Κάποτε μια γάτα...

Σκαρφάλωσε, στο δέντρο του κήπου μας και λιάστηκε για λίγο στο κάθετο χοντρό κλωνάρι, μέσα στη φυλλωσιά. Σύντομα βαρέθηκε και αποφάσισε να ανακαλύψει το πιο ψηλό κλαρί, μέτρησε το μπόι της, την απόσταση, λύγισε τα πίσω πόδια και ώωωπ! σκαρφάλωσε με μιας. Κουνήθηκε το κλαράκι, κουνήθηκε και η γάτα, αλλά με την ώθηση αυτή, βρέθηκε πιο πάνω, και μετά αμέσως πιο πάνω ώσπου συνάντησε τη πιο ψηλή διχάλα του δέντρου.

Πήγε να καθίσει αλλά δεν χωρούσε ο κώλος της. Κοίταξε κάτω, μάλλον ζαλίστηκε από την απόσταση, προσπάθησε να επιστρέψει από εκεί που ανέβηκε, δεν έβρισκε πάτημα. Κούνησε λίγο τον κορμό της, έβγαλε μια μικρή φωνή, ένιωσε τη φωνή της να απλώνεται στον αέρα... κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά και νιαουρίζοντας, άρχισε να σκαρφαλώνει στο αριστερό λεπτό φρέσκο κλωνάρι. Εκείνο ίσα- ίσα σήκωνε το βάρος της και καθώς το ένιωσε να υποχωρεί, νιαούριζε εντατικά, κοιτώντας γύρω της, μια για πατήματα να ακουμπήσει το επόμενο σάλτο της και μια για έναν από μηχανής θεό να την γλιτώσει.

Φυσούσε ο αέρας, λύγιζε το κλωνάρι, νιαούριζε η γάτα...

Για καλή της τύχη το δέντρο βρισκόταν πολύ κοντά στον τοίχο του διώροφου σπιτιού με τη στεφανωτή στην πρόσοψη η οποία αναρριχάται μέχρι την στέγη... Σε μια απέλπιδα προσπάθεια δίνει μια και πιάνεται από την στεφανωτή και βρίσκοντας στερεό κράτημα αντί να πάει προς τα κάτω, σκαρφάλωσε με βιασύνη ακόμα πιο ψηλά. Μέχρι την άκρη της υδρορροής και από εκεί στα κεραμίδια, ώσπου βρέθηκε δίπλα από την καμινάδα.

Έμεινε εκεί για ώρες νιαουρίζοντας μη ξέροντας πως να κατεβεί.... μέχρι που ήρθαν κάτι παιδιά με σκάλα...

Έχει κάτι μέρες τώρα που θυμάμαι τη γάτα μας...

Η κραυγή της είναι το τραγούδι της λειψής μας αντίληψης πως να κατεβούμε από εκείνο το δέντρο, που κάποτε ανεβαίναμε με περισσή πεποίθηση και ίσως υπεροψία. Καμιά φορά, μια μικρή στάση και ένα τσιγάρο (αν είσαι καπνιστής) ή μια βαθιά ανάσα ανοίγει άλλες προοπτικές...

Γιατί δεν έρχονται πάντα τα παιδιά της γειτονιάς να μας σώσουν,
και από εκεί πάνω, νηστικός και διψασμένος, δεν απαντούν τα σύννεφα...