Ποια βία ;

Ένιωθα στον αέρα τη μυρωδιά της αλλαγής. Είχε γεμίσει ασφυκτικά το δωμάτιο στα «Καλά Καθούμενα». Έξω ουρές στριμώχνονταν για να ακούσουν. Αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε στα σκαλιά της Φανερωμένης.

Σας κοιτούσα τη περισσότερη ώρα αμίλητη. Καθώς έβλεπα να γεμίζουν τα σκαλιά της Φανερωμένης ήξερα ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως τις άλλες.

Οι πιο πολλές φωνές είχαν τη σπίθα της αλλαγής κι όσες δεν την είχαν έσβηναν στη μάζα των κραδασμών των προηγούμενων χωρίς πολλά-πολλά.

Γνωστά μου πρόσωπα άλλαζαν στα ματια μου σαν γίνονταν φορείς του νέου και οι ιδέες τους ακούστηκαν λίγο διαφορετικές, και τα πρόσωπά τους πιο αληθινά.

Έκανα παράλληλες σκέψεις καθώς σας έβλεπα να αλλάζετε τους σχηματισμούς σας – σαν ένα σμήνος πουλιών που ακολουθεί αόρατες επιταγές. Πότε σε μικρές ομάδες, πότε επικεντρωμένοι σε ένα σημείο, μετά σε δυο-τρία, μετά μικρά πηγαδάκια, και τέλος ξανά όλοι μαζί....

Κάποιες από τις ιδέες μου τις φώναξα από τη γαλαρία – τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια ένιωθα πως ήταν περιττά - μια ιδέα εδώ, μια λέξη εκεί πρόσθεταν μέσα από το εκάστοτε σχηματισμό της παρέας.

Νοερά ταξίδεψα πριν 15 μήνες - είχαμε πάρει τις σφυρίχτρες και εμείς: Πλατεία Ελευθερίας – Βουλή των Αντιπροσώπων με τα πόδια. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 25 άτομα. «Σπάζαμε τη σιωπή»

Σπέρματα, είπα, είναι οι ιδέες κι αν βρουν νερό «βλαστούν».

Θυμήθηκα ξανά πριν 3 μήνες. Φωνάζαμε για τη «συνωμοσία της σιωπής», για την «ανοχή = συνενοχή» και κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 85 άτομα. Το μπλοκ μας είχε γίνει ένα νέο μέσο να μιλήσουμε – μέχρι τότε τα πιο πολλά μέσα είχαν για τα καλά κλείσει τις πόρτες τους σε μας...

Αλλάζουν οι καιροί – πληθαίνουν τα μπλοκ.

Τότε είχαν έρθει νέοι και νέες φίλοι/ες. Άνθρωποι που πίστεψαν πραγματικά...

Προχτές είδα το αυτονόητο στα μάτια των δεκάδων που βρέθηκαν εκεί. Άκουσα τις εισηγήσεις διαφόρων εν τη γεννέσει της Κίνησης Πολιτών ALERT με μια ενδόμυχη λαχτάρα αυτή τη φορά να μην καπελωθεί, να μην αμαυρωθεί, να μην τελειώσει...

Και τότε είδα το πρόσωπο του ενός από τους φοιτητές, σαν μια αρένα του αόρατου θεάτρου και σαν προφητεία. Όσο κι αν αναγνώρισα ως οικεία την αίσθηση της απώλειας να μην είσαι πλέον ο ίδιος, εκείνο το πρόσωπο είχε και κάτι άλλο που δυστυχώς δεν κατάφερα να του ψιθυρίσω στο αυτί: Αυτή τη φορά θα είναι πέρα και πάνω από Σένα. Εσύ και το κορμί σου θα θυμάσαι αλλά τώρα πια το σηκώνουν άλλοι στα χέρια τους

Κάτι ενδόμυχα έδρασε λυτρωτικά στην απουσία του... και αναγνώρισε σπέρματα της ελπίδας και του τέλους της μοναξιάς.

Των πιο πολλών τα βλέματα ήταν ζεστά, σαν κατι να έδωσε νόημα στην επικοινωνία.

Φεύγοντας αποχαιρέτησα έναν φίλο. «Δεν είχαμε βίντεο εμείς Αντρέα» του είπα. Και κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι.



Δεν ξέρω τι καθορίζει ποιά θα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει ένα ποτήρι.
Ποιό θα είναι το σημείο της κριτικής μάζας για την ανατροπή...
πόσοι και πόσες θα πληρώσουν το τίμημα μέχρι εκει...

Αυτό που ξέρω καταψυχα είναι πως το αναγνώρισα προχτές...

Κι πως όσο κυλά αυθόρμητα, ελεύθερα και άναρχα θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις της αλλαγής.

Δεν ξέρω ενάντια σε ποιό είδος βίας πολεμάτε εσείς
αλλά εγώ, τώρα πολεμώ να μη σταματήσει ο ποταμός...