V

Μες το πηγάδι της παλιάς ζωής δεν θα μπω τώρα μάνα.
κράτησες εκεί κάθε λογής σκουπίδια και κουφάρια.

Ήταν δικό μας το πηγάδι μάνα

Έχει καιρό που το άφησα κι ας μη το συχωράς
Χωματερή προσδοκιών με δυσοσμία αφόρητη,
πως δε σε πνίγει;

Μ’ αναπνοές ρηχές αναζητώ άλλα πηγάδια
να ‘ναι δεμένα στα υπόγεια ρεύματα και τις σπηλιές
να βρίσκω ξέπνοα με σταλαγμίτες και ρωγμές

Πονάει η ανάσα μου η μισή,
κιτρίνισε τα δάκτυλα η νικοτίνη
κι η ανάσα μου δεν λέει να βαθύνει,
λαχανιασμένη αναδυόμενη των ξένων πηγαδιών

Τα σ’ αγαπώ να τα μετρώ με αντοχές, βουτιές, ανάσες
και να φοβάμαι τη στιγμή που ερμητικά θα κλείσει
γιατί το ξέρουμε κι οι δυο πως θα ‘χει γίνει τάφος.

...

Έφυγα μάνα να σωθώ.



Πήρα απο τον Διάσπορο αυτο:


Σε απάντησην για αυτά που έγραψες....

..Ήθελα μόνος πρώτα να μπορέσω να στροβιλιστώ, ξένος,
να πιστέψω στο δικό μου έρωτα
και μές την μέθη του θεού τώρα που χάθηκα να σου το ψιθυρίσω
το "χαίρω"
γνωστή μου αγαπημένη
και νιόπαντρη.

Παράξενα θα με κοιτάξεις,
"πώς μπορείς να χαίρεσαι, δέ βλέπεις που πεθαίνω?"
-έτσι θα πείς

μα γλυκά θα σ' το τραγουδήσει το νέυ μου
"δές πώς με θάνατο γεννιέται ο έρωτας".

Τα σπίτια στην πλατεία εφώτισε η πυρά στο Γάμο σου
σε παίρνουνε δεμένη δυό άλογα εκεί να καείς
Μή φοβηθείς τον πόνο
Νύφη

στο λένε τα νταούλια, τα χειροκροτήματα,
στο λέω εγώ, ιδρωμένος μές το χορό μου
κι αν δέν πιστέψεις εμένα
ίσως πεισθείς με το τραγούδι μου.


Και να σταθείς ακίνητη,
χωρίς αντίσταση ή χτυποκάρδι
γυμνοσάνδαλη, καιόμενη νύφη
σήκωσε τα χέρια σάν η φωτιά θα κάψει το σχοινί
δόθου στο γλέντι της
Νά! δυό Εαυτές, η μιά ελεύθερη, η άλλη φυλακισμένη.
δίνουν τη σάρκα τους τροφή στη φλόγα

Θυμάσαι άραγε πώς ψάχνουμε στη χόβολη μετά?
Θα σε θυμίσω.
Γονατιστοί, αόμματοι και ψηλαφώντας ψάχνουμε
μέχρι τα δάχτυλα να ακουμπήσουν το Πράσινο Αβγό.

"Χαίρω" "Χαίρω"