Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (1)

Όλα ξεκινούν από μια ιδέα γιατί αν δεν το φανταστείς δεν μπορείς να το δημιουργήσεις...
Εκεί και το πρόβλημα, γιατί αν το φαντασιακό σου έχει παγιώσει το παρόν εσφαλμένα, ο θεός ο ίδιος να κατεβεί δεν σου αλλάζει τη βαθιά εγχαραγμένη πορεία της σκέψης σου.

Αναρωτιόμουν λοιπόν πως θα βρούμε κοινή βάση λύσης για τη δημιουργία του νέου "κράτους" τη στιγμή που δεν έχουμε δημιουργήσει ένα κοινό πολιτικό φαντασιακό σε βαθμό που μπορεί να ωθήσει τις εξελίξεις προς αυτή τη κατεύθυνση.

Σκεφτόμενη όλα αυτά, δεν άργησα να βάλω την πολιτικό-κοινωνιολογική προσέγγιση στην άκρη για λίγο και να το δω από μια καθαρά ψυχαναλυτική σκοπιά η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της.

Πως νομίζετε φαντασιώνονται το Κράτος μας το οποίο αναμένεται να μετεξελιχθεί σε εκείνο που το φαντασιακό τους τούς ωθεί;


Για παράδειγμα όταν ο Ομήρου φαντασιώνεται το "Κράτος" θαρρεί κανείς ότι έχει την όψη ενός ρωμαλέου ελληνοπρεπή Κούρου με στολή της εθνικής φρουράς. Παρεμπιπτόντως εδώ βλέπουμε πως λειτουργεί η ελληνοχριστιανική παιδεία που έχει λάβει στη ενίσχυση προσωποποιημένων φαντασιακών απεικονίσεων όπως εκείνης της δαφνοστεφανωμένης Νίκης ή της ασπροχιτωνοφορεμενης Ελευθερίας υφασμένη με το πλέγμα των προσωπικών αναφορών και αναγκών... κάπου στο βάθος ένας αχτένιστος Κολοκοτρώνης από τον τοίχο της σχολικής αίθουσας με ρώσικο γούνινο καπέλο παρατηρεί ως άλλος Θεός για να ελέγξει το παραστράτημα του όταν και άμα συμβεί, πράγμα που καθιστά τη συγκράτηση του ειρμού των σκέψεων του ένα ατέρμονα αγώνας προς την τελειότητα και τον εντυπωσιασμό. Έτσι το "κρατος του" δεν μπορεί παρά να στέκει αγέρωχο χωρίς να αναμοχλεύει καλά κρυμμένα μυστικά μιας άλλης αμαρτωλής εποχής που ουδείς πρέπει να μάθει.. Γι αυτό και θα το υπερασπιστεί με το ίδιο του το σώμα αν χρειαστεί με περισσή αυταπάρνηση [και ενοχή] και μόνο γι αυτό τον λόγο.

Τώρα, όταν μιλά ο Τομμης Βου, σχηματίζει κανείς την εντύπωση, ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο μοναστήρι, όπως της Παναγίας του Κύκκου, που ανέπτυξε γύρω του τον δικό του πολιτισμό, την αγορά του, τράπεζες, εργοστάσια, παζαρακια με καντάρια γεμάτα χρυσό αντί εμπόρευμα, πλανοδιοπωλητές και διασκεδαστές που εκθέτουν τα δάκρυα της Παναγίας σε μικροσκοπικά βαζάκια για να μπορεί αργότερα ο ίδιος να βάζει πρόστιμα για τσαρλατανισμό και έτσι να ενισχύσει την κεντρική του τράπεζα. Λίγο πιο πέρα άμισθοι μαυροντυμένοι καλλιεργούν τη γη και ένας ρασοφόρος παπαδοκαλόγερος με χρυσές καδένες που αντιπαθεί θανάσιμα τη χρήση αποσμητικού μασχάλης, τους φωνάζει καθε φορά που σηκωνουν κεφάλι «σκύψτε ευλογημένοι». Ενίοτε καλούνται ενστολοι να επιβάλλουν την τάξη οι οποίοι είναι έτσι και αλλιως εκτάκτως αποσπασμένοι απο την δεξια πτέρυγα μαθητευομενων καλοταϊσμενων μοναχών. Σε αυτή φαντασιακή σύλληψη της πραγματικότητας δεν υπάρχουν ξένοι, αλλόθρησκοι, ή «άλλοι». Η κοινότητα είναι μόνη όπως η λατινική φαντα και ταυτόχρονα αυτοκέφαλη, ομοούσια και αδιαίρετη. Σε αυτό το φαντασιακό υπάρχουν αναλαμπές εκσυγχρονισμού τις οποίες ο ίδιος ενέθεσε στο κοινωνικό γίγνεσθαι με πρωτοποριακές ταμειακές μηχανές, νέα στιλ κουρέματος γενειάδας, μια αφηρημένη ιδέα γυναίκας στο πίσω μέρος ενός αρσενικού εγκεφάλου και φυσικά την απομάκρυνση κάθε είδους φετίχ που δεν συνάδει λ.χ. βαλσαμωμένα μέλη σώματος, κολοσσιαία αγάλματα προηγούμενων ηγετών κ.α Έτσι το "κράτος του" δεν χρειάζεται τίποτα άλλο απο αυτό που ήδη έχει και γι αυτον κανένα σχέδιο δεν μπορεί να αναπληρώσει την τελειότητα του μορφωματος του.


Στα φλάμπουρα μέσα βρίσκετε ο Λάζαρος... ακούει ιαχές πολέμου, καταιγισμό σφαιρών και ρήξεων βομβών. Ένα μαύρο τοπίο και εκείνος να κυλιέται σαν λοκατζής από ραχούλα σε ραχούλα φωνάζοντας «έσω έτοιμος» κι αναπολώντας τις μέρες που σταματούσε τη μάχη μόνο για να αγκαλιάσει με το ένα χέρι την καλή του η οποία τον περίμενε υπομονετικά να του σκουπίσει το ιδρωμένο μέτωπο και να του αλλάξει κάλτσες τις οποίες έπλεκε ολονυχτίς (στο άλλο είχε πάντα μια χειροβομβίδα ανασφάλιστη). Τώρα ούτε το ένα μπορεί να κάνει ούτε το άλλο κι έτσι το φαντασιακό του δονείται από μια απίστευτη αίσθηση ενός χαμένου αγώνα την οποία φορτώνει στην ηττοπάθεια των συμπατριωτών του. Το φαντασιακό του μπερδεύεται με τη φαντασία και συχνά πυκνά φωνάζει καθώς μιλά για να υπερισχύσει των ουρλιαχτών αλαλαγμών των σφαγιασθέντων συντρόφων του από τον Τούρκο κατακτητή που επικρατούν στο κεφάλι του. Έτσι το "κράτος του" είναι ήδη συλημένο, κενό νοηματος και προοπτικής κι έτσι ουδεμία λύση θα προσφέρει πίσω τη χαμένη πατρίδα που παλληκάρια σαν κι αυτον έχασαν τη ζωή τους οραματιζόμενα.

Ο Νικολάκης τώρα, βιώνει μια συγκρουσιακή μετάβαση σε ένα νέο φαντασιακό το οποίο άρχισε να διαμορφώνεται από τα γεγονότα των τελευταίων πέντε χρόνων. Εκεί που το Κράτος του ήταν μια παιδική χαρά με χίλια δυο καλούδια που ο καλός μπαμπάς του έφερνε καθημερινά προς αντικατάσταση της τρυφερότητας και χρόνου που δεν είχε ποτέ, με χρηματιστηριακές εταιρείες που τον μάθαιναν για το Εταιρικό Δίκαιο και μια κοινοβουλευτική επιτροπή που του μάθαινε αριθμητική και ορθοφωνία, τώρα βρίσκετε ορφανός από πατέρα και μόνος μιας και οι παιδικοί φίλοι και καλαδελφοί δεν έφτασαν ακόμα το ίδιο επίπεδο ωριμότητας με εκείνον, να αντιμετωπίζει το αχανές της ζωής και το Κράτος του τώρα είναι εχθρικό γιατί του είναι άγνωστο [σημείωση: χαρακτηριστική ατάκα που συνοψίζει όλα τα πιο πάνω «Ποια Κονωνία των Πολιτων, η κοινωνία έχει πάντα πολίτες]. Με ελλιπείς αναφορές και κενά δεν μπορεί να φαντασιωθεί το νέο γιατι το παλιό έγινε μια ιδέα που στοιχειώνει τις νύχτες του εξαντλώντας τον αφήνοντας τον χωρίς ύπνο και ησυχία και ο απύθμενος πλουτος από παιχνίδια και κάθε λογής καλούδια απο τον πατέρα φαντάζουν άχρηστα μπροστά στις νέες προκλήσεις για τις οποίες δεν έχει ιδέα τι να κάνει.


Συνεχίζεται...