Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Αν ήμουν σπίτι

θα ‘μουνα, παλιό κυπριακό από πηλό, άχυρο και πέτρα σκαλιστή.

Δίπατο με το ανώι πανύψηλο διπλό, μ’ ένα μπαλκόνι μικρό και στεγασμένο να προεξέχει με διχτυωτά παράθυρα στο δρόμο και πίσω η αυλή...

Με μια καμάρα ψευδο-γοτθική με πέτρα σμιλεμένη, σαν σπονδυλική στήλη το βάρος να κρατεί, με πέτρες παρμένες από πανάρχαιους τόπους, και μια μαργαρίτα εννεαπέταλλη στην κορυφή..

Αν ήμουν σπίτι στο ισόγειο ο ηλιακός θα ταν πέρα ως πέρα, στα αριστερά η βιβλιοθήκη ως το ταβάνι με σκάλα σκαλιστή ξύλο ελιάς πανάρχαιο και πάνω της ψηλά αυτοσχέδια πολυθρόνα με μια λαμπούα πράσινη να κρέμεται χαζή, και κάτω καθίσματα πολλά, χαλιά και αργιλέδες και όργανα μουσικά παραδοσιακά παλιά να ζωντανεύουν μαζί με τα καντήλια τ αναμμένα τις νύχτες σαν έρχονται οι φίλοι για γιορτή...

Αν ήμουν σπίτι η κουζίνα μου τεραστία θα ‘ταν
Με φούρνο μέσα στον τοίχο πήλινο παλιό, και ο πάγκος με βότανα χιλιαδες, μπαχαρικά, μυρωδικά και ασημια. Στο μπλε θα έντυνα τον τοίχο τον γυμνό... και μες την μέση θα έπαιρνα τραπέζι καλογήρων, που τις ενοχές τους έπνιξε μάζι με προσευχές, και ρόδια 100 στην μέση του όλοι να τρώνε να ανοίγουν οι καρδιές...

Αν ήμουν σπίτι η σκάλα του θα ανέβαινε στο δώμα και εκεί το ροζ βραχμανικό θα έντυνε βαθιά τους τοίχους, τα πατώματα και ένα παράθυρο πλατύ θα άνοιγε ακριβώς εκεί που το φως της πανσελήνου μπαίνει...

Αν ήμουν σπίτι το παιδικό δωμάτιο θα ήτανε εκεί, ένα πατάρι ως την κορυφή, σκάλες, υδρόγειες σφαίρες, ουρανοί και μια πηγή. Με ένα παράθυρο στην δύση να ανεβαινει με σκαλα πορφυρή, κιενα μπαλκόνι έξω του, στην πίσω αυλή.. και εκεί χαρταετοί και μύλοι πολύχρωμοι κάθε λογής να παίρνουν τα όνειρά της στα πέρατα της γης...

Αν ήμουν σπίτι το μπάνιο μου θα ήταν λευκό, με βουρνα μαρμάρινη διπλή και μια κολύμπα εντελώς κυπριακή...

Κάπου θα είχε ένα δωμάτιο με αργαλειό που τα παττήδια του θα ητανε σχεδόν λιωμένα και τα πολυχρωμα τα νήματα απλωμενα...

Και η πίσω η αυλή – μαροκινά ψηφιδωτά με γιασεμί, αγιόκλημα, μια ελιά, μια λεμονιά και ένα αμπέλι τυλιγμένο στην σκάλα την μικρή... και μια γαρδένια κάτω από την χελιδονοφωλιά και λιγο πιο δίπλα μια βούρνα να πίνουν νερό τα περαστικά πουλιά...

Αν ήμουν σπίτι θα άνοιγα την πόρτα το πρωί .. τα δώματα θα ανέπνεαν απ’τη ζωή

Και κάπου εκεί στο υπόγειο ένα κελάρι με λαδι,σταρι και κρασί και πίσω από την πόρτα μια κάμαρη κρυφή...



εσυ τι σπίτι θα ήσουν ρωτα η Οπαλίνα


.

36 σχόλια:

stalamatia είπε...

Αν ήμουν σπίτι πήλινο ήθελα νάμουν και άχυρα, με πέτρα σκαλιστή και νάνοιγα τις πόρτες να μπει ο ήλιος μέσα και στο υπόγειο θα είχα λάδι ,σιτάρι,ελιές και κρασί και νάρχονται οι φίλοι να τρώμε και να πίνουμε,και δεν θα ήθελα αυτοί που με έφτιαξαν να φύγουν και να με αφήσουν όπως έκανε η Σταλαματιά.

rose είπε...

Σταλαματια μου
όμορφη μόλις σε είδα σαν δακτυλίδι..
χρυσό πλατύ 24 καρατίων μαλακό, με ρουμπινακια δυο ενα στην ανατολη και τ' αλλο στη δύση
και αναμεσα κεχριμπάρι αστραφτερο με μια καρδια μαργαριταρενια στον σταυρό

ruth_less είπε...

Αν ήμουν σπίτι θα ήμουν ένα αναπαλαιωμένο πετρόχτιστο σπίτι σε μια όμορφη γειτονιά με δέντρα.

Στο ισόγειο ο ηλιακός με τα μπακλαβωτά πλακάκια και μ΄ένα πέτρινο τζάκι να καίει στη γωνιά.

Στο βάθος του σπιτιού η αυλή, φιλόξενη να με περιμένει, εκεί να αναπνέω την μυρωδιά των τριανταφυλλιών και των ανθών των δέντρων.

Μια ξύλινη σκάλα να με ανεβάζει στα δωμάτια. Ήλιος και φως να πλημμυρίζει κάθε γωνιά. Οι λεπτές κουρτίνες να ανατριχιάζουν σε κάθε άγγιγμα του αέρα. Να βγαίνω στο μπαλκόνι και ν΄αγναντεύω από μακριά την θάλασσα.
--------------------------
Αν ήμουν σπίτι θα είχα ρίζες
χωμένες βαθιά στη γη
να μην με ρίξει ποτέ
κανείς.

rose είπε...

η θεα της θάλλασσας απ το μπαλκόνι έχει το χρώμα των ματιών σου Ρουθ
και το τζάκι - πως θα μπορούσε το σπιτι σου να μην έχει τζάκι!

ριζες - μου θυμησες την (...) μακαρι μετα απο λιγα χρόνια να σου μιλήσει εσένα οταν θα ψαχνει ρίζες και αυτή

Ανώνυμος είπε...

...αν ήμουν σπίτι θα ήμουν καράβι.

...και κάτι ακόμη: δεν αρκεί μόνο να ποθούμε. χρειάζεται ο μόχθος και η μεζούρα της λογικής...

Απ' την άλλη όχθη,
χ.

Diasporos είπε...

Τόσα όμορφα σκέφτηκα σπίτια, έγραψα για κάποιο στην αρχή αλλά το έσβυσα, άλλο μου ήρθε τελικά, όταν η σιωπή του νού άφησε αυτο που πραγματικά νιώθω να μιλήσει.

Αν ήμουν σπίτι θα ήμουν το προσφυγικό που έχτισε ο πατέρας με τα χέρια του το '74, -τότε που 26 χρονών νέος έχασε τα πάντα- θα ήμουν σπίτι ορθογώνιο, κουτι μιάς χρήσης άσπρο με μικρά δωμάτια άχρωμα, με τσίγκινη στέγη που γυάλιζε στον ήλιο και έκανε τα καλοκαίρια αφόρητα, βιδωμένο προσωρινά σε βάση από μπετόν, (προσωρινά, έτσι νομίζαμε τότε)

Θα είχα υάκινθους την άνοιξη να με στολίζουν, νυχτολούλουδο έξω απ' το παιδικό δωμάτιο, και κουζίνα πράσινη με λινόλαιο πάτωμα, μικρή, το πλαστικό τραπέζι ίσα που χωρούσε τέσσερα άτομα να φάν σιωπηλά τα λουβιά τους με το κρεμμύδι και το φρεσκοψημένο ψωμί.

Θα με είχε χτίσει ο πατέρας και οι θείοι μου μόνοι τους, γιατί -αγέρωχοι που ήταν- δέν ήθελαν βοήθεια να πάρουν απο την κυβέρνηση καθόλου, ή να μείνουν στο συνοικισμό.

Στα σπλάχνα μου θα είχαν φυτέψει υλικά που πεταμένα τα βρήκαν, και τα δοκάρια μου, οι σανίδες οι λεπτές (που το χειμώνα δέν τον κρατούσαν έξω), τα παράθυρα μου τα διπλωτά που έτριζαν όταν γύριζε το πόμολο, η κούνια στην αυλή που έφτιαξε ο παππούς για να ευχαριστήσει τα μωρά, το παρτέρι με τις αγκαθωτές αγκινάρες, οι κότες που ζεστά αυγά μας χάριζαν κάθε μέρα, ο φούρνος ο μαυρόστομος, οι τρείς ελιές και η αυλή του άσπρου σπιτιού της γιαγιάς που είχαν χτίσει δίπλα, όλα θα με αγκαλιάζαν, σαν της γιαγιάς τα πονεμένα μπράτσα όταν τα εγγονάκια κράταγε στα γόνατα για παραμύθια το δειλινό κάτω απο την αιωνόβια συκιά.

rose είπε...

ομορφα τα καράβια!

μια σκέψη:
αν δεν αφήσεις το μυαλό να πεθυμήσει,
δεν έχει λόγο ο εαυτος για να μοχθήσει..

μια σκεψη για τη μεζούρα και το καράβι:

ειναι το γερό σκαρί
η σημαία,
η άγκυρα
η πυξίδα
η μηχανη ή τα πανια
είναι οι ναυτικοί, οι επιβάτες, ο μάγειρας με τον παπαγάλο ίσως

ειναι και ο καραβοκύρης...
στον πάνω-πανω όροφο του "πλοιου"
σαν ξέρει να κοιτα τα άστρα και με ορθογωνια τρίγωνα μετρα τις αποστάσεις, μ'αστερι του βορρά ως σταθερή..

και το καράβι, πόθος είναι
για την άλλη όχθη..
που οσο την πεθυμά ν' αράξει
αλλο τόσο θέλει για την επόμενη
να αναχωρήσει...

rose είπε...

Η οπαλίνα σου Διασπορε σου υπενθυμίζει ποιος εισαι εσύ...

faraona είπε...

O αργαλειος με σκλαβωσε ...
Αν ησουν σπιτι θασουν ενα χαρμα!!!

Εγω παλι αν ημουν σπιτι δεν θα ημουν εδω ...θα προτιμουσα καπου στο διαστημα .Αλλα μαζι με τον αργαλειο μου.
Χεχε!!!

φιλια

rose είπε...

κατι χρόνια εμπλεξα στα νηματα του Φαραώνα μου - έρωτας είναι ο αργαλείος, το ξερεις απο πρώτο χέρι..

εκει στο διαστημα που θα εισαι σπίτι, θα περνώ και εγω για επίσκεψη (στην κρυφη κάμαρη υπάρχει μηχανισμα διακτινισμου μαζι με άλλα)

Ανώνυμος είπε...

Αν ήμουν σπίτι, θα ήμουν τροχόσπιτο που ταξιδεύει διασχίζοντας τις ηπείρους ακατάπαυστα. Σε κάθε χώρα θ' άφηνα κι ένα κομμάτι της καρδιάς κι όταν θα με ρώταγαν, που είναι το σπίτι μου, δε θα μπορούσα τίποτ' άλλο ν' απαντήσω από αυτό... 'το σπίτι μου απλώνεται σ' ολόκληρη τη γη '.

rose είπε...

Λεμέσια τι ωραία περιγραφεις τα αμφιδρομα ταξίδια...

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Αν ήμουν σπίτι Rose, θα ήθελα να ήμουν γλυκό σαν κι' εσένα.

stalamatia είπε...

Διάσπορε σε γλυκοφιλω σαν παιδί μου ,σαν αδελφό.

rose είπε...

@αντικακομούτσουνε

μμμμμμμμμ!

ΥΣ μου θυμισες και τα γλυκα μες τις φίζες που ξεχασα!

Ανώνυμος είπε...

απεραντο εσωτερικο απλωμα..
τωρα νοιωθω σαν να ντζιζω τζαι πατω..

αν ημουν σπιτι ηταν να εθελα να ημουν στο περβολουιν..να νοιωθω τον ποταμον πουκατω..κυπριακον ποταμο..να τρεσιει τον σιημονα τζαι τα καλοτζαιρι να εσιει κατι κολυμπουες για τους βατραχους της νυχτας..τζαι μεσα στον ποταμον καβατζια για να κοφκουν το οπτικο πεδιο που το development νακκον παρατζιει..να θωρω μονο την μουττη του απεναντι βουνου..

υπεροχη φραση στες πολλαπλες της προεκτασεις: "..καμαρα ψευδο-γοτθικη με πετρα σμιλεμενη.."

μανταμ μαο
υ.γ. φυσικα τζαι εβρεθηκαμεν/βρισκουμαστεν...
τζαι εσιει τζαι την γοητεια του η εναλλαγη ρολων..απεγκλωβιζει..

rose είπε...

Συμφωνώ Μανταμ Μαο

το "ενα" ειναι ασφυκτικά στενό..

μ αρεσαν τα βατραχουδια της νύχτας :-)

Κούκος είπε...

Aν ήμουν ένας στρατολάτης, το σπίτι σου θα ήταν ο προορισμός μου.

Anef_Oriwn είπε...

Rose,

Πέρασα και στέκομαι να πω ένα γεια (βραδινό), δηλώνοντας έτσι την παρουσία μου στο ωραίο αυτό post σου που, πρώτον το θέμα του σχετίζεται με τ’ όνειρο κάθε ανθρώπου να αποκτήσει ΤΟ δικό του σπίτι (φτιαγμένο μάλιστα με παραδοσιακά υλικά στην προκειμένη δικιά σου ονειρική περίπτωση) και δεύτερο να χαρώ την ομορφιά της Lady Godiva!

Anef_Oriwn
Τρίτη 21/10/2008 – 11:48 μ.μ.

rose είπε...

@ Κούκος

Κόπιασε, στην κουζίνα έχει δροσερό νερός και φρεσκο ζυμωτό ψωμί

rose είπε...

@Ανευ
καλως τον κι ας άργησε!
είδες που ήρθε ο καιρός να κανει γυρούς και η Lady???

εσένα σε κερνώ σταφιδες κυπριακες με κουνες και ζιβάνα

Diasporos είπε...

(o οπαλίνος γέννησε στες φαντασίες πολλά και όμορφα)

Skouriotis είπε...

Αν ήμουν σπίτι θα ήμουν χρεωμένο στην τράπεζα

rose είπε...

@ πολίτης vromigo
xa xa

βρε , ωραίος είσαι αλλά η ουσία της΄"ασκησης" είνια οτι δεν πληρώνεις πουθενά ούτε χρεώνεσαι!

ελευθερο το μυαλό να καλπάσει για λίγο όχι για το σπίτι που θέλεις να έχεις
αλλά για εσνά ως σπίτι..

παρακινδυνευμενο εινια αλλα θα δοκιμάσω...

κοιτώντας το μπλοκ σου σε φαντάστηκα ως μογγολική σκηνή (εκεινες οι κυκλικές οι τεράστιες) με την εστία σοτ κέντρο...

πως σου φαίνεται ???

lakis είπε...

Τέτοια σπίτια έχουμε κι εδώ στο χωριό, αλλά δυστυχώς το δικό μου δεν είναι έτσι. Ομορφιές μας περιγράφεις. Μέρα καλή

rose είπε...

Λάκη αν ησουν σπίτι τι θα ήσουν;;

Skouriotis είπε...

Για αυτό πληρώνω συνέχεια ο μαλάκας !
Αντί να γίνω ποιητής έγινα καταναλωτής!
Πάντως δεν έπεσες έξω στην υπόθεση που έκανες .
Μια τέτοια σκηνή θα έχω σύντομα .
(κατ ακρίβεια με άφησες άφωνο. Μήπως να αφήσεις την ποίηση και να γίνεις μέντιουμ ;)

rose είπε...

τι ωράια μια τετοια σκηνη!
ειχα ενα ζευγαριφιλων που την εκαναν μονοι τους και γυριζαν απο χωριο σε χωριο κερδίζοντας τα της ζωής με αγηφηση ιστοριων και μυθων.. παραμυθαδες δηλαδη!

ισως ετσι δεν θα χρεωθεις και πολλά ως καταναλωτης

εσςυ θα λες ιστορίες και γω την...ψυχή (αντι το καφέ)

lakis είπε...

Παλιό, πλινθαρόκτιστο, με "λιακό" κι ένα τζάκι πέτρινο.

rose είπε...

Αγαπητε Λάκη χάρηκα που απάντησες

γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί ακριβως "σπίτι" είναι ο άλλος μια και αυτο ειναι/ζει στις εσωτερικές του μορφώσεις και/ή φαντασιακές προβολές...

όμως εγω σε φαντάστηκα ως Βιβλιοθηκη... εμγάλη νεοκλασσική με λιωμενα μαρμαρινα σκαλια και μια λάμπα δεξια στο κεφαλόσκαλο λίγο γυρισμενη μπροστά.. και μέσα ράφια απο μαχόκανι και δερματόδετα βιβλία σε ορισμενα δωματια και σε άλλα απλα λευκά ξυλινα ράφια, με σκορπιες σελίδες πριν την αρχειοθετηση..

μια γωνια με μια πολυθρονα πίσω απ ενα στενο γραφείο και πίσω πολολά πολλά μικρα βιβλία...
σε φαντάστηκα ως μια κουζίνα με τετραγωνη βουρνα παλια και μια καφετιερα υπερσύγχρονη ΄σιως για εσπρέσσο///


τι παράξενα και διαφορετικά σε φαντάστηκα!

koutso είπε...

Av ήμουν σπίτι ήθελα να 'μουν μια φωλιά πουλιού πάνω σ'ένα αψηλό κατάρτι σε κοσμογυρισμένο πειρατικό πλοίο,
να βλέπω τον κόσμο απο ψηλά (έτσι για να μην βλέπω τις ασχήμιες),
να 'μαι κοντά στα 'στέρια και στο φεγγάρι,
να με ζεσταίνει ο ήλιος και να με τραντάζει ο αέρας,
να μου θυμώνει ο Θεός .....

Ανώνυμος είπε...

αν ήμουν σπίτι θαμουνα αερόστατο τον αέρα να ξεσκίζω και όπου θέλω να γυρίζω............ έκανα και ρίμα ;)

το σπίτι, μου είναι κάτι πολύ στάσιμο και στατικό για να ταυτιστώ..........

σπίτι........

σπιτάκι στο δάσος όπως αυτό των παραμυθιών μέσα στο δάσος με λιμνούλα΄και ζωάκια ;)

rose είπε...

Καλημερα Κώστα
τι ωραίο σπίτι είσαι!

rose είπε...

Καλημερα και σε σενα OSR
ποιος ειπε οτι τ αεροστατα δεν είναι σπίτια;;;

ωραία μαλιστα!

Roadartist είπε...

Αν ήμουν σπίτι θα ήθελα να ήμουν ξύλινο .. μέσα σε δάσος..που να αγναντεύει θάλασσα..

rose είπε...

roadartist

ποσο χαιρομαι που με βρηκες για τι σε γνωρισα ..

η αλμυρα του μπλοκ σου θα ειναι απο σημερα και εδω

σε ευχαριστω