θα ήθελα να το είχα γράψει...

Έκλεισαν όλα τα μπουρδέλα; Νομίζετε!

*Και τώρα, τι; Απλώς το ξεχνάμε και προχωράμε; Βγάζει μια απόφαση η Γενική Εισαγγελία, αποφαινόμενη ότι η καθηγήτρια η οποία είπαν ότι «βίασε δύο μαθητές» είναι τελικά αθώα και το ζήτημα τελειώνει; Έτσι απλά; Διότι, η καθηγήτρια σαφώς και είναι αθώα. Πολλοί και διάφοροι άλλοι, όμως, δεν είναι. Έτσι δεν είναι;

*Έτσι. Με πρώτα και κύρια τα πλείστα των ΜΜΕ, τα οποία έβγαλαν το θέμα χωρίς να περιμένουν την ολοκλήρωση των ερευνών, χωρίς να σεβαστούν τη λεπτότητα του ζητήματος και αδιαφορώντας για τη δική τους ευθύνη. Διψασμένα για το ζουμερό «σκάνδαλο», το χειρίστηκαν στη λογική του Ράδιο Αρβύλα (όχι της εκπομπής, αυτή είναι θαυμάσια), κιτρίνιασαν, το διαστρέβλωσαν αναλόγως του τι τους έλεγε ο καθένας, έφτασαν στο σημείο να αποκαλύψουν και το σχολείο το οποίο αφορούσε η καταγγελία και, έτσι, διαπόμπευσαν την καθηγήτρια που «βίασε δύο μαθητές». «Ανήλικους» μαθητές, έτσι; Οι οποίοι έγιναν... ένας. Ενήλικας κιόλας (!).

*Από όλα τα λαϊκά δικαστήρια που στήθηκαν στα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα, αυτό ήταν το πιο εμετικό. Όχι μόνο γιατί έβγαζε μια απίστευτη βαρβαρότητα στον τρόπο που αυτά τα ΜΜΕ κατακρεούργησαν την καθηγήτρια στο βωμό της πώλησης του «σκανδάλου», αλλά και γιατί υπήρχε διάχυτη η μπόχα της υποκρισίας. Και της προάσπισης... ηθών, τα οποία, ναι, θα ήταν δεδομένα σε μια μικρή πόλη Ευαγγελιστών του αμερικανικού Νότου λ.χ, αλλά όχι στα μέρη μας.

*Ε, πώς να το κάνουμε; Όλοι αυτοί που φώναζαν, οι αρσενικού γένους τουλάχιστον, είμαστε σίγουροι πως εάν μάθαιναν πως ο γιος τους έλεγε πως είχε πηδήξει την καθηγήτριά του, αφού βεβαιώνονταν ότι (α) η καθηγήτρια ήταν ωραία, (β) δεν την γκάστρωσε κι (γ) ότι δεν θα έβρισκε τον μπελά του, θα ένιωθαν μεγάλη περηφάνια. Όπως είχε νιώσει και ο δικός τους πατέρας όταν στα 13 ή τα 14 τους τούς πήγε ή τους έδωσε λεφτά να πάνε για πρώτη φορά στα μπουρδέλα, για να τους... βιάσει μια ώριμη (ή κάτι περισσότερο) κυρία.

*Εδώ όμως, ένιωσαν... αποτροπιασμό για το «βιασμό» των «μαθητών» από την καθηγήτριά τους οι οποίοι «μαθητές» ήταν ένας 17χρονος, συνεπώς ενήλικας με το νόμο για το σεξ. Και το χειρότερο από όλα; Ο «βιασμός», όπως αποφάνθηκε και η Εισαγγελία, δεν έγινε ποτέ! Τίποτα δεν μπορούσε να στηρίξει τα όσα έλεγε ο μαθητής εις βάρος της καθηγήτριας. Η οποία, καθηγήτρια, έτσι ωραία και απλά, διαπομπεύθηκε για το «ποινικό αδίκημα» που κάποια λαμπρά ΜΜΕ αποφάσισαν ότι είχε διαπράξει.

*Αλλά δεν ήταν μόνο τα ΜΜΕ. Με εξαίρεση την ΟΕΛΜΕΚ στην οποία θα πρέπει να πιστώσει κανείς τη στάση που τήρησε προασπιζόμενη το αυτονόητο, το τεκμήριο της αθωότητας ενός μέλους της μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, βαριές και ασήκωτες είναι οι ευθύνες όλων όσοι ενεπλάκησαν στη δημόσια αντιπαράθεση την οποία προκάλεσε η δημοσιοποίηση ή καλύτερα η διαρροή του θέματος στα ΜΜΕ.

*Οι δημόσιοι λειτουργοί και οι υπηρεσίες, είτε μιλάμε για το βοηθό γενικό εισαγγελέα (ο οποίος άνοιξε το γραφείο του αργία ημέρα μήπως και χάσει τα κανάλια), είτε για την επίτροπο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, είτε για το ίδιο το υπ. Παιδείας (το οποίο βγήκε και δήλωσε πως υπήρχε υπόθεση εκ πρώτης όψεως), δεν μπορούν να λειτουργούν με κριτήριο εάν μια ιστορία βγήκε ή όχι στα ΜΜΕ. Ειδικά όταν αυτή η ιστορία αφορά υπολήψεις ανθρώπων.

*Με άλλα λόγια, ένα απόρρητο ζήτημα, είναι και παραμένει σε σοβαρά κράτη, α-πό-ρρη-το. Οι λειτουργοί δεν σχολιάζουν δημοσίως, δεν ξεκατινιάζονται και δεν βιάζονται να πουν τις όποιες εκτιμήσεις τους οι οποίες μπορούν κάλλιστα να καταστρέψουν ζωές, απλώς και μόνο για να προβληθούν, για να λαϊκίσουν ή για να βεβαιωθούν ότι δεν θα τους επιτεθούν τα όποια ΜΜΕ, όπως ενδεχομένως θα τους έκαναν εάν τους απαντούσαν ως όφειλαν. Ότι, δηλαδή, δεν θα γίνει κανένα σχόλιο μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Τελεία.

*Σε σοβαρά κράτη, τα δημόσια αξιώματα και ιδιαίτερα τα νευραλγικά προορίζονται για ανθρώπους που τολμούν, όχι για ανθρώπους που φοβούνται. Και είναι έτσι γιατί στην πορεία χρειάζεται κάποια στιγμή ή και πολλές στιγμές, να υπερασπιστούν το κύρος του αξιώματός τους. Και να αντισταθούν τόσο σε τσαμπουκάδες των ΜΜΕ και του οιουδήποτε μπορεί να τσαλακώσει τη δημόσια εικόνα τους, όσο και στην όποια... ιδιαίτερη σχέση μπορεί να έχουν με τον καθρέφτη τους, για τον οποίο ενίοτε γράφουν και ποιήματα!

*Δυστυχώς, σ΄ αυτή τη χώρα, επειδή ούτε είχαμε, ούτε έχουμε σοβαρό κράτος ή κράτος γενικώς, αυτά όλα είναι ψιλά γράμματα. Και για αυτό, ούτε αυτή τη φορά, να ΄στε σίγουροι, δεν θα μάθει κανείς κάτι από την ιστορία με την καθηγήτρια που «βίασε». Θα περάσει κι αυτό. Και θα ΄ρθουν κι άλλα. Πολλά. Ίσως χειρότερα. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ω ναι... Και τόσο άθλια. Τώρα που το σκεφτόμαστε, μάλλον για αυτό τα εξαφάνισε το κράτος μας τα μπουρδέλα, σιγά - σιγά. Δεν άντεχε τον ανταγωνισμό...