Στιγμιότυπο

Ήθελες να φύγεις την ώρα που θα μέναμε μόνοι.

Την ώρα που όσα φύλαξα με προσοχή κάτω από το δέρμα μου θα είχαν άρωμα και γεύση.
Την ώρα που οι σκέψεις θα ξεχειλίζαν σαν γλυκό αρτεσιανό νερό σε μια καυτή αμμουδιά.

Είχαν τελειώσει οι έρωτες κι έπρεπε να φύγεις.
Βιαζόσουν.
Πράγματι, είχαν τελειώσει.
Δεν έκανα προσπάθεια. Δεν είπα λέξη.
Μόνο σου ζήτησα να ξαναπείς ακόμα μια φορά.
Να το ακούσω, παντού. Καλά. – νόημα δεν είχε πια.

Έμεινα με όσα φύλαξα και σκέφτηκα για ‘σένα
Δάγκωσα τα χείλη μου στο δρόμο να μην ξεχειλήσουν οι λέξεις.
Και γύρισα την πλάτη..

λιγα μετρα πιο κάτω,  ξέσπασε η κραυγή κι ένας μακρόσυρτος λυγμός… 
«τέλος … τέλος… τέλος,
ακούς κοπέλα μου καλή;
αυτό είναι το παντοτινό
και ξεκινάει τώρα»

Λιγώθηκα κι άδειασε ο λαιμός μου, μ’ ένα πόνο ξηρό – ακαριαίο
«τέλος, κι όλα καλά τα ανθρώπινα,
οι σχέσεις δεν ευδοκιμούν…
κι όλες καλές οι αγάπες…
παντοτινές δεν είναι…»

Έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου ο κάμπος είχε ξεραθεί…και η κραυγή μου αντίλαλο δεν είχε… έμεινε ο θόρυβος της μηχανής να με οδηγεί μονότονα σε ένα κενό.

Πίσω εκεί που όλα είχαν κάποτε αρχίσει…