Παιδικό δωμάτιο

Στο παιδικό δωμάτιο κρεμάστρες όνειρα
γεμίζουν την ντουλάπα.
Χρώματα άτακτα αλλάζουν καλειδοσκοπικά.
Είναι φορές που το κίτρινο την ξεχειλίζει,
κι η ασημιά βροχή γιατί δεν μένει στατική.

Το παιδικό δωμάτιο με τόπους μυστικούς,
τσεπούλες με καλούδια και θησαυρούς,
τρυπούλες με χαρτάκια και γραπτά,
ξύλινα κουτάκια με κρυφά κλειδιά,
και μια παπουτσοθήκη μπλε-λιλά.
Ανέγγιχτα μένουν για χρόνια
να νιώθεις σιγουριά

Στο παιδικό δωμάτιο πόρτες αόρατες μικρές
είσοδοι σε τόπους μακρινούς και σχέδια με ουρανούς
μια κρύπτη κάτω από χαλί, με σκάλα στριφογυριστή
μια πόρτα προς τη σοφίτα τη φανταστική
και άλλη για το λιλιπούτειο τούνελ που σε χωρεί
σαν γίνεται σαν μια τελεία μικροσκοπική.

Κάτω από το κρεβάτι σου κοιμάται κι ο σαρακηνός
με το ‘να γαλάζιο μάτι και τ’ άλλο καφέ!
Όταν σε παίρνει σαν την γοργόνα του αγκαλιά,
φεύγετε για τα γαλάζια πέλαγα
και το πρωί μιλάς για χάρτες και πολιτισμούς,
άλλους ανθρώπους και λαούς.

Στο παιδικό δωμάτιο, πίσω από τη κουρτίνα, η παιδική σου αγάπη
σου ψιθυρίζει θάματα που θα ‘ρθουνε ξανά
Είναι το πρώτο που θυμάσαι το πρωί.
γιατί έτσι είναι ο έρωτας.
Έτσι και η ζωή...

Στο παιδικό δωμάτιο μια λίμνη γαλαζοπράσινη βαθιά
με βάτραχους, χελώνες και μόνο πράσινα πουλιά
Κι ένα λευκό τούλι σαν πανί, που ο άνεμος γεμίζει
Για να σαλπάρει ο φόβος μακριά,
έξω απ το παράθυρο που βρίσκεται ψηλά.

Στο παιδικό δωμάτιο αλλάζουν οι καθρέφτες
σαν έκθεση πορτρέτων σε γκαλερί
Αλλάζουν μαζί με τις ερωτήσεις για το ποια είσαι εσύ.
Δίπλα τους οι συλλογές από αρώματα, ιριδίζοντα γυαλιά,
παράξενα αντικείμενα από ταξίδια μακρινά,
ένας πύργος μιας πόλης που θες να επισκεφτείς,
μια νεροσφυρίχτρα-παπί,
κι ένα δαχτυλίδι με πέτρα θαλασσί.

Στο παιδικό δωμάτιο τσαμπιά οι προσδοκίες κρέμονται απ’ το ταβάνι
Τις ευλογώ με το νυχτερινό φιλί.
Χαμογελώ, και φέγγουν στο σκοτάδι
σαν τα λαμπιόνια μιας παγανιστικής γιορτής.

Μια μαγισσούλα τσιγγάνα είσαι και ‘συ
Ξυπόλυτη και ελεύθερη, μικρή γυναίκα,
το παιδικό δωμάτιο σου, είσαι εσύ.

"το παρακράτος ενθαρρύνεται από βουλευτές"

επειδή δεν την ανακάλυψαν όλοι ακόμα, και έπρεπε να ανακαλέσει, εδώ σας δίνω τη συνταγή:


Συστατικά
3 φλυτζ. αλευρι
2 κ. γλ. μπεικιν
1 κουτ. σοδα
1 κουτ. κανελλα
1 κουτ. πιπεροριζα
3/4 φλ. μελι χλιαρο
1/φλ. ζαχαρη
1 φλ. ταχινι
1/2 φλ. νερο χλιαρο
σταφιδες μαυρες, ξανθες, καρυδια
1/2 φλ. χυμο πορτοκαλιου και ξυσμα.

Οδηγίες
Βαζετε σε λεκανη ολα τα υγρα, εκτος απο το χυμο και τα ανακατευετε καλα. Κατοπιν προσθέτετε σιγα σιγα τα στερεα εναλλαξ με το χυμο. Ο χυλος ειναι πολυ σφιχτος
Στρωνετε λαδοκολα σε ταψακι 26αρι και την αλειφετε με ταχινι, απλωνετε το χυλο και ψηνετε σε μετριο φουρνο 1 ωρα περιπου. Οταν κρυωσει πασπαλιζετε με αχνη.

Λίγα μυστικά ακόμα
Ειναι νοστιμοτερη αν μεινει 1 - 2 ημερες.

"Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΡΒΙΣΗΣ"

"Οι ήρωές μου στηρίζονται στη δημιουργική φαντασία και στην ακατάπαυστη παρατηρητικότητα. Ο μυθιστοριογράφος έχει υλικό τη ζωή, τους ανθρώπους και τις υποψίες του. Μερικές φορές φέρνω σε δύσκολη θέση κάποιους γνωστούς και φίλους, αλλά ποτέ δεν έχω μετανιώσει για όσα έγραψα."
«Όλα αυτά με τους παλαιστές και τους δερβίσηδες με προκαλούν. Είναι δύο κατηγορίες αντρών που εκλείπουν από τη σύγχρονη ζωή. Σώμα και πνεύμα. Πάλη και χορός».


από το
"Στο μυαλό του συγγραφέα: Θεόδωρος Γρηγοριάδης"
του Δημήτρη Μαστρογιαννίτη (AthensVoice, τχ. 323, 10/11/2010)

η ανακωχή συνεχίζεται....

η σκυλίτσα μένει

άρα και μεις στο διαμέρισμα

και μαζι η ελπίδα για την ανθρωπιά μας

να ξέρατε τι κουράγιο πήρα

και τι χαρά!

Άρση ανακωχής ή μια ανανεωμένη συνθήκη συμβίωσης;

Φαίνεται πως τα άσπρα σεντόνια της πολυκατοικίας μου μαζεύτηκαν βιαστικά λόγω της αναμενόμενης βροχής κι έτσι ανεστάλη η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων.

Κοιτώντας τον ουρανο γκριζο έξω από την μπαλκονόπορτα, έκατσα μπροστά από τον υπολογιστή κι άπλωσα ένα σεντόνι μεγέθους Α4.

Το μοιρασα χερι-χερι, πόρτα-πόρτα. Έκατσα και πάλι, δίπλα στον υπολογιστή κοιτώντας κάθε λίγο έξω ελπίζοντας να δω μια βενετσιάνικη μπουγάδα να ενωνει κάποιο διπλανό διαμέρισμα με το δικο μου - μήπως από τα 24 διαμερίσματα, κάποιος βγει κι απλώσει έστω ένα μικρό λευκό σεντόνι.




Ονομάζομαι XXXXXXXX και μένω μαζί με την κόρη μου και την σκυλίτσα της στο XXXXXX της πολυκατοικίας μας εδώ και XXXXXX. Είμαι δηλαδή γειτόνισσά σας.

Επικοινωνώ μαζί σας γιατί εκφράστηκαν παράπονα στην ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος το οποίο ενοικιάζω ότι η σκυλίτσα μας ενοχλεί. Ξαφνιάστηκα γιατί η σκυλίτσα μας δεν γαβγίζει και δεν ενοχλεί με θορύβους. Έμαθα όμως από την τηλεφωνική επικοινωνία ότι πριν 10 λεπτά είχε λερώσει τα σκαλιά με ακαθαρσίες.

Ουδέποτε είχα την παραμικρή διάθεση να προκληθούν προβλήματα καθαριότητας στους κοινόχρηστους χώρους. Λυπάμαι πραγματικά αν η σκυλίτσα διέφυγε της προσοχής μας σήμερα, για λίγα λεπτά. Είχε ξανασυμβεί πριν λίγους μήνες ακόμα μια φορά όταν κατεβαίνοντας εκείνη από τις σκάλες και εμείς με το ασανσέρ, λέρωσε τα σκαλιά. Καθαρίσαμε αμέσως όταν το αντιληφθήκαμε.

Λυπάμαι που σήμερα το άτομο αυτό επέλεξε να επικοινωνήσει πρώτα με την ιδιοκτήτρια και όχι μαζί μου, ζητώντας την παρέμβαση της για απομάκρυνση του σκύλου. Ξέρετε, αν μου χτυπούσε το κουδούνι θα το φροντίζαμε αμέσως και θα γινόμαστε διπλά προσεκτικές την επόμενη φορά για να μην επαναληφθεί.

Η σκυλίτσα ονομάζεται XXXXXX κι ήρθε στο διαμέρισμα 3 μήνες μετά από μας. Είναι μέλος της οικογένειας μας. Είναι η συντροφιά της κόρης μου και ένας λόγος ακόμα να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι. Ανακαλύψαμε και εμείς ότι αρχικά δεν είναι εύκολη η συγκατοίκηση με ένα σκύλο και έπρεπε να κάνουμε πολλές αλλαγές στο καθημερινό μας πρόγραμμα επειδή εκτός από φροντίδα και αγάπη χρειάζεται γνώση που την αποκτήσαμε σταδιακά. Ιδιαίτερα όταν την φροντίδα αυτήν την έχει αναλάβει με υπευθυνότητα εξ’ολοκλήρου μια νεαρή γυναίκα XXXX χρονών, είναι ένα καθημερινό σχολείο ζωής ανυπολόγιστης αξίας.

Σήμερα έλαβα διορία μιας βδομάδας να φύγει ή εκείνη ή εμείς! Ζήτησα να ξανασυζητηθεί το θέμα σε 2-3 μέρες κάτω από καλύτερες συνθήκες, με ψυχραιμία.

Πιστεύω ότι μπορεί να βρεθεί λύση που να ικανοποιεί όλους. Αν σας δημιουργεί άλλα προβλήματα τα οποία δεν γνωρίζω σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο XXXXXXX ή αφήστε μου ένα σημείωμα στο ταχυδρομικό κουτί.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αυτής συζήτησης, είτε δοθεί η ευκαιρία να με γνωρίσετε είτε όχι, είτε θεωρείτε ότι πρέπει να φύγει ένα σκυλί από κάποιο διαμέρισμα μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του, είτε είστε αντίθετοι και συνεχίσετε να χαίρεστε να το βλέπετε χαρούμενο να τρέχει στο απέναντι χωράφι 2-4 φορές τη μέρα (γιατί αυτή είναι και η μόνη επαφή που σας επέβαλε η ΧΧΧΧΧΧ) είναι σημαντικό να σας πω ότι:

Είναι αντίθετο με όσα πιστεύω να δεχτώ αμαχητί ένα τέτοιο τελεσίγραφο.
Να δεχτώ δηλαδή πως δεν υπάρχουν άλλες συμβιβαστικές λύσεις και να μην εξαντλήσω όλα τα δυνατά περιθώρια.
Μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ως "επιλογή" να εκδιωχθεί ένα μέλος της οικογένειας μου από τη ζωή μας.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που μπορώ να υποστηρίξω μια τέτοια απόφαση όταν κοιτώ την κόρη μου στα μάτια ή τον εαυτο μου στον καθρέφτη.
Άρα, η επόμενη επιλογή που προσφέρθηκε είναι να μετακομίσω!
Ξερετε κι αυτή μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτώ αμαχητί. Την απαίτηση δηλαδή να μετακομίσουμε (είτε έχει το νομικό δικαίωμα να την εκφράζει είτε όχι)εν μέσω μιας πολύ σημαντικής σχολικής χρονιάς και λίγο πριν τα Χριστούγεννα - έτσι τιμωρητικά γιατί λέρωσε το σκυλί μας τα σκαλιά της πολυκατοικίας.

Κυρίως δεν έχω πειστεί πως αυτό το ανώνυμο τηλεφώνημα σας αντιπροσωπεύει όλους και όλες σας και πως δεν πρέπει να γνωρίζετε τι γίνεται στο χώρο της πολυκατοικίας.

Βλέπετε νομικά το θέμα είναι απλό. Πάντα είναι σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Συνήθως αν δεν υπάρξει συμβιβασμός ή αλληλοκατανόηση απλά θα χρονίσει, με χαμηλότερης ποιότητας σχέση και επικοινωνία εντός των ίδιων πάνω-κάτω χρονικών πλαισίων.
Εμείς θα αποχωρήσουμε, αλλά όχι κάτω από την παρούσα πίεση,
Όσοι δεν μας θέλουν εδω, θα έχουν ένα άλλο ένοικο να αντιπαθήσουν συντομα, αλλά όχι τόσο άμεσα.

Αυτο είναι που θέλουμε απο τους γειτονες μας;
αυτο είναι που μας αξίζει;

Νομικά ήταν και είναι απλό. Ηθικά όμως;