Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (2)

Φαντασιακού συνέχεια λοιπόν...

Απορία πρώτη. Πως είναι δυνατό να αυτοθεσμιθούμε (γιατί εκεί λέμε ότι δύναται να πάει μια κοινωνία η οποία αποφασίζει για την μετεξέλιξη της) αν δεν μπορούμε να αυτοκαθοριστούμε. [συνέχεια απορίας από έναν αυτοπαραγόμενο δαίμονα: μήπως για αυτό δεν πάμε πουθενά τόσα χρόνια; Απάντηση δαίμονα στην πρώτη απορία: ποτέ δε δόθηκε η ευκαιρία αυτοθέσμισης και το «κυπριακή λύση» είναι το ανέκδοτο του αιώνα!]

Απορία δεύτερη. Ποιοι/ες συμμετέχουν στη διαδικασία και ποιοι απέχουν; Γιατί αυτό σηματοδοτεί την παρουσία και απουσία από το φαντασιακό μας. Βλέποντας την εξέλιξη των συνομιλιών κυρίως απέχουν οι περισσότεροι. Και ενώ «μιλάνε επί αρχών» (sic) ουσιαστικά η διαπραγμάτευση είναι τόσο καλή όσο αυτοί που την κάνουν ή καθορίζουν. [συνέχεια της σκέψης από τον ίδιο δαίμονα: Now panic!]

Έτσι αυτό που στην ψυχολογία θεωρείται από την άποψη του φαντασιακού ότι το ορθολογικό εμπεριέχει το ψευδαισθητικό, τον μύθο, το αναπάντεχο και το μη αιτιατό, το ανορθολογικό συναντάται σε κάθε έναν από τους επίδοξους και τις ελάχιστες επίδοξες «διαπραγματευτές» του μέλλοντος μας. [συνέχεια της απορίας του τακτικού επισκέπτη: η γυναικεία παρουσία στις διαπραγματεύσεις περιορίζεται στη φιλανθρωπική δραστηριότητα για τους αποκαλούμενους νοητικά υστερημένους και τις ανταλλαγές γλαστρών μεταξύ των πρώτων κυριών; Απάντηση δαίμονα: το «ελάχιστο», η «απουσία» και ότι δεν συμπεριλαμβάνεται καθορίζει εξίσου το μέλλον μας].


Στην προηγούμενη ανάρτηση ασχολήθηκα με κάποιους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απορριπτικοί. Δεν είμαι της άποψης ότι οι υπόλοιποι που θέλουν λύση εργάζονται απαραίτητα προς τη δημιουργία ενός «κοινωνικού φαντασιακού λύσης»

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Αναστασιάδη. Το φαντασιακό του Νίκαρου (έτσι έχει επικρατήσει και συνδέεται με το φαντασιακό που προβάλλει) διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια μετά από πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και αναθεωρήσεις οι οποίες υπερίσχυσαν χωρίς να λείπουν οι αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις.

Θαρρεί κανείς πως το Κράτος του Νίκου είναι ένα αιδοίο που μόνο εκείνος αντιλαμβάνεται τι το συγκινεί και προσμένει να το απολαύσει αποκλειστικά.

Αυτό είναι και το μυστικό του γιατί η πολυπόθητη αποκλειστικότητα θέλει υπομονή και στοχοπροσήλωση σε βάθος χρόνου.

Θαρρεί κανείς ότι εκεί στο φαντασιακό του – η λύση, η όποια λύση είναι αναμενόμενη και καλά προσαρμοζόμενη στις κατά καιρούς συνθήκες όσο αντίξοες κι αν είναι. Μέσα από τη μεθυστική καυτή ανάσα του αιδοίου είναι φορές που ο Νίκος οδηγείται σε ένα παραλήρημα που κατακρίνεται από τους εχθρούς της σκέψης του για να ανασκευάσει αμέσως μετά όταν συνέρχεται από τη μέθη - προσωρινά - για να αντιμετωπίσει την αντιπαλότητα. Ωστόσο ακόμα και τότε, χαμογελά με νόημα σαν να έχει δει ένα φιλμ που κανένας άλλος δεν είδε μέχρι σήμερα γιατί υποψιάζεται την γλυκύτητα που περιμένει να γευτεί. Αυτό τον καθησυχάζει επίσης τις κρύες νύχτες που η δημοτικότητα του είναι πεσμένη γιατί αποδίδεται στο φθόνο των άλλων. Αυτό εξηγεί τη στωικότητα με την οποία αποδέχεται την ήττα των υποστηριζόμενων από το κόμμα του υποψήφιους προέδρους (γιατί σαν κόμμα δεν αποδέχεται ήττα ποτέ) – ποιος δηλαδή θα ήταν ικανός να αντιληφθεί, χειριστεί και απολαύσει ένα τέτοιο «κράτος» ο Κασουλίδης ή ο Μαρκίδης; Χα!
[φωτεινή εξαίρεση η υποστήριξη Κληρίδη γιατί ελλοχεύει ένας ηλικιακός ρατσισμός θέτοντάς τον εκτός συναγωνισμού αλλα τον καθιστά αποδεκτό ως σεβάσμιο άτομο]

Είναι φορές που η μακροχρόνια αναμονή μπροστά στο αιδοίο τον κουράζει και τον φθείρει. Είναι τότε που παλινδρομεί σε παλιότερες σκέψεις και αμφιβάλει – ελάχιστα κατάλοιπα του κληροδοτήματός του από άλλες εποχές... Τότε θυμάται τις παρωχημένες διδαχές που συνήθως συγχέουν την απόλαυση αυτή με στυτικές λειτουργίες, κατακτήσεις, ετοιμόμαχους, κυανά όνειρα και άλλες «καθαρές πρακτικές».

Αλλά εντέλει τίποτα δεν δονεί το φαντασιακό του το οποίο αν ήταν στο χέρι του θα μπορούσε τώρα να το έκανε δυνητικό για όλους.

Μια απαραίτητη ανάγνωση χρειάζεται να γίνει επίσης στην έλλειψη επαρκούς διαπαιδαγώγησης των άλλων προς αυτή την προοπτική. Βλέπετε, υπερισχύει η ανάγκη της αποκλειστικότητας – όνειρο κάθε εραστή που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους

Το μελλοντικό κράτος του είναι ...μελλοντικό.
Ως ιδέα είναι ιδανικό, απολαυστικό, θεσπέσιο. Θα φέρει την ευδαιμονία, ευημερία, υψηλή αισθητική και μακροημέρευση στην πολύπαθο νήσο. Αλλά μόνο όταν το γευτεί ο ίδιος υπόσχεται να το μεταδώσει....

Έτσι το φαντασιακό του συνδέεται άρρηκτα με εκείνον ως πρωταγωνιστή. Άρα λύση δεν βλέπουμε αν δεν αναλάβει εκείνος την εξουσία! Η δέσμευση του Νίκαρου, μέσα του, για το συλλογικό είναι ότι με εκείνον αρχηγό το μέλλον θα τους αποζημιώσει «όλους».

Για αυτό έχει πείσει ότι επιθυμεί λύση αλλά κανείς δεν γνωρίζει γιατί δεν κατάφερε να την φέρει νωρίτερα και όταν οι συγκυρίες το επέτρεπαν με κάποιον άλλο πρόεδρο.



Συνεχίζεται.....