Φυλακισμένα αγόρια στα πίσω δώματα,
να αυνανίζονται κρυφά,
να έρχονται οι μανάδες, να μυρίζουν
να μένουν πάντα νέες.
Ήρωες και μηδενικά δεμένοι χέρι-χέρι
σε μια τροχιά αλληλοεξόντωσης
για μια άκαρδη, Ελένη
για μια γριά ξεμωραμένη.
Θάνατε, χρήζεις τρεις γενιές.
Θάνατο σπέρνει κάθε γέννα.
Γέννα με θάνατο ζητά
αίμα, για να αγοράσει άλλο αίμα.
Απέναντι, μια Τιτίκα τα ολόλευκα βυζιά
μες τις συνάξεις Αθλίων περιφέρει
για την αγάπη του μπαμπά, για περισσότερο παρά,
ή έστω για τη βρισιά που κλαίγοντας εκφέρει.
Πουτάνα μου, λιβιδινικά ανάπηρος
στα πόδια σου αποθέτω,
μες το σκοτάδι του κορμιού,
τα ψέματα που τρέφω.
Πόσες ζωές χαθήκανε; Πόσες ζωές ακόμα; για την αγάπη, με ρωτας, τυφλά, κλεμένα, σταματημενα χρόνια
8 σχόλια:
Αχ Ρόουζ μου,
πόσες ζωές μισές μέσα σε "αγάπες" φυλακές...
Αχ 100 φορές
(σε πεθυμησα Λεμεσια)
"αγαπες" φυλακές
μ' αρέσει....
(σου είπα ότι σε πεθυμησα;)
Κι εγώ σε πεθύμησα πολύ!
Αλλά εμείς αγαπάμε α-φυλάκιστα, εννοείται...
:)
:-)
Φυλακισμένες ζωές με άλλοθι την αγάπη...
Τι κρίμα!
είδα μανάδες σκληρές που στερούσαν αγάπη, ή είχαν μονο για ενα παιδί, συνήθως το αγόρι....κι εκαναν ζημια
είδα άλλες, που καποια στιγμή αποφάσισαν, έχοντας στερηθει οι ίδιες αγάπη, πως η "περισσότερη" αγάπη ήταν η απάντηση, ίσως και ο δικός τους τρόπος εκδίκησης.. κι έκαναν ζημια
είδα πατέράδες να συνθλιβουν και να συνθλιβονται σε αβυσσαλεο αγώνα με τους γιους.. κι εκαναν ζημια
είδα πατεράδες να ενοχοποιούν την μάνα, μανάδες να παροπλίζουν πατεράδες... κι εκαναν ζημια
είδα πατεράδες αμήχανους κι αδύναμους ...και εκεινοι ζημια έκαναν
λένε πως χρειάζεται τουλάχιστον 3 γενιές να δημιουργηθει μια ψυχοπαθολογία Κι είναι ταξίδι απίστευτο, αποκαλυτπικό ...
αποκαλυπτικο απο μονο του, σε αντρες και γυναίκες, που θελουν να γίνουν μανα και πατέρας του εαυτου, να μεγαλώσουν, να ενηλικιωθουν
μα τούτη η γνωση, που πονά, νιωθω πως καλύτερα μιας και την ..ξερεις
είναι να αφήσεις...
να την αναγνωριζεις και μακρια της να τραβάς...
σ εναν άλλον δρόμο...
και να σαι συ η γενιά που θα την σταματήσει
Έχεις δίκαιο, Rose μου, σε πολλά από αυτά που γράφεις... Και μακάρι να γινόταν να γεννούσαν παιδιά μόνοι όσοι ξέραν να αγαπούν και να σέβονται.
Όμως, ας είμαστε λίγο επιεικείς... Άνθρωποι είμαστε όλοι, είναι πιο πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε...
Ένα σκίτσο, άλλωστε, η ζωή, ένα προσχέδιο, που γράφει κι ο Κούντερα, δεν έχουμε να την συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές, δεν μπορούμε να επανορθώσουμε σε μελλούμενες...
Κι ίσως εκεί να είναι το μυστικό: Να μην έχουμε βεβαιότητες και να το ψάχνουμε το σωστό και το λάθος, να το παλεύουμε...
Νάσια, δεν έχεις άδικο, ίσως από τότε που αποποιηθηκα την ιδιοτητα της ψυχολόγου, μου βγαίνει αλλιως..
αλλά κι εγώ ενα προσχέδιο είμαι, ένα προσχέδιο σήμερα, αυριο ακόμα ένα, κι ένα ποιημα δεν ειμαι ..εγώ, αλλά ίσως ένα ποιημα έχει τη γνώση μιας "μέρας"...
καμια φορά οι βεβαιότητες μου είναι σε όσα δεν θελω να είμαι.. ή δεν θέλω να είμαι πια...
όσο αφορά το ποιος γεννά παιδια Νασια το αναθεωρώ συχνά μέσα μου... σημερα, νιωθω πως αυτοι που γεννουν παιδια και δεν ξερουν να αγαπούν καλυτερα να μην διαβασουν το ποιημα μου ή αν το διαβασουν να μην το καταλάβουν. Τα παιδια βλέπεις, όσο και να πληγωθουν κάποτε μεγαώνουν μακριά κι απο ένα ατυχές περιβάλλον ή απο μια φυλακη και τότε - ίσως πιο επώδυνα από άλλους - έχουν μια ευκαιρια γίνουν μάνα και πατέρας του/ης εαυτού/ής τους.
Το έχω δει να συμβαίνει και εκει πιστεύεις στο θαυμα της ζωης και του ανθρώπου γιατί μπορεί κάποιος να ξαναγράψει την ιστορία του. Είδα παιδια που συγχώρεσαν ακόμα και ένα abusive γονιο, για να σωθούν τα ίδια και σώθηκαν - σώθηκαν όχι επειδή συγχώρησαν απλά αλλά επειδή ξαναγεννήθηκαν.
Δημοσίευση σχολίου