Πως φαντασιώνομαι το Κράτος μου (4)

Είχα κάποιες αμφιβολίες για το φαντασιακό του Περδίκη αλλά διαβάζοντας αυτό, βεβαιώθηκα.

Για τον Γιωργο Περδίκη είναι θέμα μεγέθους.

Το φαντασιακό μας χρησιμοποιεί το όχημα του μυαλού με πιλότο τον ψυχισμό μας και οδικό χάρτη τις αναφορές μας [αλήθεια, τι έγινε ο οδικός χάρτης του συνονόματου που μπέρδεψε τους ξυπόλυτους πεζοπόρους;]. Αν ξυπνάς κάθε πρωί και η μόνη διαδρομή που κάνεις είναι σπίτι – δουλειά – σούπερ μαρκετ – σπίτι – δουλειά, μέχρι εκεί πάει και το φαντασιακό σου και ότι σου "προσφέρεται" έτοιμο μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Παρατηρώντας τον Περδικη νομίζει κανείς ότι το φαντασιακό του Γιώργου συνδέεται με την επιθυμία να μετατρέψει την Κύπρο σε τόπο χλοερό [και αναπαύσεως] στο μέγεθος ενός γηπέδου γκόλφ υποστηριζόμενο από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και απαλλαγμένο από γενετικά τροποποιημένα.

Το μέγεθος εδώ παίζει μεγάλο ρόλο. Δεν είναι όπως τον Τομμη Β που του έδωσαν 10 λίμπουρους και νομίζει ότι ηγείται την λεγεώνα των ξένων στις ένδοξες εποχές της.

Ο πρώην γ.γ. γραμματέας και νυν εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων επιθυμεί ένα εύκολα διαχειριζόμενο σχήμα γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι το ίδιο να διαχειρίζεσαι ένα κόμμα με αντικαταστάσεις και τήρηση του Καταστατικού βάσει της αρχής «δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης» με το να σχεδιάζεις λύση για το μέλλον ενός πράγματος που ούτε καν χωρά το μυαλό σου.

Βλέποντας τον Περδικη νομίζεις ότι όταν πάει στην Πόλη Χρυσοχούς φροντίζει να έχει για καλό και κακό μαζί του παγουράκια με νερό, τροφή για 3 μέρες και ασυνείδητα ελέγχει αν έχει μαζί του το διαβατήριο του. Υποκείμενος λοιπόν, στο μέγεθος της χώρας του, που πολύ αμφιβάλω αν την αποχωρίστηκε ποτέ, αν έκανε ταξίδια μακρινά ή διάβασε έστω για ξένους τόπους.

Η αίσθηση του τι μπορεί να διαχειριστεί ως μέγεθος είναι και αυτό που καθορίζει επίσης την κοινοβουλευτική του δύναμη. Αλλά βρήκε και κάνει. Αφού είναι αρκετό για να μας πάει πίσω στην εποχή της ποταπαγόρευσης στην Αμερική με το περιβόητο νόμο κατά του καπνίσματος γιατί να «μεγαλώσει» άλλο;

Το «κίνημα» είναι τόσο μεγάλο όσο το όνομα του σε μια κόλλα χαρτί. Γιατί άλλωστε να το παιδεύει, όταν είναι αρκετά 10 με 12 άτομα σε μια διαμαρτυρία για να γεμίζουν το πλάνο μια τηλεόρασης τα υπόλοιπα τα αφήνει στα φαντασιακά των καναλαρχών [με τα οποία θα ασχοληθούμε]. Είπαμε, βρήκε και κάνει, κάποιοι άλλοι μένουν σπίτι κοιτώντας ευλαβικά το χαζοκούτι που τους μιλά για ξεσηκωμούς, λαοθάλασσες και «αδιαχώρητα» όταν είναι τρεις και κούκος.

Η πείρα του τον έχει οδηγήσει ενστικτωδώς να υπολογίζει ότι το θέμα μέγεθος είναι ένα γενικευμένο θέμα και απευθύνεται στην αλληλεγγύη των συνανθρώπων του. Αν το πετυχαίνει το αφήνω στην κρίση σας μαζί με τα σημαινόμενα.

Ωστόσο το πρόβλημα με το γήπεδο του Περδικη είναι ότι όπως κάθε γήπεδο γκολφ είναι γεμάτο τρύπες. Έτσι και οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί του. Αυτοί που αφήνουν άφωνους τους Πράσινους παγκοσμίως. Άντε να έχεις ένα οικολογικό «κίνημα» και ταυτόχρονα να υποδαυλίζεις τη μισαλλοδοξία, το διαμερισμό του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου σου σε βορρά και νότο και τον φανατισμό. Πως το εξηγείς στους ακτιβιστές της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της πράσινης ανάπτυξης και του κοινού μέλλοντος για ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους της γης;

Γι αυτό δεν πολυπάει στας Ευρωπας. Περιορίζεται σε μικρά και περιεκτικά ηλεκτρονικά μηνύματα. Όταν ποταυρίζεται νάκκο μας μιλά για το πυρηνικό εργοστάσιο στα νότια παράλια της Τουρκίας. Φτάνει το. Η Ελλάδα ωστόσο είναι μακριά. Γι αυτό και οτιδήποτε έρχεται από εκεί μπαίνει σε συσκευασία δώρου στο σχήμα ίππου.

Αν του δίναμε ένα παζλ θα μας το έλυνε.
Το Κυπριακό μην περιμένετε να λυθεί απ τον Περδίκη.