Η συζήτηση για την ελληνική ΑΟΖ δεν μπορεί να ανοίξει χωρίς οι συνομιλητές να γνωρίζουν ότι αυτόματα επιθυμούν να αλλάξει το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Εκτός αν η Ελλάδα ασχοληθεί με την οριοθέτηση νοτίως και δυτικά της επικράτειας της και αφήσει εκτός τον εξ ανατολών γείτονά της. Η συζήτηση μέχρι τώρα επιμελώς παραγνωρίζει τη διάσταση αυτή και μια ογκωδέστερη βιβλιογραφία η οποία εξηγεί το νομικό καθεστώς.
Ο ελληνικός λαός ελάχιστα γνωρίζει για το διακύβευμα αλλά από καιρό σε καιρό αφήνεται να φαντασιώνεται ενεργειακούς παραδείσους.
Γεγονότα:
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αθήνα αποφεύγει μέχρι στιγμής τη διεκδίκηση δικής της ΑΟΖ. Κυρίως, λόγω των τουρκικών απειλών κατά της δικαιωματικής επέκτασης από την Ελλάδα των χωρικών υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια (22 χλμ.). Η Τουρκία δεν έχει άρει ακόμη το casus belli εναντίον της Ελλάδας σε περίπτωση που η τελευταία προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων.
Διπλωματικά, θα ήταν ένα χαμένο παιχνίδι.
Η τουρκική πολιτική για τη θάλασσα επιδιώκει να περιορίσει το δικαίωμα των νησιών στη δική τους ΑΟΖ, στα χωρικά ύδατα και στην υφαλοκρηπίδα. Η τουρκική γραμμή έχει σοβαρές επιπτώσεις σε σχέση με το μελλοντικό ενδεχόμενο οριοθέτησης των τριών ζωνών με την Ελλάδα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο Θάλασσα (βλ. περίπτωση Καστελλόριζου) και φυσικά στην περίπτωση της Κύπρου.
Στρατηγικά, θα ήταν ένα παιδαριώδες παιχνίδι
Δεν είναι τυχαίο ότι αποφεύγεται η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Στην συντριπτική πλειοψηφία παρόμοιων υποθέσεων θυσιάστηκαν τα δικαιώματα των νησιών.
Νομικά θα ήταν ένα χαμένο παιχνίδι.
Οι υπολογισμοί για τα αποθέματα φυσικών πόρων στο ανατολικό Αιγαίο, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, δεν τα θεωρούν ότι ικανά να δικαιολογήσουν επενδύσεις εκμετάλλευσης.
Ουσιαστικά θα ήταν χαμένο το παιχνίδι
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, γιατί λοιπόν, αυτή η συζήτηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου