Η λάμψη του ρουμπινιού

(συνέχεια)

Μια γυναίκα ταΐζει γάτες στο πάρκο, τραβώντας τεράστιες σακούλες που ΄φερε από μακριά γεμάτες ψωμιά και αποφάγια, που μάζεψε επιμελώς την προηγουμένη μέρα... Αύριο θα ξανάρθει, οι γάτες της πάντα την αναγνωρίζουν από μακριά και τρέχουν προς το μέρος, κάθε μέρα την ίδια ώρα... Άγραφη αλλά απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους, «σφραγισμένη με αίμα» που δεν χύθηκε ποτέ, αλλά που ρέει «περιοδικά» και μεταξύ των κενών της ύλης αμφίδρομα από τα μικρά άτομα και τη γυναίκα. Θα ανταμώνουν εκεί την ίδια ώρα, κάθε μέρα, και εκείνη θα προετοιμάζει την στιγμή κορυφώνοντάς την στην συνάθροιση όμοιων συναισθημάτων, εκεί που η ανάγκη συναντά την ανταπόκριση, και η ανταπόκριση γεννά την αφθονία, με σκέψη και φροντίδα, για κάθε μέρα μέχρι την επόμενη...



Μια συμφωνία - μια γραμμή που ενώνει όμοια πράγματα μαζί, με κοινό συναίσθημα...

Δυο περιστέρια κουρνιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, μια πάπια στη λίμνη με την ακολουθία μικρών όμοιων ατόμων πίσω της, η ηλικιωμένη που κάθεται στην πολυθρόνα χαϊδεύοντας τη γάτα στα πόδια της, ο άντρας που παίρνει τον σκύλο του βόλτα και για μια στιγμή χαμηλώνει το κεφάλι προς το μέρος του και το μικρό άτομο γυρνά να τον κοιτάζει και μέσα στο βλέμμα τους η αναγνώριση του συναισθήματος όμοιων πραγμάτων η οποία επιβεβαιώνει και επαναπροσδιορίζει την απαράβατη συμφωνία μεταξύ τους

Συμπληρωματικές ακολουθίες

Όμοια πράγματα, το ένα δίπλα στο άλλο, σε μια συμπληρωματική ακολουθία, ή αλυσίδες ακολουθιών με ελικοειδής εξελίξεις δυναμικών καταστάσεων, σε ένα ταίριασμα ευφυούς «εφευρετικότητας» όπου η εκλογίκευση δεν χωρά μονάχα η αναγνώριση...

Λάμψη ρευστότητας όμοιων πραγμάτων

Μες την επιθυμία να ενωθείς με τον άλλον, υπάρχει η λάμψη του ρουμπινιού. Υπάρχει η ευφυΐα που κλειδώθηκε στη λέξη αγάπη ή ομορφιά.

Αγάπη ή ομορφιά θα υπάρχουν αναζητώντας την αναγνώριση και τη Συμφωνια, κι απλώνονται από το ηλιακό πλέγμα στα ακροδάχτυλα, και συναθροίζονται στο θέατρο του πρόσωπο με μια λάμψη που μόνο αλήθειες ξέρει να λέει... Αλήθειες που ο καθρέφτης δεν αποτυπώνει γιατί προβάλλονται μέσα στην αναγνωριστική μεμβράνη της ματιάς του άλλου απέναντί μας...

Η λάμψη του ρουμπινιού αγγίζει πρόσωπα ασημιού σε όλη την ανθρωπινή ιστορία.

Γεννήθηκε όπως ακριβώς η δέσμη του λέιζερ που διαπερνώντας τον κρύσταλλο για να ξεφύγει από την αβάσταχτη βαρύτητα του φωτός που το περιόριζε κατάφερε μονάχα να εγκλωβιστεί σε μικρότερο χώρο με μεγαλύτερη δύναμη και έτσι να διακτινίζει τον εαυτό του με ορμή μετατρέποντάς τον σε δέσμη ενέργειας ικανής αναίμακτης τομής...

Ρευστό ρουμπινί το αίμα που κυλά στις φλέβες, κι ασήμι σαν την ρωγμή του κεραυνού στον ουρανό μα γρηγορότερο από κείνη...

Θα μπορούσε να ήταν Ειρήνη αν δεν είχε μες την φαινομενική ακινησία της τόση ορμή.


Κοίτα πως αντάξιό του μας κάνει μέσα από την αμοιβαιότητα του σεβασμου!

- Ακροπατάς να μη ξυπνήσει το πλάσμα που κοιμάται , μες την αναγνώριση της ησυχία που δικαιωματικά του ανήκει και εσύ η ιέρεια της αρμονίας δεν επεμβαίνεις και το ρουμπίνι κυλά μες τη σιωπή της αναγνώρισης αυτής

- Ανταποκρίνεσαι στο απλωμένο χέρι γιατί κάτι λιγότερο θα ήταν μειωτικό προς εκείνα που συμφωνήσατε και εσυ δεν υποθέτεις εκ προοιμίου τί επιθυμεί αλλά ρωτάς και εκεί υπάρχει η αρμονία.


(συνεχίζεται)