σιωπηλή πλειοψηφία - πραγματικές ιστορίες γυναικων

.


(καποια σημεια της ιστορίας μπορεί να ενοχλήσουν)


Πριν 4 χρόνια με συνέλαβαν στο Κ μαζί με το συζυγό μου, το παιδί μου Ν, η οποία ήταν τότε 9 μηνών και εγώ έγκυος στο δευτερο παιδί μου στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης.

Με οδήγησαν στις φυλακές της Χ. όπου για εξι μερες με βασανιζαν διαρκως. Η κορη μου χωρίς πάνες, γάλα και άλλα ρουχα έκλαιγε διαρκως. Μου έδιναν ενα μπιμπερο με γαλα μια φορα καθε βραδυ και αυτο ηταν το μονο φαι για το παιδί. Είμασταν σε ένα σκοτεινό κελί που μαλλον ήταν προηγουμενως τουαλέτα γιατί είχε μόνο μια τρυπα στο πατωμα, μύριζε ως τουαλέτα, και δεν είχε χώρο παρα μόνο για μένα στο πάτωμα, και η κόρη μου ήταν πάντα στην αγκαλιά μου.

Κάθε μέρα με έπαιρναν στο δωμάτιο ανακρίσεων, ένα δωματιο στο υπογειο, απο το πρωί και με γύριζαν πίσω στο κελι μου το βραδυ. Έφερναν και την κόρη μου μαζί, την άφηναν στη γωνία να με βλέπει και να κλάιει. Εμένα με χτυπούσαν συνέχεια. Δεν με ρωτούσαν τίποτα παρά μόνο με έβριζαν και έλεγαν «εσείς οργανώσατε την εξεγερση»

Τα παλιά μου τραυματα και ιδιαίτερα εκεινο στο κεφάλι άνοιγαν συνεχεια και έτρεχε αίμα. Δεν σταματούσαν να με χτυπούν ακόμα και όταν έτρεχαν τα αίματα στο πρόσωπο μου μέχρι που λιποθυμούσα. Πολλές φορές ξυπνούσα και εβλεπα την κόρη μου πάνω στην κοιλιά μου να κλαίει χωρίς να θυμαμαι πως βρεθηκα πίσω στο κελί μου ή τί έκανα πριν. Μάλλον λιποθυμούσα. Στην φυλακή αρρωστήσαμε και οι δυο μας απο διαρροια και εμετό. Η διαρροια μου είχε αίμα και το ίδιο ο εμετός μου. Η διαρροια και εμετος συνέχισαν για μηνες μετά ακόμα και όταν βγηκα απο τη φυλακή.

Ο γυναικολόγος μου που με εξετασε εκτός της φυλακής με συμβουλευσε να «ρίξω» το παιδί γιατι δεν μπορούσε να εγγυηθεί για την υγεία τους μετα απο τις μολύνσεις και τα χτυπήματα που είχε δεχτεί. Είχε διαγνώσει και χτύπημα στο κρανιο του εμβρύου.
Το τραυμα στο κεφαλι με τα θραυσματα που έχει ακόμα μέσα μετά το βασανισμό μου «ξύπνησε» και συχνά αιμορραγεί. Απο τότε έχω ζαλάδες και συχνά σε σημείο που κανω εμετό.

Τα 4 αδελφια του αντρα μου βρηκαν το ποσό των (....) για να με αφήσουν ελευθερη και πληρωσαν με το ποσό αυτο τον ανώτατο ιστάμενο της (....). Μετά πληρωσαν ακόμα (...) τον Δικαστή για να απαλλάξει και τον συζυγό μου. Αν και δεν μας απαλλάξε απο τις κατηγορίες, τον φυγάδευσαν κρυφα απο τις φυλακές. Εγώ καθόλη τη διαδικασία έπρεπε να παρουσιαζομαι στο Δικαστήριο, μέχρι που διαφύγαμε απο την χώρα.





από μια άλλη σκοπιά
Ο ύπνος της Ρ είναι ακανόνιστος με συχνές διακοπές σε όλη τη διαρκεια της νύκτας. Συχνά ξυπνά φωνάζοντας δυνατά και τρομαγμενη.

Περιγράφει ότι συχνά βλέπει άτομα χωρίς ματια να έρχονται κατα πάνω της να της επιτεθούν.
«Πολλές φορές βλεπω να με πιάνουν απο το λαιμό – όπως στην φυλακή – ή να με πετουν απο ψηλά και να πέφτω, να πέφτω, να πέφτω και λίγο πριν ακουμπήσω το εδαφος ξυπνώ»
«άλλες φορές βλέπω ότι είμαστε στη φυλακή και η κόρη κλαίει»
«βλέπω φίδια, πολλά φιδια να με δαγκώνουν»

Η Ρ, περιγραφει οτι βλέπει πολλά όνειρα, σχετικά με τη ζωή της στο βουνό και τον πόλεμο, τους σκοτωμούς, βλέπει τον εαυτο της ή άλλους συντρόφους της νεκρους. Περιγράφει ότι αυτα τα όνειρα δεν είνια τόσο άσχημα όσο τα άλλα – αυτα της φυλακής.
«Τους ακούω να έρχονται [αναφερεται στους βασανιστες της] στο σκοταδι και να μου φωνάζουν, φωνάζω και εγω».

Όταν βλέπει αυτά τα όνειρα ξυπνά, αργότερα ξανακοιμάται και τα όνειρα συνεχίζουν μέχρι να ξημερώσει. Τα όνειρα της τής δίνουν την αίσθηση ότι είναι μεγάλα, διαρκούν ώρες, «με βασανίζουν»... «Δεν εχει νύκτα που δεν βλεπω όνειρα. Ξυπνώ γιατί αν δεν ξυπνήσω νομίζω οτι θα πεθάνω»

Η Ρ, έχει σωματικά πια συμπτώματα κάθε βράδυ: Ταχυκαρδίες, άπνοια, αίσθηση ότι δεν αναπνέει, εφίδρωση, υπερδιέγερση.

Η Ρ έχει απώλεια μνήμης, δυσκολία συγκέντρωσης και ανακλησης πρόσφατων πληροφοριών, διακεκομμενο ειρμό σκέψεων, αντικατάσταση λέξεων μέ άλλες (τραπέζι αντι καρέκλα κλπ).

Είναι υπερευαίσθητη στους εντονους και δυνατους θορύβους. Στην θεα της αστυνομίας, στρατου ή άλλων ένστολων, αποφεύγει την βλεμματική επαφή, θελει να φύγει, νιωθει ότι κατι την σφίγγει μέσα της και ανατριχιάζει.