"Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο. Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο." (απο την Κίχλη, του Γ. Σεφέρη)
Αυτή είναι, Rose, η ουσία του ολοκληρωτισμού (σε κάθε επίπεδο - πολιτικό, κοινωνικό, προσωπικό): Η κατάργηση του ανθρώπου, η άρνηση της αξίας του κι, ακόμη χειρότερα, η νομιμοποίηση τούτης της άρνησης.
Η Οξάνα ονειρεύτηκε έναν κόσμο ελευθερίας και δικαιοσύνης,που όπως είχε πει ήδη από το 1935 η Στέλλα Μπράουν: θα ξεκινά από τα κρεβάτια των εξανθρωπισμένων εραστών, κι εμάς μας νανουρίζει ο εφιάλτης των 3Κ [Kinder, Küche, Kirche] που μπορεί να΄ναι και 4,αν προσθέσουμε και τα τεράστια Κέρδη των σύγχρονων δουλέμπορων από την καταναγκαστική πορνεία γυναικών και παιδιών. Ποιες καταδίκες και δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων;αστεία πράγματα,βέβαια. Η σιωπή είναι δική μας,ναι... Οι άντρες τι λένε; Α,ξέχασα...είναι ενάντια στην πορνεία. Sic!!! Δε βρίσκετε;
Ρουθι καταλαβες τώρα γιατί δεν έχει καμια σημασία τι απόφαση θα βγεί?
Οι δευτερες και τριτες αναγνωσεις θα ακολουθουν δοκιμως και αδοκιμως αλλά για το ίδιο το άτομο - το όποιο άτομο - το αποτέλεσμα δεν θα χει σημασία.
στην απουσια μια ανθρωπινης κοινωνίας τα μέτρα και "θεσμοι" προστασίας και αποκατάστασης είναι σαν να προσφέρεις τσιρώτα αντί εγχείρηση ανοικτής καρδίας.
Σ΄ αυτή την ολότελα τραγική ιστορία της Οξάνας, την πρωτοφανή ανοχή από τις αρχές και την κοινωνία ενός εγκλήματος, γίνεται αισθητή η καθημερινή διαπλοκή και αλληλοτροφοδότηση ρατσισμού/σεξισμού. Αναδεικνύεται το κοινό τους υπόβαθρο(ατομικό, συλλογικό, ψυχολογικό) καθώς και τα πλατιά διαδεδομένα στερεότυπα και προκαταλήψεις, ευρύτερων κοινωνικών ομάδων και κρατικών φορέων για τέτοιου είδους εγκλήματα. Και το show goes on με την υποκρισία μας, αφού κανείς απο μας δεν φαίνεται να γνωρίζει τι συμβαίνει στη σκλαβιά των καμπαρέ, των μπυραριών, των μπάρ, των μασατζίδικων. Κανείς δεν ξέρει για την εμπορία και τη σκλαβιά των οικιακών μας βοηθών.
Άκουα το πρωί του Σαββάτου στις ραδιοφωνικές εκπομπές, όλους τούς εκπροσώπους των επίσημων φορέων του ποινικού μας συστήματος, απο αστυνομικούς μέχρι εισαγγελείς, τους δήθεν ευαίσθητους πολιτευτάκηδες(λέμε τώρα), να υποδέχονται έκπληκτοι(!!!!) με το γνωστό γλοιώδες ύφος τους, τόσο απροσχημάτιστα ρατσιστικό και σεξιστικό, την είδηση της απόφασης του Ευρωπαικού Δικαστηρίου. Όλοι αυτοί που σφυρίζοντας αδιάφορα δίσταζαν όλα αυτά τα χρόνια να πουν μια παρηγορητική κουβέντα στον πατέρα της Οξάνα που ζητούσε το δίκιο του, να ρίξουν έστω ένα βότσαλο στο τέλμα της νοσηρότητας αυτής της ιστορίας.
Πάντως, η Οξάνα είναι ακόμα εκεί. Πεσμένη στο πεζοδρόμιο της Πλατείας Ηρώων (τι συμβολισμός) αποτελεί ζωντανή μαρτυρία αλλά και μαρτύριο μιας ολόκληρης κοινωνίας σε μια δύσκολη εποχή. Έτσι για να μας θυμίζει το κατάντημα μας. Δίπλα της η Νόρα του Ιψεν. Καθώς και η Ζωή Καρέλλη που τραγουδά-
-Εγώ πια δεν του ανήκω/ Και πρέπει μονάχη να είμαι/ Εγώ ή άνθρωπος
10 σχόλια:
"Χώρες του ήλιου
και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου
και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο."
(απο την Κίχλη, του Γ. Σεφέρη)
Αυτή είναι, Rose, η ουσία του ολοκληρωτισμού (σε κάθε επίπεδο - πολιτικό, κοινωνικό, προσωπικό): Η κατάργηση του ανθρώπου, η άρνηση της αξίας του κι, ακόμη χειρότερα, η νομιμοποίηση τούτης της άρνησης.
Η δική μας σιωπή, συνενοχή.
Νασια,
Η Σεφερική μόνιμη τύφλωση ειναι ανίατη
- για την φαρυγγίτιδα τι ενδείκνυται;
[ξέρεις πόση μικρή κάλυψη είχε από τα ΜΜΜ]
"απόψε θα σπάσουμε τη σιωπή" [δήλωση επαγγελματία βουλευτή στα πλαίσια μιας εκδήλωσης]
...όταν επιχορηγείται από ημικρατικούς, συμπληρώνω εγω.
φοβάμαι ότι τελειώνουν και οι
λ-έξεις...
40,000 ευρώ ή 33 αργύρια το ίδιο κόστος θα είχε!
Διαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά τ΄άλλα και καταδίκες!!
Η Οξάνα ονειρεύτηκε έναν κόσμο ελευθερίας και δικαιοσύνης,που όπως είχε πει ήδη από το 1935 η Στέλλα Μπράουν:
θα ξεκινά από τα κρεβάτια των εξανθρωπισμένων εραστών,
κι εμάς μας νανουρίζει ο εφιάλτης των 3Κ [Kinder, Küche, Kirche]
που μπορεί να΄ναι και 4,αν προσθέσουμε και τα τεράστια Κέρδη των σύγχρονων δουλέμπορων από την καταναγκαστική πορνεία γυναικών και παιδιών.
Ποιες καταδίκες και δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων;αστεία πράγματα,βέβαια.
Η σιωπή είναι δική μας,ναι...
Οι άντρες τι λένε;
Α,ξέχασα...είναι ενάντια στην πορνεία.
Sic!!!
Δε βρίσκετε;
Utopia μου, τη Στέλλα Μπράουν που τη βρήκες τούτη τη στιγμή! Σπάνια η ίδια όπως και τα γραπτά της...
όταν έγιναν τα εγκαινια του Κέντρου Απανέμι είχα παραφράσει ακριβώς αυτη την γραμμή σε ένα στίχο:
"κι ας είναι η αλλαγή που θα εξανθρωπίσει"
και μετά σιωπή...
Ρουθι καταλαβες τώρα γιατί δεν έχει καμια σημασία τι απόφαση θα βγεί?
Οι δευτερες και τριτες αναγνωσεις θα ακολουθουν δοκιμως και αδοκιμως αλλά για το ίδιο το άτομο - το όποιο άτομο - το αποτέλεσμα δεν θα χει σημασία.
στην απουσια μια ανθρωπινης κοινωνίας τα μέτρα και "θεσμοι" προστασίας και αποκατάστασης είναι σαν να προσφέρεις τσιρώτα αντί εγχείρηση ανοικτής καρδίας.
Σ΄ αυτή την ολότελα τραγική ιστορία της Οξάνας, την πρωτοφανή ανοχή από τις αρχές και την κοινωνία ενός εγκλήματος, γίνεται αισθητή η καθημερινή διαπλοκή και αλληλοτροφοδότηση ρατσισμού/σεξισμού. Αναδεικνύεται το κοινό τους υπόβαθρο(ατομικό, συλλογικό, ψυχολογικό) καθώς και τα πλατιά διαδεδομένα στερεότυπα και προκαταλήψεις, ευρύτερων κοινωνικών ομάδων και κρατικών φορέων για τέτοιου είδους εγκλήματα. Και το show goes on με την υποκρισία μας, αφού κανείς απο μας δεν φαίνεται να γνωρίζει τι συμβαίνει στη σκλαβιά των καμπαρέ, των μπυραριών, των μπάρ, των μασατζίδικων. Κανείς δεν ξέρει για την εμπορία και τη σκλαβιά των οικιακών μας βοηθών.
Άκουα το πρωί του Σαββάτου στις ραδιοφωνικές εκπομπές, όλους τούς εκπροσώπους των επίσημων φορέων του ποινικού μας συστήματος, απο αστυνομικούς μέχρι εισαγγελείς, τους δήθεν ευαίσθητους πολιτευτάκηδες(λέμε τώρα), να υποδέχονται έκπληκτοι(!!!!) με το γνωστό γλοιώδες ύφος τους, τόσο απροσχημάτιστα ρατσιστικό και σεξιστικό, την είδηση της απόφασης του Ευρωπαικού Δικαστηρίου. Όλοι αυτοί που σφυρίζοντας αδιάφορα δίσταζαν όλα αυτά τα χρόνια να πουν μια παρηγορητική κουβέντα στον πατέρα της Οξάνα που ζητούσε το δίκιο του, να ρίξουν έστω ένα βότσαλο στο τέλμα της νοσηρότητας αυτής της ιστορίας.
Πάντως, η Οξάνα είναι ακόμα εκεί. Πεσμένη στο πεζοδρόμιο της Πλατείας Ηρώων (τι συμβολισμός) αποτελεί ζωντανή μαρτυρία αλλά και μαρτύριο μιας ολόκληρης κοινωνίας σε μια δύσκολη εποχή. Έτσι για να μας θυμίζει το κατάντημα μας. Δίπλα της η Νόρα του Ιψεν. Καθώς και η Ζωή Καρέλλη που τραγουδά-
-Εγώ πια δεν του ανήκω/
Και πρέπει μονάχη να είμαι/
Εγώ ή άνθρωπος
Καλή συνέχεια rose
Ποραντίδα,
Ναι, η Οξάνα είναι εκεί, έξω από το κουκλόσπιτο...
Rose είσαι φοβερή! Καλή βδομάδα.
"Οι δευτερες και τριτες αναγνωσεις θα ακολουθουν δοκιμως και αδοκιμως αλλά για το ίδιο το άτομο - το όποιο άτομο - το αποτέλεσμα δεν θα χει σημασία."
Με αυτό τα είπες όλα, Ρόουζ...
Δημοσίευση σχολίου