Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
για ποια "λεφτά τα κάνουν όλα";
Άρχισε επιτέλους η δικαστική διαδικασία με την μη-παραδοχή του εντυπωσιακού κατηγορητηρίου. 800 σελίδες καταθέσεων, 3 χρόνια ερευνών, 4 χρόνια διωγμών, 39 μάρτυρες και 39 κατηγορίες, 2 προγράμματα απλήρωτα των 100,000 ευρώ.
Τόσο χρειάστηκε να επενδύσει η Κυπριακή Δημοκρατία μέσω της Αστυνομίας και άλλων υπηρεσιών της στην προσπάθεια να κλείσει το Απανέμι για την δράση του το 2004 και 2005.
Αναρωτιέμαι πως μεταφράζεται αυτό σε ανθρωποώρες και πόσο στοίχησε το εγχείρημα μέχρι τώρα. Πόσα καταφύγια και γραμμές βοήθειας θα μπορούσαν να γίνουν με τα μισά λεφτά. Πόσα ακόμα πέραν των 5,000 ατόμων που βοήθησε το Απανέμι το 2004-2006 θα είχαν επιλογή.
Αναρωτιέμαι, πόσο θα στοιχήσει συνολικά σε μας, στο Απανέμι, και αν υπάρχει ποσοτικό μέτρο μιας τέτοιας αποτίμησης. Πόσο είναι το ποσό των 15 ατόμων που εργάστηκαν στο Απανέμι τα οποία περιμένουν ακόμα μέρος των απολαβών τους μετά από 3 χρόνια; Πόσο πρέπει να επιστραφεί στα 4 άτομα του Δ.Σ. που δάνεισαν τον οργανισμό για να πληρώσουν όσα δεν εισέπραξε ποτέ ο οργανισμός από τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα μετά από 4 και 3 χρόνια. Πόσα είναι όσα δανείστηκαν αυτά τα άτομα από άλλους φίλους και φίλες για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα και να υλοποιήσουν τα προγράμματα; Πόσοι είναι οι τόκοι μιας τέτοιας κατακράτησης. Ποιό κόστος αναγνωρίζεται στο άτομο που πτώχευσε στην προσπάθεια αυτή και εκτός των άλλων έδωσε τα χρήματα από την προκαταβολή της πώλησης του σπιτιού του για να πληρωθούν μισθοί λειτουργών. Τι ποσό χάθηκε από την αρχική επένδυση σε 2 καταφύγια και 3 κέντρα στήριξης το οποίο δεν θα επιστραφεί ποτέ. Πόσο πάνε όλα όσα στοιβάζονται σε μια αποθήκη σήμερα; Πόσα κέντρα θα έχτιζαν σήμερα. Πόσα θα χρέωναν οι δικηγόροι που βοήθησαν αφιλοκερδώς και σε αυτούς που βοηθούν τώρα με μειωμένη αμοιβή. Πόσο στοιχίζει ο χρόνος των εθελοντών που εργάζονται τώρα, επιλέγοντας δυστυχώς μεταξύ υποθέσεων γιατί δεν υπάρχει ο άλλος τρόπος.
Ρίχνοντας μια ματιά στον όγκο των καταθέσεων αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Κοιτάζοντας τον αριθμό των κατηγοριών νομίζει κανείς ότι πρέπει να αποδειχτεί σώνει και καλά ότι αυτός ο οργανισμός δεν υπήρξε ποτέ αλλά λειτούργησε για τα «πάρει». Κοιτάζοντας το 2/3 των μαρτύρων που είναι κυβερνητικοί υπάλληλοι, σε θέσεις που έχουν άμεση σχέση με την προστασία θυμάτων, αναρωτιέσαι τι υπηρεσίες θα μπορούσαν να προσφέρουν αντί να δίνουν καταθέσεις.
Αναπόφευκτα η σκέψη πως είναι οξύμωρο, να δίνεται από το κράτος σε έναν οργανισμό το πολύ-πολύ 50.000 λίρες σε 2 χρόνια, να του κατακρατά 100,000 ευρώ για 3-4 χρόνια έτσι ώστε να επενδύσει εντέλει στο κλείσιμο του...
Φαινόταν αρχικά ότι το 6-20% συμμετοχής του κράτους σε ένα οργανισμό προστασίας θυμάτων βιας και κοινωνικού αποκλεισμού ήταν επιβεβλημένο αλλά εντέλει τους ήταν πολύ να υποστηρίζουν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ οργανισμούς. Φαίνεται ότι αυτό που ξοδεύουν τώρα στο όνομα της «προστασίας» και «καλής διαχείρισης» του δημόσιου χρήματος είναι κάτι το οποίο μπορούν να θεωρήσουν από λίγο έως απαραίτητο. Τώρα, θα πρέπει να μας το αποδείξουν και εκείνοι...
Φαίνεται ότι όλα τα άλλα σχέδια «κοινωνικής προστασίας» μπορούν να περιμένουν εν μέσω «οικονομικής κρίσης».
Θα αποφύγω το συνειρμό πόσες φορές 50,000 λίρες δόθηκαν σε ψήφους, σε φιλάθλους, σε σωματεία, σε εκτύπωση μπλούζας με λογότυπα για την απασχόληση χωρίς καμία κενή θέση εργασίας ως αποτέλεσμα... Αυτό το μέτρημα είναι αστρονομικό και θα το αποφύγω.
Και δεν ξεχνώ στιγμή ότι εμείς είμαστε οι «κατηγορούμενοι» γι’ αυτό το μόνο που ξέρω είναι ότι για κάθε 1 ευρώ που πήραμε από το κράτος το μετατρέψαμε σε 10 με την δουλειά μας η οποία ήταν έντιμη και είχε αντικείμενο.
Ωστόσο,
Η διαδικασία ξεκίνησε.
Τώρα μπορώ να μιλώ.
Όλα στο φως, (ή σχεδόν όλα).
Δεν ξέρω πόσο θα στοιχίσει ακόμα στην Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι να βγει μια τελική απόφαση. Εύχομαι να είναι γρήγορη και να μην παρατραβήξει.
Τώρα, για τα ποσοτικά μεγέθη που μας ρωτούν έχουμε όλες τις απαντήσεις.
Θα είναι κάτω από άπλετο φως που θα δοθούν καθώς προχωρά η διαδικασία.
Άλλωστε αυτό που πάθαμε το οφείλουμε εν μέρει και στην πολλή διαφάνεια που είχαμε. Καιρός αυτή η διαφάνεια να εργαστεί υπέρ μας. Αυτό το φως εμπιστεύομαι και τίποτα άλλο γιατί τα έχω δει όλα.
Αυτό το φως θα μοιράζομαι σαν ένα άτυπο ημερολόγιο που θα τηρώ σε αυτή τη διαδικασία. Η οποία είναι ανοικτή σε όλους και τον Μάιο θα ξεκινήσει η εξέταση των πρώτων μαρτύρων την οποία εύχομαι να μπορείτε να παρακολουθήσετε.
(όταν δηλώναμε μη-παραδοχή σήμερα, ασυνείδητα σκεφτόμουν όλα όσα μπορώ να δηλώσω παραδοχή και δεν ήταν μέρος του κατηγορητηρίου! Αυτά θα σας τα γράψω σύντομα. Είμαι "ένοχη" σε πολλά αλλά όχι σε αυτές στις 39 κατηγορίες)
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
παίρνω θέση
Παίρνω θέση
στην κόψη ενός τεντωμένου νήματος
που καμιά άκρη δεν έχει
και μάλλον τέλος
αλλάζοντας το κέντρο βάρους
κάθε φορά που ο αέρας χτυπά
- κόντρα - χορός και ρόλος
άηχη με πολλά εσωτερικά φωνήεντα
μακρόχρονους και καταχρηστικούς φθόγγους
κι οι λέξεις μικρές και ασυναίρετες
μες τη σιωπή των βρυχισμών
μια ουτοπία συνύπαρξης
σε μια συνθήκη ανακωχής
στην αλληλουχία των συνειρμών
κενή από νόημα η αναζήτηση
και η σταθερότητα αυταπάτη
ανάμεσα σε βλέμματα θολά
που δεν σ' αφήνουν να διεισδύεις
«Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας?»
...
μάχης - από χέρι κερδισμένη -
κανείς δε ρώτησε, δεν έμαθε
δεν πρόκειται να μάθει...
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
στον Λεξιπένητα
Λεξη,
οταν ξεκινησες την προσπάθεια του συναρθροιστη
διεγραψα όλα τα κυπριακα μπλοκ που ειχα στο προσωπικο μου χώρο
γιατι εμπιστευτηκα ότι θα βρισκω εκεί o,τι χρειαζομαι.
Δεν είχες θέσει οποιαδήποτε κριτηρια εξαρχής, ή άλλους προβληματισμους.
Δεν χρειαστηκε ποτέ να αναρωτηθω για τα δικα σου κινητρα
αφου η προσπάθεια απο μονη της ήταν αυτονοητη.
Τωρα πια δεν είμαι σιγουρη.
Προχωρησες στη διαγραφη μπλοκ χωρις τη συναίνεση των ίδιων των διαχειριστων τους.
Εβαλες δηλαδη καποια κριτηρια τα οποία μας ανακοινωσες εκ των υστέρων.
Αν το ειχες κανει πριν τη διαγραφη ευχαριστως θα συμμετείχα στο διαλογο.
Αλλα δεν μας ρωτησες ποτέ.
Τώρα ότι και να ειπωθει είναι εκ των υστέρων.
Έτσι μπορείς να διαγραψεις ή να αφήσεις το συνδεσμο του μπλοκ μου αλλα η μονομερης κινηση σου μού απέδειξε δυστυχώς ότι άλλο να κανεις κατι "συλλογικό" και άλλο να το διαχειρίζεσαι - αυτο εμπεριεχει μεγαλύτερη ευθυνη και δεν αφορά ένα άτομο.
Από τώρα ξεκινω να ξανακανω τη "λιστούα" μου στον προσωπικο μου χώρο. Βλεπεις όταν μας απογοητευουν οι "συλλογικοτητες" καταφευγουμε στη μονάδα. Κι αυτο είναι το πλεον απογοητευτικό αλλα σιγουρο.
Κάποια από τα ιστολόγια που διεγραψες δεν θα είναι εκει γιατι δεν μου αρέσουν όπως και πολλά άλλα απο τα πολυαριθμα που φιλοξενείς γιατι δεν μπορώ να τα παρακολουθησω όλα.
Αλλα ο συναρθροιστής σου δεν θα ειναι αυτο που έλεγε ότι ήταν ...
Εκτος αν αλλαξει...
Εξακολουθω να πιστευω στους ανθρωπους ακόμα και οταν με απογοητευουν.
Ακομα και μεσα απο αυτη την τριβη γεννιεται κάτι.
Ο χρόνος θα δείξει
Δεν θα θεσω "αιτήματα" ούτε προϋποθέσεις
Ελευθερα μας καλεσες να συμμετάσχουμε
Ελευθερα το καναμε
Ελευθερα συνυπάρξαμε
Ελευθερα συνεχίζουμε
σε ευχαριστω και σε χαιρετω
οταν ξεκινησες την προσπάθεια του συναρθροιστη
διεγραψα όλα τα κυπριακα μπλοκ που ειχα στο προσωπικο μου χώρο
γιατι εμπιστευτηκα ότι θα βρισκω εκεί o,τι χρειαζομαι.
Δεν είχες θέσει οποιαδήποτε κριτηρια εξαρχής, ή άλλους προβληματισμους.
Δεν χρειαστηκε ποτέ να αναρωτηθω για τα δικα σου κινητρα
αφου η προσπάθεια απο μονη της ήταν αυτονοητη.
Τωρα πια δεν είμαι σιγουρη.
Προχωρησες στη διαγραφη μπλοκ χωρις τη συναίνεση των ίδιων των διαχειριστων τους.
Εβαλες δηλαδη καποια κριτηρια τα οποία μας ανακοινωσες εκ των υστέρων.
Αν το ειχες κανει πριν τη διαγραφη ευχαριστως θα συμμετείχα στο διαλογο.
Αλλα δεν μας ρωτησες ποτέ.
Τώρα ότι και να ειπωθει είναι εκ των υστέρων.
Έτσι μπορείς να διαγραψεις ή να αφήσεις το συνδεσμο του μπλοκ μου αλλα η μονομερης κινηση σου μού απέδειξε δυστυχώς ότι άλλο να κανεις κατι "συλλογικό" και άλλο να το διαχειρίζεσαι - αυτο εμπεριεχει μεγαλύτερη ευθυνη και δεν αφορά ένα άτομο.
Από τώρα ξεκινω να ξανακανω τη "λιστούα" μου στον προσωπικο μου χώρο. Βλεπεις όταν μας απογοητευουν οι "συλλογικοτητες" καταφευγουμε στη μονάδα. Κι αυτο είναι το πλεον απογοητευτικό αλλα σιγουρο.
Κάποια από τα ιστολόγια που διεγραψες δεν θα είναι εκει γιατι δεν μου αρέσουν όπως και πολλά άλλα απο τα πολυαριθμα που φιλοξενείς γιατι δεν μπορώ να τα παρακολουθησω όλα.
Αλλα ο συναρθροιστής σου δεν θα ειναι αυτο που έλεγε ότι ήταν ...
Εκτος αν αλλαξει...
Εξακολουθω να πιστευω στους ανθρωπους ακόμα και οταν με απογοητευουν.
Ακομα και μεσα απο αυτη την τριβη γεννιεται κάτι.
Ο χρόνος θα δείξει
Δεν θα θεσω "αιτήματα" ούτε προϋποθέσεις
Ελευθερα μας καλεσες να συμμετάσχουμε
Ελευθερα το καναμε
Ελευθερα συνυπάρξαμε
Ελευθερα συνεχίζουμε
σε ευχαριστω και σε χαιρετω
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Πατερούλη μη χτυπάς
Ήταν τόσο κωμικό το θέαμα του ξυλοδαρμού των ιερέων και πιστών στη Πάφο από την αστυνομία και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ίδιων των ατόμων από τον Επίσκοπο Πάφου που δεν μπορούσε παρά να αναδείξει την απίστευτη τραγικότητα που κρύβεται πίσω από αυτές τις σκηνές.
Λίγα χρόνια πριν, το περίφημο βίντεο του ξυλοδαρμού των φοιτητών προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό, κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους με αγανάκτηση. Από τότε, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι κυκλοφορούμε με ένα κινητό που φωτογραφίζει και οι υπόλοιποι συνηθίσαμε παρόμοιου τύπου ειδήσεις στους δέκτες μας. Το τελευταίο καιρό δε, τέτοιου είδους σκηνές κάνουν την εμφάνιση τους συχνότερα: ξυλοδαρμός ανήλικων ατόμων στη Φανερωμένη από αστυνομικούς χωρίς διακριτικά, επιχειρήσεις «σκούπα» στην Παλιά Λευκωσία με βίαιες συλλήψεις μπροστά στις κάμερες, καταγγελίες ατόμων για κακοποίηση κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους σε αστυνομικούς σταθμούς ή κρατητήρια.
Η εικόνα των δαρμένων ρασοφόρων ήταν τραγελαφική και αντιφατική αλλά για κάποιους και κάποιες από μας απόλυτα συμβατή με το πρόσωπο της βίας.
Στο σημασιολογικό της πυρήνα η βια της αστυνομίας ή η εντολή που δόθηκε από τους παπάδες για επέμβαση της αστυνομίας δεν είναι διαφορετική από το χαστούκι που δίνει ο όποιος πατριάρχης στα "παιδιά" του.
Δεν είναι διαφορετική, αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί, από αυτό που ο Επίσκοπος Πάφου έκανε εντός ενός ναού που θεωρεί ιδιωτική του περιουσία.
Δεν διαφέρει με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ότι ούτε λίγο ούτε πολύ και λίγα έκαναν οι αστυνόμοι στους «άτακτους».
Δεν είναι διαφορετική από όσα καταμαρτυρεί η αλαζονική στάση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης [πχ «η αστυνομία δεν δέρνεται» και τα συναφή], του όποιου δικαστή που θεωρεί ότι το χαστούκι δεν είναι βία κατά ανηλίκων ή ότι μια 14χρονη δεν βιάστηκε γιατί ..συναίνεσε [αποφάσεις και οι δυο του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας] και πάει λέγοντας.
Δεν είναι διαφορετική από τη συνωμοσία της σιωπής κατά χιλιάδων θυμάτων βίας στην οικογένεια ή στον εργασιακό χώρο οπό την εκάστοτε κυβέρνηση, τους πολιτικούς προϊστάμενους και τους ίδιους τους καλοπληρωμένους και αναποτελεσματικούς δημόσιους υπάλληλους και τα ΜΜΕ.
Πίσω από το ράσο, τη στολή, τον ρόλο, την εξουσία που διαθέτουν κρύβεται η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι σαν «πατέρας, γαμώ και δέρνω»!
Και για να σας προλάβω δεν το κάνουν μόνο άντρες αλλά άντρες γυναίκες που «φόρεσαν» το ράσο της πατριαρχίας συνειδητά ή ασυνείδητα.
Από την άλλη, το ότι συνήθως τα βάζουν με μετανάστες, παιδιά, φοιτητές, άτομα με αναπηρίες και γυναίκες ή άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε μηχανισμούς καταγγελιών της αυθαιρεσίας τους είναι επίσης εξηγήσιμο, αναμενόμενο και πολύ συνηθισμένο.
Πέρα από την εικόνα που είδαμε όλοι ας προχωρήσουμε τη σκέψη λίγο πιο πέρα...
Ο συνειρμός "ένα λεπτό και αυτό μπορεί να συμβεί και σε μένα» είναι μόνο μια αφετηρία γιατί καταλαβαίνουμε ότι μας αφορά. Γιατί είναι τόσο εξόφθαλμο που δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα έστω για μερικά – ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η είδηση.
Γιατί η βια δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Η γυναίκα που φωνάζει βοήθεια από το διπλανό σπίτι, το παιδί που λέει στους συμμαθητές του ότι ένας συγγενής κάνει άσεμνες πράξεις, μια ομάδα νεαρών που δέρνετε στη Φανερωμένη, μια οικογένεια ή ένα άτομο που πεινά γιατί δεν προσφέρονται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, άτομα που διώκονται για τα πιστεύω τους ή τη δράση τους, άτομα που η αξιοπρέπειά τους στραπατσάρετε στα κατ’ ευφημισμό γραφεία ευημερίας μας αφορούν.
Αλλά αυτό είναι η μόνο αρχή...
Ίσως το επόμενο βήμα πριν την όποια δράση είναι μια ακόμα συνειδητοποίηση: Οι πατερούληδες βρίσκονται παντού, ανάμεσά μας – ακόμα και «μέσα» μας.
Μια ομάδα εννοιών, λέξεις, σημασίες.
Πατέρας, πατριάρχης, πάτρονας, πάτρονος, πάτερ, παππούλης, απαπαπαπαπα!
Ενίοτε εργατοπατέρες ...
«για το καλός σας»
«για την τάξη»
«για την ασφάλεια»
«για την οικονομία»
«για Σένα»
«για την οικογένεια»
«για το έθνος»
«για τη διατήρηση των δεσμών»
«για την τιμή των ...όπλων»
Απαπαπαπαπαπαπαπα!
Λίγα χρόνια πριν, το περίφημο βίντεο του ξυλοδαρμού των φοιτητών προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό, κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους με αγανάκτηση. Από τότε, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι κυκλοφορούμε με ένα κινητό που φωτογραφίζει και οι υπόλοιποι συνηθίσαμε παρόμοιου τύπου ειδήσεις στους δέκτες μας. Το τελευταίο καιρό δε, τέτοιου είδους σκηνές κάνουν την εμφάνιση τους συχνότερα: ξυλοδαρμός ανήλικων ατόμων στη Φανερωμένη από αστυνομικούς χωρίς διακριτικά, επιχειρήσεις «σκούπα» στην Παλιά Λευκωσία με βίαιες συλλήψεις μπροστά στις κάμερες, καταγγελίες ατόμων για κακοποίηση κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους σε αστυνομικούς σταθμούς ή κρατητήρια.
Η εικόνα των δαρμένων ρασοφόρων ήταν τραγελαφική και αντιφατική αλλά για κάποιους και κάποιες από μας απόλυτα συμβατή με το πρόσωπο της βίας.
Στο σημασιολογικό της πυρήνα η βια της αστυνομίας ή η εντολή που δόθηκε από τους παπάδες για επέμβαση της αστυνομίας δεν είναι διαφορετική από το χαστούκι που δίνει ο όποιος πατριάρχης στα "παιδιά" του.
Δεν είναι διαφορετική, αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί, από αυτό που ο Επίσκοπος Πάφου έκανε εντός ενός ναού που θεωρεί ιδιωτική του περιουσία.
Δεν διαφέρει με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ότι ούτε λίγο ούτε πολύ και λίγα έκαναν οι αστυνόμοι στους «άτακτους».
Δεν είναι διαφορετική από όσα καταμαρτυρεί η αλαζονική στάση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης [πχ «η αστυνομία δεν δέρνεται» και τα συναφή], του όποιου δικαστή που θεωρεί ότι το χαστούκι δεν είναι βία κατά ανηλίκων ή ότι μια 14χρονη δεν βιάστηκε γιατί ..συναίνεσε [αποφάσεις και οι δυο του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας] και πάει λέγοντας.
Δεν είναι διαφορετική από τη συνωμοσία της σιωπής κατά χιλιάδων θυμάτων βίας στην οικογένεια ή στον εργασιακό χώρο οπό την εκάστοτε κυβέρνηση, τους πολιτικούς προϊστάμενους και τους ίδιους τους καλοπληρωμένους και αναποτελεσματικούς δημόσιους υπάλληλους και τα ΜΜΕ.
Πίσω από το ράσο, τη στολή, τον ρόλο, την εξουσία που διαθέτουν κρύβεται η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι σαν «πατέρας, γαμώ και δέρνω»!
Και για να σας προλάβω δεν το κάνουν μόνο άντρες αλλά άντρες γυναίκες που «φόρεσαν» το ράσο της πατριαρχίας συνειδητά ή ασυνείδητα.
Από την άλλη, το ότι συνήθως τα βάζουν με μετανάστες, παιδιά, φοιτητές, άτομα με αναπηρίες και γυναίκες ή άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε μηχανισμούς καταγγελιών της αυθαιρεσίας τους είναι επίσης εξηγήσιμο, αναμενόμενο και πολύ συνηθισμένο.
Πέρα από την εικόνα που είδαμε όλοι ας προχωρήσουμε τη σκέψη λίγο πιο πέρα...
Ο συνειρμός "ένα λεπτό και αυτό μπορεί να συμβεί και σε μένα» είναι μόνο μια αφετηρία γιατί καταλαβαίνουμε ότι μας αφορά. Γιατί είναι τόσο εξόφθαλμο που δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα έστω για μερικά – ελάχιστα λεπτά που διαρκεί η είδηση.
Γιατί η βια δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση.
Η γυναίκα που φωνάζει βοήθεια από το διπλανό σπίτι, το παιδί που λέει στους συμμαθητές του ότι ένας συγγενής κάνει άσεμνες πράξεις, μια ομάδα νεαρών που δέρνετε στη Φανερωμένη, μια οικογένεια ή ένα άτομο που πεινά γιατί δεν προσφέρονται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, άτομα που διώκονται για τα πιστεύω τους ή τη δράση τους, άτομα που η αξιοπρέπειά τους στραπατσάρετε στα κατ’ ευφημισμό γραφεία ευημερίας μας αφορούν.
Αλλά αυτό είναι η μόνο αρχή...
Ίσως το επόμενο βήμα πριν την όποια δράση είναι μια ακόμα συνειδητοποίηση: Οι πατερούληδες βρίσκονται παντού, ανάμεσά μας – ακόμα και «μέσα» μας.
Μια ομάδα εννοιών, λέξεις, σημασίες.
Πατέρας, πατριάρχης, πάτρονας, πάτρονος, πάτερ, παππούλης, απαπαπαπαπα!
Ενίοτε εργατοπατέρες ...
«για το καλός σας»
«για την τάξη»
«για την ασφάλεια»
«για την οικονομία»
«για Σένα»
«για την οικογένεια»
«για το έθνος»
«για τη διατήρηση των δεσμών»
«για την τιμή των ...όπλων»
Απαπαπαπαπαπαπαπα!
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Καθηγήτρια Αγγλικών καταγγέλλει κακομεταχείριση της 16χρονης κόρης της
«Η Αστυνομία είπε την Κυριακή ότι κανένας δεν έχει παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών, αλλά εγώ έχω παράπονο», δήλωσε στη «Σ» η κ. Ελίζαμπεθ Αριστείδου, η οποία είναι δραστήριο στέλεχος μη κυβερνητικής ομάδας πίεσης για βελτίωση της ζωής στην παλιά Λευκωσία. Κατάγγειλε ότι αστυνομικός έσπρωξε και κτύπησε την κόρη της.
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
Δεν θέλουμε Αστυνομία που δέρνει τα παιδιά μας
Την κακομεταχείριση της 16χρονης κόρης της από αστυνομικό στη διάρκεια των επεισοδίων του περασμένου Σαββάτου στην Πλατεία Φανερωμένης αποκαλύπτει και καταγγέλλει στη «Σ» η καθηγήτρια Αγγλικών Ελίζαμπεθ Έλστον Αριστείδου, η οποία ταυτόχρονα τονίζει την ανάγκη για μιαν «Αστυνομία που να εφαρμόζει τους νόμους, αλλά να μη δέρνει τα παιδιά μας!».
Η κ. Έλστον μας είπε ότι υπέβαλε ήδη παράπονο στην Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας, ότι αστυνομικός έσπρωξε, κτύπησε και έριξε στο έδαφος την κόρη της, ενώ φωτογράφιζε τις συμπλοκές του Σαββάτου μεταξύ αστυνομικών και νεαρών, και την ανάγκασε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες από την κάμερά της, πριν της επιτρέψει να αποχωρήσει από το σημείο.
Οι αστυνομικοί δεν έχουν παιδιά;
Η κ. Έλστον, που είναι Αγγλίδα παντρεμένη με Κύπριο, επίσης καθηγητή, είναι μητέρα πέντε θυγατέρων 32, 28, 25, 23 και 16 χρονών, ζει στην Κύπρο για 30 χρόνια, τα 28 από τα οποία στην παλιά Λευκωσία κοντά στην Αρχιεπισκοπή. Μας είπε ότι η μικρότερη κόρη της, μαθήτρια σε ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο, παρέστη στο street party του Σαββάτου με πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας της από διάφορα σχολεία της Λευκωσίας, πήρε μαζί της τη φωτογραφική της μηχανή επειδή έχει χόμπι της τη φωτογραφία και άρχισε να φωτογραφίζει στιγμιότυπα από τα επεισόδια που ξέσπασαν γύρω στα μεσάνυχτα, όταν κατέφθασε στο χώρο ομάδα αστυνομικών. «Ένας αστυνομικός που δεν φορούσε στολή», μας είπε η μητέρα της παραπονούμενης κοπέλας, «τράβηξε την κόρη μου σε μια στοά λίγο μακρύτερα από τη σκηνή των συμπλοκών, την έσπρωξε και την έριξε κάτω, άρπαξε τη φωτογραφική της και της είπε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες που τράβηξε, αλλιώς θα της σπάσει τη μηχανή. Επειδή για την κόρη μου η φωτογραφική είναι το πιο αγαπημένο της αντικείμενο, αντέδρασε, είπε ότι θέλει τη μηχανή της και τότε αυτός την κτύπησε. Η κόρη μου φοβήθηκε πολύ και αναγκάστηκε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες. Της είπε, «δεν έχεις οικογένεια να πας σπίτι σου;». Η μικρή του απάντησε «εσύ δεν έχεις παιδί; Εσείς σαν Αστυνομία δεν έχετε παιδιά; Θα ήθελες το παιδί σου να φάει ξύλο από έναν άντρα;».
«…Αλλά εγώ έχω παράπονο…»
«Η αστυνομία είπε την Κυριακή ότι κανένας δεν έχει παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών, αλλά εγώ έχω παράπονο», είπε η κ. Έλστον, που είναι δραστήριο στέλεχος μη κυβερνητικής ομάδας πίεσης για βελτίωση της ζωής στην παλιά Λευκωσία. «Ο αστυνομικός δεν απείλησε απλώς την κόρη μου, την έσπρωξε και την κτύπησε ενώ δεν έκανε τίποτε παράνομο, ενώ έβγαζε φωτογραφίες και αυτό είναι παραβίαση νόμιμου δικαιώματός της κι αυτή την παραβίαση δεν τη δέχομαι και θα προχωρήσουμε σε γραπτή καταγγελία στην Αστυνομία. Δεν θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να δεχόμαστε αυτή τη βία; Τι θα γίνει την ερχόμενη βδομάδα; Θα πρέπει να πω στην κόρη μου ότι δεν μπορεί να περπατά και να φωτογραφίζει στην παλιά πόλη, γιατί κινδυνεύει από την Αστυνομία; Θα την κλειδώσω στο σπίτι, γιατί μπορεί να έρθουν αστυνομικοί με ρόπαλα να την κτυπήσουν; Τι προσπαθεί να κάνει η Αστυνομία; Θέλει να κάνει εχθρούς της αυτά τα παιδιά των 15, 16 και 17 χρονών; Γιατί με παιδιά αυτής της ηλικίας συνεπλάκησαν οι αστυνομικοί το Σάββατο στην Πλατεία Φανερωμένης. Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι η Αστυνομία ασκεί τέτοια βία. Αλλά το έμαθαν μόνοι τους από πρώτο χέρι».
Υπάρχουν νόμοι και μέτρα…
«Σαν κάτοικος της παλιάς πόλης, που ήταν πάντα ένας ωραίος τόπος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, που μεγάλωσα πέντε κόρες χωρίς ποτέ να έχω κανένα πρόβλημα, δεν θέλω να ζω σε μια Λευκωσία που γίνονται αυτά τα πράγματα, όπου η Αστυνομία δέρνει τους ανθρώπους για να επιβάλει δήθεν τους νόμους. Δεν κατάλαβε, ακόμα, η κυπριακή Αστυνομία ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τέτοια βία και να δέρνει τους πολίτες; Εμείς σαν κάτοικοι θέλουμε μιαν Αστυνομία που να επιβάλλει τους νόμους π.χ. για έγκαιρο κλείσιμο των νυχτερινών κέντρων, αλλά δεν θέλουμε να δέρνει τους ανθρώπους που μπορεί να προκαλούν οχληρία, βγαίνοντας από τα κλαμπς στις 3 το πρωί. Υπάρχουν νόμοι και μέτρα για έναν που φωνάζει έξω από το παράθυρο των άλλων και μέσα σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η άσκηση αστυνομικής βίας».
Άνθρωποι που ζουν με μέτρο
Σε παρατήρησή μας ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν ένα 17χρονο για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, η κ. Έλστον μας είπε ότι «αυτό δεν νομιμοποιεί να κατέβουν στο χώρο μια ομάδα πάνοπλων αστυνομικών με ρόπαλα στα χέρια και να προκαλούν με φωνές τους νεαρούς». Πρόσθεσε ότι ο σκοπός της Αστυνομίας και της Πολιτείας είναι οι νέοι να μάθουν να αποφεύγουν τις ουσίες και όχι να στιγματίζονται ως εγκληματίες με τέτοιους χειρισμούς. Και πρόσθεσε: «Πρέπει να τα βλέπουμε ρεαλιστικά, ότι τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι μια κοινωνία με ανθρώπους που ζουν με μέτρο και όχι με στιγματισμένους που τους βάζουμε φυλακή. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε ίσως όλοι μας και όχι μόνο η Αστυνομία. Ξέροντας ότι επρόκειτο για έφηβους, θα έπρεπε να τους κοντέψουν, να τους μιλήσουν, να ξέρουν ότι εκεί υπάρχουν αστυνομικοί. Γιατί οι αστυνομικοί έβγαλαν αμέσως τα ρόπαλα και τα σπρέι; Ας μην ξεχνούμε ότι οι νεαροί που συμμετείχαν στο πάρτι είναι οι περισσότεροι παιδιά από καλές οικογένειες και αν οι αστυνομικοί ήρθαν σε σύγκρουση με αυτά τα παιδιά, σημαίνει ότι ήρθαν σε σύγκρουση με την κυπριακή κοινωνία. Με ανθρώπους που στο μέλλον θα είναι οι «μεγάλοι» αυτής της κοινωνίας».
Δεν χρειαζόμαστε αστυνόμευση
Η Ελίζαμπεθ Έλστον τόνισε ότι είναι λανθασμένο το μήνυμα ότι η παλιά πόλη χρειάζεται αστυνόμευση, που δόθηκε το καλοκαίρι μετά από μια συνεδρία των αρμόδιων φορέων με τη Δήμαρχο Ελένη Μαύρου. «Έτσι», είπε, «έστειλαν για διάφορους λόγους την Αστυνομία πριν από 15 μέρες και έκανε την επιχείρηση «σκούπα» κατά των μεταναστών και τώρα έχουμε αυτή τη σύγκρουση με τους νέους μας. Μα πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα; Αυτό το επεισόδιο στη Φανερωμένη κάνει χειρότερα τα πράγματα. Δεν έχουμε στην παλιά πόλη πρόβλημα εγκληματικότητας, δεν έχει περισσότερους εγκληματίες στην παλιά πόλη από όσους έχει έξω. Μπορεί κάποτε κάποιος ξένος ή και ντόπιος να βγει μεθυσμένος από ένα κλαμπ, αλλά δεν πάθαμε τίποτε καμιά φορά, ούτε απειληθήκαμε…
«Οι αστυνομικοί μας στιγματίζουν σαν αλήτες»
Ντίνος Γεωργίου, 30 χρονών, καταστηματάρχης, οδός Άρεως παλιά Λευκωσία: «Όταν πήγα στην Πλατεία Φανερωμένης το Σάββατο, είδα αστυνομικούς και νεαρούς να τσακώνονται. Οι αστυνομικοί έπιαναν κόσμο, τον τραβούσαν προς τα αυτοκίνητά τους, ενώ οι φίλοι τών υπό σύλληψη προσπαθούσαν να τους αποσπάσουν από τα χέρια τους. Είδα μια κοπέλα φίλη μου 16 χρονών, που την τραβούσαν τρεις τεράστιοι αστυνομικοί, η κοπέλα αντιστεκόταν, δεν ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο, την έριξαν κάτω και την κτύπησαν. Τους φώναξα, «ήρεμα, ρε παιδιά, μια κοπέλα είναι» κι αυτοί με τράβηξαν πίσω και μου είπαν, «φύγε να μη σε συλλάβουμε κι εσένα».
Δεν είναι η πρώτη στο είδος της εκδήλωση που οργάνωσε η νεολαία στην περιοχή. Γιατί υπάρχουν οι πλατείες, αν όχι για να συναντώνται οι άνθρωποι; Στην εκδήλωση συμμετείχαν κυρίως παιδιά διάφορων Λυκείων της πόλης, αλλά υπήρχαν και μεγαλύτερης ηλικίας. Αν κάποιες φορές γίνει παρατήρηση από περιοίκους για να χαμηλώσει η ένταση της μουσικής, τα παιδιά υπακούνε χωρίς πρόβλημα. Εγώ συχνά κλείνω την Άρεως για κάποια εκδήλωση, αλλά ουδέποτε είχα πρόβλημα με περίοικους. Αν οι νεαροί έκαναν φασαρία, θα έπρεπε οι αστυνομικοί να τους φερθούν ευγενικά, και όχι να τους βρίζουν με ακατονόμαστες μάλιστα εκφράσεις. Πιστεύω ότι χάθηκαν οι ρόλοι, άλλαξαν. Είμαστε εμείς που προσέχουμε την κοινωνία για να είναι εντάξει και όχι η Αστυνομία. Εμείς οι νέοι, που ζούμε και εργαζόμαστε στην παλιά Λευκωσία, αντιδρούμε στα κοινωνικά προβλήματα, δεν τα δεχόμαστε παθητικά όπως η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν ανέχομαι εγώ να δέρνουν οι αστυνομικοί μια φίλη μου και να σιωπήσω. Θα βγάλω φωτογραφία και θα τους καταγγείλω. Θα μιλήσω δημόσια, όχι μόνο για την αστυνομική βία, αλλά και για άλλα θέματα. Πιστεύω δεν είναι τυχαία η βία της Αστυνομίας. Κάνουμε μιαν απλή πορεία με τα ποδήλατα ζητώντας ποδηλατόδρομους και πιο φυσική ζωή, και οι αστυνομικοί μάς παρενοχλούν, μας στιγματίζουν ως αλήτες και αναρχικούς, αλλά δεν ψάχνουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε στην πραγματικότητα».
ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
Δεν θέλουμε Αστυνομία που δέρνει τα παιδιά μας
Την κακομεταχείριση της 16χρονης κόρης της από αστυνομικό στη διάρκεια των επεισοδίων του περασμένου Σαββάτου στην Πλατεία Φανερωμένης αποκαλύπτει και καταγγέλλει στη «Σ» η καθηγήτρια Αγγλικών Ελίζαμπεθ Έλστον Αριστείδου, η οποία ταυτόχρονα τονίζει την ανάγκη για μιαν «Αστυνομία που να εφαρμόζει τους νόμους, αλλά να μη δέρνει τα παιδιά μας!».
Η κ. Έλστον μας είπε ότι υπέβαλε ήδη παράπονο στην Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας, ότι αστυνομικός έσπρωξε, κτύπησε και έριξε στο έδαφος την κόρη της, ενώ φωτογράφιζε τις συμπλοκές του Σαββάτου μεταξύ αστυνομικών και νεαρών, και την ανάγκασε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες από την κάμερά της, πριν της επιτρέψει να αποχωρήσει από το σημείο.
Οι αστυνομικοί δεν έχουν παιδιά;
Η κ. Έλστον, που είναι Αγγλίδα παντρεμένη με Κύπριο, επίσης καθηγητή, είναι μητέρα πέντε θυγατέρων 32, 28, 25, 23 και 16 χρονών, ζει στην Κύπρο για 30 χρόνια, τα 28 από τα οποία στην παλιά Λευκωσία κοντά στην Αρχιεπισκοπή. Μας είπε ότι η μικρότερη κόρη της, μαθήτρια σε ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο, παρέστη στο street party του Σαββάτου με πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας της από διάφορα σχολεία της Λευκωσίας, πήρε μαζί της τη φωτογραφική της μηχανή επειδή έχει χόμπι της τη φωτογραφία και άρχισε να φωτογραφίζει στιγμιότυπα από τα επεισόδια που ξέσπασαν γύρω στα μεσάνυχτα, όταν κατέφθασε στο χώρο ομάδα αστυνομικών. «Ένας αστυνομικός που δεν φορούσε στολή», μας είπε η μητέρα της παραπονούμενης κοπέλας, «τράβηξε την κόρη μου σε μια στοά λίγο μακρύτερα από τη σκηνή των συμπλοκών, την έσπρωξε και την έριξε κάτω, άρπαξε τη φωτογραφική της και της είπε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες που τράβηξε, αλλιώς θα της σπάσει τη μηχανή. Επειδή για την κόρη μου η φωτογραφική είναι το πιο αγαπημένο της αντικείμενο, αντέδρασε, είπε ότι θέλει τη μηχανή της και τότε αυτός την κτύπησε. Η κόρη μου φοβήθηκε πολύ και αναγκάστηκε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες. Της είπε, «δεν έχεις οικογένεια να πας σπίτι σου;». Η μικρή του απάντησε «εσύ δεν έχεις παιδί; Εσείς σαν Αστυνομία δεν έχετε παιδιά; Θα ήθελες το παιδί σου να φάει ξύλο από έναν άντρα;».
«…Αλλά εγώ έχω παράπονο…»
«Η αστυνομία είπε την Κυριακή ότι κανένας δεν έχει παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών, αλλά εγώ έχω παράπονο», είπε η κ. Έλστον, που είναι δραστήριο στέλεχος μη κυβερνητικής ομάδας πίεσης για βελτίωση της ζωής στην παλιά Λευκωσία. «Ο αστυνομικός δεν απείλησε απλώς την κόρη μου, την έσπρωξε και την κτύπησε ενώ δεν έκανε τίποτε παράνομο, ενώ έβγαζε φωτογραφίες και αυτό είναι παραβίαση νόμιμου δικαιώματός της κι αυτή την παραβίαση δεν τη δέχομαι και θα προχωρήσουμε σε γραπτή καταγγελία στην Αστυνομία. Δεν θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να δεχόμαστε αυτή τη βία; Τι θα γίνει την ερχόμενη βδομάδα; Θα πρέπει να πω στην κόρη μου ότι δεν μπορεί να περπατά και να φωτογραφίζει στην παλιά πόλη, γιατί κινδυνεύει από την Αστυνομία; Θα την κλειδώσω στο σπίτι, γιατί μπορεί να έρθουν αστυνομικοί με ρόπαλα να την κτυπήσουν; Τι προσπαθεί να κάνει η Αστυνομία; Θέλει να κάνει εχθρούς της αυτά τα παιδιά των 15, 16 και 17 χρονών; Γιατί με παιδιά αυτής της ηλικίας συνεπλάκησαν οι αστυνομικοί το Σάββατο στην Πλατεία Φανερωμένης. Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι η Αστυνομία ασκεί τέτοια βία. Αλλά το έμαθαν μόνοι τους από πρώτο χέρι».
Υπάρχουν νόμοι και μέτρα…
«Σαν κάτοικος της παλιάς πόλης, που ήταν πάντα ένας ωραίος τόπος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, που μεγάλωσα πέντε κόρες χωρίς ποτέ να έχω κανένα πρόβλημα, δεν θέλω να ζω σε μια Λευκωσία που γίνονται αυτά τα πράγματα, όπου η Αστυνομία δέρνει τους ανθρώπους για να επιβάλει δήθεν τους νόμους. Δεν κατάλαβε, ακόμα, η κυπριακή Αστυνομία ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τέτοια βία και να δέρνει τους πολίτες; Εμείς σαν κάτοικοι θέλουμε μιαν Αστυνομία που να επιβάλλει τους νόμους π.χ. για έγκαιρο κλείσιμο των νυχτερινών κέντρων, αλλά δεν θέλουμε να δέρνει τους ανθρώπους που μπορεί να προκαλούν οχληρία, βγαίνοντας από τα κλαμπς στις 3 το πρωί. Υπάρχουν νόμοι και μέτρα για έναν που φωνάζει έξω από το παράθυρο των άλλων και μέσα σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η άσκηση αστυνομικής βίας».
Άνθρωποι που ζουν με μέτρο
Σε παρατήρησή μας ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν ένα 17χρονο για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, η κ. Έλστον μας είπε ότι «αυτό δεν νομιμοποιεί να κατέβουν στο χώρο μια ομάδα πάνοπλων αστυνομικών με ρόπαλα στα χέρια και να προκαλούν με φωνές τους νεαρούς». Πρόσθεσε ότι ο σκοπός της Αστυνομίας και της Πολιτείας είναι οι νέοι να μάθουν να αποφεύγουν τις ουσίες και όχι να στιγματίζονται ως εγκληματίες με τέτοιους χειρισμούς. Και πρόσθεσε: «Πρέπει να τα βλέπουμε ρεαλιστικά, ότι τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις. Ο σκοπός μας πρέπει να είναι μια κοινωνία με ανθρώπους που ζουν με μέτρο και όχι με στιγματισμένους που τους βάζουμε φυλακή. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε ίσως όλοι μας και όχι μόνο η Αστυνομία. Ξέροντας ότι επρόκειτο για έφηβους, θα έπρεπε να τους κοντέψουν, να τους μιλήσουν, να ξέρουν ότι εκεί υπάρχουν αστυνομικοί. Γιατί οι αστυνομικοί έβγαλαν αμέσως τα ρόπαλα και τα σπρέι; Ας μην ξεχνούμε ότι οι νεαροί που συμμετείχαν στο πάρτι είναι οι περισσότεροι παιδιά από καλές οικογένειες και αν οι αστυνομικοί ήρθαν σε σύγκρουση με αυτά τα παιδιά, σημαίνει ότι ήρθαν σε σύγκρουση με την κυπριακή κοινωνία. Με ανθρώπους που στο μέλλον θα είναι οι «μεγάλοι» αυτής της κοινωνίας».
Δεν χρειαζόμαστε αστυνόμευση
Η Ελίζαμπεθ Έλστον τόνισε ότι είναι λανθασμένο το μήνυμα ότι η παλιά πόλη χρειάζεται αστυνόμευση, που δόθηκε το καλοκαίρι μετά από μια συνεδρία των αρμόδιων φορέων με τη Δήμαρχο Ελένη Μαύρου. «Έτσι», είπε, «έστειλαν για διάφορους λόγους την Αστυνομία πριν από 15 μέρες και έκανε την επιχείρηση «σκούπα» κατά των μεταναστών και τώρα έχουμε αυτή τη σύγκρουση με τους νέους μας. Μα πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα; Αυτό το επεισόδιο στη Φανερωμένη κάνει χειρότερα τα πράγματα. Δεν έχουμε στην παλιά πόλη πρόβλημα εγκληματικότητας, δεν έχει περισσότερους εγκληματίες στην παλιά πόλη από όσους έχει έξω. Μπορεί κάποτε κάποιος ξένος ή και ντόπιος να βγει μεθυσμένος από ένα κλαμπ, αλλά δεν πάθαμε τίποτε καμιά φορά, ούτε απειληθήκαμε…
«Οι αστυνομικοί μας στιγματίζουν σαν αλήτες»
Ντίνος Γεωργίου, 30 χρονών, καταστηματάρχης, οδός Άρεως παλιά Λευκωσία: «Όταν πήγα στην Πλατεία Φανερωμένης το Σάββατο, είδα αστυνομικούς και νεαρούς να τσακώνονται. Οι αστυνομικοί έπιαναν κόσμο, τον τραβούσαν προς τα αυτοκίνητά τους, ενώ οι φίλοι τών υπό σύλληψη προσπαθούσαν να τους αποσπάσουν από τα χέρια τους. Είδα μια κοπέλα φίλη μου 16 χρονών, που την τραβούσαν τρεις τεράστιοι αστυνομικοί, η κοπέλα αντιστεκόταν, δεν ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο, την έριξαν κάτω και την κτύπησαν. Τους φώναξα, «ήρεμα, ρε παιδιά, μια κοπέλα είναι» κι αυτοί με τράβηξαν πίσω και μου είπαν, «φύγε να μη σε συλλάβουμε κι εσένα».
Δεν είναι η πρώτη στο είδος της εκδήλωση που οργάνωσε η νεολαία στην περιοχή. Γιατί υπάρχουν οι πλατείες, αν όχι για να συναντώνται οι άνθρωποι; Στην εκδήλωση συμμετείχαν κυρίως παιδιά διάφορων Λυκείων της πόλης, αλλά υπήρχαν και μεγαλύτερης ηλικίας. Αν κάποιες φορές γίνει παρατήρηση από περιοίκους για να χαμηλώσει η ένταση της μουσικής, τα παιδιά υπακούνε χωρίς πρόβλημα. Εγώ συχνά κλείνω την Άρεως για κάποια εκδήλωση, αλλά ουδέποτε είχα πρόβλημα με περίοικους. Αν οι νεαροί έκαναν φασαρία, θα έπρεπε οι αστυνομικοί να τους φερθούν ευγενικά, και όχι να τους βρίζουν με ακατονόμαστες μάλιστα εκφράσεις. Πιστεύω ότι χάθηκαν οι ρόλοι, άλλαξαν. Είμαστε εμείς που προσέχουμε την κοινωνία για να είναι εντάξει και όχι η Αστυνομία. Εμείς οι νέοι, που ζούμε και εργαζόμαστε στην παλιά Λευκωσία, αντιδρούμε στα κοινωνικά προβλήματα, δεν τα δεχόμαστε παθητικά όπως η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν ανέχομαι εγώ να δέρνουν οι αστυνομικοί μια φίλη μου και να σιωπήσω. Θα βγάλω φωτογραφία και θα τους καταγγείλω. Θα μιλήσω δημόσια, όχι μόνο για την αστυνομική βία, αλλά και για άλλα θέματα. Πιστεύω δεν είναι τυχαία η βία της Αστυνομίας. Κάνουμε μιαν απλή πορεία με τα ποδήλατα ζητώντας ποδηλατόδρομους και πιο φυσική ζωή, και οι αστυνομικοί μάς παρενοχλούν, μας στιγματίζουν ως αλήτες και αναρχικούς, αλλά δεν ψάχνουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε στην πραγματικότητα».
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
σιωπή
και συ που πάντα πολεμούσες τη σιωπή
ντύνεσαι τώρα τον μανδύα της
«για λίγο ακόμα»
τώρα αναμοχλεύεις τις καρφιτσωμένες σ’ ένα σημείωμα στον τοίχο μνήμες
«Καθυστερημένα λόγια δεν σας πιστεύω
Εγώ πιστεύω στη σιωπή
Στέκει πάνω απ’ όλους
Πάνω απ΄όλα
Γιορτή κατανόησης»
σε αμφισβητησα
νόμιζα ότι γιορτή είναι χαρά
κι όμως,
κάτω απ' τα πέπλα σου ξαναγεννιόμουν
για να σε πολεμησω απ' την αρχή
μ' εμαθες να ακούω το παραμικρό
να ξερω η ανασα τι έχει να μου πει
γνώρισα την υφή σου σε καθε έκφραση
μ' εμαθες τι γέμιζε αναλόγως τη σιωπή
ψηλάφισα τη σιωπή των άλλων
κι απάντησα με μια σιωπή
γι εκείνες τις στιγμές που η κατανοηση στήνει μόνη της γιορτή
δεν ξέρω αν τα πιο σημαντικά δε λέγονται ή γράφονται ποτέ
μονάχα το άλλο όνομα σου, σοφή αυτορύθμιση.
ντύνεσαι τώρα τον μανδύα της
«για λίγο ακόμα»
τώρα αναμοχλεύεις τις καρφιτσωμένες σ’ ένα σημείωμα στον τοίχο μνήμες
«Καθυστερημένα λόγια δεν σας πιστεύω
Εγώ πιστεύω στη σιωπή
Στέκει πάνω απ’ όλους
Πάνω απ΄όλα
Γιορτή κατανόησης»
σε αμφισβητησα
νόμιζα ότι γιορτή είναι χαρά
κι όμως,
κάτω απ' τα πέπλα σου ξαναγεννιόμουν
για να σε πολεμησω απ' την αρχή
μ' εμαθες να ακούω το παραμικρό
να ξερω η ανασα τι έχει να μου πει
γνώρισα την υφή σου σε καθε έκφραση
μ' εμαθες τι γέμιζε αναλόγως τη σιωπή
ψηλάφισα τη σιωπή των άλλων
κι απάντησα με μια σιωπή
γι εκείνες τις στιγμές που η κατανοηση στήνει μόνη της γιορτή
δεν ξέρω αν τα πιο σημαντικά δε λέγονται ή γράφονται ποτέ
μονάχα το άλλο όνομα σου, σοφή αυτορύθμιση.
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
και ξαφνικά μέσα στην έρημο...
Αν δεν ήταν και αυτα τα άτομα θα είχα προ πολλού παραδωθεί ...
και ετσι ξαφνικά μεσα στην έρημο κάποιοι τολμούν να σκέφτονται, να μην παίρνουν γραμμή απο κανέναν, να δημιουργούν, να αντιστέκονται, να ζουν, να σε κοιτουν στα μάτια...
.JPG)
γιατί όσοι τολμούν να αναποδογυρίσουν την εικόνα, βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά...
χάρηκα που σας άκουσα χτες, γέμισα αισιοδοξία, και με κάνατε να σκεφτώ ότι υπάρχουν κάποιοι/ες που δεν "μασούν" μόνο και μόνο επειδη γλύφουν!
και ετσι ξαφνικά μεσα στην έρημο κάποιοι τολμούν να σκέφτονται, να μην παίρνουν γραμμή απο κανέναν, να δημιουργούν, να αντιστέκονται, να ζουν, να σε κοιτουν στα μάτια...
.JPG)
γιατί όσοι τολμούν να αναποδογυρίσουν την εικόνα, βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά...
χάρηκα που σας άκουσα χτες, γέμισα αισιοδοξία, και με κάνατε να σκεφτώ ότι υπάρχουν κάποιοι/ες που δεν "μασούν" μόνο και μόνο επειδη γλύφουν!
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Σεπτέμβρης
Κάπου αναμένω το μεγάλωμα της νύχτας για να ξαναβρώ τη φωνή μου.
Να μπω στο πατητήρι ξυπόλυτη και να ανακαλύψω τι χυμούς κάναμε φέτος
Κάπου αναμένω στη δροσιά του πρωινού να ξανακυλήσει η πένα
Τα ατάκτως στοιβαγμένα αποκτούν μια αλληλουχία και σημασία.
Το πρωινό τσιγάρο ξυπνά τα γκρίζα κύτταρα με γνώριμο τρόπο ξανά
Και οι επισκέπτες της φθινοπωρινής περιόδου μιλούν για νέα πράγματα
«σαν βγω απ αυτή τη φυλακή» θα μετρήσω αντίστροφα το χρόνο
(πινακας "Σεπτεμβρης" του Γιάννη Τσαρούχη)
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
απατηθήκαμε "παταγωδώς"
Εμπρός με τις φτερούγες σας
από το Σεπτέμβρη
αλλού θα κακαρίζουνε
και αλλού θα γεννούν οι κότες
πως να προχωρήσει το λαμπρό;
Πως και που
πως και που
προδωθηκαμε
αφεθήκαμε
πουληθήκαμε
Πως και που
πως και που
καταπατησαμε όρκους αρχαίους
εμπρός με τις φτερούγες σας
βαμένες πράσινες, κόκκινες και μπλε
εξωτικές όρνιθες
με σύγχιση ταυτότητας
πως να προχωρήσει το λαμπρό;
επίθεση πτηνών από το Σεπτέμβρη
θα φάνε χώμα οι μύτες μας
φυλαχθείτε!
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Non! Je ne regrette rien
Non! Rien de rien ...
Non! Je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait
Ni le mal tout ça m'est bien égal!
-
Non! Rien de rien ...
Non! Je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé!
Avec mes souvenirs
J'ai allumé le feu
Mes chagrins, mes plaisirs
Je n'ai plus besoin d'eux!
-
Balayés les amours
Avec leurs trémolos
Balayés pour toujours
Je repars à zéro ...
Non! Rien de rien ...
Non! Je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est bien égal!
-
Non! Rien de rien ...
Non! Je ne regrette rien
Car ma vie, car mes joies
Aujourd'hui, ça commence avec toi!
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
ξυπόλητη και ξεβράκωτη
αν ηθελα να ντυσω την απάτη
θα της φορούσα ένα άσπρο φόρεμα
θα ήταν πιστευτή
μα ξεχασες πως την φωνάζουν τσιτσολίνα,
τσιγγάνα και τρελή;
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
Μιλάς πολύ
Μιλάς για γνώση αλλά αλυσοδένεσαι κάτω από τη σκιά της άγνοιας με την πιο μεγάλη πεποίθηση ότι ξέρεις την αλήθεια.
Μιλάς για εσωτερική ελευθερία ανταλλάσοντας τις μεταφυσικές αγωνίες με παρωχημένες πρακτικές.
Μιλάς για λογική και εκλογικεύεις τον παραλογισμό.
Μιλάς για συνέπεια και αθετείς τη μόνη και μοναδική εντολή που έλαβες με τη γέννηση σου.
Μιλάς για ανθρωπιά διαπράττοντας και σκεφτόμενος τις πιο σκληρές κι απάνθρωπες ιδέες.
Μιλάς για επικοινωνία αλλά ένα βήμα δεν έκανες ποτέ από τη δική σου θέση.
Μιλάς για το μέλλον αλλά τα βήματά σου συνεχίσουν τον περίπατο πάνω στο ρυζόχαρτο, που ακούς να συνθλίβεται πάνω από ένα χάος αλλά κωφεύεις
Μιλάς για ομορφιά αλλά μάτια δεν κοίταξες ποτέ βαθιά.
Μιλάς για έρωτα αλλά δεν άγγιξες ποτέ κορμί όσα κι αν ξάπλωσαν μαζί σου.
Μέσα από χαραμάδες ψυχανεμίστηκες το παραπέρα αλλά δεν ξεκίνησες ποτέ να το αναζητήσεις.
Ένα καράβι, πάνοπλο, ήσουνα που λικνιζόταν σε θολά λιμάνια.
Ιαχή ενός πόλεμου που δε δόθηκε ποτέ.
Άρνηση ενηλικίωσης επιβαλλόμενη με τον αυταρχισμό ιεράρχη.
Μες την αντίθεση θα μπορούσες να ακόνιζες πνεύμα, ψυχή και σώμα.
Επέλεξες να ξεγελάσεις τη ζωή μέχρι εκείνη να περάσει.
Δεν θα σε δικάσει θείος Δικαστής. Δεν θα δεις μπροστά σου πύρινες αψίδες.
Ανυπαρξία
– έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξες ποτέ.
Μιλάς για εσωτερική ελευθερία ανταλλάσοντας τις μεταφυσικές αγωνίες με παρωχημένες πρακτικές.
Μιλάς για λογική και εκλογικεύεις τον παραλογισμό.
Μιλάς για συνέπεια και αθετείς τη μόνη και μοναδική εντολή που έλαβες με τη γέννηση σου.
Μιλάς για ανθρωπιά διαπράττοντας και σκεφτόμενος τις πιο σκληρές κι απάνθρωπες ιδέες.
Μιλάς για επικοινωνία αλλά ένα βήμα δεν έκανες ποτέ από τη δική σου θέση.
Μιλάς για το μέλλον αλλά τα βήματά σου συνεχίσουν τον περίπατο πάνω στο ρυζόχαρτο, που ακούς να συνθλίβεται πάνω από ένα χάος αλλά κωφεύεις
Μιλάς για ομορφιά αλλά μάτια δεν κοίταξες ποτέ βαθιά.
Μιλάς για έρωτα αλλά δεν άγγιξες ποτέ κορμί όσα κι αν ξάπλωσαν μαζί σου.
Μέσα από χαραμάδες ψυχανεμίστηκες το παραπέρα αλλά δεν ξεκίνησες ποτέ να το αναζητήσεις.
Ένα καράβι, πάνοπλο, ήσουνα που λικνιζόταν σε θολά λιμάνια.
Ιαχή ενός πόλεμου που δε δόθηκε ποτέ.
Άρνηση ενηλικίωσης επιβαλλόμενη με τον αυταρχισμό ιεράρχη.
Μες την αντίθεση θα μπορούσες να ακόνιζες πνεύμα, ψυχή και σώμα.
Επέλεξες να ξεγελάσεις τη ζωή μέχρι εκείνη να περάσει.
Δεν θα σε δικάσει θείος Δικαστής. Δεν θα δεις μπροστά σου πύρινες αψίδες.
Ανυπαρξία
– έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξες ποτέ.
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
Η κάμαρα
Δεν έχει σπίτι, στέκει μόνη της, τεράστια – ακέραια στη μέση ενός φρούριου που έμεινε ανοικτό ανάμεσα σε ερείπια.
Μέσα εκεί είμαι ασφαλής - και στο όνειρο - γιατί κανείς δεν διεισδύει.
Η ελιά αιώνες είναι ριζωμένη δίπλα στην κλίνη που κοιτά τον ουρανό.
Εκεί είμαι εαυτή.
Εκεί μπορώ να βλέπω τα χρώματα του αέρα που αλλάζουν καθώς αλλάζει η στιγμή.
Εκεί διαβάζω τα σημάδια και η μνήμη η συλλογική γίνεται αφηγηματικά προσωπική.
Εκεί είμαι γυμνή.
Σαν φώλιασα μέσα της έν’ άνυσμά της ξεδιπλώνεται πάνω από την απελπισία ή τη χαρά.
Γι’ αυτό όταν με βρίσκεις «ευάλωτη» είμαι ακόμα «δυνατή»
(κι αυτή η δύναμη με κάνει μισητή).
Mέσα στην κάμαρα είμαι μοναχή.
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Ανθρώπων έργα
Αποσπάσματα από τη χτεσινή τελετή
δυο αγνοούμενοι - δυο ήρωες της ειρήνης και της συνύπαρξης
η γυναίκα που γλύτωσε από βέβαιο θανατο ευχαριστεί τα άτομα που τη βοηθησαν
έσωσαν ο ένας τη ζωή του άλλου (πραξικόπημα και εισβολή)
καθώς εξελισσόταν η βραδυα δεκάδες ιστορίες ξεδιπλώνονταν πέρα των 10 που τιμήθηκαν
δυο αγνοούμενοι - δυο ήρωες της ειρήνης και της συνύπαρξης
η γυναίκα που γλύτωσε από βέβαιο θανατο ευχαριστεί τα άτομα που τη βοηθησαν
έσωσαν ο ένας τη ζωή του άλλου (πραξικόπημα και εισβολή)
καθώς εξελισσόταν η βραδυα δεκάδες ιστορίες ξεδιπλώνονταν πέρα των 10 που τιμήθηκαν
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
«Τιμούμε Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους για πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου»
.JPG)
H δικοινοτική πλατφόρμα Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Κύπρος οργανώνει μαζί με 14 άλλες οργανώσεις και ακτιβιστές δικοινοτική εκδήλωση για να τιμήσει μερικούς από τους αφανείς ήρωες κι από τις δύο κοινότητες. Ανθρώπους που σε καιρό πολέμου, έσωσαν ή προστάτευσαν συνανθρώπους τους, προερχόμενους από την κοινότητα «του εχθρού», από βέβαιο θάνατο, σφαγή ή βιασμό.
Ελάτε να τιμήσουμε 10 από αυτούς τους ήρωες, έξι Ελληνοκύπριους και 4 Τουρκοκύπριους. Να τους εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και να τους πούμε ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» ή «Teshekkurler».
Γλώσσα: Ελληνικά και Τουρκικά.
Ημερομηνία: 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009, ΤΕΤΑΡΤΗ
Ώρα: 19:30 – 22:00
Χώρος: Αίθουσα Δήμου Λευκωσίας, τέρμα οδούΛήδρας, Αρ. 61
Πρόγραμμα:
Καλωσόρισμα εκ μέρους των οργανωτών.
Σύντομο ιστορικό για κάθε τιμώμενο πρόσωπο από την Sevgul Uludag
Απονομή τιμητικών πλακετών
Κατάθεση εμπειριών από το ακροατήριο
Σύντομο μουσικό πρόγραμμα
Παρακαλώ μεταδώστε το μήνυμα σε όσους ενδιαφέρονται.
Πληροφορίες: Sevgul Uludag 99966518 / 00905428538436, Φαίδωνας Βασιλειάδης 99625620, Χρίστος Σταύρου 99439185.
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Ευτυχής η Αναΐς
πολύ χαίρομαι το επίπεδο των ημερών της μπλοκόσφαιρας
ποιος να το φανταζόταν!
eλευθεριάζοντες με συμπτώματα θερμοπληξίας
«Βάαλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι»
Χίκ!
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009
Αγαπημένη μου
Ευγενία, Χριστίνα, Λένια, Αφροδίτη, Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μαρία Κ., Μαρία Ελένη, Χρύσω, Λία, Χρυστάλα, Αθηνά, Ξένια, Δήμητρα, Κρίστη, Ραμπια, Χριστίνα, Χάρις, Έλενα, Κόρη, Μαρία, Μαίρη, Κατερίνα, Νία, Νάνσυ, Γιώτα, Ογκεν, Μάρω, Έλενα, Λια, Ζωή, Ζωή, Μαριάμ, Σάμαρ, Φάντουα, Ρόζα, Νίκη, Sana, Μαρία, Εύα, Κορίνα, Ιωάννα, Άιλα, Σπυρούλα, Κατίνα, Γιούλα, Άντρη, Κρυσταλένη, Βερόνικα, Μπέτσυ, Άννα, Μαρία, Ουρανία, Νατάσσα, Σνεζάνα, Λουντμίλα, Μαράκι, Βαλεντίνα, Έφη, Κούλα, Άντρη, Τιτίκα, Αφροδίτη, Σοφία, Μαρία, Φιόνα, Ρία, Λενιώ, Ιζαμπέλ, Λευκή, Κούλα, Χριστιάνα, Τούλα,
Συγνώμη γιατί
παρέλειψα, ξέχασα, προσπέρασα, αφέθηκα, θύμωσα, αδυνάτησα, έκρινα, σε πίκρανα, βιάστηκα, αμέλησα, απάτησα, δεν κατάλαβα, σε άφησα, τεμπέλιασα, αδιαφόρησα, σε θεώρησα δεδομένη, δεν είπα αυτό που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε, αμέλησα, δεν προσπάθησα, δεν εξήγησα, κουράστηκα, αγάπησα, σε ξέχασα, δεν ρώτησα, δεν τέλειωσα ότι άρχισα, δεν άκουσα, δεν κατάλαβα, δεν φρόντισα, δεν «είδα», στέρησα, χάθηκα,
ντράπηκα, αποτραβήχτηκα, δεν μίλησα, δεν τηλεφώνησα, δεν ήρθα τότε, σε πήρα για εχθρό, δεν είχα υπομονή, δεν σε ένιωσα, δεν σε είδα για καιρό.
Σ αγαπώ γιατί
Ξεκίνησα μαζί σου, έμαθα να έχω θάρρος, να χαίρομαι την ομορφιά, να νιώθω ότι είσαι δική μου άνθρωπος, να μιλούμε απλά, να μιλούμε αληθινά, να λέμε μυστικά, να εμπιστεύομαι, να νιώθω πως μ αγαπάς, πως με συγχωρείς, πως με καταλαβαίνεις, πως θέλεις να βοηθήσεις, πως αγαπάς τη μουσική, πως βγάζεις τη ψυχή σου πάνω σε μια φωτογραφία, αντέχεις, έχεις φινέτσα, ήσουν πάντα τρυφερή, είσαι από τις εξυπνότερες γυναίκες που γνώρισα ποτέ, ήσουν γενναιόδωρη, ήσουν η εαυτή σου, είσαι δυνατή, είσαι αυθόρμητη και παρορμητική, είσαι η ίδια η ζωή, είσαι αδελφή, είσαι πολυλογού μέχρι στο σημείο να σταματώ να μιλώ για ώρες, δεν είσαι ανταγωνιστική, μαζί γελάμε δυνατά και πολύ, γιατί είσαι με την μόνη που καταφέρνω να μεθώ, είσαι σοφή, μου στάθηκες, μίλησες στην κόρη μου για μένα, είσαι «μάμα», είσαι σταθερή, είσαι όμορφη, ήσουν τακτική, είσαι ζωντανή, με ενέπνεες, με άφηνες να είμαι εγώ, ήσουν εκεί, με πίστεψες.
Αγαπημένη μου σε ευχαριστώ για όλα
σε αποχαιρετώ
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
Κάτω τα χέρια σας από τα παιδιά μας
Εκεί που καθόμουν στα καλά καθούμενα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – είδα ένα Ζτά να κυκλοφορεί με τη μοτοσυκλέτα του στο πεζόδρομο της Φανερωμένης. Είναι κάποιες μέρες τώρα που η παρουσία τους στην περιοχή είναι έντονη.
Σε μια γειτονιά που έχει ζωντανέψει φέτος με πολλά νεαρά άτομα να μαζεύονται και να δημιουργούν, παίζουν και που περνούν την ώρα τους σε μικρές παρέες εκεί στα παγκάκια έξω από την εκκλησία της Φανερωμένης.
Μια γειτονιά που είναι τόσο ελκυστική λόγω ακριβώς της παρουσίας αυτών των νέων όμορφων ατόμων που κάθε βράδυ σχεδόν η κόρη μου αναπνέει την καλοκαιρινή Λευκωσιάτικη αύρα, τα χρώματα της πόλης της και δειλά αλλά σταδιακά γνωρίζει τους ανθρώπους της.
Η ενοχλητική παρουσία των αστυνομιών ενισχύθηκε από την ενοχλητική τους παρέμβαση.
Πλησίασαν την κόρη μου που είναι μόλις 11 χρόνων και την ρώτησαν «που ξέρει τα μαυρούθκια και παίζει μαζί τους» Όταν εκείνη κοίταξε γύρω της για να δει σε ποια παιδιά αναφερόταν η αστυνομικός με τη στολή που της μίλησε και τη ρώτησε «ποια παιδιά;» εκείνη της απάντησε «που τα ξέρεις; Ποια είναι τα ονόματα τους;» Η αστυνομικός έφυγε μαζί με άλλους 2 ένστολους όταν πληροφορήθηκε ότι αν θέλει να συνεχίσει να μιλά μαζί της «πρέπει να πάρει άδεια από τη μάμα της που κάθεται εκεί κοντά».
Φαντάζομαι λοιπόν ότι αφού η αστυνομία πάταξε το έγκλημα [ζήλευε Σοφοκλή] έλυσε το πρόβλημα της σήψης και της διαφθοράς, των ναρκωτικών, της βιας στα γήπεδα, της εγκληματικότητας, είπε ...
Με τόσο χρόνο στη διάθεσή μας δεν πάμε τώρα και στη Παλιά Λευκωσία εκεί που κάποιοι τόλμησαν να βγουν έξω από το μαντρί, να κάθονται δηλαδή έξω από τις καφετέριες και τα σινιέ κλαμπ, να μιλούν μεταξύ τους, να συναντούν μαυρουθκια και άλλους αλλοδαπούς αγνώστους, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν, να ανταλλάζουν ιδέες;
Η παρουσία σας δεν διασφαλίζει τίποτα. Αντίθετα κάθε φορά που σας βλέπω στη Παλιά Λευκωσία κ κ αστυνομικοί ανησυχώ διπλά.
Όχι μόνο ανησυχώ για την επόμενη επιχείρηση σκούπα που θα κάνετε βαφτίζοντας ανθρώπους λαθραίους αλλά γιατί τώρα βάλατε το χέρι σας στην ελεύθερη έκφραση ανθρώπων που έχουν το δικαίωμα να ζουν όπως αυτοί νομίζουν.
Βάζετε χέρι στα παιδιά μας, τα φοβίζετε, τα θέλετε μέσα στα σινιέ σας κλαμπ να πίνουν τα ξίδια σας.
Αν διώξετε τα νεαρά άτομα από την περιοχή της Φανερωμένης γιατί τους φακελώνετε τότε να την χαίρεστε και εσείς και οι παπάδες της.
Μην μας πουλάτε όμως μπούρδες ότι σας ενδιαφέρει η τάξη και η κοινωνική ηρεμία.
Ότι ενισχύσατε τη παρουσία σας στην περιοχή για την ασφάλεια των κατοίκων της.
Αυτοι είναι ασφαλείς όσο ζουν σε μια ζωντανή πόλη γεμάτη από άτομα όλων των ηλικιών και ιδιαίτερα νεαρά.
Αντίθετα εσείς αυτή την ηρεμία και τάξη τη διασαλεύετε ενοχλώντας τόσο άστοχα τον κοινωνικό ιστό της εντός των τειχών πόλης.
για αυτό
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Την άλλη φορά θα ζητήσουμε το όνομα και αριθμό
του ατόμου που μας παρενοχλεί για να σας καταγγείλουμε.
Παρεπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν αυτό δεν αποτελεί πεδίο λαμπρό για την ΑLERT.
Φίλοι και φίλες τα σκαλιά του σχολείου της Φανερωμένης
φιλοξένησαν την πρώτη μας συνάντηση όταν συστάθηκε η Κίνηση Πολιτών!
Τα νεαρά άτομα που είναι στο πλευρό μας από εκείνη τη μέρα
δεν μπορούν να αφεθούν μόνα τους για άλλη μια φορά.
Δεν μπορούμε εμείς να επιτρέψουμε τη δράση μιας αστυνομίας
όταν κινείται αυθαίρετα, ύποπτα και παράτυπα.
Όταν το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να ανακρίνει 11χρονα στο δρόμο εκεί που παίζουν για το αν γνωρίζουν και ποια είναι τα «μαυρούθκια» φίλοι τους.
ΠΡΟΤΑΣΗ: εκεί να γίνει η επόμενη συγκέντρωση - ένα καλοκαιρινό βράδυ, με δρώμενα και με την απαίτηση να αφήσουν την παλιά πόλη να αναπνεύσει και να εξελιχθεί μαζί με τους ανθρώπους της...χωρίς Ζτάδες να μαρσάρουν στο πεζόδρομο και ενστολους να ανακρίνουν 11χρονα.
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Κινουμένων Σχεδίων Υπαίθρου – Όψεις του κόσμου - Πλατανίστεια
.jpg)
30 Ιουλίου μέχρι 2 Αυγούστου 2009
Για 8η συνεχή χρονιά η κυπριακή εξοχή ετοιμάζεται να σας μαγέψει με τη δύναμη της κινούμενης εικόνας. Σε ένα πανέμορφο μαρμάρινο θεατράκι κάτω από τον έναστρο ουρανό, το παραδοσιακό χωριό Πλατανίσκια στήνει ένα κινηματογραφικό πανηγύρι για όλα τα γούστα. Αγκαλιάζοντας με ιδιαίτερη ευαισθησία το ποικιλόμορφο κοινό του, η πιο πρωτότυπη σε σύλληψη και εκτέλεση φεστιβαλική διοργάνωση της Κύπρου ξεδιπλώνει για μια ακόμη χρονιά την καλοκαιρινή της γκάμα. Τεντώστε τ’ αυτιά σας:
Ο νέος είναι ωραίος
Αν μπορεί βέβαια να αποκαλέσει κανείς νέα την αιθέρια τέχνη που έχει εφεύρει η Αμερικανίδα animator Caroline Leaf!
Ο παλιός είναι αλλιώς
Κάνοντας βουτιά στο παρελθόν, τα Πλατανίσκια μας πάνε πίσω στις απαρχές της πολύπλευρης τέχνης του animation με ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή και την τέχνη του Ladislas Starevich.
Από το Βερολίνο με αγάπη
Και για να μη νομίζετε ότι τα Πλατανίσκια παραμένουν εγκλωβισμένα στο παρελθόν, ο Heinz Hermanns, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Interfilm Berlin - της πιο δραστήριας διοργάνωσης μικρού μήκους στο κόσμο - παρουσιάσει μια προσεκτική επιλογή των καλύτερων ταινιών animation μικρού μήκους που πέρασαν φέτος από τα χέρια του.
Επιστροφή στα δικά μας
Μετά την επιτυχημένη πρωτοβουλία του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λευκωσίας, τα Πλατανίσκια ακολουθούν κατά πόδας με μια επιλογή φοιτητικών ταινιών από νεαρούς Κύπριους δημιουργούς που θα συμπληρώσει το εγχώριο τοπίο. Το χορό σέρνουν οι Υφάντρες της Κύπρου του Πασχάλη Παπαπέτρου, το αφιέρωμα στο Χαμπή Τσαγγάρη της σειράς ντοκιμαντέρ Μονόγραμμα και το Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου της Νατάσας Λουκά.
Καταγράφοντας και ζωντανεύοντας λαϊκές ιστορίες
«Στις χρυσές μικρές κοιλάδες μεταξύ των χωριών της ορεινής Λεμεσού και Πάφου, κρύβονται χιλιάδες ιστορίες. Στους κορμούς γέρικων ελιών κατοικούν τέρατα, κάτω από βράχους αναβλύζουν θαυματουργά νερά και κυκλοφορούν πάνω στα ξερά βουνά μορφές από άλλες εποχές που ακόμα μπαίνουν στα όνειρα των ντόπιων».
Δεν πρόκειται για παραμύθι, αλλά για ένα μοναδικό εργαστήριο του animator Νίκου Σύννου και της δραματουργού Ελλάδας Ευαγγέλου.
Στα πλαίσια του Φεστιβάλ, μια ομάδα από καλλιτέχνες (ντοκιμαντερίστες, κινηματογραφιστές, δραματουργός και animators) θα επισκεφτούν τα χωριά της περιοχής γύρω από τα Πλατανίσκια, θα δανειστούν ιστορίες από τους κατοίκους και θα τις μετατρέψουν σε ντοκιμαντέρ, χρησιμοποιώντας διάφορες αφηγηματικές και κινηματογραφικές τεχνικές. Ένα μέρος της διαδικασίας είναι ανοιχτό στο κοινό. Για επικοινωνία και περισσότερες πληροφορίες, παρακαλώ απευθυνθείτε στο info@cyprusanimafest.org.
Με νότες και εικόνες
Οι ελεύθερες ώρες μεταξύ προβολών και εργαστηρίων θα στολίζονται με ζωντανή μουσική από διάφορα σχήματα που θα συντονίζει ο Λευτέρης Μουμτζής.
Το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ θα ανακοινωθεί σύντομα. Για επικοινωνία και περισσότερες πληροφορίες, παρακαλώ αποταθείτε στο info@cyprusanimafest.org και
99 317278
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Ακίνητα και Αμίλητα
Το δύσκολο μετά από τη σιωπή δεν είναι να μιλήσεις
αλλά να αντιμετωπίσεις τη συσσώρευση και το συνωστισμό.
η σιωπή μου ‘δινε δύναμη κι η φλυαρία ένας αντιπερισπασμός
Όσα δεν λέγονται και εννοούνται δεν είναι αυτονόητα, φοβάμαι...
Ν’ ανακαλύπτω όσα οι άλλοι δεν είπαν είναι μια πρόκληση του νου.
Εκεί όλα τα βρήκα -
από μια απίστευτα ραφιναρισμένη αίσθηση λεπτότητας και αισθητικής
μέχρι την πατρονιά, τον φόβο, τον κεκαλυμμένο θυμό, την αγάπη, την απογοήτευση,
το δέος, την κατανόηση...
κι άλλα πολλά
όλα τα βρήκα εκεί...
Η δική μου δεν ήταν μια δημιουργική απορία ή τεμπελιά.
Ούτε κατέληξε να είναι αβάστακτος - απαραίτητα - καταναγκασμός
όλα ήταν και σοφή, όπως γίνεται πάντα, εκ των υστέρων,
απόκτησε ουσία
και σημασία της έδωσα πολλή.
γελώ, γιατί να το ζωγραφίσω θα ήταν ευκολότερο
αλλά βλέπεις δεν βρέθηκα δίπλα στο κύμα ακόμα
και τώρα που επιστρέφω
ίσως ήρθε ο καιρός ν’ αναχωρήσω πάλι
Αυτό το αίσθημα της οφειλής πότε ρίζωσε στο DNA μας;
Μαλάκα Αριστοτέλη, το εμπεδώσαμε
κοινωνικά είμαστε, ελεύθερα θα γίνουμε ποτέ;
Αφήνω τον Μάλαμα να το περιγράψει καλύτερα
Έτσι απλά, σαν να μιλώ στην εαυτή:
"Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν."
Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν."
αλλά να αντιμετωπίσεις τη συσσώρευση και το συνωστισμό.
η σιωπή μου ‘δινε δύναμη κι η φλυαρία ένας αντιπερισπασμός
Όσα δεν λέγονται και εννοούνται δεν είναι αυτονόητα, φοβάμαι...
Ν’ ανακαλύπτω όσα οι άλλοι δεν είπαν είναι μια πρόκληση του νου.
Εκεί όλα τα βρήκα -
από μια απίστευτα ραφιναρισμένη αίσθηση λεπτότητας και αισθητικής
μέχρι την πατρονιά, τον φόβο, τον κεκαλυμμένο θυμό, την αγάπη, την απογοήτευση,
το δέος, την κατανόηση...
κι άλλα πολλά
όλα τα βρήκα εκεί...
Η δική μου δεν ήταν μια δημιουργική απορία ή τεμπελιά.
Ούτε κατέληξε να είναι αβάστακτος - απαραίτητα - καταναγκασμός
όλα ήταν και σοφή, όπως γίνεται πάντα, εκ των υστέρων,
απόκτησε ουσία
και σημασία της έδωσα πολλή.
γελώ, γιατί να το ζωγραφίσω θα ήταν ευκολότερο
αλλά βλέπεις δεν βρέθηκα δίπλα στο κύμα ακόμα
και τώρα που επιστρέφω
ίσως ήρθε ο καιρός ν’ αναχωρήσω πάλι
Αυτό το αίσθημα της οφειλής πότε ρίζωσε στο DNA μας;
Μαλάκα Αριστοτέλη, το εμπεδώσαμε
κοινωνικά είμαστε, ελεύθερα θα γίνουμε ποτέ;
Αφήνω τον Μάλαμα να το περιγράψει καλύτερα
Έτσι απλά, σαν να μιλώ στην εαυτή:
"Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν."
Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν."
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 24 Απριλίου 2009
Τρίτη 7 Απριλίου 2009
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Ποια βία ;
Ένιωθα στον αέρα τη μυρωδιά της αλλαγής. Είχε γεμίσει ασφυκτικά το δωμάτιο στα «Καλά Καθούμενα». Έξω ουρές στριμώχνονταν για να ακούσουν. Αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε στα σκαλιά της Φανερωμένης.
Σας κοιτούσα τη περισσότερη ώρα αμίλητη. Καθώς έβλεπα να γεμίζουν τα σκαλιά της Φανερωμένης ήξερα ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως τις άλλες.
Οι πιο πολλές φωνές είχαν τη σπίθα της αλλαγής κι όσες δεν την είχαν έσβηναν στη μάζα των κραδασμών των προηγούμενων χωρίς πολλά-πολλά.
Γνωστά μου πρόσωπα άλλαζαν στα ματια μου σαν γίνονταν φορείς του νέου και οι ιδέες τους ακούστηκαν λίγο διαφορετικές, και τα πρόσωπά τους πιο αληθινά.
Έκανα παράλληλες σκέψεις καθώς σας έβλεπα να αλλάζετε τους σχηματισμούς σας – σαν ένα σμήνος πουλιών που ακολουθεί αόρατες επιταγές. Πότε σε μικρές ομάδες, πότε επικεντρωμένοι σε ένα σημείο, μετά σε δυο-τρία, μετά μικρά πηγαδάκια, και τέλος ξανά όλοι μαζί....
Κάποιες από τις ιδέες μου τις φώναξα από τη γαλαρία – τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια ένιωθα πως ήταν περιττά - μια ιδέα εδώ, μια λέξη εκεί πρόσθεταν μέσα από το εκάστοτε σχηματισμό της παρέας.
Νοερά ταξίδεψα πριν 15 μήνες - είχαμε πάρει τις σφυρίχτρες και εμείς: Πλατεία Ελευθερίας – Βουλή των Αντιπροσώπων με τα πόδια. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 25 άτομα. «Σπάζαμε τη σιωπή»
Σπέρματα, είπα, είναι οι ιδέες κι αν βρουν νερό «βλαστούν».
Θυμήθηκα ξανά πριν 3 μήνες. Φωνάζαμε για τη «συνωμοσία της σιωπής», για την «ανοχή = συνενοχή» και κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 85 άτομα. Το μπλοκ μας είχε γίνει ένα νέο μέσο να μιλήσουμε – μέχρι τότε τα πιο πολλά μέσα είχαν για τα καλά κλείσει τις πόρτες τους σε μας...
Αλλάζουν οι καιροί – πληθαίνουν τα μπλοκ.
Τότε είχαν έρθει νέοι και νέες φίλοι/ες. Άνθρωποι που πίστεψαν πραγματικά...
Προχτές είδα το αυτονόητο στα μάτια των δεκάδων που βρέθηκαν εκεί. Άκουσα τις εισηγήσεις διαφόρων εν τη γεννέσει της Κίνησης Πολιτών ALERT με μια ενδόμυχη λαχτάρα αυτή τη φορά να μην καπελωθεί, να μην αμαυρωθεί, να μην τελειώσει...
Και τότε είδα το πρόσωπο του ενός από τους φοιτητές, σαν μια αρένα του αόρατου θεάτρου και σαν προφητεία. Όσο κι αν αναγνώρισα ως οικεία την αίσθηση της απώλειας να μην είσαι πλέον ο ίδιος, εκείνο το πρόσωπο είχε και κάτι άλλο που δυστυχώς δεν κατάφερα να του ψιθυρίσω στο αυτί: Αυτή τη φορά θα είναι πέρα και πάνω από Σένα. Εσύ και το κορμί σου θα θυμάσαι αλλά τώρα πια το σηκώνουν άλλοι στα χέρια τους
Κάτι ενδόμυχα έδρασε λυτρωτικά στην απουσία του... και αναγνώρισε σπέρματα της ελπίδας και του τέλους της μοναξιάς.
Των πιο πολλών τα βλέματα ήταν ζεστά, σαν κατι να έδωσε νόημα στην επικοινωνία.
Φεύγοντας αποχαιρέτησα έναν φίλο. «Δεν είχαμε βίντεο εμείς Αντρέα» του είπα. Και κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι.
Δεν ξέρω τι καθορίζει ποιά θα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει ένα ποτήρι.
Ποιό θα είναι το σημείο της κριτικής μάζας για την ανατροπή...
πόσοι και πόσες θα πληρώσουν το τίμημα μέχρι εκει...
Αυτό που ξέρω καταψυχα είναι πως το αναγνώρισα προχτές...
Κι πως όσο κυλά αυθόρμητα, ελεύθερα και άναρχα θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις της αλλαγής.
Δεν ξέρω ενάντια σε ποιό είδος βίας πολεμάτε εσείς
αλλά εγώ, τώρα πολεμώ να μη σταματήσει ο ποταμός...
Σας κοιτούσα τη περισσότερη ώρα αμίλητη. Καθώς έβλεπα να γεμίζουν τα σκαλιά της Φανερωμένης ήξερα ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως τις άλλες.
Οι πιο πολλές φωνές είχαν τη σπίθα της αλλαγής κι όσες δεν την είχαν έσβηναν στη μάζα των κραδασμών των προηγούμενων χωρίς πολλά-πολλά.
Γνωστά μου πρόσωπα άλλαζαν στα ματια μου σαν γίνονταν φορείς του νέου και οι ιδέες τους ακούστηκαν λίγο διαφορετικές, και τα πρόσωπά τους πιο αληθινά.
Έκανα παράλληλες σκέψεις καθώς σας έβλεπα να αλλάζετε τους σχηματισμούς σας – σαν ένα σμήνος πουλιών που ακολουθεί αόρατες επιταγές. Πότε σε μικρές ομάδες, πότε επικεντρωμένοι σε ένα σημείο, μετά σε δυο-τρία, μετά μικρά πηγαδάκια, και τέλος ξανά όλοι μαζί....
Κάποιες από τις ιδέες μου τις φώναξα από τη γαλαρία – τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια ένιωθα πως ήταν περιττά - μια ιδέα εδώ, μια λέξη εκεί πρόσθεταν μέσα από το εκάστοτε σχηματισμό της παρέας.
Νοερά ταξίδεψα πριν 15 μήνες - είχαμε πάρει τις σφυρίχτρες και εμείς: Πλατεία Ελευθερίας – Βουλή των Αντιπροσώπων με τα πόδια. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 25 άτομα. «Σπάζαμε τη σιωπή»
Σπέρματα, είπα, είναι οι ιδέες κι αν βρουν νερό «βλαστούν».
Θυμήθηκα ξανά πριν 3 μήνες. Φωνάζαμε για τη «συνωμοσία της σιωπής», για την «ανοχή = συνενοχή» και κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας. Θα ‘μασταν-δεν θα ‘μασταν 85 άτομα. Το μπλοκ μας είχε γίνει ένα νέο μέσο να μιλήσουμε – μέχρι τότε τα πιο πολλά μέσα είχαν για τα καλά κλείσει τις πόρτες τους σε μας...
Αλλάζουν οι καιροί – πληθαίνουν τα μπλοκ.
Τότε είχαν έρθει νέοι και νέες φίλοι/ες. Άνθρωποι που πίστεψαν πραγματικά...
Προχτές είδα το αυτονόητο στα μάτια των δεκάδων που βρέθηκαν εκεί. Άκουσα τις εισηγήσεις διαφόρων εν τη γεννέσει της Κίνησης Πολιτών ALERT με μια ενδόμυχη λαχτάρα αυτή τη φορά να μην καπελωθεί, να μην αμαυρωθεί, να μην τελειώσει...
Και τότε είδα το πρόσωπο του ενός από τους φοιτητές, σαν μια αρένα του αόρατου θεάτρου και σαν προφητεία. Όσο κι αν αναγνώρισα ως οικεία την αίσθηση της απώλειας να μην είσαι πλέον ο ίδιος, εκείνο το πρόσωπο είχε και κάτι άλλο που δυστυχώς δεν κατάφερα να του ψιθυρίσω στο αυτί: Αυτή τη φορά θα είναι πέρα και πάνω από Σένα. Εσύ και το κορμί σου θα θυμάσαι αλλά τώρα πια το σηκώνουν άλλοι στα χέρια τους
Κάτι ενδόμυχα έδρασε λυτρωτικά στην απουσία του... και αναγνώρισε σπέρματα της ελπίδας και του τέλους της μοναξιάς.
Των πιο πολλών τα βλέματα ήταν ζεστά, σαν κατι να έδωσε νόημα στην επικοινωνία.
Φεύγοντας αποχαιρέτησα έναν φίλο. «Δεν είχαμε βίντεο εμείς Αντρέα» του είπα. Και κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι.
Δεν ξέρω τι καθορίζει ποιά θα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει ένα ποτήρι.
Ποιό θα είναι το σημείο της κριτικής μάζας για την ανατροπή...
πόσοι και πόσες θα πληρώσουν το τίμημα μέχρι εκει...
Αυτό που ξέρω καταψυχα είναι πως το αναγνώρισα προχτές...
Κι πως όσο κυλά αυθόρμητα, ελεύθερα και άναρχα θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις της αλλαγής.
Δεν ξέρω ενάντια σε ποιό είδος βίας πολεμάτε εσείς
αλλά εγώ, τώρα πολεμώ να μη σταματήσει ο ποταμός...
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009
έφυγε
Έφυγε;
Ναι.
Πότε θα γυρίσει
Ποτέ. Έφυγε για πάντα
Τι σημαίνει για πάντα;
Σημαίνει ότι δεν θα ξαναέρθει ποτέ
Ποτέ;
Ποτέ.
Πότε ξεκινά το ποτέ;
Τώρα.
Μου λείπει.
Έφυγε πια.
Θα μου λείπει πάντα;
Δεν ξέρω.
Πότε τελειώνει το πάντα;
Δεν τελειώνει ποτέ.
Ναι.
Πότε θα γυρίσει
Ποτέ. Έφυγε για πάντα
Τι σημαίνει για πάντα;
Σημαίνει ότι δεν θα ξαναέρθει ποτέ
Ποτέ;
Ποτέ.
Πότε ξεκινά το ποτέ;
Τώρα.
Μου λείπει.
Έφυγε πια.
Θα μου λείπει πάντα;
Δεν ξέρω.
Πότε τελειώνει το πάντα;
Δεν τελειώνει ποτέ.
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Στα κορίτσια που γελούν
Το γέλιο σας, το όχημα,
τρυπάει τα αυτιά τους.
Ο βίος σας ασύλληπτος
για την αφεντιά τους...
γελάτε κορίτσια
κι αυτοί ανησυχούν
γιατί εξ’ ορισμού το γέλιο σας
είναι η απελευθέρωση του ψυχισμού
το γέλιο σας μ’αναίδεια
βρίσκει νανο-ρωγμές
τον ξενιστή προσβάλει
σαν το τρεχούμενο νερό διαβρώνει,
την πέτρα τη σκληρή
γελάστε κορίτσια όλων των εποχών
ποτέ το γέλιο σας δεν ήταν τόσο αθώο!
να γελάς δυνατά κορίτσι μου
έτσι κι αλλιώς το κλάμα σου
κανείς δε θα στεγνώσει
τρυπάει τα αυτιά τους.
Ο βίος σας ασύλληπτος
για την αφεντιά τους...
γελάτε κορίτσια
κι αυτοί ανησυχούν
γιατί εξ’ ορισμού το γέλιο σας
είναι η απελευθέρωση του ψυχισμού
το γέλιο σας μ’αναίδεια
βρίσκει νανο-ρωγμές
τον ξενιστή προσβάλει
σαν το τρεχούμενο νερό διαβρώνει,
την πέτρα τη σκληρή
γελάστε κορίτσια όλων των εποχών
ποτέ το γέλιο σας δεν ήταν τόσο αθώο!
να γελάς δυνατά κορίτσι μου
έτσι κι αλλιώς το κλάμα σου
κανείς δε θα στεγνώσει
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
ημέιλ στον Γκάρυ
αγαπητέ φιλε
τελικά μονάχα η βλακεία δε νικιέται
από το θράσος και την ανοησία δεν γλυτωνουμε
απρόβλεπτα, ακολουθουν καμία λογική.
τι κι αν μονολογείς για τον τεράστιο, περήφανο κάποτε, λαό σου..
έτσι και εμεις,
μονολογουμε
αλλά άξια συναγωνιζόμαστε στο μεγεθος της ανοησίας.
δεν καταλάβαμε πως λίγα χρόνια πριν χάσαμε για τα καλά
αλλά μάς έμειναν ένα-δυο πιόνια να κινούνται για λίγο ακόμα.
πως συντομα θα εξαντληθούν όλες οι κινήσεις
αυτοι που φωνάζουν τώρα για υμνους και άλλα πολλά
το κάνουν σαν ανοητα παιδια πάνω απο τη παρτίδα σκάκι
που θριαμβολογουν πρωιμα μια νίκη
Στο τέλος ο "νικητής" και ο "χαμένος"
θα μπουμε διπλα-διπλα στριμωγμενοι στο ίδιο κουτί.
αγκαλια με την ανοησια
και καποιοι συνεχίζουμε με τρόπο γραφικό
ελπίζοντας στο ...λάθος
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
ευθυγραμμιζόμενα άτακτα ιόντα
Ήταν ζεστή και φωτεινή η χειμωνιάτικη μέρα, κάπου στο μέσο της Ερμού, με τα δυο βιολιά, το σαξόφωνο, τον αυλό και τη βιόλα του μικτού συνόλου να ηχούν από μακριά και τον υπαίθριο πάγκο του βιβλιοπώλη να προσφέρει την τέλεια πρόφαση για μια παρατεταμένη στιγμή ακινησίας στο μέσο ενός χαμού.
Τα αυτιά αυτόνομα ρουφούσαν την τσιγγάνικη ουγγρική μελωδία και προετοίμαζαν τη εγκλωβισμένη στο άλλοθι της στιγμής ματιά να βρει κάτι που έψαχνα καιρό. Το πρώτο βιβλίο το κράτησα κτητικά κοντά στο στήθος μου με τα δυο χέρια ενώ τα αυτιά κατάφεραν να συνδυάσουν το νέο ερέθισμα με μια ελαφρότητα όπως εκείνης του επόμενου σκοπού. Οι ψυχικοί συνειρμοί πολυπλοκότεροι αυτών των νοητικών καθυστέρησαν την παραμονή μου όσο διαρκούσε το ελαφρό αναγνωρίσιμο κομμάτι με άσκοπες αναγνώσεις οπισθοφύλλων. Η παύση των μουσικών σταμάτησε τον εξωτερικό χρόνο, θυμήθηκα:
«Έχετε την Κομψότητα του Σκατζόχοιρου;»
Τα χέρια χάιδεψαν το εξώφυλλο ως ψυχομετρητές μάντεις του περιεχομένου. Εκ των υστέρων, τέσσερις μέρες μετά, στην τελευταία σελίδα του, κατάλαβα πόσο καλά είναι στο μέτρημα τα χέρια μου.
Ο θόρυβος διείσδυσε ξανά, βίαια σχεδόν σπρώχνοντάς με στην αντίθετη κατεύθυνση.
Οι ψυχικοί συνειρμοί με πήραν χρόνια πίσω στην κατάληψη ενός κτιρίου της Σχολής Καλών Τεχνών στην πάροδο απέναντι από το Πολυτεχνείο. Σε εκείνους τους τρεις μήνες, τις ζωγραφιές μας, τις κουβέντες μας, τους φίλους, το κομμένο ρεύμα και το φως των κεριών, τις βάρδιες στην είσοδο, τα υφάσματα και το στρώμα-καναπές στο πάτωμα.
«Κατάληψη Λυρικής Σκηνής» - μια ανακάλυψη απρόσμενη καθώς τα βήματα ακολουθούν χιλιοπατημένα μονοπάτια 16 χρόνια μετά.
Απρόσμενα ανακαλύπτω πως όλα είναι ακόμα ζωντανά, ίσως γιατί ποτέ πριν δεν τα ακολούθησα τόσο διψασμένα. Ήθελα να περάσω από παντού να αναδιπλώσω θεματικά χιλιόμετρα που ξεκλείδωναν με μια εικόνα, ένα άκουσμα, ένα σύνθημα στον τοίχο και παραδομένη ακολουθούσα χωρίς να κρίνω.
Ο δρόμος του Αλέξη λίγα μέτρα από Το Μικράκι, λίγα μέτρα από το Διπλό Καφέ, πάγωσε η μέρα και ο χρόνος ξανά. Στη γραμμή των βημάτων, της ανάγνωσης, των ακουσμάτων, της νύχτας, της μέρας, παρεμβαλλόταν μονάχα η εσωτερική διεργασία που δεν έχει όνομα ...ακόμα.
Λίγο πριν τα προτελευταία κεφάλαια του βιβλίου, αλλάζω την ταχύτητα ανάγνωσης. Θέλω να αργήσει το τέλος, θέλω να βάλω φρένο στην οικειότητα που άρχισα να νιώθω με τη Μιριέλ Μπαρμπερί και κάπου εκεί στην Πλατεία παρεμβάλλεται μια νέα αφορμή.
«Δεν ξέρω αν τα έχουμε ξαναπεί αλλά είμαι συγγραφέας και πουλάω μόνος μου τις ιστορίες από τα ταξίδια μου»
«Το θέλω, πόσο κάνει;»
Διασκέδασα με τη ανάμνηση της διαφήμισης της αεροπορικής εταιρείας χρόνια πριν “Cut the middle man”. Τι σου είναι αυτοί οι διαφημιστές, ακόμα και από την προβοκάτσια βγάζουν λεφτά αλλά εσύ απομόνωσες το σύνθημα για χρόνια... Τώρα σου απευθύνεται προστακτικά.
Απομόνωσε την εικόνα, την αίσθηση, τη σκέψη, την ομορφιά...
Απο-μόνωσέ τα, να κυλήσουν τα ιόντα εντός προς τα εκεί που θέλουν να τρέξουν.
Απομονωσε τα εκτός, να δεις, να ακούσεις, να νιωσεις, να γευτείς
Και καθώς χαιρετώ το φωτεινό πρόσωπο σου, πίνω μια γουλιά καφέ στην υγειά σου Άσσιμε – κι ας μην είναι τσιπουράκι.
Τα αυτιά αυτόνομα ρουφούσαν την τσιγγάνικη ουγγρική μελωδία και προετοίμαζαν τη εγκλωβισμένη στο άλλοθι της στιγμής ματιά να βρει κάτι που έψαχνα καιρό. Το πρώτο βιβλίο το κράτησα κτητικά κοντά στο στήθος μου με τα δυο χέρια ενώ τα αυτιά κατάφεραν να συνδυάσουν το νέο ερέθισμα με μια ελαφρότητα όπως εκείνης του επόμενου σκοπού. Οι ψυχικοί συνειρμοί πολυπλοκότεροι αυτών των νοητικών καθυστέρησαν την παραμονή μου όσο διαρκούσε το ελαφρό αναγνωρίσιμο κομμάτι με άσκοπες αναγνώσεις οπισθοφύλλων. Η παύση των μουσικών σταμάτησε τον εξωτερικό χρόνο, θυμήθηκα:
«Έχετε την Κομψότητα του Σκατζόχοιρου;»
Τα χέρια χάιδεψαν το εξώφυλλο ως ψυχομετρητές μάντεις του περιεχομένου. Εκ των υστέρων, τέσσερις μέρες μετά, στην τελευταία σελίδα του, κατάλαβα πόσο καλά είναι στο μέτρημα τα χέρια μου.
Ο θόρυβος διείσδυσε ξανά, βίαια σχεδόν σπρώχνοντάς με στην αντίθετη κατεύθυνση.
Οι ψυχικοί συνειρμοί με πήραν χρόνια πίσω στην κατάληψη ενός κτιρίου της Σχολής Καλών Τεχνών στην πάροδο απέναντι από το Πολυτεχνείο. Σε εκείνους τους τρεις μήνες, τις ζωγραφιές μας, τις κουβέντες μας, τους φίλους, το κομμένο ρεύμα και το φως των κεριών, τις βάρδιες στην είσοδο, τα υφάσματα και το στρώμα-καναπές στο πάτωμα.
«Κατάληψη Λυρικής Σκηνής» - μια ανακάλυψη απρόσμενη καθώς τα βήματα ακολουθούν χιλιοπατημένα μονοπάτια 16 χρόνια μετά.
Απρόσμενα ανακαλύπτω πως όλα είναι ακόμα ζωντανά, ίσως γιατί ποτέ πριν δεν τα ακολούθησα τόσο διψασμένα. Ήθελα να περάσω από παντού να αναδιπλώσω θεματικά χιλιόμετρα που ξεκλείδωναν με μια εικόνα, ένα άκουσμα, ένα σύνθημα στον τοίχο και παραδομένη ακολουθούσα χωρίς να κρίνω.
Ο δρόμος του Αλέξη λίγα μέτρα από Το Μικράκι, λίγα μέτρα από το Διπλό Καφέ, πάγωσε η μέρα και ο χρόνος ξανά. Στη γραμμή των βημάτων, της ανάγνωσης, των ακουσμάτων, της νύχτας, της μέρας, παρεμβαλλόταν μονάχα η εσωτερική διεργασία που δεν έχει όνομα ...ακόμα.
Λίγο πριν τα προτελευταία κεφάλαια του βιβλίου, αλλάζω την ταχύτητα ανάγνωσης. Θέλω να αργήσει το τέλος, θέλω να βάλω φρένο στην οικειότητα που άρχισα να νιώθω με τη Μιριέλ Μπαρμπερί και κάπου εκεί στην Πλατεία παρεμβάλλεται μια νέα αφορμή.
«Δεν ξέρω αν τα έχουμε ξαναπεί αλλά είμαι συγγραφέας και πουλάω μόνος μου τις ιστορίες από τα ταξίδια μου»
«Το θέλω, πόσο κάνει;»
Διασκέδασα με τη ανάμνηση της διαφήμισης της αεροπορικής εταιρείας χρόνια πριν “Cut the middle man”. Τι σου είναι αυτοί οι διαφημιστές, ακόμα και από την προβοκάτσια βγάζουν λεφτά αλλά εσύ απομόνωσες το σύνθημα για χρόνια... Τώρα σου απευθύνεται προστακτικά.
Απομόνωσε την εικόνα, την αίσθηση, τη σκέψη, την ομορφιά...
Απο-μόνωσέ τα, να κυλήσουν τα ιόντα εντός προς τα εκεί που θέλουν να τρέξουν.
Απομονωσε τα εκτός, να δεις, να ακούσεις, να νιωσεις, να γευτείς
Και καθώς χαιρετώ το φωτεινό πρόσωπο σου, πίνω μια γουλιά καφέ στην υγειά σου Άσσιμε – κι ας μην είναι τσιπουράκι.
Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009
Rethinking International and Intercultural Dialogue
The Leventis Dialogue Chair,
University of Nicosia,
and PRIO Cyprus Centre invite
you to a
Distinguished Lecture Series on
Rethinking International and Intercultural Dialogue
The second lecture will be delivered by:
Professor N. Radhakrishnan
Chairman
Indian Council of Gandhian Studies
Gandhian Perspectives on Intercultural Dialogue
for Conflict Reduction and Sustainable Development
UNESCO Amphitheatre, University of Nicosia
Wednesday, 4 February 2009, 6.00 pm.
Synopsis
Mahatma Gandhi viewed Dialogue and the shared understanding that might result from it as one of the most powerful human actions for promoting an authentic culture of peace and conflict reduction techniques. His work and struggle for human rights and peace in South Africa for 21 years and the unprecedented mass upheaval through nonviolent mass agitation and constructive work for national freedom of India which lasted a period of 32 years offer very valuable lessons to humanity in the context of growing conflicts that bedevil most of the countries and societies today.
The strategies Gandhi evolved were mostly based on his profound understanding of the power of dialogue which according to him was much more than two individuals talking to each other in an attempt to understand each other or sort out outstanding differences of opinion. The dialogues of masters like Socrates and Plato in ancient times offered precious insights into the complex nature of what constitutes human behaviour vis-à-vis human aspiration which many later visionaries and social activists interpreted in the light of the evolving socio political scenario.
Honest attempts were made by many evangelists of dialogue to the collective treasures of acknowledging differences, discovering our common humanity and achieving a new understanding as the basis for mutual cooperation. It is this precious jewel of heart-to-heart dialogue that makes dialogue as the most potent and productive weapon in the arsenal of non-violent peace builders.
What's required here is an honest attempt to identify the skills and spirit that make such dialogue possible, and then build a global human culture that respects, promotes and protects them. Such an attempt has to necessarily take into account the humanity in each person, respect for each tradition, tolerance towards the multi ethnic, multi religious nature of modern societies and nations. And it has to be intercultural in all respects.
Gandhi’s strivings for a nonviolent society were characterized by both individual and societal change as an essential requisite for transformation. The manner in which leaders like Martin Luther King (Jr), Dr. Nelson Mandela, Ho-chimin, Rosa Parks, Petra Kelly, Aung Sung Sukyi, Leh Valesa, Awad Mubarak, Maired Maguire, the martyred Antioquia Governor Gillermo, the champion of Nonkilling Political Science Prof. Glenn D Paige and many inspired champions of nonviolence who adapted the Gandhian Techniques of conflict resolution through positive and affirmative human action need to be understood in the proper perspective.
The mounting conflicts of various kinds prevalent in almost all societies and countries of world today call for honest and concerted efforts if humanity has to survive. The Truth Reconciliation Commission, led by Bishop Tutu in South Africa and the lessons humanity may learn from this highly bold and imaginative step to conflict reduction and nation building, unfortunately, has not been properly understood. So also, we have to learn from the pioneering efforts of Dr. Daisaku Ikeda, President of Soka Gakai International, whose Herculean efforts to promote dialogue for Global Peace and sustainable development.
Gandhi, the prophet of nonviolent social change offered through what he described as Satyagraha, a viable alternative to the problems of violence and positive conflict reduction techniques which differ from society to society and country to country. The core of Satyagraha was action and respect for the pluralistic mosaic of humanity. Does humanity care for this truth?
Series Coordinators: Farid Mirbagheri and Costas M. Constantinou
University of Nicosia,
and PRIO Cyprus Centre invite
you to a
Distinguished Lecture Series on
Rethinking International and Intercultural Dialogue
The second lecture will be delivered by:
Professor N. Radhakrishnan
Chairman
Indian Council of Gandhian Studies
Gandhian Perspectives on Intercultural Dialogue
for Conflict Reduction and Sustainable Development
UNESCO Amphitheatre, University of Nicosia
Wednesday, 4 February 2009, 6.00 pm.
Synopsis
Mahatma Gandhi viewed Dialogue and the shared understanding that might result from it as one of the most powerful human actions for promoting an authentic culture of peace and conflict reduction techniques. His work and struggle for human rights and peace in South Africa for 21 years and the unprecedented mass upheaval through nonviolent mass agitation and constructive work for national freedom of India which lasted a period of 32 years offer very valuable lessons to humanity in the context of growing conflicts that bedevil most of the countries and societies today.
The strategies Gandhi evolved were mostly based on his profound understanding of the power of dialogue which according to him was much more than two individuals talking to each other in an attempt to understand each other or sort out outstanding differences of opinion. The dialogues of masters like Socrates and Plato in ancient times offered precious insights into the complex nature of what constitutes human behaviour vis-à-vis human aspiration which many later visionaries and social activists interpreted in the light of the evolving socio political scenario.
Honest attempts were made by many evangelists of dialogue to the collective treasures of acknowledging differences, discovering our common humanity and achieving a new understanding as the basis for mutual cooperation. It is this precious jewel of heart-to-heart dialogue that makes dialogue as the most potent and productive weapon in the arsenal of non-violent peace builders.
What's required here is an honest attempt to identify the skills and spirit that make such dialogue possible, and then build a global human culture that respects, promotes and protects them. Such an attempt has to necessarily take into account the humanity in each person, respect for each tradition, tolerance towards the multi ethnic, multi religious nature of modern societies and nations. And it has to be intercultural in all respects.
Gandhi’s strivings for a nonviolent society were characterized by both individual and societal change as an essential requisite for transformation. The manner in which leaders like Martin Luther King (Jr), Dr. Nelson Mandela, Ho-chimin, Rosa Parks, Petra Kelly, Aung Sung Sukyi, Leh Valesa, Awad Mubarak, Maired Maguire, the martyred Antioquia Governor Gillermo, the champion of Nonkilling Political Science Prof. Glenn D Paige and many inspired champions of nonviolence who adapted the Gandhian Techniques of conflict resolution through positive and affirmative human action need to be understood in the proper perspective.
The mounting conflicts of various kinds prevalent in almost all societies and countries of world today call for honest and concerted efforts if humanity has to survive. The Truth Reconciliation Commission, led by Bishop Tutu in South Africa and the lessons humanity may learn from this highly bold and imaginative step to conflict reduction and nation building, unfortunately, has not been properly understood. So also, we have to learn from the pioneering efforts of Dr. Daisaku Ikeda, President of Soka Gakai International, whose Herculean efforts to promote dialogue for Global Peace and sustainable development.
Gandhi, the prophet of nonviolent social change offered through what he described as Satyagraha, a viable alternative to the problems of violence and positive conflict reduction techniques which differ from society to society and country to country. The core of Satyagraha was action and respect for the pluralistic mosaic of humanity. Does humanity care for this truth?
Series Coordinators: Farid Mirbagheri and Costas M. Constantinou
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Το ταξίδι της Ψυχής μέσα στον χρόνο
Μετάφραση από τα αγγλικά και διασκευή αποσπασμάτων από το βιβλίο “In pursuit of the definitions and the deeper meaning of the terms, Psyche and Psychology” Τζούλια Καλημέρη, εκδόσεις ΙΡΙΔΑ 1998
'Psyche in the Temple of Love' by Edward John Poynter, 1882
Oil on canvas, 66.3 x 50.7cm
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος αναρωτιέται μέσα στους αιώνες για την ύπαρξη του, τις αιτίες των πραγμάτων, τον σκοπό της εμφάνισης του στο πλανήτη, τη συνέχειά του με τον έναν ή άλλον τρόπο, τις βαθύτερες έννοιες της σύνθεση του εαυτού, ή των διαφορετικών εαυτών και τους τρόπους κατανόησης της ζωής.
Ο Αριστοτέλης στο «Μετά τα Φυσικά» συνόψισε την προσπάθεια του ανθρώπου στη φράση «όλοι οι άνθρωποι διψούν για γνώση». Καθώς εξελίσσεται η ανθρώπινη ιστορία, ξετυλίγονται και οι ανακαλύψεις και επιτεύγματα της προσπάθειας αναζήτησης νέας γνώσης, νέων «ανα»καλύψεων και δημιουργίας.
Εγχάρακτη η ιστορία από τα μονοπάτια της εξέλιξης της Σκέψης που αναπτύχθηκαν στους αιώνες. Φιλόσοφοι, στοχαστές, πνευματικοί ηγέτες, επιστήμονες, ποιητές, δημιουργοί, με διαφορετικό τρόπο, πρόσθεσαν στην ανθρώπινη αλυσίδα με την αποκρυστάλλωση των σκέψεων τους μέσα σε ορισμούς. Μπορεί να ειπωθεί πως αν οι ιδέες τους δεν λάμβαναν τη μορφή διατύπωσης και ορισμού θα ανήκαν κατά τον Πλάτωνα σε μια ανώτερη άυλη σφαίρα απρόσιτη στους επόμενους αλλά και στην εξέλιξη της σκέψης. Θα μπορούσε να ειπωθεί επίσης, ότι μοναδικά ο άνθρωπος γίνεται ο ίδιος γέφυρα με τον εαυτό ως ενδιάμεσο για να καταγραφεί και «υλοποιηθεί» αυτή η αρχική ιδέα. Ο Καστοριάδης αιώνες μετά περιέγραφε «κατα καποιον τρόπο ο τοίχος αυτός υποχωρεί [εντός του λαβύρινθου του μυαλου] δημιουργώντας ένα νέο πέρασμα» εκεί που δεν υπήρξε προηγουμενως τίποτα. Έτσι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη νοητική τους δυνατότητα ως χωνευτήρι ιδεών για να δημιουργήσουν το αγώγιμο πλάσμα που εμφανίζει το αόρατο στο ορατό, συμπυκνώνει την «ύλη» του ως το σημείο της διατύπωσης του και η έννοια της «σύλληψης των ιδεών» αποτελεί πλέον περιγραφή και ορισμό αυτής της διαδικασίας η οποία είναι σύμφυτη με τον σκεπτόμενο άνθρωπο.
Είναι θαυμαστό να ακολουθήσουμε τις άπειρες δυνατότητες και συνδυασμούς που η εξέλιξη μιας σκέψης προκαλεί σε μια σκεπτόμενη βιολογική μηχανή, που ως τέτοια έχει ημερομηνία λήξης και η οποία αντιστέκεται σε αυτή ακριβώς την ιδέα.
Η έρευνα θα επιχειρήσει, ξανά, ένα ταξίδι στα μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης με σταθμό στους ορισμούς της ανθρώπινη ψυχής και ψυχολογίας. Από τα βάθη των αιώνων – έτσι όπως μας διασώθηκαν, κι όχι πάντοτε δυστυχώς αυτούσια ή χωρίς αλλοιώσεις - μέσα από την προφορική παράδοση, τη μυθολογία τότε που η Ψυχή δεν είχε απαραίτητα τα χαρακτηριστικά που αξιοποιήθηκαν από τις μονοθεϊστικές θρησκείες, στον ορισμό ψυχής ως το μη-υλικό σώμα, μετέπειτα στον ορισμό της ως «πνοή Θεού» ή ως άυλη φωτιά που ενεργοποιεί το σώμα, φτάνοντας στις επιστημονικές απόπειρες των τελευταίων αιώνων μέχρι σήμερα. Θα ακολουθήσουμε αξιόλογα ρεύματα που ανακόπηκαν νωρίς και κάποια άλλα που για συγκεκριμένους λόγους εξακολουθούν να αναπαραγάγουν ιδέες και να διαμορφώνουν πεποιθήσεις ρωτώντας γιατί.
Η μεθοδολογία της αρχικής έκδοσης είναι διαθέσιμη για όσους ενδιαφέρονται πιο εξειδικευμένα. Ας αναφερθεί εδώ ότι τα εργαλεία της αναζήτησης και της έρευνας είναι τόσο εμπειρικά όσο και επιστημονικά. Μετά από χρονια σπουδές στην συμβουλευτική και πρόσφατα κλινική ψυχολογία και 20ετή εμπειρία σε εσωτερικές αναζητήσεις, η προσπάθεια αυτή επιθυμεί να ελευθερώσει νέες σκέψεις παρά να προτείνει κάποια σχολή σκέψης.
Η αρχική αγγλική έκδοση αξιοποιείται μέχρι σήμερα σε σχολεία του εξωτερικού, η διασκευή της εδώ, αποσκοπεί αρχικά στη σταδιακή μετάφραση της στα ελληνικά αλλά και στην ενημέρωσή της στο φως νέων προβληματισμών στους οποίους ελπίζω να συμμετέχουν περισσότερα άτομα.
Πεποίθησή μου είναι πως η ψυχή ελευθερώνει σε αντιδιαστολή με τον όρο ελεύθερη ψυχή που αποτελεί μια κατάκτηση η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη ή κατά οποιοδήποτε τρόπο κατοχυρωμένη παντοτινά.
Σε αυτό το ταξίδι της ψυχής δεν θα υπάρξουν περιορισμοί και ελπίζω να συνταξιδέψω με όσους και όσες το επιθυμούν.
'Psyche in the Temple of Love' by Edward John Poynter, 1882
Oil on canvas, 66.3 x 50.7cm
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος αναρωτιέται μέσα στους αιώνες για την ύπαρξη του, τις αιτίες των πραγμάτων, τον σκοπό της εμφάνισης του στο πλανήτη, τη συνέχειά του με τον έναν ή άλλον τρόπο, τις βαθύτερες έννοιες της σύνθεση του εαυτού, ή των διαφορετικών εαυτών και τους τρόπους κατανόησης της ζωής.
Ο Αριστοτέλης στο «Μετά τα Φυσικά» συνόψισε την προσπάθεια του ανθρώπου στη φράση «όλοι οι άνθρωποι διψούν για γνώση». Καθώς εξελίσσεται η ανθρώπινη ιστορία, ξετυλίγονται και οι ανακαλύψεις και επιτεύγματα της προσπάθειας αναζήτησης νέας γνώσης, νέων «ανα»καλύψεων και δημιουργίας.
Εγχάρακτη η ιστορία από τα μονοπάτια της εξέλιξης της Σκέψης που αναπτύχθηκαν στους αιώνες. Φιλόσοφοι, στοχαστές, πνευματικοί ηγέτες, επιστήμονες, ποιητές, δημιουργοί, με διαφορετικό τρόπο, πρόσθεσαν στην ανθρώπινη αλυσίδα με την αποκρυστάλλωση των σκέψεων τους μέσα σε ορισμούς. Μπορεί να ειπωθεί πως αν οι ιδέες τους δεν λάμβαναν τη μορφή διατύπωσης και ορισμού θα ανήκαν κατά τον Πλάτωνα σε μια ανώτερη άυλη σφαίρα απρόσιτη στους επόμενους αλλά και στην εξέλιξη της σκέψης. Θα μπορούσε να ειπωθεί επίσης, ότι μοναδικά ο άνθρωπος γίνεται ο ίδιος γέφυρα με τον εαυτό ως ενδιάμεσο για να καταγραφεί και «υλοποιηθεί» αυτή η αρχική ιδέα. Ο Καστοριάδης αιώνες μετά περιέγραφε «κατα καποιον τρόπο ο τοίχος αυτός υποχωρεί [εντός του λαβύρινθου του μυαλου] δημιουργώντας ένα νέο πέρασμα» εκεί που δεν υπήρξε προηγουμενως τίποτα. Έτσι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη νοητική τους δυνατότητα ως χωνευτήρι ιδεών για να δημιουργήσουν το αγώγιμο πλάσμα που εμφανίζει το αόρατο στο ορατό, συμπυκνώνει την «ύλη» του ως το σημείο της διατύπωσης του και η έννοια της «σύλληψης των ιδεών» αποτελεί πλέον περιγραφή και ορισμό αυτής της διαδικασίας η οποία είναι σύμφυτη με τον σκεπτόμενο άνθρωπο.
Είναι θαυμαστό να ακολουθήσουμε τις άπειρες δυνατότητες και συνδυασμούς που η εξέλιξη μιας σκέψης προκαλεί σε μια σκεπτόμενη βιολογική μηχανή, που ως τέτοια έχει ημερομηνία λήξης και η οποία αντιστέκεται σε αυτή ακριβώς την ιδέα.
Η έρευνα θα επιχειρήσει, ξανά, ένα ταξίδι στα μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης με σταθμό στους ορισμούς της ανθρώπινη ψυχής και ψυχολογίας. Από τα βάθη των αιώνων – έτσι όπως μας διασώθηκαν, κι όχι πάντοτε δυστυχώς αυτούσια ή χωρίς αλλοιώσεις - μέσα από την προφορική παράδοση, τη μυθολογία τότε που η Ψυχή δεν είχε απαραίτητα τα χαρακτηριστικά που αξιοποιήθηκαν από τις μονοθεϊστικές θρησκείες, στον ορισμό ψυχής ως το μη-υλικό σώμα, μετέπειτα στον ορισμό της ως «πνοή Θεού» ή ως άυλη φωτιά που ενεργοποιεί το σώμα, φτάνοντας στις επιστημονικές απόπειρες των τελευταίων αιώνων μέχρι σήμερα. Θα ακολουθήσουμε αξιόλογα ρεύματα που ανακόπηκαν νωρίς και κάποια άλλα που για συγκεκριμένους λόγους εξακολουθούν να αναπαραγάγουν ιδέες και να διαμορφώνουν πεποιθήσεις ρωτώντας γιατί.
Η μεθοδολογία της αρχικής έκδοσης είναι διαθέσιμη για όσους ενδιαφέρονται πιο εξειδικευμένα. Ας αναφερθεί εδώ ότι τα εργαλεία της αναζήτησης και της έρευνας είναι τόσο εμπειρικά όσο και επιστημονικά. Μετά από χρονια σπουδές στην συμβουλευτική και πρόσφατα κλινική ψυχολογία και 20ετή εμπειρία σε εσωτερικές αναζητήσεις, η προσπάθεια αυτή επιθυμεί να ελευθερώσει νέες σκέψεις παρά να προτείνει κάποια σχολή σκέψης.
Η αρχική αγγλική έκδοση αξιοποιείται μέχρι σήμερα σε σχολεία του εξωτερικού, η διασκευή της εδώ, αποσκοπεί αρχικά στη σταδιακή μετάφραση της στα ελληνικά αλλά και στην ενημέρωσή της στο φως νέων προβληματισμών στους οποίους ελπίζω να συμμετέχουν περισσότερα άτομα.
Πεποίθησή μου είναι πως η ψυχή ελευθερώνει σε αντιδιαστολή με τον όρο ελεύθερη ψυχή που αποτελεί μια κατάκτηση η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη ή κατά οποιοδήποτε τρόπο κατοχυρωμένη παντοτινά.
Σε αυτό το ταξίδι της ψυχής δεν θα υπάρξουν περιορισμοί και ελπίζω να συνταξιδέψω με όσους και όσες το επιθυμούν.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
Καλό ταξίδι Στάνισλαβ
Φοβαμαι πως δεν υπάρχει ελπίδα καμια
πόσο φτηνή η ζωή
και ακόμα μια...
Έλζα,
Άννα
και τώρα Στάνισλαβ,
Κατρίνα κουράγιο,
Γιούρι, Ιβαν προσεχετε
Δολοφονήθηκαν Ρώσος δικηγόρος και δημοσιογράφος στο κέντρο της Μόσχας
Ο Στάνισλαβ Μαρκέλοφ, δικηγόρος της οικογένειας νεαρής Τσετσένας που δολοφονήθηκε από Ρώσο αξιωματικό κατά τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, δολοφονήθηκε στη Μόσχα. Νεκρή είναι και η δημοσιογράφος που τον συνόδευε και τραυματίστηκε θανάσιμα στο ίδιο περιστατικό.
Ο δικηγόρος, 34 ετών, δολοφονήθηκε από άγνωστο άνδρα έπειτα από συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στην οποία καταδίκαζε την πρόωρη απελευθέρωση του πρώην συνταγματάρχη Γιούρι Μπουντάνοφ.
«Μετά τη συνέντευξη Τύπου, αναχώρησε και στη συνέχεια δέχθηκε επίθεση. Δεν είχε εκφράσει καμία απειλή, ώστε να αποτελέσει στόχο», δήλωσε υπεύθυνος του κέντρου στο οποίο είχε μιλήσει προτού δολοφονηθεί ο δικηγόρος.
Η εκπαιδευόμενη δημοσιογράφος Αναστάσια Μπαμπούροβα που προσπάθησε να παρέμβει όταν πυροβολήθηκε ο Μαρκέλοφ τραυματίστηκε και εξέπνευσε λίγη ώρα αργότερα στο νοσοκομείο, ανέφερε ο εκδότης της εφημείδας.
Το πρακτορείο ειδήσεων Ria-Nobosti μεταδίδει ότι ο Μαρκέλοφ είχε δηλώσει σε δημοσιογράφους ότι ίσως θα υπέβαλε έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με την απελευθέρωση του Μπουντάνοφ.
Ο Μαρκέλοφ είχε εκπροσωπήσει και τη δημοσιογράφο της εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα Αννα Πολιτκόφσκαγια που είχε γράψει άρθρα για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ρωσικές δυνάμεις στην Τσετσενία. Η Πολιτκόφσκαγια δολοφονήθηκε το 2006.
Με την ίδια εφημερίδα συνεργάζονταν και η Αν.Μπαμπούροβα.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της επιτροπής έρευνας της εισαγγελίας της Μόσχας Ανατόλι Μπάγκμετ δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Interfax ότι οι «ανακριτές μελετούν διάφορα κίνητρα για τον φόνο του Σ.Μαρκέλοφ, κυρίως σε σχέση με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες».
Ο φόνος της 18χρονης Έλζα Κουνγκάγεβα το 2000 είχε προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών στην Τσετσενία. Σύμφωνα με την οικογένειά της, η νεαρή Τσετσένα είχε βιαστεί και στη συνέχεια δολοφονηθεί. Ο συνταγματάρχης Μπουντάνοφ συνελήφθη το 2000· το 2003 καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη για το φόνο της Κουνγκάγεβα και φυλακίστηκε. Ωστόσο αφέθηκε ελεύθερος την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου.
Ο Γιούρι Μπουντάνοφ ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωσικού στρατού που φυλακίστηκε για εγκλήματα πολέμου στην Τσετσενία.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό, Associated Press
πόσο φτηνή η ζωή
και ακόμα μια...
Έλζα,
Άννα
και τώρα Στάνισλαβ,
Κατρίνα κουράγιο,
Γιούρι, Ιβαν προσεχετε
Δολοφονήθηκαν Ρώσος δικηγόρος και δημοσιογράφος στο κέντρο της Μόσχας
Ο Στάνισλαβ Μαρκέλοφ, δικηγόρος της οικογένειας νεαρής Τσετσένας που δολοφονήθηκε από Ρώσο αξιωματικό κατά τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, δολοφονήθηκε στη Μόσχα. Νεκρή είναι και η δημοσιογράφος που τον συνόδευε και τραυματίστηκε θανάσιμα στο ίδιο περιστατικό.
Ο δικηγόρος, 34 ετών, δολοφονήθηκε από άγνωστο άνδρα έπειτα από συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στην οποία καταδίκαζε την πρόωρη απελευθέρωση του πρώην συνταγματάρχη Γιούρι Μπουντάνοφ.
«Μετά τη συνέντευξη Τύπου, αναχώρησε και στη συνέχεια δέχθηκε επίθεση. Δεν είχε εκφράσει καμία απειλή, ώστε να αποτελέσει στόχο», δήλωσε υπεύθυνος του κέντρου στο οποίο είχε μιλήσει προτού δολοφονηθεί ο δικηγόρος.
Η εκπαιδευόμενη δημοσιογράφος Αναστάσια Μπαμπούροβα που προσπάθησε να παρέμβει όταν πυροβολήθηκε ο Μαρκέλοφ τραυματίστηκε και εξέπνευσε λίγη ώρα αργότερα στο νοσοκομείο, ανέφερε ο εκδότης της εφημείδας.
Το πρακτορείο ειδήσεων Ria-Nobosti μεταδίδει ότι ο Μαρκέλοφ είχε δηλώσει σε δημοσιογράφους ότι ίσως θα υπέβαλε έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με την απελευθέρωση του Μπουντάνοφ.
Ο Μαρκέλοφ είχε εκπροσωπήσει και τη δημοσιογράφο της εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα Αννα Πολιτκόφσκαγια που είχε γράψει άρθρα για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ρωσικές δυνάμεις στην Τσετσενία. Η Πολιτκόφσκαγια δολοφονήθηκε το 2006.
Με την ίδια εφημερίδα συνεργάζονταν και η Αν.Μπαμπούροβα.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της επιτροπής έρευνας της εισαγγελίας της Μόσχας Ανατόλι Μπάγκμετ δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Interfax ότι οι «ανακριτές μελετούν διάφορα κίνητρα για τον φόνο του Σ.Μαρκέλοφ, κυρίως σε σχέση με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες».
Ο φόνος της 18χρονης Έλζα Κουνγκάγεβα το 2000 είχε προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών στην Τσετσενία. Σύμφωνα με την οικογένειά της, η νεαρή Τσετσένα είχε βιαστεί και στη συνέχεια δολοφονηθεί. Ο συνταγματάρχης Μπουντάνοφ συνελήφθη το 2000· το 2003 καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη για το φόνο της Κουνγκάγεβα και φυλακίστηκε. Ωστόσο αφέθηκε ελεύθερος την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου.
Ο Γιούρι Μπουντάνοφ ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωσικού στρατού που φυλακίστηκε για εγκλήματα πολέμου στην Τσετσενία.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό, Associated Press
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009
Τα Ρ του ερωτα σταματησαν στο Τ
χτυπουν τα Τ στη γλώσσα
κρυφη λέξη, πανταχου παρούσα
_τ_τ_ _ _τ_τ_
...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)