Τα πέπλα της Κύπρου

[Σήμερα, μετά την αντιφασιστική πορεία 
ενάντια στην κάθοδο της ΧΑ στην Κύπρο

 και την εκδήλωση της φασιστικής κυπριακής 
αδελφής οργάνωσης ΕΛΑΜ]

Αλλεπάλληλα πέπλα καλύπτουν το βλέμμα των ανθρώπων στο νησί,

το νησί της Αφροδίτης, όμοια με το απροσπέλαστο νεφέλωμα του πλανήτη,

ελάχιστα να προδιαθέτει για τις καιρικές συνθήκες εντός.

Όταν μετακινηθεί ένα πέπλο, ανακαλύπτεις το επόμενο,

το οποίο αρχικά φαντάζει αραχνοΰφαντο, περατό,

μα σύντομα ανακαλύπτεις πως δύσκολα μπορείς να διαπεράσεις.

Εγχαράξεις των αλλεπάλληλων κυμάτων του κατακτητή,

δεν είναι η σκόνη των αιώνων, αλλά εσωτερικά τείχη.

Είναι φορές που τα πέπλα είναι σιωπή,

-          πολυεπιπεδη και δύσβατη.

Μια στρώση σιωπής πάνω σε άλλη σιωπή, πάνω σε άλλη.

Δυσνόητη, μα εκκωφαντική.

Έχει συμβεί, συχνά,  να τα δω να «ξαφνιάζονται»

και από τη ρωγμή διέκρινα μια αναλαμπή του είναι.

Άφησα το αυτοκίνητο κοντά στον τόπο της εκδήλωσης του ΕΛΑΜ.  Στο βάθος καμία σαρανταριά μαυροντυμένοι πρησμένοι από αναβολικά και ιδέες φούσκες.  Πέρασα μπροστά από την περιφρούρησή τους, μιλούσαν στα κινητά για τους «άλλους». Βάδισα γρήγορα προς την αντίθετη κατεύθυνση.  Τα συνθήματα της πορείας ενάντια στον φασισμό ακουγόντουσαν από μακριά. Αναζήτησα τους συγγενείς μου ανάμεσα στους βιαστικούς περαστικούς.  Το περιπολικό της αστυνομίας έστριψε στη γωνιά και σταμάτησε – πλησίαζαν.  

Συνάντησα ένα σύντροφο στο δρόμο, συνεννοηθήκαμε, ενημερώσαμε τους άλλους. Περπατήσαμε μαζί τα επόμενα λίγα μέτρα.  Σήμερα θέλαμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Ημασταν έτοιμοι. Είχε μια γρήγορη αναπνοή ο σύντροφος. Το βλέμμα του κάρφωνε.

Ένας δρόμος 200 μέτρα χώριζε τις δυο πλευρές, από τον κόμβο της Πύλης Πάφου στον κόμβο του οδοφράγματος του Λήδρα Πάλας. Μετράμε τη δύναμη μας από μακριά. Χαμογελούμε ο ένας στον άλλον. Είμαστε περισσότεροι. Το βλέμμα του είναι γροθιά. Λες και ακούω την καρδιά του.

Απόψε θα αναγγείλουν την υποψηφιότητα για τις επόμενες εκλογές Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχουν έρθει Χρυσαυγίτες βουλευτές από την Ελλάδα για ενίσχυση. Έχουμε μετρήσει ήδη μια ήττα, πέρυσι το καλοκαίρι, στα σκαλιά της Φανερωμένης. Τώρα είμαστε πολλοί.

Μπήκαμε στην πορεία. Αναζητώ το βλέμμα – αναγνωρίζω συντρόφους και συντρόφισσες. Τους χάνω και πάλι.

Κάποιος προτείνει «να σταματήσουμε στον κόμβο για συνθήματα»

Σταματάμε. Ένας σύντροφος με ρωτά,

- Πόσοι είναι;  

- Λίγοι.  

Ελάχιστοι και οι Αστυνομικοί ανάμεσά μας. …[ξέρουν].

-        

             Θα πάμε εκεί;

-          Ναι, εκεί θα πάμε.

Η πορεία βιαστικά, χωρίς συνθήματα, στρίβει δεξιά και αντίστροφα. Μένω για λίγη ώρα απορριμμένη. Παρακολουθώ τους συντρόφους να απομακρύνονται. Κάποιοι ήδη έχουν χωρίσει σε  δρομάκια της παλιάς πόλης. Γρήγορα πάρθηκε η απόφαση. Δεν μετρήσαμε καν την συνθήκη. Περιμένω λίγο ακόμα.  Ρωτάω δυνατά. Δεν συναντάω βλέμμα – πυκνώνουν τα πέπλα.

Απέναντι τρεις ΜΑΔιτες στις μοτοσυκλέτες – το γυάλινο προστατευτικό του κράνους τους, καθρέφτης.

Με κοιτάζει ο σύντροφος [Σταύρος] .. [έχει τελειώσει]. Κρατάει το βλέμμα λιγα δευτερα ακομα.

Τον αγγίζω στον ώμο και γυρίζω πλάτη. Αναρωτιέμαι πόσο ασφαλές είναι να επιστρέψω στο αυτοκίνητο. Αποφασίζω ότι είναι. Βαδίζω προς τα εκεί. Στα 150 μέτρα κάτι ψευτοπαλληκαράδες ψελίζουν κάτι άτονα συνθήματα. Δεν είχαν οργανωθεί. Δυο τρεις προηγούνται. Κάνουν πως πάνε προς την αντιφασιστική πορεία. Είναι ελληνικής καταγωγής, νεόφερτοι – ξεχωρίζουν από μακριά - ενισχύσεις της τελευταίας στιγμής. Εκτιμώ πως θα πάνε λίγα μέτρα πιο κάτω και θα επιστρέψουν κρατώντας τα αχαμνά τους.

Περνώ ανάμεσα τους – κανείς δεν κοιτάζει στα μάτια. Είναι απασχολημένοι, κοιτούν τον μακρινό ορίζοντα… σαν να περιμένουν κάτι που δεν θα ‘ρθει ποτέ. Πέπλα… ξανά πέπλα… Συναντώ  την περιφρούρηση, η οποία συνεχίζει την ενημέρωση μέσω κινητών λες και δεν πέρασε λεπτό.  

 Απομακρύνομαι στο παράδρομο που είχα αφήσει το αυτοκίνητο. Με σταματάει μια τροφαντή  κυρία γύρω στα 40, με το πολυτελές φρεσκοπλυμένο αυτοκίνητο της και το φρεσκοχτενισμενο του κομμωτηρίου μαλλί.

-         

        «από δω πάμε για το Λήδρα πάλας»;

-          «Για το ελΑΜ και εσείς Κυρία;»

-          «Ναι» μου χαμογελά αυτάρεσκα.

-          «Να πας να γαμηθείς Κυρία»…

Δεν ήταν ήττα, ήταν πέπλα…

Την άλλη φορά καλύτερα….