Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

ΑΚΟΥΣΤΕ τη σιωπηλη πλειοψηφία (3)

«Πήρε το κούσπο και άρχισε να γκρεμίζει το σπίτι που χτίσαμε»

Η κα Χ. 47 χρονών και μητέρα ανήλικων μας βρήκε κι ήταν φανερά αναστατωμένη. Την προηγούμενη νύχτα ο άντρας της με τον οποίο ήταν σε διάσταση για 1 μήνα, άρχισε να γκρεμίζει το οικογενειακό σπίτι.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δίνει έναν εξαντλητικό δικαστικό αγώνα για την κηδεμονία των παιδιών της και την περιουσία της.
Για 14 χρόνια είχε εργαστεί για να χτίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Πούλησε χωράφια και πλήρωνε το δάνειο κατοικίας. Η επιχείρηση ωστόσο και το σπίτι μετά από παρότρυνση του συζύγους της ήταν γραμμένα στο όνομα του. Όλα αυτά τα χρόνια η κα Χ. δεν γνώριζε για τη διαχείριση των οικονομικών και πολλές φορές υπέγραψε δάνεια στο όνομα του συζύγου της για επέκταση των δραστηριοτήτων χωρίς να γνωρίζει που ακριβώς επενδύοταν όλα τα λεφτά. Η οικογενειακη επιχείρηση πήγαινε καλά αλλά εκείνη δεν είχε τίποτα δικό της. Αργότερα ο συζυγος αγόραζε γη στο όνομα του. Όταν η ίδια υποψιάστηκε πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση τους και ότι πιθανόν υπάρχει άλλη σχεση με μια από τις βοηθούς του, του ζήτησε να χωρίσουν. Ο ίδιος απείλησε ότι θα τη διώξει και θα μείνει με τα παιδιά ότι «θα κηρύξω πτώχευση και θα τα γράψω όλα στην μάμα μου για να μη πάρεις πακίρα». Ένα βράδυ μετά από καβγά του ζήτησε να φύγει και τότε άρχισε να καταστρέφει. Πολλές φορές αποπειράθηκε χωρίς τη συγκατάθεση της να «χωρίσει το σπίτι στα δύο» να αλλάξει τις ηλεκτρικές συνδέσεις και να αφήνει το υπόλοιπο σπίτι στο οποίο έμενε η οικογένεια χωρίς ρεύμα. Σε όλη τη διάρκεια του χωρισμού τους τα παιδιά βρίσκονταν πάντα στη μέση με υποτιμητικά σχόλια για την ικανότητα της μητέρα τους να τα μεγαλώσει και για το άτομό της.

Η οικονομική και περιουσιακή βία είναι μια από τις μορφές βιας.
Σκοπός δεν είναι η αυτή καθ’αυτή πρόκληση ζημιάς στην περιουσία του άλλου αλλά περισσότερο το αίσθημα ελέγχου του παρόντος και μέλλοντος του.
Η ανάγκη για εκδικητικότητα είναι μια πτυχή της συμπεριφοράς αυτής αλλά κυρίως η επιδίωξη του εξευτελισμού και η καλλιέργεια του αισθήματος ανασφάλειας στον άλλο.
Έχει γραφτεί κι αλλού πως ένα διαζύγιο είναι ένα εμφύλιος πόλεμος. Οι συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου απίθανες – πέρα από τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του ζευγαριού, χάνεται και η αξιοπιστία των γονιών.

Φέρνει επιπρόσθετο πόνο γιατί δεν αντέχεται ο πόνος να παραδεχτείς το αυτονόητο και ουσιαστικό – το τέλος μιας σχέσης.

6 σχόλια:

faraona είπε...

Δυστυχως!!!
Και πολυ κριμα για τα παιδια.
Εχω πει πολλες φορες σε φιλους και φιλες οταν ειναι να παντρευτουν.
«Προσεχετε αυτον/η που παντρευεστε εκτος των αλλων να ειναι και ενας σωστος ανθρωπος σε περιπτωση διαζυγιου.Γιατι τα γαιδουρια στον γαμο ειναι και γαιδουρια στο διαζυγο»
τα φιλια μου

rose είπε...

Φαραόνα σε χαιρετώ

είναι αλήθεια αλλά άλλο τόσο είνια αλήθεια πως δεν γνωρίζεις ποτέ αυτο/η που ζείς μαζί του/ης μέχρι να το χωρισμό...

εκει βλεπεις τα περισσότερα

και απο προσωπική πειρα σου λέω βλέπεις και τα καλυτερα και τα χειροτερα

Ανώνυμος είπε...

Η απληστία είναι το πιο μεγάλο κίνητρο ίσως για πολλές αδικίες που διαπράττουν οι άνθρωποι. Στην περίπτωση αυτή οι δράστες όμως ήταν δύο: ο άνδρας και η κοινωνία που ανέχεται τέτοια φαινόμενα.

ruth_less είπε...

Η κρίση εξουσίας που θέλει να επιβάλει ένα είδος ανδρών είναι μεγάλη. Συνήθως επιβάλλεται με την οικονομική πίεση που ταυτόχρονα κτυπά και στην ψυχολογία του θύματος (είσαι άχρηστη, δεν αξίζεις κλπ).

Αλλά κακά τα ψέματα - βρίσκουν τζιαι κάμνουν. Οι περισσότερες γυναίκες είναι ανυποψίαστες και δεν μπορούν να δουν "μπροστά". Που ξέρεις βρε ευλογημένη που θα καταλήξει ο γάμος; Ποιός ξέρει ποτέ τι επιφυλάσσει το μέλλον; Τι κάθονται και γράφουν χωράφια και σπίτια στους άντρες τους; Υποκύπτουν σε γλυκόλογα της στιγμής και γαλιφιές και τσουπ... μπαίνουν αμέσως μετά στο περιθώριο (που πάντα ήταν).

Μόνο τα παιδιά πρέπει να εξασφαλίζονται και φυσικά ο κάθε ένας ενήλικος να είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του ξεχωριστά. Δεν λέω. Να υπάρχει αλληλεγγύη και αλληλουποστήριξη, αλλά όταν βλέπεις ότι υπάρχει αυτό το "αλληλο..κάτι". Βλέπουν και ακούουν τόσα τα μάτια και τα αυτιά μας. Πότε θα ξυπνήσουμε τελικά;

Υ.Γ. Να μην φανώ και ρατσίστρια ότι πάντα οι άντρες είναι οι θύτες και οι γυναίκες τα θύματα. Σίγουρα υπάρχει εναλλαγή ρόλων. Αλλά μιλώ πάντα για την πλειοψηφία των περιπτώσεων.

rose είπε...

συμφωνω Ρουθ-λέςς

με όσα λες για την ευθύνη που έχουμε οι ίδιες οι γυναίκες να μην αφήνουμε τα πραγματα να φτάνουν στο απροχώρητο και να υπάρχει διαχωρισμός των οικονομικών ή τουλάχιστον διαφάνεια μετά το γάμο ή συμβιωση

rose είπε...

κακοποιηση συνήθως προκύπτει απο καταχρηση της δυναμης κάποιου (οποιας μορφής δύναμης και εξουσιας)

δεν ειμαι σιγουρη αν οι ρολοι ηταν αντεστραμμενοι αν θα είχαμε τα ίδια - μπορεί.

σε ενα παλιοτερο ποστ όμως μίλησα για εκεινες τις κοινωνιες που η απουσια επικράτησης του ενός φύλου πανω στο άλλο αφήνει περιθώρια για άλλου είδους διαπροσωπικών και κοινωνικών σχεσεων