Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (3)

Ο γάλλος ψυχαναλυτής Jacques Lacan όταν εισήγαγε τις τρεις βασικές έννοιες: ανάγκη, αίτημα και επιθυμία σε αντιστοιχία με τα τρια στάδια ψυχικής εξέλιξης του ατόμου: το πραγματικό, το φαντασιακό και το συμβολικό απέδωσε στο φαντασιακό ένα προ-οιδιπόδειο, προγλωσσικό στάδιο ανάπτυξης, το οποίο βασίζεται στη δυαδική σχέση ανάμεσα στο Εγώ και το κατοπτρικό είδωλο.

Ίσως, όταν κάποιοι μιλούν για το «κοινό» μέλλον, τους διαφεύγει ότι προβάλλουν επίσης το εύρος των δικών τους εγχαράξεων, φοβιών, φιλοδοξιών, με ή χωρίς συνείδηση των προβεβλημένων.

Για παράδειγμα, αναρωτιέται κανείς βλέποντας τον Κάρογιαν, ως σύνολο, ότι ο μόνος κοινός παρονομαστής των αποφάσεών του είναι ένας ιδιόμορφος τζόγος.

Δεν νομίζω ότι οι επιλογές του είναι τυχαίες ή στερούνται σχεδιασμού αλλά στο βάθος της σκέψης του το κράτος του φαντάζει ως ένα υπερπολυτελές Καζίνο από αυτά που συναντάμε στο Λας Βεγκάς. Τι κι αν έχει χτιστεί πάνω στο ρήγμα του Αγίου Αντρέα και μια μελλοντική σεισμική δραστηριότητα μπορεί να το καταπιεί ολοκληρο, εκείνος απολαμβάνει τα λαμπιόνια της ζωής στη πόλη των αγγέλων.

Όταν εκείνος χαμογελά, είναι επειδή ακόμα νιώθει ότι έχει το ποδαράκι της νυχτερίδας στο τσεπάκι και είναι ακόμα τυχερός. Νιώθει ότι «έχει ένα καλό χαρτί» και ακόμα στις περιπτώσεις που «η παρτίδα δεν του βγαίνει» αντιδρά ως ένας καλός τζογαδόρος. Απομακρύνεται μέχρι να ξαναέρθει να δοκιμάσει την τύχη του την οποία θεωρεί ότι του οφείλει η ζωή.

Θεωρεί επίσης ότι τα συνοδευτικά μιας τέτοιας ζωής στο καζίνο είναι αυτά που αλατίζουν τη ζωή του. Ιδιωτικά τζετ για μικρές πτήσεις, αιθέριες συνοδευτικές παρουσίες, business ή VIP θέση, ακριβά αξεσουάρ ενδυμασίας, gadgets, υπερεκτιμημένο εγώ το οποίο αποδίδει στη συνάντηση με κάθε πορτιέρη και γκαρσόνι, στομφώδης ομιλία νικητή ακόμα και όταν τα έχει χάσει όλα, υπερτονισμένη αυτοπεποίθηση ακόμα και όταν μια βαθιά ματιά στο βλέμμα του αποκαλύπτουν ότι δεν είναι σίγουρος για τίποτα. Ως τακτικός θαμώνας δεν έχει επισκεφτεί παρά μόνο την βιτρίνα του. Δεν έχει ασχοληθεί με τα παρελκόμενα, δεν εχει δει τους άστεγους ή άνεργους έξω από την πόρτα, τους χαμηλά αμειβόμενους ή τα καμαρίνια της αίθουσας των σόου. Μόνο τα φτερά και τα πούπουλα και τη φωνή της τραγουδίστρια.

Χαρακτηριστική σκέψη: «θα γυρίσει ο τροχός» και συνήθως γυρίζει. Από κεκτημένη ταχύτητα γυρίζει και ο ίδιος γύρω από τον εαυτό του καθώς αλλάζει άποψη ανάλογα με πιο «παιχνίδι παίζεται». Το ποιος είναι, είναι θέμα «ζαριάς»... Σπάνια είναι Αρμένης, κυρίως η ζαριά τείνει προς το Ελληνοκύπριος Χριστιανός, άλλοτε μποέμ, ενίοτε κουφός, ποτέ ιδιαίτερα συνετός, αλλά πάντα σοβαροφανής γιατί πρέπει να αποδείξει ότι είναι αρχηγός (στο είδος του).
Η τύχη του ενισχύεται γιατί συνήθως «παίζει με γκαντέμηδες» κι επειδή εκείνοι χάνουν ακόμα και όταν η παρτίδα είναι ετεροβαρής εναντίον του, νιώθει νικητής. Τα ζάρια άλλωστε θέλουν τολμηρές κινήσεις και κάποτε οι αντίπαλοι είναι απλά πιο δειλοί απο εκεινον.

Στο τραπέζι του πόκερ δεν κάθεται συχνά. Των μπερδεύουν οι ορθολογικές αποφάσεις, τα στατιστικα, οι συσχετισμοί και δεν μπορεί εύκολα να μπλοφάρει.

Άλλωστε θεωρεί τον κουλοχέρη πιο επικερδή... Εκεί κάθονται πρωτάρηδες και υπερήλικες δοκιμάζοντας την τύχη τους εξαντλώντας τη σύνταξή τους σε ψιλά. Το αλάνθαστο ένστικτο του τζογαδόρου τον οδηγεί στο μηχανάκι που μόλις γέμισε με τα κέρματα άλλων. Εκεί τον οδηγεί το ένστικτο στη συσσώρευση κάθε ξεπουλημένης ελπίδας για να ρίξει το «κέρμα» του. Όπως κάθε τζογαδόρος που σέβεται τον εαυτό του παίζει για το Jack pot! Μια μέρα θα έρθει και αυτο.

Έχει επίσης αντιληφθεί το κέρδος να υποστηρίζει επιχειρήσεις τέτοιου είδους. Γνωρίζει καλά τους ιδιοκτήτες, πότε το έχτισαν, με ποια υλικά, τα κέρδη που παίζονται, την υπεραξία του. Σέβεται το «κώδικα» μεταξύ τους και δεν το προσβάλει ποτέ. Γνωρίζει τι θα χαθεί αν το μαγαζί κλείσει ή αλλάξει χέρια. Τι κι αν είναι τώρα ένας απλός καλός πελάτης, τα VIP προνόμια που απολαμβάνει είναι ανεκτίμητα. Ποιος ξέρει κάποια μέρα μπορεί να γίνει και αυτός ένας από τους μετόχους. Τους φλερτάρει με την αντοχή που απαιτεί μια μαραθώνια παρτίδα black jack. «Τόσα μου έκατσαν γιατί όχι κι αυτό;» σκέφτεται.
Υπάρχει μια αμφίδρομη υποστήριξη εκείνοι τον θέλουν να παίζει και να είναι πρεσβευτής τους και εκείνος θέλει να κερδίζει μέχρι να «κάνει την καλή».
Όσο το καζίνο είναι στα χέρια τους, τα μηχανήματα θα γυρίζουν υπέρ του.
Και σαν καλός τζογαδόρος δεν σκέφτεται το αύριο.
Τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς τους αφήνει στους μετόχους.

Ο κόσμος του είναι το Καζίνο.
Το κράτος του είναι το Καζίνο.
Και δεν επιθυμεί να αλλάξει.