Δεν έχει σπίτι, στέκει μόνη της, τεράστια – ακέραια στη μέση ενός φρούριου που έμεινε ανοικτό ανάμεσα σε ερείπια.
Μέσα εκεί είμαι ασφαλής - και στο όνειρο - γιατί κανείς δεν διεισδύει.
Η ελιά αιώνες είναι ριζωμένη δίπλα στην κλίνη που κοιτά τον ουρανό.
Εκεί είμαι εαυτή.
Εκεί μπορώ να βλέπω τα χρώματα του αέρα που αλλάζουν καθώς αλλάζει η στιγμή.
Εκεί διαβάζω τα σημάδια και η μνήμη η συλλογική γίνεται αφηγηματικά προσωπική.
Εκεί είμαι γυμνή.
Σαν φώλιασα μέσα της έν’ άνυσμά της ξεδιπλώνεται πάνω από την απελπισία ή τη χαρά.
Γι’ αυτό όταν με βρίσκεις «ευάλωτη» είμαι ακόμα «δυνατή»
(κι αυτή η δύναμη με κάνει μισητή).
Mέσα στην κάμαρα είμαι μοναχή.
8 σχόλια:
Βγες από την κάμαρα να γίνεις πιο δυνατή!!
It gets very lonely in there after a while sweetie!!
Πεντάμορφη τούτη η κάμαρα η κρυφή, κανένας μέσα δέ μπορεί να μπεί εχτός του πλάστη της.
Φοιβο
έξω είμαι τον περισσότερο καιρό και είμαι μεταξύ φίλων :-)
η ..κάμαρα είναι εσωτερικός χώρος
Chris
δεν με τρομάζει η μοναξια... Ζω χρόνια μαζί της. Και έξω έχει κόσμο αρκετο και φίλους και χαρά και άλλα πολλά
Διασπορε
στο φαντασιακό χωρούν όλοι κι εκεί η κάμαρα έχει εκλεκτούς φαντασιακους προσκεκλημένους
Στη μυστική αυτή κάμαρα είμαστε η Αλήθεια.
Μόνοι όλοι μας... γκρεμιζόμαστε και ξανακτιζόμαστε προσπαθώντας την επόμενη φορά να τοποθετήσουμε προσεκτικά την κάθε πέτρα πάνω στην άλλη.
Μόνοι και ασφαλείς.
Σωτήρια μοναξιά πιστεύω, δεν χωράει άλλος κανείς εκεί μέσα. Μετρούμε την δύναμη και την αδυναμία μας κόμπο κόμπο...
... και βγαίνουμε Έξω, δυνατές :)
καλωσόρισες φιλενάδα έφερες καμια πέτρα πράγας για την κάμαρα :-)
Δημοσίευση σχολίου