέρες τώρα που αντιφατικές
αναφορές, με αμφιλεγόμενα ευρήματα συσσωρεύονται στο αρχηγείο. Θα μπει, ή δε θα μπει. Τι είπε με τους Ρώσους
που δεν ξέρουμε. Γιατί κάνουν τον Κινέζο οι άλλοι;.Από που αντλεί τις βεβαιότητες
του; Είναι ολιγωρία ή κρυφή ατζέντα; Ποιοι
μεθοδεύουν, τι; Και τα οικόπεδα, πόσοι παράλληλοι συσχετισμοί,γιατί; και γιατί τώρα....
Μια φωτογραφία είναι
αρκετή. Είναι 11.45 το πρωί, ώρα Βιρτζίνια, ο Δημητρώφ στην μικρή κάμαρα του «πατρογονικού»
στο Κελάκι ρουθουνίζει ράθυμα. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να μπει στα άδυτα
του μυαλού του. Ονειρεύεται... Βρίσκεται στο σπίτι του Πάπη, κάτω από τον βαλσαμωμένο
τάρανδο. Μέσα στη νύχτα, στο όνειρο αντηχεί ο ρυθμικός κλαυθμός ενός
ανθρωποπουλιού έξω από το παράθυρό του, που το συγκινησιακό τού Δημητρώφ διαβάζει
σαν ένα κοσμικό ρολόι το οποίο μετρά τα κρίσιμα δευτερόλεπτα της ιστορικής
συγκυρίας. Στο βάθος της οικίας, μια γυναικεία φιγούρα σαν σκιά. Είναι η Eιρήνη, μέσα στη σιωπή της επιβλητική αλλά
κι απόμακρη. Ο Δημητρώφ είναι τώρα 8 χρονών και εκείνος του φαντάζει τρισθεώρατος.
Είναι καλοχτενισμένος και φοράει ένα υπέροχο καλοσιδερωμενο μαύρο κουστούμι. Τον
ρωτά αν θυμάται... Ο Δημητρώφ κουνά το κεφάλι νευρικά και επίμονα καταφατικά. «Ναι! ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – ΕΟΚ και
ΝΑΤΟ» Λοιπόν; τον ρωτάει. «Ξεκίνησε
πατέρα... Ξεκίνησε! Πρώτα η ΕΟΚ, - την λένε ΕΕ τώρα» Το αυστηρό βλέμμα του
τον συνεφέρνει, αυτοστιγμεί. «Δεν θα σταθεί εμπόδιο κανείς... Εμείς, εμείς θα είμαστε
εκείνοι! Θα το δεις... όσα ονειρευτήκαμε... ήρθε η στιγμή, η μικρή μας πατρίδα
θα είναι Λύδια λίθος του σαθρού οικοδομήματος...θα είμαστε εμείς, η καρφίτσα,
αυτή η μικροσκοπική και αιχμηρή καρφίτσα, που θα σκάσει το παγκόσμιο παραφουσκωμένο
μπαλόνι» Τον κοιτάζει με προσποιητή αποδοκιμασία αλλά πατερναλιστική συγκατάβαση
και ξεθαρρεύει αποκαλύπτοντας ένα πρωτοφανή σταλινοπασοκικό ιδεασμό: «Εμείς οι μικροί
και ασήμαντοι, της γης αυτής οι κολασμένοι – Εμείς!» Ξεσπασε σε λιγμούς (Δεν είχε συγχωρέσει ποτέ
τον Ομπάμα που φοβηθηκε όταν ήθελε απλώς να τον αγκαλιάσει).
Σε μια ρωγμή του
χρόνου, η σκιά της Ειρήνης απ’το βάθος καρφώνει κατάματα, με νόημα, την ψυχική
προβολή της διοικήτριας Deanna Troi.
«Αν με αξιώσει ο καλός
Χριστούλης, πατέρα, οι κραδασμοί θα είναι τέτοιοι που ούτε ΝΑΤΟ, ούτε πέτρα θα
απομείνει όταν θα έχουμε τελειώσει με δαύτους»
Το τράνταγμα στον
ώμο της Διοικήτριας Deanna Troi την επαναφέρει βιαίως μέσα από μια σήραγγα
με ιλιγγιώδεις ιριδισμούς. Πριν την ολική επαναφορά της, και χωρίς να προλάβει
να μεταφέρει όσα βλέπει κατά την επιστροφή της, ξεπροβάλει το πρόσωπο της Ειρήνης...
το μήνυμα θα μείνει μεταξύ τους...
Είχε διακοπεί το channeling... Είχαν την απάντηση τους
Ο Διοικητής του FBI κλοτσά την καρέκλα, φτύνει στα πρόσωπα
των υποτακτικών του καθώς ανάμεσα σε βρισιές, ουρλιαχτά και κατάρες δίνει τις
επόμενες εντολές! «Ηλίθιοι, για 2 μήνες τρέχαμε ασκόπως πίσω από έναν Alexis ενώ ο Αστάθμητος δρούσε ανενόχλητα!»
...
Στο δρόμο της επιστροφής
για το σπίτι, η Διοικήτρια Troi αποφασίζει να περπατήσει, κατάκοπη... ιδρωμένη, θέλει να ξεκαθαρίζει το
μυαλό της από ακατανόητες εκφράσεις σε γλώσσες ανοίκειες «Και τώρα και πάντα, Τώρα
και Πάντααααα», «Η Κύπρος ανήκει στους Κύπριους», "κιπρισταν, μπαρίς, εγκελενεμές" «θα τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ ... »
Ο βηματισμός της
αλλάζει, με τα δυο της χέρια αγγίζει τη μέση της και σταματά. Κοιτά ψηλά καθώς πυκνώνει
το σκοτάδι. Η ανάμνηση της μορφή της Ειρήνης ξεπροβάλει ξεκάθαρα.
«Κάτι τέτοιοι μαλάκες,
μια μέρα, θα καταστρέψουν τον κόσμο»
(της σειρας ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΜΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΟΥ - * αργησε αλλά ήρθε)
