Ένα ταξίδι που δεν έγινε ποτέ

Ήταν η τελευταία αποκριά που οι παγανιστικές τελετές κορυφώθηκαν με την στάχτη του Βασιλέα των χορών. Όλα ταξίδεψαν από του χρόνου τα στενά, είτε το ξέρεις είτε όχι.
Γιατί οι διθύραμβοι ήταν ύμνοι και πολύ με τραγούδι έμοιαζαν, που ξεσπούσε εν μέσω μέθης στις τελετές αφιερωμένες στον Διόνυσο. Χόρευαν, τραγουδούσαν, και παρασύρονταν στην μέθεξη του κύκλιου χορού των σάτυρων και των μαινάδων. Άντρες και γυναίκες παραδωμένοι στο χάος τους, με τις σωματικές τους διαστάσεις οριακά κατανοητές. Και όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως στο χώρο που όριζε η ορχήστρα, η κυκλική τροχιά της.
Και αν συνυπολογίσει κανείς την γένεση του αρχαίου δράματος θα συλλάβει το μέγεθος των δρώμενων. Να τι εννοώ. Ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του κόσμου που απομακρύνθηκε από τον κύκλιο χορό της ορχήστρας, και συνομίλησε με τους αιώνιους έφηβους του Χορού, ήταν ο Θέσπης. Διαλέγεται λοιπόν. Είναι ο πρώτος ηθοποιός στην ιστορία του αρχαίου Δράματος. Έκεινη ακριβώς την στιγμή γίνεται η σύλληψις του Πολιτισμού μας. Είναι μια μαγική στιγμή. Είναι η αρχή του κόσμου μας. Του μέχρι τώρα γνωστού μας κόσμου. Και ξεκινά με την συνείδηση του Κόσμου. Από το χάος στο φως. Από το σωματικό ορυμαγδό των εφήβων, στην Σύλληψιν.
Είναι λοιπόν ο πυρήνας της Ζωής τα δρώμενα τούτα. Είναι τα δομικά της στοιχεία εγγεραμμένα σε τούτη την τελετή των σωμάτων. Γιατί η ζωή προϋπάρχει του πολιτισμού. Και γιατί η ζωή ενυπάρχει σε κάθε πολιτισμό.
Για τούτο μόνο αξίζει να το ζει κανείς, ακόμα και στις παρυφές των εξάρσεων των γιορτών αυτών. Για να γίνει έστω και συμβολικά ένα ταξίδι στα άδυτα. Στο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης και κατόπιν στο καταφύγιο της συνείδησης. Ένα ταξίδι που δεν χιλιομετρήθηκε ποτέ. Που ίσως να μην έγινε ποτέ, γιατί μαρτυρίες και αξιόπιστες πηγές δεν έχω.
Eίναι Τραγική η φύση μας, είτε το ξέρεις είτε όχι.
Χρήστος Φιλίππου