η φράση θα χαρασσόταν ανεξίτηλα στη μνήμη μου ...
Δέκα χρόνια πριν, η εικόνα της
μπήκε σ' ένα τοίχο, πίσω ακριβώς από το γραφείο που γεννήθηκαν οι ιδέες...
είναι απίστευτο τι ψιθυρίζουν οι εικόνες...
όλα ήθελε να τα μοιραστεί...
δεν είπε απλώς αλλά με έκανε να νιώσω,
το εύρος των ανοιχτών ουρανών
και την απεραντοσύνη της ανθρώπινης σκέψης.
την αξία της ανθρώπου και την ουσία της συνύπαρξης.
την ομορφιά της ανακάλυψης και της γέννησης.
υπόκωφα μας διαπερνούσε τις ώρες της ένωσης ένα μοιρολόι
δεν είχα καταλάβει τότε πόσο βαθύ ήταν το αίσθημα της απώλειας που φόραγε σαν ρούχο.
δεν εκλογικεύεται η βαρβαρότητα, ούτε ήταν αναγκαίος ο πόνος...
αυτή η απορία παραμένει...
τώρα περιμένουμε και οι δυο για την κατάληξη μέσα στο χρόνο
τον Αιώνιο
οι μόνοι απρόβλεπτοι παράγοντες
η ανθρώπινη βλακεία και η σκληρότητα
11 σχόλια:
Η βαρβαρότητα και η σκληρότητα αφήνει τα σημάδια της στο κορμί αλλά περισσότερο στη μνήμη Rose μου. Παρόλα αυτά οι μεγάλες Ιδέες και Πράξεις δεν μπορούν να δολοφονηθούν ή να σβυστούν... και ο Χρόνος πάντα δικαιώνει καλή μου, νάσαι σίγουρη.
Υ.Γ. Η ανθρώπινη βλακεία και η σκληρότητα δεν είναι και τόοοοσο "απρόβλεπτοι παράγοντες" - άρα είναι αντιμετωπίσημοι :)
Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.
«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Κoutso
κάτι τέτοια μου γραφεις και αναβάλω τη χορήγηση ενεσίμων επ' αόριστον
[οτι "έλιωσα" δεν χρειάζεται να στο πω δεν είναι;]
ruthι μου
θέλω σε λίγα χρόνια να πίνουμε ένα τσαούδιν (ξέρεις που) και να αγναντεύουμε τους ανοικτούς ορίζοντες και να γελάμε και αν τότε μου πεις τα ίδια και ισχύουν θα πει πως τα αντεχουμε όλα :-)
Η βαρβαρότητα, το αντίθετο ακριβώς του πολιτισμού...
Κόρη Rose!Εσυγκίνησες με σήμερα!
Άτε α!Τζείνο το γράφείο που λαλείς που εγεννηθήκαν τόσες ιδέες, εν η ψυχούλα σου μάναμου,πάρτο απόφαση,εν αλλάσει!Μα τζαι εσύ έβαλες την Υπατία πίσω που το γραφείο τζαι εκαρτέρας να δεις χαϊριν σε τούντον κόσμο;Κύριε ελέησον!
(άκου να δεις τζαι μιαν ωραία σύμπτωση,έπιαμε τζαι μένα προχτές με την Υπατία τζαι ανέβασα ένα ποστ...οκ,οκ,...για το δικό μου χαϊριν λάλουμεν τα μιαν άλλη φορά :-) )
κόρη disdaimona εφύρθηκα!
ότι γλύτωσε απο την Υπατία μετά το ανέλαβε η Ολυμπία ντε Γκούζ!
Εκεί να δεις χαϊρι!
Η γυναίκα που στην γαλλική επανάσταση κρεμάστηκε απο τους ίδιους τους "συντρόφους" της και σε αντίθεση με όλες τις άλλες που όταν αν έγκυες δεν τις απαγχόνιζαν εκείνης δεν της έκαναν την χάρη!!!
Την ανάρτηση σου την είδα αλλά δεν είχα λόγια να σχολιάσω ... σημερα μου βγηκαν. Ανυπομονώ να δω το έργο και φυσικά να ακούσω για το χαϊρι σου :-)
μπορούμε να το δουμε μαζι αν θες
Φοίβο μου εξηγείς γιατι απο τη βαρβαρότητα σε λιγότερη βαρβαρότητα που θα ήταν η φυσική εξέλιξη μου φαίνεται ότι υπάρχει μια ταυτόχρονη γραμμή εξέλιξης που λέει
απο την βαρβαρότητα σε περισσότερη βαρβαρότητα;
Δεκτή η πρόσκληση για το έργο!Ευχαρίστως!
Αφού πρώτα κανονίσουμε καφέ ή κανένα ποτούδι.(...κανένα είπαμε!)
Kώστα
μα ειναι πράγματι του Μανου Χατζηδάκη?
από ποια δουλειά του;
Δεν ξέρω ποιού είναι.Η Γιούλα μου το έστειλε,αλλά λέει ότι είναι απο παραμύθι,νομίζει.Θα το κοιτάξει και θα μας πεί.
Απλά θεώρησα ότι είναι σχετικό με την ανάρτηση σου,κάπως....
κέντρο!
είναι του Χατζηδάκη..
("ιστορία των συναισθηματων" μάλλον) το ψαχνω και εγω
Δημοσίευση σχολίου