Πριν την αντιφασιστική..

«Εμένα οι φίλοι μου είναι…»
Ένα μήνα μετά τον Νοέμβρη του 2008, ένα πανό για τη «συνομωσία της σιωπής», ξαναεμφανίζεται στα χέρια των «παιδιών της Φανερωμένης». 
Ήταν η εποχή, μετά από μια πορεία του Κέντρου Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών, παρατηρώντας τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας σε λήθαργο, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται ίσως για το μοναδικό ζωντανό κύτταρο αντίστασης και δράσης στην πόλη, εναντια στη βια, την εκμετάλλευση, το ρατσισμό.
Η πλατεία έγινε το στέκι μου. Ο Μανόλης, το δέντρο της πλατείας, όπως κάθε δέντρο, συγκέντρωνε γύρω του κάθε λογής «πουλιά» ανάλογα την εποχή, την ώρα της μέρα και νύχτας.
Εκεί έπαιζε η κόρη τα καλοκαίρια, εκεί έμαθε να αγαπάει το πόι και τα ζογκλερικα, να κάνει ποδήλατο μαζί με άλλους, έδινε ραντεβού για κρυφτό με την Χριστίνα από την Ρωσία και κυνηγητό με τον Μάρκο από τη Σριλάνκα.
Εκεί συνάντησα συντρόφους, γνώρισα φίλες, ένιωσα άνθρωπος ξανά..
Εκεί μέτρησα το αντανακλαστικό μας κάθε φορά που κάτι άλλαζε γύρω μας.. ή ήταν έτοιμο να αλλάξει…
Εκεί συνυπάρχουν πολύχρωμα σχήματα και αντιθέσεις.
Εκεί η σκέψη μπολιάζεται με ένα αέρα αντάρτικο
Η νιότη είναι αιώνια
Η Άνοιξη διαρκής
«Εκεί η ζωή συνεχίζεται»
Σήμερα θα είμαστε εκει.. το χρωστάμε στον Μανόλη ...

ΦΕΡΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΦΙΛΕΣ, ΧΡΩΜΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΦΩΣ

ΦΩΣ ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥΣ

σημείωση: το πιο πανω μηνυμα αναρτήθηκε στο facebook 5' πριν φυγω απο το σπιτι για την Πλατεία... Ειχαμε κινητοποηθει μυστικα όλοι οι πυρηνες της Κυπρου