το τόξο στο φτερο του καρχαρία

πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα
το τόξο μιας άνοιξης
που θέλει να ωριμάσει
αφήνοντας τον Λίβα να χαϊδέψει το κορμί της
και μέσα στις θημωνιές τ’ Αυγούστου
να μεστώσει, προμήνυμα
ενός θανάτου φθινοπωρινού
- τη σέρνει, υγρή, σε μια κρύπτη το χειμώνα.

ενιαία χαράζεται ο χρόνος
κι οι εποχές μια σιγουριά δίνουν στη ψυχή.
τώρα που η υπερβολή ρίζωσε στις καρδιές μας
το τόξο απλώνεται στο χτες, το αυριο, το τώρα.
Το έζησες το καλοκαίρι του 89
και κάποιο άλλο καλοκαίρι
τεμνομένη έσχισες το τόξο της Αγάπης
με χαρακτηριστικά θνητά και αιώνια
και συ «Μονο η αγαπη αλλάζει τον κόσμο» λες
«κι ολα τα άλλα μια ντόπα είναι»

Έτσι καθ υπερβολήν και καθ υπέρβαση το ζω
Όπως μονάχα γνωρίζει το κορμι
Που αντάρτης γινεται
Όχημα θνητό να ονειρευεται την θεικη καταγωγή του





Χίλιες φορες εκει,
που η υπερβολή γειώνει την αγάπη...