Την ώρα του ονείρου

(..γράφτηκε μετα μια Τρικυμία)




Την ώρα του ονείρου γεννήθηκε ο Κόσμος σαν μια ανατολή, ενός αγώγιμου πλάσματος που μες το σκοτάδι γεννάει φως.

Την ώρα του ονείρου συνομιλεί ο κόσμος σαν ένα σούρουπο, που όλα τα ηρεμεί, σαν μαίνεται η αιώνια μάχη των γιγάντων.

Την ώρα του ονείρου αγαπάει ο κόσμος - σαν σούρουπο και σαν ανατολή, χωρίς το φως και το σκοτάδι που μουδιάζει.

Την ώρα του ονείρου γεννήθηκε ο χρόνος σαν προσευχή που ‘χει τη δύναμη να αλλάζει, εκεί που ψιθυρίζονται τα ανείπωτα.

Την ώρα του ονείρου ερωτεύομαι σαν σ’ένα πέπλο που όλα τα ενώνει και μόνο τότε, μόνο εκεί.

Την ώρα του ονείρου μ’ αγγίζει η ομορφιά και μέσα μου αλλάζει ο κόσμος και το όνειρο αναπλάθεται εκεί που δεν υπάρχει θάνατος, μα ούτε ζωή.

Την ώρα του ονείρου ανασύρονται κορμιά-εικόνες, λέξεις, αισθήσεις, θύμησες και αποκτώ κορμί στο σούρουπο και την ανατολή που οργάζει.

Την ώρα του ονείρου δεν είσαι μοναχός, δεν είσαι ο χρόνος, δεν είσαι τόπος...