Ανώνυμε, δεν ξερω πως θα ακουστει αλλα εισαι ευτυχης αν ακόμα δακρύζεις..
δεν εχω λογια να σου περιγράψω τι βλεπουν τα ματια μου ορισμενες φορές και οταν πάλι, βρίσκονται λογια, αποφασίζω πως είναι καλύτερα να σιωπω...
πολλές φορές αλλάζω κουβέντα, κάνω ανούσια αστεία, και αποσύρομαι σε σκεψεις ιδιωτικές - εχει σκοταδι το καταμεσημερο αν εισαι στη πισω μερια του φεγγαριού.. πονάει το φως του αν εισαι σε τόπο άνυδρο .. καίγεσαι αν δογματικά τον κάνεις Ηλιο.
γι αυτο μετακινούμαι στην νεκρική ακινησια του κενου μεταξυ των αστεριων, εκει που το φως ταξιδευει στο χρονο ακόμα και μετά το θανατό του - εκει έχω μονο ματια και μνημη...
αυτο, δεν ηταν ξεκαθαρα δική μου επιλογη...
με ξέβρασε μια μήτρα αφιλόξενη... την οποία εκ των υστέρων ευγνωμονώ γιατί άλλους τους ευνουχισε για πάντα... Θεωρώ, εντέλει πως μενα ήταν γενναιόδωρη (ή της ήμουν πολλή "ξενη")
εκει στο σκοτάδι, αναμεσα στα αστερια... θυμάμαι το δακρυ... και το πεθυμώ!!!!!!!
9 σχόλια:
Υπέρβαση...
Βουτιά στο εσωτερο είναι... όπου βρίσκεται κρυμμένη η δικιά μας μυστική ασφάλεια.
Κάποιος κάποτε μου είπε ότι όλα τα παγωμένα χρόνια ήμουν η μάνα... κι έτσι η απουσία είχε πάντα μια σκιά να ξαποστασει η ψυχή.
Τα φιλιά μου :)
Ρουθ
καταλαβαίνω τι περιγραφεις Ρουθ μου...
σε φιλω κι εγω
Γιατί να θέλει κάποιος να παγώσει το φως;
Σε αυτούς τους καιρούς όπου τίποτε δεν κινείται (για καλό), ας αφήσουμε και κάτι να τρέχει απερίσπαστο με το δικό του ρυθμό στη δική του διαδρομή...
Νάσια, αλήθεια γιατί;
λες και βαλθηκαν να κλείσουν έναν-έναν τους διακόπτες...
ευτυχώς οι κυριότερες πηγές φωτός τους ξεπερνούν...
και ενω "υπάρχει" εκεινη η θέση που περιγράφω... παρηγοριά δεν βρίσκω ...ακόμα
akoma kai sto skotadi toy mesimerioy mporei na kylisei to dakry
Ανώνυμε,
δεν ξερω πως θα ακουστει
αλλα εισαι ευτυχης αν ακόμα δακρύζεις..
δεν εχω λογια να σου περιγράψω τι βλεπουν τα ματια μου ορισμενες φορές
και οταν πάλι, βρίσκονται λογια, αποφασίζω πως είναι καλύτερα να σιωπω...
πολλές φορές αλλάζω κουβέντα, κάνω ανούσια αστεία, και αποσύρομαι σε σκεψεις ιδιωτικές - εχει σκοταδι το καταμεσημερο αν εισαι στη πισω μερια του φεγγαριού.. πονάει το φως του αν εισαι σε τόπο άνυδρο .. καίγεσαι αν δογματικά τον κάνεις Ηλιο.
γι αυτο μετακινούμαι στην νεκρική ακινησια του κενου μεταξυ των αστεριων, εκει που το φως ταξιδευει στο χρονο ακόμα και μετά το θανατό του - εκει έχω μονο ματια και μνημη...
αυτο, δεν ηταν ξεκαθαρα δική μου επιλογη...
με ξέβρασε μια μήτρα αφιλόξενη...
την οποία εκ των υστέρων ευγνωμονώ γιατί άλλους τους ευνουχισε για πάντα...
Θεωρώ, εντέλει πως μενα ήταν γενναιόδωρη (ή της ήμουν πολλή "ξενη")
εκει στο σκοτάδι, αναμεσα στα αστερια... θυμάμαι το δακρυ... και το πεθυμώ!!!!!!!
Να δεις που για πρόγευμα θα τρώμε κορν-φλέηκς με φως.
παντως εκει νιωθω κομψότατη!!!!!
Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example,'The night is shattered
and the blue stars shiver in the distance.'
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.
Through nights like this one I held her in my arms
I kissed her again and again under the endless sky.
She loved me sometimes, and I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep her.
The night is shattered and she is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.
My sight searches for her as though to go to her.
My heart looks for her, and she is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love her, that's certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.
Another's. She will be another's. Like my kisses before.
Her voide. Her bright body. Her inifinite eyes.
I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.
Because through nights like this one I held her in my arms
my sould is not satisfied that it has lost her.
Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.
Pablo Neruda
Δημοσίευση σχολίου