Το τραγούδι το ήξερα από τον Παπακωνσταντίνου. Με συγκινούσε και με μελαγχολούσε βαθύτατα, και πολλές φορές το έβαζα να παίζει συνέχεια κατά τη διάρκεια της ατέλειωτης νυκτερινής βάρδιας. Με πονούσε! Γιατί να το κρύψω; Με πονούσε! ΄Ήξερα τί γίνεται "κάτω" εκείνες τις ώρες. Το ίδιο και το τραγούδι, αντέχω ακόμα μάτια μου-εκτέλεση Τάνιας Κικίδη, υπάρχει στο youtube. Το ένα τραγούδι έρχεται σαν απάντηση στο άλλο, κατά κάποιον τρόπο. Σαν να δίνει κάποια λύτρωση, κάποια κάθαρση.
(αυτο είναι μια άλλη ιστορία: Ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ και ο Μανος Λοϊζου πίνει καφέ σε μια αυλή κάπου στην Αθηνα και ακούγεται το πρωινό τσιγάρο... Ποτέ δεν καταφερα να διαχωρίσω το τραγούδι από την εικόνα του Λοίζου να πινει καφέ και να καπνίζει ένα φουγάρο στο βάθος)
Ναι, πιστεύω ότι κάποια κομάτια, ειδικά μέσα στη ροκ μουσική, είναι έργα τέχνης ισάξια των πιο σπουδαίων πνευματικών δημιουργημάτων, και πράγματι δυό και τρία ή και περισσότερα μαζί, δημιουργούν ένα διάλογο εσωτερικό ή μια ενότητα πέρα από τις λέξεις. Η αδυναμία μου περιγραφής της επίδρασης που δημιουργούν είναι ακαταμάχητη. Ας το δοκιμάσω έτσι: Σε κάνουν κάτι άλλο και σε παίρνουν κάπου αλλού. Ίσως σε τοποθετούν ξανά μέσα στον πραγματικό εαυτό σου που απαρνήθηκες και το αλλού να είναι όλα εκείνα που αμέλησες να "προσέξεις".
ναι γιατι δρουν άμεσα στο συγκινησιακό μας και εκει οι εκλογικευσεις δεν χωρούν..
μπορεί να μην έχουμε πρόχειρη την ερμηνεία της επιδρασης τους ή αυτη να είναι πολυεπίπεδη και συνθετη αλλά δρουν άμεσα...
ειχα μια εικόνα καθως σε διαβαζα: ο ψυχισμός μας ακουμπά το συνολο μας, το οποίο δεν γνωρίζουμε... είμαστε κατι σαν τον Αμαζόνιο με διαφορα μονοπάτια που δεν άνοιξαν ποτέ, αλλά η μουσική δεν "περπατα" στα μονοπάτια όπως άλλα μέσα που "χειρίζεται" ο ψυχισμός μας - μπαίνει σε χώρους άβατους, αγνωστους ακόμα, και ίσως για κάποιο καλό λόγο προστατευμένους ή επικίνδυνους σε βιαστικούς περιπατητές...
είναι οι στιγμές που η μουσική μας αλλάζει έστω για λίγο και ίσως αν είμαστε τυχεροί, ανακαλύψουμε μια πλευρα που μας διαφευγει
8 σχόλια:
Θεά...
λίγο ακόμα καλή μου...
Αντέχουμε ακόμα, μάτια μου...
:)
μα τα λόγια τα ακούσατε κορούες????
για το κορίτσι, το ελάφι και τα λοιπά κέρατα;
μην σας ξεγελά η τζαζιά :-)
(η τρυφερότητα και των δυο σας συγκινητικότατη)
χχχ
Το τραγούδι το ήξερα από τον Παπακωνσταντίνου. Με συγκινούσε και με μελαγχολούσε βαθύτατα, και πολλές φορές το έβαζα να παίζει συνέχεια κατά τη διάρκεια της ατέλειωτης νυκτερινής βάρδιας.
Με πονούσε! Γιατί να το κρύψω; Με πονούσε! ΄Ήξερα τί γίνεται "κάτω" εκείνες τις ώρες.
Το ίδιο και το τραγούδι, αντέχω ακόμα μάτια μου-εκτέλεση Τάνιας Κικίδη, υπάρχει στο youtube.
Το ένα τραγούδι έρχεται σαν απάντηση στο άλλο, κατά κάποιον τρόπο. Σαν να δίνει κάποια λύτρωση, κάποια κάθαρση.
Παφίτης
Παφίτη,
δεν είναι απίστευτο πως συγκεκριμενα τραγουδια αναλαμβανουν να ντύσουν ενα διαλογο που ξαναστήνουμε απ την αρχη αλλα πολλές φορές;
είναι φορές που φτιαχνουν μια ενότητα, μια ενιαία ιστορία, την αφήγηση μια εσωτερικης καταστασης που μόνο μια δέσμη λέξεων δεν μπορεί περιγράψει ...
ξερεις, σημερα το πρωί, γύρω στις έξι, κοιταξα έξω απο το παράθυρο, και συνέβη κάτι που γίνεται τα τελευταία χρόνια...
"ακουσα" το "πρωινό τσιγάρο" του Μανου Λοϊζου (σε εκτέλεση παιδικής χορωδίας Τυπάλδου παρακαλώ!)και ήξερα ότι ήρθε το φθινόπωρο...
= σόρρυ αλλα είναι του Νότη Μαυρουδή
:-)
(αυτο είναι μια άλλη ιστορία: Ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ και ο Μανος Λοϊζου πίνει καφέ σε μια αυλή κάπου στην Αθηνα και ακούγεται το πρωινό τσιγάρο... Ποτέ δεν καταφερα να διαχωρίσω το τραγούδι από την εικόνα του Λοίζου να πινει καφέ και να καπνίζει ένα φουγάρο στο βάθος)
Ναι, πιστεύω ότι κάποια κομάτια, ειδικά μέσα στη ροκ μουσική, είναι έργα τέχνης ισάξια των πιο σπουδαίων πνευματικών δημιουργημάτων, και πράγματι δυό και τρία ή και περισσότερα μαζί, δημιουργούν ένα διάλογο εσωτερικό ή μια ενότητα πέρα από τις λέξεις.
Η αδυναμία μου περιγραφής της επίδρασης που δημιουργούν είναι ακαταμάχητη. Ας το δοκιμάσω έτσι: Σε κάνουν κάτι άλλο και σε παίρνουν κάπου αλλού. Ίσως σε τοποθετούν ξανά μέσα στον πραγματικό εαυτό σου που απαρνήθηκες και το αλλού να είναι όλα εκείνα που αμέλησες να "προσέξεις".
Παφίτης
ναι γιατι δρουν άμεσα στο συγκινησιακό μας και εκει οι εκλογικευσεις δεν χωρούν..
μπορεί να μην έχουμε πρόχειρη την ερμηνεία της επιδρασης τους ή αυτη να είναι πολυεπίπεδη και συνθετη αλλά δρουν άμεσα...
ειχα μια εικόνα καθως σε διαβαζα: ο ψυχισμός μας ακουμπά το συνολο μας, το οποίο δεν γνωρίζουμε... είμαστε κατι σαν τον Αμαζόνιο με διαφορα μονοπάτια που δεν άνοιξαν ποτέ, αλλά η μουσική δεν "περπατα" στα μονοπάτια όπως άλλα μέσα που "χειρίζεται" ο ψυχισμός μας - μπαίνει σε χώρους άβατους, αγνωστους ακόμα, και ίσως για κάποιο καλό λόγο προστατευμένους ή επικίνδυνους σε βιαστικούς περιπατητές...
είναι οι στιγμές που η μουσική μας αλλάζει έστω για λίγο
και ίσως αν είμαστε τυχεροί, ανακαλύψουμε μια πλευρα που μας διαφευγει
Δημοσίευση σχολίου